Ξενύχτησα διαβάζοντας το 5th Wave

“Αν οι εξωγήινοι ποτέ μας επισκεφθούν, πιστεύω ότι το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο με όταν ο Χριστόφορος Κολόμβος πάτησε το πόδι του στην Αμερική. Μια μάχη που δεν κατάληξε και πολύ καλά για τους Ινδιάνους. Προσωπικά ελπίζω να μην μας βρουν ποτέ”. Η δήλωση αυτή του Stephen Hawking είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του 5th Wave. Ενός μυθιστορήματος για το οποίο είχα βαρεθεί να διαβάζω παντού, μήνες πριν καν κυκλοφορήσει.

Δεν έχουν περάσει πάνω από 20 μέρες από την μέρα που πρωτοκυκλοφόρησε και ήδη περιμένω με αγωνία το 2ο μέρος (σ.σ. φυσικά και είναι τριλογία). Καθώς και την πρώτη ταινία, δυστυχώς με τον Tobey Maguire στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η βασική διαφορά ανάμεσα στο The 5th Wave και όλα τα αντίστοιχα μυθιστορήματα της συνομοταξίας του, που κινούνται συνήθως στην λογική του Independence Day και του War of the Worlds, είναι ότι οι εξωγήινοι είναι απείρως πιο έξυπνοι από εμάς.

Δεν τους νοιάζει να έρθουν σε επαφή μαζί μας. Δεν τους ενδιαφέρει να μας σκλαβώσουν, αρμέξουν, βιάσουν ή κολονοσκοπήσουν. Και δεν υπάρχει κανένας Will Smith σε F-16 για να κάνει τις μαγκιές του και να βρει ένα τρόπο να τινάξει το εχθρικό διαστημόπλοιο στον αέρα.

Εδώ τα πράγματα είναι απλά. Είμαστε οι κατσαρίδες και εκείνοι οι εξολοθρευτές. Ποιά είναι, λοιπόν, η τελευταία φορά που κάθισες να μιλήσεις στην κατσαρίδα πριν την ψεκάσεις;

Όλα ξεκινούν όταν ένα τεράστιο διαστημόπλοιο εμφανίζεται πάνω από την Γη. Μετά από 10 μέρες εκκωφαντικής σιωπής εκ μέρους τους, εξαπολύεται το πρώτο κύμα της επίθεσης τους.

Ένας (SPOILER ALERT) δηλαδή ηλεκτρομαγνητικός παλμός που μας επιστρέφει στον Μεσαίωνα, ‘ψήνοντας’ επιτόπου οτιδήποτε λειτουργεί με ηλεκτρισμό, μπαταρία ή ηλεκτρονικό τσιπάκι.

Το δεύτερο κύμα έρχεται σχετικά γρήγορα, με τους εξωγήινους να προκαλούν ένα τεράστιο σεισμό (πετώντας μια σιδερένια ράβδο μεγέθους Empire State Building από το διάστημα πάνω σε τεκτονικό ρήγμα).

Κάτι που δημιουργεί ένα τεράστιο τσουνάμι το οποίο και πνίγει όλες τις παραλιακές μητροπόλεις του πλανήτη.

Στο τρίτο -και πλέον φονικό- κύμα ‘guest star’ είναι τα δισεκατομμύρια πουλιά ανά τον πλανήτη που κουβαλούν στις κουτσουλιές τους ένα μεταλλαγμένο ιό τύπου Έμπολα που εξολοθρεύει αρκετά δισεκατομμύρια από εμάς.

Αν και το τέταρτο κύμα είναι το πιο ‘ύπουλο’ από όλα, με τους εξωγήινους να παίρνουν την μορφή ανθρώπων (εισχωρούν στον εγκέφαλο και κατσικώνονται εκεί) προκειμένου να εξολοθρεύσουν όσους έχουν απομείνει και αναγκάζοντας τους επιζώντες να μην ξέρουν ποιόν να εμπιστευτούν.

Κεντρική ηρωίδα είναι η 16χρονη Cassie που προσπαθεί να τηρήσει μια υπόσχεση που έχει δώσει στον 5χρονο αδελφό της, το αρκουδάκι του οποίου και κουβαλάει πάντα μαζί της.

Αν και η αφήγηση πηγαινοέρχεται ανάμεσα σε εκείνη και 1-2 άλλους (τον παιδί-στρατιώτη Zombie και τον εξωγήινο εξολοθρευτή Silencer) κάνοντας το θεματάκι ακόμη πιο διαβαστερό.

Άξιο επισήμανσης είναι ότι το hype που συνόδευε τo 5th wave προ κυκλοφορίας ήταν τόσο μεγάλο που η Penguin έσκασε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια προκειμένου να γυρίσει 4 -εντελώς κινηματογραφικά- book trailer τα οποία θα προβληθούν στα multiplex πριν από blockbuster όπως το Man of Steel.

Όσον αφορά το αν το αξίζει, ας πούμε απλά ότι ο Rick Yancey δεν είναι Ντοστογιέφσκι. Και υπάρχουν ορισμένα ψιλο-πράγματα που είναι εξαιρετικά εκνευριστικά και ξενερωτικά, όπως τα σχόλια για το πόσο ωραίο κώλο έχει το αγροτόπαιδο που σώζει την ηρωίδα από βέβαιο θάνατο.

Αλλά πρόκειται απλά για πταίσματα (και παραγράφους) που προσπερνάς στην μανιασμένη σου προσπάθεια να γυρίσεις σελίδα και να δεις τι στο διάολο θα συμβεί μετά. Που ποτέ δεν είναι αυτό που περιμένεις.

Ουσιαστικά πρόκειται για ένα mix and match ‘πάπλωμα’ που θυμίζει λίγο από το The Stand του Stephen King και το The Passage του Justin Cronin, με πινελιές -ενίοτε- από Walking Dead.

Ενώ τα ερωτήματα που θέτει στον πυρήνα του, όπως ‘Τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος;’ και ‘πως ορίζουμε τους εαυτούς μας όταν μας έχουν ξεγυμνώσει από όλα όσα εμπιστευόμαστε και όλα όσα πιστεύουμε;’ δεν τα λες και εντελώς αδιάφορα.

Για το τέλος αφήνουμε το σχόλιο του συγγραφέα ”Είμαστε στο χείλος της καταστροφής από την βόμβα στην Χιροσίμα και μετά. Αλλά με κάποιο τρόπο καταφέρνουμε να ‘υπομένουμε’. Αυτό που, σύμφωνα με τον William Faulkner, είναι ότι πιο ενθαρρυντικό και ανθρώπινο στοιχείο διαθέτει το είδος μας”