Ξενύχτησα διαβάζοντας το Divergent

Η αλήθεια είναι ότι πάνε μήνες από τότε που καταβρόχθισα το Divergent και το σικουέλ του, Insurgent (σ.σ. το τρίτο, ονόματι Allegiant, κυκλοφορεί στις 22 Οκτωβρίου). Αλλά ψιλο-ντρεπόμουν να βγω και να εκθειάσω ένα ακόμη young adult novel με ηρωίδα μια έφηβη που ξεπερνά ένα τόνο κακουχίες και σώζει τον κόσμο.

Όπως καταλαβαίνεις, τόσους μήνες έψαχνα την αφορμή. Που δεν ήταν μια, αλλά πολλές. Όπως π.χ. ότι κινηματογραφικά το Divergent θα μας απασχολήσει τα επόμενα πέντε χρόνια τουλάχιστον με το σίκουελ να είναι ήδη στα σκαριά πριν καν κυκλοφορήσει το πρώτο.

Οπότε μια μυρωδιά του γιατί ασχολούνται όλοι με αυτό δεν βλάπτει.

Ή ότι η συμμετοχή στο project των βραβευμένων με Όσκαρ Ashley Judd (η μητέρα της ηρωίδας που δεν είναι τόσο πρόβατο όσο φαίνεται) και Kate Winslet (που, λογικά, θα είναι απολαυστική ως η ραδιούργα αρχηγός μιας από τις αντίπαλες φατριές) του δίνει κάποια βαρύτητα.

Όπως ακριβώς η συμμετοχή του Ray Stevenson (Rome, Punisher) στον ρόλο του βάναυσου πατέρα του γκόμενου που ερωτεύεται η ηρωίδα του προσδίδει μια άλφα βαρβατίλα.

Τέλος ρόλο έπαιξε και η πρόσφατη φωτογράφηση της πρωταγωνίστριας Shailene Woodley (βλέπε κόρη του George Clooney στο The Descendants) στο περιοδικό Flaunt.

Εκεί που η 21χρονη απέδειξε ότι κακώς της έκοψαν εντελώς τον ρόλο (έπαιζε την Mary Jane Watson) από το Amazing Spiderman 2 επειδή, όπως λένε οι κακές γλώσσες, οι παραγωγοί την θεώρησαν εντελώς αντι-σεξουαλική.

Αν και στη συνέντευξή της είπε ένα σωρό κουλαμάρες, όπως ότι ‘Ζω πολύ alternative. Κάθε μήνα πηγαίνω στα βουνά και μαζεύω νερό από τις πηγές. Παίρνω το φαγητό μου από μια φάρμα. Επίσης φτιάχνω τα δικά μου φάρμακα, το δικό μου τυρί και τη δική μου οδοντόπαστα και καλλυντικά’

Άσε που υπάρχει και μυρωδιά από ελληνικό ενδιαφέρον σε όλη την ιστορία, καθώς το παλικαράκι που υποδύεται τον Four, τον γκομενο-ήρωα της υπόθεσης, είναι ελληνικής καταγωγής (από την πλευρά του παππού του) με το κανονικό του επίθετο να είναι Ταπτικλής.

Η ουσία είναι ότι το Divergent είναι ότι πιο αξιοπρεπές έχει ξεπηδήσει από τον γαλαξία των young adult novels από την εποχή του Hunger Games. Στο οποίο, παρά τις επιφανειακές ομοιότητες, δεν μοιάζει καθόλου.

Στο Divergent η δράση λαμβάνει χώρα σε ένα μετα-αποκαλυπτικό Σικάγο όπου οι επιζήσαντες έχουν οργανωθεί σε πέντε διακριτές φατριές με βάση τα χαρακτηριστικά τους. 

Οι ανιδιοτελείς ανήκουν στην ‘Αυταπάρνηση’, οι ειρηνικοί στην ‘Ομόνοια’, οι ατρόμητοι στη ‘Γενναιότητα’, οι φιλαλήθεις στην ‘Ειλικρίνεια’ και αυτοί που αφοσιώνονται στο κυνήγι της γνώσης στην ‘Πολυμάθεια’.

Το στόρι ξεκινά όταν η 16χρονη Τρις καλείται, με βάση ένα συγκεκριμένο τεστ, να διαλέξει που έχει κλίση και διαπιστώνει ότι είναι  Divergent, ότι δηλαδή έχει χαρακτηριστικά από πάνω από μια φατριές.

Κάτι που μπορεί να αποδειχθεί πολύ καταστροφικό για τη διατήρηση της λεπτής ισορροπίας αυτού του απομονωμένου μικροκλίματος.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ότι η ίδια η συγγραφέας Veronica Roth, μόλις 25 χρονών αυτή τη στιγμή, το έγραψε (σ.σ. και έκλεισε συμβόλαιο με εκδοτικό οίκο) ενώ ήταν ακόμη φοιτήτρια θεολογίας στο Northwestern. Οπότε κάτι παραπάνω ήξερε για το πόσο δύσκολο είναι να αποφασίζεις τι θα κάνεις στην υπόλοιπη ζωή σου.

Αυτό που έχει σημασία, για το αντρικό κοινό, είναι ότι η πρωταγωνίστρια μπορεί να είναι 16χρονη (και κάποια στιγμή να ερωτεύεται), αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμη βαρετό love story.

Την διαφορά εδώ κάνει η δράση, που είναι συνεχής, οι χαρακτήρες, για τους οποίους πιάνεις τον εαυτό σου να νοιάζεται και φυσικά η εξαιρετική πλοκή που -όπως συμβαίνει συνήθως στα καλά βιβλία αυτού του είδους- ξεκινάει από μια συγκεκριμένη κουκίδα αυτού του κόσμου και, βιβλίο με το βιβλίο, επεκτείνεται για να αποκαλύψει την μεγαλύτερη πλεκτάνη σε όλο της το μεγαλείο.

Όπως π.χ. συνέβη στο τελευταίο επεισόδιο της φετινής σεζόν του Revolution.

Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να μεταφερθεί αυτό το βιβλίο στη μεγάλη οθόνη χωρίς να καταλήξει να είναι απλά δυο ώρες γεμάτες από μια αλληλουχία κουλ σκηνών ( η Τρις πηδάει από το κινούμενο τρένο, η Τρις μαθαίνει να πετάει μαχαίρια), αλλά σίγουρα θα πάω να το δω.

Ακόμη και αν μέσα στο σινεμά είμαι μόνο εγώ και 200 κοριτσάκια.