Ξενύχτησα βλέποντας το Graceland

Ένα μάτσο μυστικοί ομοσπονδιακοί πράκτορες (από FBI, Διώξη Ναρκωτικών, Τελωνείο κτλ) μοιράζονται το κατασχεμένο παραθαλάσσιο σπίτι ενός εμπόρου ναρκωτικών που είχε κόλλημμα με τον Elvis. Εξού και το παρατσούκλι Graceland. Και εδώ τελειώνει η πραγματικότητα (σ.σ. η ‘συγκατοίκηση’ αυτή όντως έλαβε χώρα το 1992) και ξεκινάει το σερφ πασπαλισμένο με ωραία κορμιά και λίγο πιστολίδι.

Δεν έχω χρόνο για καινούργιους (τηλεοπτικούς) έρωτες στην ζωή μου. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, που με ντροπή παραδέχομαι. Σκέψου ότι έχω ήδη το Breaking Bad και το Suits να αραχνιάζουν στο σκληρό μου και ότι μετα βιας προλαβαίνω να δω τις 15-20 σειρές με τις οποίες διατηρώ δεσμό εδώ και χρόνια. Αλλά το Graceland με κέρδισε ήδη από το πρώτο πλάνο. Οπότε είδα τα πρώτα έξι επεισόδια μονορούφι και έτρεξα να στο ντελαλιάσω.

Πρόκειται για μια ακόμη σειρά που εντάσσεται στην λογική blue skies του USA Network (δηλαδή δείχνω άπλετο Καλιφορνέζικο ουρανό, απέραντο γαλάζιο και λίγη μαυρισμένη σάρκα, ανεξάρτητα με ότι γίνεται στην πλοκή) από τον παραγωγό του White Collar με κεντρικό αντι-ήρωα τον Daniel Sunjata του Rescue Me ως τον ζεν υπερ-πράκτορα του FBI Paul Briggs που παίζει και να είναι βρώμικος.

Αυτός είναι που κάνει χαλαρό κουμάντο σε ένα σπίτι που επίσης περιλαμβάνει την Vanessa Ferlito του Death Proof ως κάτι σαν ΄μάνα του λόχου’ (φτιάχνει και φοβερή σάλτσα ραγού), τον πρώην Power Ranger Brandon Jay McLaren ως τον ‘βαρύ πεπόνι’ τελωνειακό με τα ράστα (που κυνηγάει αυτούς που πουλάνε εξωτικά πουλιά), τον βέρο Καλιφορνέζο Manny Montana (σ.σ. ο μόνος από όλο το τσούρμο που ξέρει όντως να κάνει σερφ) για λίγο Μεξικάνικο χρώμα και την Καναδέζα Serinda Swan ως πράκτορα της Δίωξης Ναρκωτικών.

Συγκεκριμένα ο ρόλος της τελευταίας μπορεί να είναι ως τώρα βασικά παραγέμισμα, αλλά το κορίτσι έχει και ματάρες και κορμάρα και -στην πραγματικότητα- είναι σούπερ ψαγμένο και σούπερ-ταξιδεμένο στα πιο κουλά μέρη του πλανήτη.

Ουσιαστικά μιλάμε για ένα παρεάκι που αλληλοβοηθιέται την ώρα της δουλειάς και περνάει τα πρωινά κάνοντας σερφ και τσάρκα στην προβλήτα και το βράδυ πίνοντας μπύρες δίπλα σε αναμμένες φωτιές στην παραλία. Τι θες τώρα, είναι και αυτός τρόπος να αποσυμπιέζεσαι από το γεγονός ότι παίζεις καθημερινά την ζωή σου κορώνα γράμματα.

Το στόρι ξεκινάει όταν -λόγω τραυματισμού ενός μέλους του σπιτιού- μετατίθεται εδώ ένας rookie πράκτορας του FBI (Aaron Tveit, ίσως να τον θυμάσαι από το Gossip Girl) που είναι αποφασισμένος να κάτσει κάποια μέρα στην καρέκλα του J. Edgar Hoover και είναι πρόθυμος να κάνει τα πάντα για να τα καταφέρει.

Η αλήθεια είναι ότι ο Aaron είναι αποτελεσματικός. Αλλά σε καμία περίπτωση χαρισματικός όπως π.χ. ο άγουρος Johhny Depp την εποχή του 21 Jump Street. Αλλά υπάρχει κάποια αμυδρή ομοιότητα στο feeling που σου βγάζει το όλο πράγμα. Ή τουλάχιστον αυτό είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν κάθισα να το φιλοσοφήσω.

Εννοείται πως δεν μιλάμε για αριστούργημα, αλλά για μια καλοκαιρινή σειρά που έρχεται να δώσει μια λίγο διαφορετική γυροβολιά σε ένα είδος ψιλο-κουρασμένο και ψιλο-ξεπεσμένο.

Αν δε, στην παραπάνω πρόταση, δώσεις έμφαση στο ‘καλοκαιρινό’, θα περάσεις ακόμη καλύτερα καταναλώνοντας το με λαιμαργία. Με άλλα λόγια, μην το ψειρίσεις και πολύ.

Άλλωστε από την αρχή για έρωτα σου μίλησα. Ο οποίος, ως γνωστόν, τυφλώνει.