Ξενύχτησα βλέποντας το Orange is the new Black

‘Κάθισα και είδα μονοκοπανιά όλο το Orange is the new Black. Είναι μια πολύ κουλ, έξυπνη σειρά που είναι εξαιρετική για τις γυναίκες’. Αυτό δήλωσε η Lena Dunham του Girls στη φετινή απονομή των Emmy. Μια άποψη που, παραδόξως, με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.

Όταν το Weeds τελείωσε και επίσημα, η δημιουργός του έψαχνε απεγνωσμένα να βρει κάτι εξίσου καλό –και εντελώς διαφορετικό- να κάνει. Οπότε επέλεξε την αληθινή ιστορία μιας 30άρας λευκής που έγινε κατά λάθος εγκληματίας. Αυτής δηλαδή που βλέπετε στην παρακάτω φωτό, στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της οποίας βασίστηκε και η σειρά.

Η αλήθεια είναι ότι, πέρα από το διαφορετικό χρώμα μαλλιών (σ.σ. η Mary Louise Parker ήταν μελαχρινή), η ξανθιά ηρωίδα του OSTNB –την οποία υποδύεται η 29χρονη Taylor Schilling- δεν πούλησε ποτέ μαριχουάνα στα προάστια.

Αντιθέτως βρέθηκε από το να είναι αρραβωνιασμένη με τον Jason Biggs του American Pie και να είναι περήφανη που τα οργανικά σαπούνια της κοσμούν τα ράφια του Barneys στο να εκτίει ποινή φυλάκισης 15 μηνών.

Αιτία η λαχταριστή Laura Prepon του That 70’s show, πρώην ερωμένη της κατά τη διάρκεια μιας λεσβιακής φάσης που περνούσε μια δεκαετία πριν, που την έβαλε να μεταφέρει μια βαλίτσα γεμάτη λεφτά που προέρχονταν από εμπόριο ναρκωτικών.

Αν και η ηρωίδα, δεν έχει στο OSTNB και μεγάλη σημασία. Είναι απλά ο ‘κράχτης’ για να πείσει το mainstream κοινό και τους άντρες να κατσικωθούν και να παρακολουθήσουν ένα συγκλονιστικά ταλαντούχο cast από δεύτερους ρόλους, στην πλειοψηφία τους άγνωστες λατίνες και μαύρες, που περιλαμβάνουν από την αλλήθωρη Crazy Eyes που ερωτεύεται την πρωταγωνίστρια και στη συνέχεια της κατουράει το κελί όταν τρώει χυλόπιτα, την επιβλητική Ρωσίδα μαγείρισσα που κάνει κουμάντο –και λαθρεμπόριο ηλεκτρικών οδοντόβουρτσων που μετατρέπονται εύκολα σε δονητές- στην κουζίνα ή την παντρεμένη δίμετρη τραβεστί κομμώτρια.

Εξίσου κραχτικά λειτουργεί στην όλη ιστορία το λεσβιακό σεξ (είτε πρόκειται για πραγματική αγάπη, είτε για σχέση φυλακής) που υπονοείται συνέχεια, αλλά σπάνια δείχνεται φάτσα φόρα σε όλο του το μεγαλείο.

Αν εξαιρέσεις την  -παλιά μας indie γνώριμη- Natasha Lyonne, κανένα από τα –πολλά- πρόσωπα που θα δεις δεν θα σου είναι ιδιαίτερα γνώριμα. Αλλά είναι τόσο καλογραμμένοι οι χαρακτήρες που μάλλον θα καταλήξεις να γκουγκλάρεις τον αγαπημένο σου, όπως π.χ. τον ελεεινό μουστακαλή δεσμοφύλακα που δέχεται στοματικό σεξ με αντάλλαγμα χαπάκια,  για να τσεκάρεις που αλλού έχουν παίξει.

Η ευφυΐα της δημιουργού φαίνεται επιπλέον στο γεγονός ότι, αντί να αφήσει την πλοκή να ‘μουχλιάζει’ μέσα στους 4 τοίχους της φυλακής, εκείνη χρησιμοποιεί συχνά flashbacks για να μας δείξει την ιστορία και το πραγματικό πρόσωπο κάθε κρατούμενης

Δεν ξέρω αν όλα τα παραπάνω σε έχουν πείσει να δώσεις στο OITNB μια ευκαιρία. Άλλωστε ούτε εγώ πείστηκα, παρά τα δεκάδες αποθεωτικά δημοσιεύματα που είχα διαβάσει για αυτό, παρά μόνο αφού είχε ολοκληρωθεί ολόκληρη η πρώτη σεζόν και είχα πέσει σε μια προσωπική τηλεοπτική ξηρασία.

Πρόκειται όμως για μια άκρως ανθρώπινη και βαθιά συναισθηματική σειρά που σου δείχνει πως πραγματικά θα ένιωθες αν έμπαινες στη φυλακή. Για την ακρίβεια αν ήσουν γυναίκα και έμπαινες σε φυλακή χαμηλής ασφαλείας.

Ένα concept που και μοιάζει και είναι εντελώς ξένο ή αδιάφορο για τα αντρικά αυτιά. Το ίδιο όμως, πάνω κάτω, δεν σκεφτόσουν όταν άκουσες για πρώτη φορά και το στόρι του Weeds;