Το ‘Legion’ δεν είναι οι X-Men των γονιών σου

Δεν ξέρω τι μπορεί να σκέφτονταν οι άνθρωποι που αποφάσισαν πως ο Legion, από όλους τους πιθανούς μεταλλαγμένους ήρωες της Marvel, θα γινόταν η επόμενη υπερηρωική σειρά τους και μάλιστα για το καλωδιακό δίκτυο FX, από όλα τα δίκτυα. Δεν ξέρω τι μπορεί να σκέφτονταν αλλά σίγουρα δεν ήταν αυτό που φτάνει στις οθόνες μας.

***

Ο Legion δημιουργήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 από τον Chris Claremont (ο σπουδαιότερος σεναριογράφος X-Men στην ιστορία) και τον Bill Sienkiewicz (καλλιτέχνης που με ένα σύντομο πέρασμα ανέβασε επίπεδο τα υπερηρωικά κόμικς) για τον τίτλο ‘New Mutants’. Το ‘New Mutants’, μια εφηβικότερη, πολυπολιτισμικότερη εκδοχή των παραδοσιακών X-Men, ήταν και παραμένει η αγαπημένη μου σειρά στην ιστορία των μεταλλαγμένων τίτλων της Marvel. Καθότι γυρίζεται και ταινία θα τα πούμε αναλυτικότερα κάποια στιγμή για εκείνες τις θρυλικές περιπέτειες, αλλά τώρα θέλω να εστιάσουμε σε έναν από τους ήρωες που δημιουργήθηκε για εκείνο τον τίτλο, από εκείνη τη μυθική συνεργασία Claremont-Sienkiewicz.

Ο Legion, ο David Haller δηλαδή, εμφανίστηκε στο τεύχος 25 του τίτλου και αυτή είναι η εισαγωγή του:

Αν αυτό δε σου μοιάζει με σελίδα υπερηρωικού κόμικς τότε αρχίζεις και καταλαβαίνεις τόσο γαιτί έχει μείνει στην ιστορία, όσο και γιατί μπορεί τελικά να έβγαζε νόημα το ταίριασμα με το FX, το πιο υψηλών στάνταρ καλωδιακό κανάλι της αμερικάνικης τηλεόρασης δηλαδή. (Το πακετάκι ‘Atlanta’, ‘The People v. O.J. Simpson’, ‘The Americans’, ‘Better Things’ δεν το πλησίασε κανείς το 2016.)

O David Haller είναι ένας μεταλλαγμένος που αφομοιώνει άλλες υπάρξεις, που στεγάζει ουσιαστικά πολλαπλές προσωπικότητες και ισάριθμες δυνάμεις. Είναι φυσικά ο ισχυρότερος μεταλλαγμένος όλων, όμως ποτέ δεν είναι ο εαυτός του γιατί ποτέ δεν υπάρχει ο ένας εαυτός του. Είναι πάντα απρόβλεπτος γιατί κι ο ίδιος συχνά δεν έχει συναίσθηση του εαυτού και των δυνάμεών του, ούτε από πού προέρχονται ούτε πώς εκφράζονται.

Φαντάζεσαι κάποιος να έπαιρνε αυτό τον ήρωα και να επιχειρούσε να φτιάξει μια στάνταρ περιπετειώδη σειρά, με μάχες, με σαφή αρχή μέση και τέλος, με αντικειμενική πραγματικότητα;

Όχι φυσικά.

***

Πρώιμα reports αφήνουν να εννοηθεί πως ο Noah Hawley, δημιουργός του τηλεοπτικού «Fargo» (επίσης για το FX), είχε ξεκινήσει με διαφορετικό τρόπο να προσεγγίζει το ‘Legion’ και τον David Haller, τον σχιζοφρενή μεταλλαγμένο με τις πολλαπλές προσωπικότητες και τις εξίσου πολλαπλές υπερδυνάμεις. Είναι κατανοητό βέβαια, αλλά και ελάχιστα δημιουργικά περιπετειώδες, το να επιχειρήσεις να πεις την ιστορία ενός εκ των πιο αφηγηματικά απαιτητικών ηρώων, με έναν σχετικά πεζό, γραμμικό τρόπο.

Το συνταίριασμα του Hawley με την τηλεοπτική διασκευή ενός εκ των όχι πρωτοκλασάτων μεταλλαγμένων ηρώων της Marvel έμοιαζε εξαρχής παράξενο, αλλά τα πάντα βγάζουν νόημα εφόσον δεις τι έκανε τελικά με το υλικό. Το οποίο το επαναπροσέγγισε, βασιζόμενος στην ιδιομορφία του συγκεκριμένου ήρωα, ο οποίος είναι χαμένος μες στο πανίσχυρο μυαλό του, δίχως να του είναι ποτέ απολύτως σαφές ποιος έχει τον έλεγχο, τι δυνάμεις χρησιμοποιεί, και πώς.

Ο Hawley παίρνει λοιπόν αυτή τη θρυμματισμένη, συγχυσμένη προσωπικότητα, και φτιάχνει κάτι αποστομωτικό: Το ‘Legion’ είναι μια σειρά της οποίας η αφήγηση είναι ουσιαστικά πρώτου προσώπου, από τη ματιά ενός απόλυτα μπερδεμένου ήρωα που δεν ξέρει τι είναι αλήθεια και με τι σειρά συνέβησαν τα όσα πράγματα συνέβησαν, με αποτέλεσμα τα πάντα να είναι ονειρικά, και απολύτως τίποτα να μην είναι σίγουρο.

Η δράση ξεκινά μέσα σε ένα άσυλο όπου δεν είμαστε απολύτως βέβαιοι γιατί βρίσκεται ο David και υπό τι συνθήκες κράτησης. Οι πάντες βέβαια φοβούνται γύρω του, οπότε είναι αυτό που λέμε «μάλλον ξέρετε κάτι που δεν ξέρω;». Καθώς ξετυλίγεται με ακανόνιστη ομορφιά το νήμα του μυαλού και της προσωπικότητα τους ήρωα, μέσα από φιλίες, κρυμμένα άγχη και έναν υπέροχα γραμμένο στην οθόνη έρωτα-δίχως-άγγιγμα, ο Noah Hawley μας παρουσιάζει ένα X-Men όραμα σε ρυθμό και ατμόσφαιρα αγγλικού crime σινεμά των ‘60s, με μουσική και trippy οπτικές πινελιές που παραπέμπουν σε πρώιμους Pink Floyd (την κεντρική ηρωίδα την λένε Sydney Barrett) και όλα αυτά φτιαγμένα σε τηλεοπτικό πακέτο με την εμμονή πρώτου προσώπου και την φετιχιστική διάθεση ενός ‘Hannibal’.

Η σειρά δεν διασκευάζει ευθέως κάποια συγκεκριμένη ιστορία, ούτε αυτοπεριορίζεται σε χρόνους και εποχές, και είναι όλα τόσο ταιριαστά με αυτό που κάνει ο Hawley, ακριβώς επειδή μια αφοσιωμένη, υποκειμενική ματιά δε θα έπρεπε να μοιάζει περιορισμένη από κανόνες αλλά από αισθήσεις και προσωπικές εμμονές. Χαίρομαι λοιπόν που βλέπουμε τα ‘60s ως κεντρική επιρροή (κι όχι μόνο επειδή τα ‘80s έχουν μετατραπεί σε διακοσμητικό αίθουσας υποδοχής ή επειδή στο σήμερα δε θέλει να ζει κανείς) επειδή δίνει ένα διακριτά ‘Prisoner’ τόνο στα πάντα, μια από τις καλύτερες σειρές όλων των εποχών για έναν ήρωα επίσης παγιδευμένο και περιτριγυρισμένο από σουρεαλιστικές καταστάσεις και τριπαριστές φιγούρες.

Επίσης ασχολείται και με μια απόδραση, κάτι που προσπαθεί να πετύχει κι ο David εδώ. Μάλλον. Γύρω του βρίσκεται ένα μεγάλο ensemble χαρακτήρων που ξεπηδούν άμεσα από την οθόνη. Τον Haller παίζει ο Dan Stevens που γνωρίσαμε είτε στο ‘Downton Abbey’ είτε στο ‘Guest’, ό,τι προτιμά ο καθένας, και που εδώ είναι για μια ακόμα φορά φανταστικός. Τριγύρω του συναντάμε κόσμο όπως την λατρεμένη Aubrey Plaza (μια οπτιμίστρια με σκληρό παρελθόν και όχι μόνο), την πάντοτε σπουδαία Jean Smart (που ήταν και ό,τι καλύτερο στον 2ο κύκλο του ‘Fargo’) και την Rachel Keller στον αγαπημένο ρόλο της Syd Barrett, μια κοπέλα που δε μπορεί να αγγίξει κανέναν άνθρωπο, οδηγώντας στο πρώτο μέρος του επεισοδίου σε μερικές από τις ωραιότερες αισθηματικές σκηνές της φετινής τηλεόρασης.

Τα νέα σας.

Ο Hawley, που γράφει και σκηνοθετεί το πρώτο επεισόδιο δίνοντας σαφέστατο τόνο όσο αορά την αισθητική αλλά και τη δομή των ιστοριών, μας καθοδηγεί σε ένα συναρπαστικό ταξίδι σε ένα ταραγμένο μυαλό πριν καταλήξει σε μια εντυπωσιακή τελική σεκάνς. Ο Hawley μοιάζει να δανείζεται από τη γλώσσα του Kubrick όταν κοιτάζει τον κόσμο γύρω από τον David και από τη γλώσσα του Malick όταν βουτά στα ακατέργαστα συναισθήματα που κρύβει μέσα του. Όλα αυτά όμως είναι, εν τέλει, απλώς χρώματα. Γιατί ο δημιουργός της σειράς, σαν άλλος Sienkiewicz, επιχειρεί να συνθέσει ένα θρασύ, επιθετικό, αποστομωτικά όμορφο κολλάζ εικόνων και χρωμάτων που δεν ακολουθεί τη σύνηθη δομή του genre, ώστε να ζωγραφίσει το πορτρέτο ενός εντελώς ξεχωριστού ήρωα.

Οι σελίδες που δημιουργεί δε μοιάζουν, τελικά, με κανενός άλλου.

*Το ‘Legion’ προβάλλεται από την Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου και κάθε Πέμπτη στις 22.40 στο FOX.