ΛΕΞ, το έκανες πάλι
- 13 ΜΑΙ 2022
Μπορούμε να κάνουμε ένα τεράστιο άλμα λογικής και να φτιάξουμε ένα φοβερό σενάριο όπου ο ΛΕΞ του ωμά ρεαλιστικού Τ.Κ.Π. είναι ο Βασίλης Σπανούλης της Κωνσταντινούπολης (2012), ο ΛΕΞ του αστικά διαστημικού 2ΧΧΧ είναι ο Σπανούλης του Λονδίνου (2013), όπου πιο ώριμος πια, πιο έτοιμος, απέδειξε ότι μόνο πυροτέχνημα δεν ήταν αλλά είχε και το χέρι που δεν χάνει και ο ΛΕΞ της Μεγάλης Παρασκευής της 13ης Μαΐου, ο ΛΕΞ του ΜΕΤΡΟ είναι ο Βασίλης της Μαδρίτης (2015) και της Κωνσταντινούπολης (2017).
Ακόμα πιο ώριμος, με μεγαλύτερο goat στάτους, εκεί που ανήκει, στον τελικό αλλά όχι νικητής. Πάντα, όμως, ψηλά παν’ απ’ τα σύννεφα έτοιμος να επηρεάσει και να δείξει ποια είναι η φάση στo ραπ του 2022. Xωρίς promo, χωρίς ανακοινώσεις, με αίμα που βράζει παραπάνω αν έμπαινες στον κόπο να κάνεις τα μαθηματικά. Κατεβασμένοι διακόπτες από το 2021, καμία συναυλία και το σημαντικότερο, χρονιά Μουντιάλ. Πριν κατεβάσει όλα τα post από τον λογαριασμό του στο Instagram, ανέβασε τη μάσκα χόκεϊ από το Παρασκευή και 13.
Στις 12 τα μεσάνυχτα η φωτιά έφτασε στις οθόνες: το τρίτο άλμπουμ του ΛΕΞ είχε ανέβει στο Spotify. 9 κομμάτια, 28 λεπτά, 18 δευτερόλεπτα. Καμία συμμετοχή από άλλον ράπερ, 6 διαφορετικοί παραγωγοί στη μουσική: Solid, Night Grind, φυσικά Dof Twogee, Beats Pliz, Ortiz και Denis Green.
Από την τελευταία ολοκληρωμένη του κυκλοφορία πέρασαν 4 χρόνια και μέσα σε αυτά μεσολάβησε μία πανδημία ενώ την επόμενη οικονομική κατάρρευση, την αισθανόμαστε, τη βλέπουμε να έρχεται. Άρα έδαφος για έμπνευση, όχι ότι δεν υπήρχε πάντα, αλλά τώρα είναι πιο πρόσφορο από ποτέ. Ο ΛΕΞ στο ΜΕΤΡΟ δεν άλλαξε. Εξελίχθηκε, προχώρησε από τη μουντάδα και έφτιαξε κάτι λιγότερο βαρύ, λιγότερο γκρι που έχει όμως στον πυρήνα του όλα αυτά με τα οποία τον γνωρίσαμε.
«Δεν παίρνω βραβεία γι’ αυτό βγάζω λόγους μέσα από τις μπάρες που γράφω».
Τη ζωή, την κοινωνία, τη Σαλούγκα, όσα γίνονται εκεί και δε φτάνουν στα αυτιά μας. Εξακολουθεί να ραπάρει για τσόγλανους, για 20αρηδες που ζουν τη δική τους punk ανακάλυψη/αποκάλυψη και η πρώτη τους συντριβή ήρθε στις 6 του Δεκέμβρη του 2008 με τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Για 30άρηδες, όσοι γεννήθηκαν τη δεκαετία του ‘80 (όπως είμαι κι εγώ, που δεν κοιμήθηκα την ώρα που ήθελα χτες το βράδυ γιατί *έπρεπε* να ακούσω αυτή την κυκλοφορία δύο φορές στα καπάκια με ακουστικά στα αυτιά) θα δουν πάλι ότι ο 84αρης ΛΕΞ (μόλις ανέβηκε στο YouTube, το “Τα 84αρια” του DJ Xquze που ραπάρει ο ΛΕΞ) καταφέρνει να κρατά ζωντανές τις αναφορές μας.
Να μας θυμίζει ότι μεγαλώσαμε στα υβριδικά 90s παλεύοντας να ενώσουμε το analog με το digital, ψάχνοντας για τα airmax λίγο πριν το millenium, βλέποντας για πρώτη φορά τον Σημαδεμένο, μπαίνοντας στο σύμπαν του Μίσους του Mathie Kassowitz («Δεν έχει σημασία η πτώση λοιπόν, μόνο η πρόσκρουση πάνω στο κρύο μπετόν»), την εποχή που οι μόνες οθόνες που γνωρίζαμε ήταν αυτές του κινηματογράφου και της τηλεόρασης.
«Μπορεί να μην είμαι χαρούμενος, όμως δες με είμαι ζωντανός».
Μια εποχή που τα όνειρα που είχαμε ήταν διαφορετικά από τα σημερινά, τότε που μπορεί και να είδαμε την καλύτερη και πιο αθώα εκδοχή του εαυτού μας. Ε, όλη αυτή η συνθήκη, όλο αυτό το σύμπαν που ζωγραφίζει ο ΛΕΞ μαζί με τον DOF TWOGEE κυρίως, δημιουργεί μεγάλα συναισθήματα και μια γλυκιά νοσταλγία.
Στο ΜΕΤΡΟ δεν αλλάζουν και πολλά. Ίσα-ίσα είναι πολύ ευχάριστο να βλέπεις έναν τύπο να εξελίσσεται. Φιλτραρισμένα drill beats στρώνονται σαν χαλί για να πατήσει πάνω τους με μαύρα airmax. Το flow του αλλάζει, η γλώσσα είναι καυστική, οι στίχοι εύστοχοι, αυτοσαρκαστικοί και to the point βγάζοντας κάτι παγκόσμιο που (μπορεί να) ενώνει τη Lana del Rey με τον Spike Lee και τον Jurgen Klopp με τον Tony Montana.
Λένε, λήστεψαν την τράπεζα χθες… και είχαν τα μούτρα τους κουκουλωμενα… Λεω,εφόσον τηρούσαν τα μέτρα εντάξει, και τι με νοιάζει εμένα;
Το ΜΕΤΡΟ είναι σφιχτό άλμπουμ με δεμένα τραγούδια, σκηνοθετημένο έτσι ώστε να υπάρχει μία συνέχεια. Τον έχω ακούσει 3 φορές μέχρι στιγμής και είμαι πλέον σίγουρος για αυτό. Τα drill στοιχεία δεν τον κάνουν μονότονο, παρόλο που με τόσους πολλούς παραγωγούς ίσως να το περίμενα με περισσότερες κορυφώσεις.
Ωστόσο, υπάρχει παντού αυτή η αστική ποίηση που -είτε απομονωμένη για να τη διαβάσεις είτε ακούγοντάς τη πάνω σε μπιτ και ομοιοκαταληξίες- φέρνει ένα αποτέλεσμα που σε κάνει να μην αισθάνεσαι μόνος.
Κι αυτό ίσως είναι πάλι το πιο σημαντικό που καταφέρνει αυτός ο τύπος για τον οποίο, όσοι δεν έτυχε να γεννηθούμε στη Θεσσαλονίκη και να μεγαλώσουμε στην ίδια γειτονιά με εκείνον, δεν γνωρίζουμε απολύτως τίποτα πέρα από όσα έχει αποκαλύψει μέσα από τους στίχους του. Αυτός o working class αντι-ποιητής είναι κοντός αλλά ακόμα βλέπει από ψηλότερα, είναι 60 κιλά, φορά νούμερο 42 παπούτσι, δε δίνει συνεντεύξεις, δεν παίζει το παιχνίδι του marketing και έχει δημιουργήσει ένα cult στάτους, σχεδόν θρησκευτικό που δεν έχει καμία σημασία πότε μπήκες σε αυτή τη θρησκεία ή ποια είναι η ηλικία σου. Σημασία έχει ότι είσαι εκεί.
Ο ΛΕΞ ξερά, γειωμένα και αφόρητα true έχει καταφέρει να έχει κάθετη απήχηση σε όλη τη διαστρωμάτωση της ελληνικής κοινωνίας, γράφοντας έγκυρα και εκφράζοντας την ψυχολογία μίας ολόκληρης εποχής· που δεν αποτελείται μόνο από πιτσιρικάδες.
«Πάνω από τις γειτονιές, απ’ τους ακάλυπτους και απ’ τις σκεπές, απ’ τα μπαρμπέρικα, τα προποτζίδικα, τους σινεμάδες και τις εκκλησιές».
Έτσι (και) στο ΜΕΤΡΟ βρίσκουμε πρόσφυγες, σεκιουρητάδες, ντελιβεράδες, γιατρούς, δικηγόρους, φαρμακοποιούς που ακούμε τη ζωή τους, από τους υπονόμους μέχρι τα ουράνια να μας την αφηγείται κινηματογραφικά, ο αντι-ποιητής του περιθωρίου, που μας ευχαριστεί για το εγκώμιο, ποτέ στη ζωή του δεν ήταν ποιητής μα ξέρει από περιθώριο.
«Αυτό είναι το νέο μου φλόου / γιατί δεν χορεύεις/ Να ξέρεις πόσο ασχημαίνουν τα μάτια σου / κάθε φορά που ζηλεύεις».
Ο ΛΕΞ είναι απόλυτα συντονισμένος με το σήμερα. Ακομπλεξάριστος με το trap και τις χαζές ανούσιες κόντρες “Rest in peace MadClip“, ξέρει ότι όλα είναι μουσική και το λέει καλύτερα από όλους: «Κανένα ραπ μου δεν είναι αρκετό να με κάνει λιγότερο αναλώσιμο».
