Φεστιβάλ Λοκάρνο, ημέρα 0: Πρώτη μικρή ανταπόκριση από ένα μεγάλο φεστιβάλ

***

Τα χαράματα της Τρίτης κοίταζα από απόσταση στα ανοιχτά ακόμα φώτα του αεροδρομίου καθώς πλησίαζε. Η ατμόσφαιρα καυτή, ακόμα και χωρίς να έχει καν προλάβει να βγει ο ήλιος. Στο βάθος τα φώτα παίζουν, διαγράφουν μικρές κυματιστές τροχιές, και δεν μπορώ να καταλάβω αν τα βλέπω θολά να τρεμοπαίζουν από τη ζέστη που ήδη ουρλιάζει, ή από τα μάτια μου που χωρίς να το συνειδητοποιώ έχουν βουρκώσει στη σκέψη πως: Ενάμιση χρόνο μετά, θα μπω ξανά σε αεροπλάνο.

Μάλλον ήταν και τα δύο. Η ίδια πάντως η εμπειρία του ταξιδιού μοιάζει σαν κάτι που συμβαίνει σε κάποιον άλλο κι εγώ απλώς το παρατηρώ. Το αεροδρόμιο μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από τις αναμνήσεις μου- το θυμάμαι, στο περίπου, αλλά όχι ακριβώς. Η πτήση είναι όπως περίπου τις θυμόμουν- αλλά είναι σχεδόν άδεια και όλοι φυσικά φοράμε μάσκες. (By the way, για ό,τι σημαίνει αυτό, δεν έγινε ο παραμικρός έλεγχος εμβολιασμού, τεστ ή νόσησης σε κανένα στάδιο του ταξιδιού.)

Περιμένοντας το τρένο από το Μιλάνο προς το Λοκάρνο, περνάω λίγη ώρα στην Ιταλική πόλη. Μάσκες παντού, αλλά και in-door dining. Στην αναμονή για το τρένο, δοκιμάζω tigelle, ένα δημοφιλές street food της περιοχής, μικρά στρογγυλά ψωμάκια βγαλμένα κατευθείαν από το τηγάνι και γεμισμένα με διάφορα υλικά, άλλα με ωραία κρέατα και τυριά, άλλα με μελιτζάνα, καραμελωμένα κρεμμύδια και κάποιο τσάτνεϊ.

Θα τα θυμάμαι με αγάπη και νοσταλγία τώρα που βρίσκομαι για λίγες μέρες στην Ελβετία και το πιο φτηνό φαγητό που μπορείς να βρεις είναι ένα πατικωμένο τσίζμπεργκερ στα McDonald’s να κοστίζει 3 ευρώ. Κάποιος ξεκάθαρα θα τη βγάλει με αμύγδαλα και μπάρες δημητριακών.

Ο λόγος που είμαι στην Ελβετία για τις επόμενες 7 μέρες είναι η διεξαγωγή του κινηματογραφικού Φεστιβάλ του Λοκάρνο. Την προηγούμενη φορά που είχα έρθει είχα περάσει υπέροχα, είχα συναντήσει και μερικούς θρύλους, αλλά τώρα αυτή η διοργάνωση είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι μια από τις πρώτες, μες στην αβεβαιότητα, απόπειρες να στηθεί ξανά ένα Φεστιβάλ στην covid εποχή. (Μάσκες δε φορά κανείς έξω, αλλά φοράνε απολύτως οι πάντες, χωρίς συζήτηση, οπουδήποτε βρεθείς μέσα.)

Η πόλη δεν είναι καθόλου μεγάλη, για την ακρίβεια περπατώντας εδώ κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ νιώθεις πως είναι σαν μια κωμόπολη στημένη εξ ολοκλήρου για τις ανάγκες της διοργάνωσης. Κανένας άνθρωπος εδώ δε μοιάζει με αληθινός κάτοικος, αν αυτό βγάζει νόημα. (Οι αληθινοί κάτοικοι, για την ακρίβεια, δεν ξεπερνούν τους 15,000). Ακόμα και το σκηνικό έχει κάτι το γλυκά εξωπραγματικό: Οριοθετημένη από βουνά (όπου κι αν κοιτάξεις τριγύρω, θα φτάσει το βλέμμα σου σε μια κορυφή καλυμμένη από σύννεφα), η πόλη είναι μια μικρή ακολουθία από κτίσματα, εστιατόρια και ξέφωτα, χτισμένα ανάμεσα σε μια λίμνη και μια παλιά πόλη, με κάστρα που πρωτοαναφέρονται ιστορικά πίσω στο 1200.

Ο άνθρωπος που μου έφτιαξε το πρωί έναν καπουτσίνο γέλαγε καθώς μου έλεγε πως όποτε έχει τύχει να βρεθεί σε άλλη χώρα και να πει πως έρχεται από το Λοκάρνο, όλοι τον ρωτάνε για το Φεστιβάλ και για το σινεμά. «Είναι σα να μην υπάρχει για άλλο λόγο η πόλη! Αλλά όμως είναι πολύ όμορφη», μου λέει χαμογελώντας. Είναι πράγματι πανέμορφη.

Μια επιπλέον ιδιαιτερότητα του Λοκάρνο σε σχέση με όλα τα άλλα μεγάλα Φεστιβάλ: Η κεντρική του οθόνη δεν είναι κάποια πολυτελής αίθουσα, αλλά ένα τεράστιο αυτοσχέδιο open air σινεμά 8,000 θέσεων που στήνεται κάθε χρόνο στην κεντρική πλατεία Piazza Grande. Αυτό σημαίνει πως είναι πιο εύκολο να κάτσεις να δεις ταινία, με λιγότερο άγχος για τους γύρω σου και τον κλειστό χώρο, αλλά από την άλλη είναι και μεγαλύτερο το ρίσκο του απρόβλεπτου καιρού. Τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές πέφτει έντονη, σταθερή βροχή, που σημαίνει πως η αποψινή πρεμιέρα της διοργάνωσης (με το «ελληνικό» Beckett) είναι αμφίβολη.

Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι αναμένονται από αύριο οπότε για την ώρα είμαστε σχετικά λίγοι. Υπάρχει φόβος, υπάρχει αβεβαιότητα, υπάρχουν μεγάλα ερωτηματικά. Με όποιον μιλάω, μοιάζουν όλοι να μην το πολυπιστεύουν πως βρίσκονται όντως εδώ.

Σε κάθε περίπτωση, η προβολή με κάποιο τρόπο θα συμβεί, κι οι συντελεστές είναι εδώ. Τις επόμενες μέρες θα δούμε αρκετό σινεμά (είτε στην Piazza Grande είτε σε κάποια από τις άλλες, μικρές και μεγάλες αίθουσες) του Φεστιβάλ και θα συναντήσουμε αν όλα πάνε καλά αρκετούς συντελεστές που θα έχουν ενδιαφέροντα πράγματα να πουν. Ανάμεσα στους καλεσμένους εδώ, ο John David Washington και η Vicky Krieps του Beckett, ο βραβευμένος με Όσκαρ animator μάγος των εφέ Phil Tippett (Jurassic Park, RoboCop), ο σκηνοθέτης John Landis, η παραγωγός του Terminator και του Walking Dead, Gale Anne Hurd, και πολλοί ακόμα. Στην Piazza Grande θα παιχτούν ασιατικές ταινίες καταστροφής, το Terminator, η νέα ταινία του Gaspar Noe, το anime Belle του Mamoru Hosoda- μια συναρπαστική μίξη καλλιτεχνικών και εμπορικών επιλογών.

Θα είχε τεράστιο ενδιαφέρον ούτως ή άλλως. Ακόμα κι αν δεν ήταν σουρεάλ το ίδιο το γεγονός πως το Φεστιβάλ συμβαίνει, και πως κανείς δε μοιάζει βέβαιος τι ακριβώς μορφή τελικά θα έχει.

*Ευχαριστούμε το Φεστιβάλ του Λοκάρνο για τη φιλοξενία.