Φεστιβάλ Λοκάρνο, ημέρα πρεμιέρας: O Beckett τρέχει μανιασμένα από την Ελλάδα στην Ελβετία

***

«Μέρος του λόγου που είμαστε όλοι εδώ απόψε είναι η επιβίωση της κινηματογραφικής εμπειρίας», λέει ο John David Washington κατά την εισαγωγή της παγκόσμιας πρεμιέρας του Beckett, της γυρισμένης στην Ελλάδα πολιτικής συνωμοσιολογικής περιπέτειας του Netflix.

Στο Beckett ο Washington παίζει, γουέλ, τον Beckett και βρίσκεται κυνηγημένος καθόλη τη διάρκεια της ταινίας χωρίς να καταλαβαίνει το γιατί. Έχει μπλέξει σε ένα πολιτικό παιχνίδι που ούτε ο ίδιος καταλαβαίνει, όμως πρέπει ενστικτωδώς να συνεχίσει να τρέχει για να σώσει τη ζωή του. Η διαδρομή του ξεκινά από την ελληνική επαρχία και φτάνει μέχρι την πλατεία Συντάγματος της Αθήνας, την ώρα που γύρω του η χώρα βρίσκεται σε μια διαρκή σύγκρουση.

Και τώρα, ο Beckett φτάνει στην Ελβετία. Στο βροχερό Λοκάρνο, όπου η ταινία έπαιξε ως έναρξη του σημαντικού Φεστιβάλ, το πλάνο έλεγε πως θα προβαλλόταν στον τεράστιο open air χώρο της Piazza Grande των χιλιάδων θέσεων. Ο καιρός διαφωνούσε και, καθώς η βροχή έπεφτε επίμονα καθόλη τη διάρκεια της Τετάρτης, η προβολή μεταφέρθηκε εκτάκτως σε κλειστό venue. Εκεί, ο Washington συνέδεσε το άγχος του να παίζει αυτόν τον ήρωα με το άγχος που βιώνει ως άνθρωπος του σινεμά.

Μαζί του, στο Φεστιβάλ έχει ταξιδέψει η Vicky Krieps, την οποία γνωρίσαμε στο Phantom Thread και απολαύσαμε πρόσφατα και στο Old του M. Night Shyamalan. Η Krieps παίζει στην ταινία μια ακτιβίστρια της οποίας η διαδρομή συναντάνται με του Beckett καθώς εκείνος πλησιάζει στην Αθήνα, όπου ένα συλλαλητήριο πρόκειται να λάβει χώρα.

«Μεγάλωσα σε αυτή την Ευρωπαϊκή ιστορία», λέει η Vicky Krieps. «Αυτό που συμβαίνει στην ταινία είναι κάτι που έχω ζήσει κι εγώ. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω πώς αυτή η ηρωίδα γίνεται ακτιβίστρια, θυμάμαι να κάνω παρόμοια πράγματα όταν ήμουν νεότερη». Στη σκηνή της πρεμιέρας συμπληρώνει πως είναι πολύ εύκολο να καταλάβει την έγνοια της ηρωίδας της και από που προέρχεται, αν «περπατώντας στο δρόμο σε κάθε πόλη του κόσμου, απλά σταματήσεις και να μιλήσεις με ανθρώπους που είναι στο δρόμο, και τους ρωτήσεις πώς νιώθουν για το σήμερα, ή για τον καπιταλισμό. Είναι πολύ εύκολο».

Λίγες ώρες πριν την πρεμιέρα της ταινίας, καθίσαμε και μιλήσαμε από κοντά με τους δύο σταρ, και τα όσα είπαμε θα μπορείτε να τα διαβάσετε αναλυτικά την επόμενη εβδομάδα. Μπορώ να πω με σιγουριά όμως δυο πράγματα: O John David Washington είναι εντυπωσιακά όμορφος κι η Vicky Krieps μπορεί να προσφέρει κάτι βαθυστόχαστο με τον πιο ήρεμο τρόπο, εκεί που δεν το περιμένεις. Πραγματικά ανυπομονώ να την ξαναδώ να παίζει στο οτιδήποτε.

Στο μεταξύ η χωροταξία του Φεστιβάλ κάνει τα πάντα κάπως πιο προσβάσιμα, ειδικά αυτή την πρώτη μέρα που ο κόσμος είναι ακόμα λίγος. Έχει πλάκα, κάπως: Ψάχνοντας το μεσημέρι να βρω τον χώρο όπου θα γίνονταν οι συνεντεύξεις, υπό δυνατή βροχή, βρήκα μια τέντα κοντά στη διεύθυνση. Είδα απέξω ανθρώπους του Φεστιβάλ, οπότε θεώρησα πως είμαι στο σωστό σημείο.

Μπήκα, άφησα την ομπρέλα μου, προχώρησα στο βάθος της σκηνής όπου ήταν συγκεντρωμένα 6-7 άτομα, στήθηκα εκεί να δω τι περιμένουμε και, τεντώνοντας το λαιμό μου αριστερά δεξιά για να δω τι συμβαίνει μπροστά, συνειδητοποίησα πως είχα κατά λάθος εισβάλει στο photo shoot του ίδιου Φεστιβάλ και πως ακριβώς δίπλα μου, περιμένοντας χαλαρά, ήταν η Vicky Krieps. (Που λογικά περίμενε τον Washington να τελειώσει κι εκείνος για να μεταφερθούν απέναντι.)

Να, κάπου από εδώ πίσω βρέθηκα κατά λάθος, έτσι όπως περιπλανιόμουν λες κι ήμουν χαρακτήρας από κωμωδία των 60s:

O John David Washington, o σκηνοθέτης του Beckett, Ferdinando Cito Filomarino, και η Vicky Krieps, φωτογραφίζονται για το 74ο Φεστιβάλ του Λοκάρνο.

Το Beckett ήταν η επίσημη πρεμιέρα, αλλά δεν ήταν η πρώτη προβολή του Φεστιβάλ. Νωρίς την Τετάρτη, παίζεται το κλασικό φιλμ Safety Last! του 1923. Αν δεν ξέρετε τον τίτλο, γνωρίζετε σίγουρα την πιο διάσημη στιγμή του:

Η προβολή γίνεται συνοδεία ζωντανής ορχήστρας, με τον κόσμο κάθε ηλικίας να απολαμβάνει το φιλμ, να υπάρχει συμμετοχή, ζωντάνια, όρεξη. Όπως αναγράφει περήφανα κι η οθόνη αμέσως μετά το σήμερα του Φεστιβάλ κι αμέσως πριν την έναρξη της ταινίας, «CINEMA IS BACK».

Πώς είναι όμως ακριβώς οι συνθήκες της προβολής; Αυτό έχει ενδιαφέρον ως επιλογή: Υπάρχουν αίθουσες στις οποίες η είσοδος γίνεται αυστηρά με επίδειξη πιστοποιητικού εμβολιασμού ή νόσησης ή αρνητικού τεστ, και σε αυτές τις αίθουσες υπάρχει το ελεύθερο να καθίσει κανείς όπου επιθυμεί. Αλλού, η είσοδος γίνεται ελεύθερα (με προκρατημένο εισιτήριο φυσικά) όμως εντός της αίθουσας υπάρχουν αυστηρά αριθμημένες θέσεις, με εγγυημένες κενές θέσεις.

Οι μάσκες είναι φυσικά υποχρεωτικές καθόλη τη διάρκεια των προβολών, εκτός της Piazza Grande, όπου συνίσταται αλλά δεν επιβάλλεται. Δεν ξέρω τι είναι, ίσως βοηθάει γενικά το κλίμα, η ηρεμία, η πεποίθηση πως υπάρχει μια συλλογική συμφωνία (όπως γράφαμε και προχτές: σε κάθε εσωτερικό χώρο ή σε κάθε συγκέντρωση ατόμων στο ίδιο σημείο, οι πάντες φοράνε αυτόματα μάσκες, ενώ όταν περπατάς εξωτερικά δεν φορά πρακτικά κανείς), αλλά κατάφερα για πρώτη φορά να μη νιώσω άγχος παρακολουθώντας μια ταινία σε κλειστή αίθουσα.

Το επόμενο πρωί που ο καιρός σταμάτησε να κυνηγάει τον Beckett, βγήκε ήλιος και το επίσημο πρόγραμμα ξεκίνησε. Τις επόμενες μέρες θα μιλήσουμε για κάποια highlights- κινηματογραφικά και μη.

*Ευχαριστούμε το Φεστιβάλ του Λοκάρνο για τη φιλοξενία.