Από το φως του LOST, στο σκοτάδι του Dark

Επτά χρόνια ήταν πολλά. Μεγάλο διάστημα περιπλάνησης για εμάς τα ορφανά του ‘LOST’. Είδαμε ο,τι μας πρότειναν, διασκεδάσαμε με πολλές σειρές, αγαπήσαμε νέους ήρωες, ενθουσιαστήκαμε και απογοητευτήκαμε, αλλά πάντα κάτι έλειπε.

Αυτό που χάθηκε όταν τελείωσε το ‘LOST’. Μια σειρά που θα μας δημιουργήσει ξανά το ίδιο συναίσθημα, θα χρησιμοποιήσει την ίδια αφήγηση, θα μας προβληματίσει με γρίφους για το τι συμβαίνει, όχι για το ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει.

Ώσπου ήρθε το ‘Dark’. Το κατάλαβα απ’την πρώτη σκηνή. Όταν έβλεπα τα πλάνα των φωτογραφιών στον τοίχο, πρόσεχα τα σχοινιά που τις ενώνουν και άκουγα την φωνή που μιλούσε για τις ζωές που ενώνονται, για τον χρόνο που δεν πάει ευθεία. Πριν καν τους τίτλους αρχής κατάλαβα πως, πριν δούμε το επόμενο επεισόδιο, θα πρέπει να βάλουμε ξανά αυτήν την σκηνή, για να την προσέξουμε καλύτερα.

“Αυτό θα πρέπει να το ξαναδούμε”. Απ’την πρώτη κιόλας σκηνή έκανα μια σκέψη που είχα να κάνω απ’τα χρόνια του ‘LOST’. Από τότε που θυμόμασταν τις ατάκες λέξη προς λέξη γιατί όλα είχαν σημασία. Από τότε που οι αριθμοί δεν ήταν τυχαίοι, αλλά πολύ συγκεκριμένοι.

Από τότε που μάθαμε να κάνουμε focus στα αντικείμενα που αποκτούσαν μυθολογική αξία, στα εξώφυλλα των βιβλίων, στα σύμβολα, στους τίτλους των επεισοδίων, στις επιγραφές που ήταν στα αρχαία ελληνικά ή στα λατινικά. Στα πάντα, γιατί τα πάντα δημιουργούσαν ερωτηματικά ή έδιναν απαντήσεις ή και τα δύο μαζί.

Το ‘Dark’ έφτιαξε ξανά ένα τέτοιο σύμπαν. Ναι, η Γερμανική επαρχία δεν έχει καμία σχέση με ένα τροπικό νησί στον Ειρηνικό. Ναι, οι ήρωες δεν είναι οι άγνωστοι επιβάτες ενός αεροπλάνου, αλλά οι γνωστοί κάτοικοι μιας μικρής πόλης. Όμως, οι ομοιότητες είναι περισσότερες απ’τις διαφορές.

Ο τόπος έχει σημασία: στο ‘LOST’ το Νησί ήταν χαρακτήρας από μόνος του, ήταν το μεγάλο άγνωστο, ενώ στο ‘Dark’ το εργοστάσιο, το δωμάτιο, ο διάδρομος, η καταπακτή, η καλύβα και οι σπηλιές είναι στην ουσία ο λόγος που συμβαίνουν όλα. Όπως ήταν στο ‘LOST’ η καταπακτή, το μέρος που έγινε το “περιστατικό”, οι σταθμοί της Dharma, το πηγάδι, ο τροχός, η κεραία, η καλύβα (ξανά), κτλ.

Η μοίρα των πρωταγωνιστών ορίζεται περισσότερο απ’τον τόπο, παρά απ’τις ίδιες τις πράξεις τους. Και φυσικά το ταξίδι στο χρόνο θυμίζει εκπληκτικά όλα όσα είδαμε στον 5ο κύκλο του ‘LOST’, τον κορυφαίο της σειράς.

Άνθρωποι που ταξιδεύουν στον χρόνο, αλλά στο ίδιο μέρος. Συναντήσεις που επηρεάζουν τη ζωή τους με τρόπο που δεν μπορούν να συλλάβουν όταν η συνάντηση λαμβάνει χώρα. Ήρωες που συναντάν τους γονείς τους, τους παππούδες τους, τους ανθρώπους με τους οποίους μεγάλωσαν, όπως ο Λοκ συνάντησε τον Ρίτσαρντ Άλπερτ και τον Τσαρλς Γουϊντμορ. Ήρωες που δίνουν ραντεβού με τον ίδιο τους τον εαυτό και είτε συναντιόνται μαζί του, είτε τον παρατηρούν από μακριά, όπως έκανε ο Μάιλς όταν έβλεπε τον εαυτό του βρέφος στην αγκαλιά του πατέρα του.

Στο ‘LOST’ τα ταξίδια στο χρόνο στον 5ο κύκλο χρησιμοποιήθηκαν για να δώσουν τις απαντήσεις που ψάχναμε, με έναν εκπληκτικό τρόπο που μας άφησε άφωνους. Στο ‘Dark’ τα ταξίδια είναι ο πυρήνας της ιστορίας και οι ομοιότητες συνεχίζονται.

Η αιώνια ερώτηση για το αν μπορείς να αλλάξεις το παρελθόν παρεμβαίνοντας στο μέλλον. Ο ένας που πιστεύει πως μπορεί να το κάνει, είτε τον λένε Γιόνας, Ούλριχ, Τζακ ή Ντάνιελ. Η στιγμή που δεν ξέρεις αν αποτρέπεις κάτι ή αν τελικά είσαι εσύ αυτός που το προκαλεί. Οι σταθερές που δεν αλλάζουν και οι μεταβλητές: οι άνθρωποι είναι οι μεταβλητές μας είπε ο Φαραντέι στο επεισόδιο που οδήγησε στον θάνατό του, την πιο τραγική ιστορία του ‘LOST’.

Οι ζωές που καθορίζονται απ’τα ταξίδια. Ο Λοκ καθόρισε μόνος του τη ζωή του και το έκανε σε μια χρονολογία που δεν είχε καν γεννηθεί. Ο Γιόνας καθορίζει τη δική του παρεμβαίνοντας στον ίδιο του τον εαυτό.

Για κάθε Τζέικομπ και ένας Νώε. Για κάθε ille qui nos omnes servabit και ένα sic mundus creatus est. Για κάθε αναφορά στην Οδύσσεια και ένα θεατρικό με το μύθο της Αριάδνης. Και πάντα ως θέμα τα παιδιά: τα παιδιά του 2019, οι γονείς τους όταν ήταν παιδιά το 1986, οι παππούδες με κοντά παντελονάκια το 1953. Ακριβώς σαν τους χαρακτήρες του ‘LOST’, που όλους τους είδαμε μικρούς.

Η μεγάλη διαφορά είναι οι αλλαγές στην ίδια την τηλεόραση. Πλέον ο τρόπος είναι “δέκα επεισόδια μαζί, πάρτε τα κι ο,τι γίνει”. Το ‘Dark’ είναι απίστευτα συμπυκνωμένο, χωρίς ανάσες. Αυτά τα δέκα επεισόδια θα μπορούσαν κάλλιστα να απλωθούν σε τρεις σεζόν. Το φινάλε του πρώτου κύκλου θα μπορούσε να είναι η συνειδητοποίηση για την τύχη του Μικέλ, το φινάλε του δεύτερου θα ήταν το πρώτο ταξίδι του Γιόνας. Το ξεχασμένο κινητό θα μπορούσε να αποκτά αξία και σημασία δύο σεζόν μετά, όχι στο επόμενο επεισόδιο.

Αν ήταν όλα πιο απλωμένα, θα είχαμε περισσότερο χρόνο για τις καθημερινές ιστορίες των πρωταγωνιστών, τους έρωτες, τις οικογένειες, τους χαρακτήρες και θα μπορούσαμε να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση στα σημαντικά γεγονότα, που θα ήταν πιο διάσπαρτα στα επεισόδια.

Το βασικό είναι πως θα είχαμε την ευκαιρία να ξαναζήσουμε το ‘LOST’. Ένα επεισόδιο την εβδομάδα, τρία χρόνια, κουβέντες, συζητήσεις, θεωρίες, αναλύσεις, αφιερώματα. Το ‘Dark’ έχει όλα τα φόντα για να γίνει αυτό, αλλά δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να συμβεί με τα δέκα επεισόδια μονοκοπανιά. Πάμπολλοι μου είπαν δες το, με ρώτησαν αν το έχω δει, αλλά οι κουβέντες κρατάνε μερικά λεπτά. Νομίζω πως χάνεται η ευκαιρία να στηθεί ξανά η παγκόσμια κοινότητα συζήτησης και πλέον αρκούμαστε σε 1-2 τουίτ και σε συζητήσεις μόνο με τον άνθρωπο που το βλέπει μαζί μας, δίπλα μας.

Ας είναι. Το σκοτάδι του ‘Dark’ ήρθε να διαδεχθεί το φως με το οποίο τελείωσε το ‘LOST’. Δηλώνω ευγνώμων που μπήκα ξανά σε τέτοιες συζητήσεις, που μπήκα στη wikipedia για να διαβάσω για το τατουάζ του Νώε και που ένα πλάνο σε ένα απλό περιτύλιγμα Raider μπορεί να σημαίνει τόσα, μα τόσα πολλά.

Ανυπομονώ για τη συνέχεια, προφανώς με τη σκέψη πως όλα τελειώνουν μια φορά, γιατί ό,τι συμβαίνει μέχρι τότε είναι απλά πρόοδος.

|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του PopCode.