Love and Monsters: Tέρατα και αγάπη στο Netflix διαμαντάκι του μήνα

Το Love and Monsters, πιστό στον σαφέστατο τίτλο του, έχει αγάπη (συναισθηματική διαδρομή για τον ήρωά του) και έχει τέρατα (τέρατα). Αυτό υπόσχεται, κι αυτό παραδίδει. Τα καταφέρνει και στους δυο τομείς θαυμάσια, δίχως να προσπαθεί ποτέ να φανεί πομπώδες ή ιδιαίτερα βαθύ. Όμως ό,τι επιχειρεί, το πετυχαίνει με αξιοθαύμαστη γλύκα και γοητεία.

Είναι ανάλαφρο, σαχλό, και το ξέρει πολύ καλά. Η ταινία ξεκινά με μια επεξήγηση κατά τη διάρκεια των τίτλων αρχής που βασικά συνοψίζεται στο ότι ένας αστεροειδής κατευθυνόταν στη Γη, εμείς του στείλαμε βόμβες αλλά τα χημικά απόβλητα της σύγκρουσης έπεσαν πίσω στην επιφάνεια, μετατρέποντας τα απλά έντομα σε τεράστια φονικά τέρατα που αφάνισαν το 95% του παγκόσμιου πληθυσμού. (Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ φαγώθηκε από έναν τερατώδη σκώρο.)

Σήμερα, 7 χρόνια μετά, ο Joel (ο Dylan O’ Brien του Maze Runner και ακόμα σημαντικότερα του Teen Wolf) ζώντας σε μια υπόγεια αποικία, καταφέρνει να έρθει ξανά σε επαφή με την προ-καταστροφής κοπέλα του. Και παίρνοντας τη μεγάλη απόφαση να έρθει αντιμέτωπος με όλες τις φοβίες και τη δειλία του, ξεκινά το μεγάλο ταξίδι προς την αυτοσχέδια παραλιακή αποικία στην οποία ζει εκείνη.

Στη διαδρομή έχει μαζί του μόνο τον πιστό σκύλο του (τον λένε Αγόρι, κι είναι πολύ καλό αγόρι) και η μόνη βοήθεια που θα βρει θα είναι από τυχαίους ανθρώπους που θα συναντήσει (ένα πολύ γλυκό επεισόδιο περιστρέφεται έναν ειδικό επιβίωσης που παίζει ο Michael Rooker του Guardians of the Galaxy) ενώ η διαδρομή φυσικά θα είναι γεμάτη υπερμεγέθεις εντομο-απειλές. Τι σαλιγκάρια, τι σκουλήκια, τι καβούρια. Δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει.

Εκτός την ανάλαφρη συναισθηματικότητα της όλης δράσης, ο βασικός λόγος που πέρασα υπέροχα με την ταινία ήταν τα ίδια της τα τέρατα. Τα οποία είναι φτιαγμένα με ατέλειωτο μεράκι ως καθαρά μηχανικές κατασκευές, που είτε κινούνται υδραυλικά, είτε ελέγχονται σαν μαριονέτες από ειδικούς τεχνικούς. Με την τελική μίξη με τα CGI να δίνει το κάτι παραπάνω στο αποτέλεσμα δίχως ποτέ να καπελώνει τη βασική αισθητική της κίνησης, αλλά ούτε και να αλλοιώνει το πώς είχαν σχεδιαστεί αρχικά, σε απόλυτη αρμονία με τον κόσμο που χτίζει ο Νοτιοαφρικάνος σκηνοθέτης Michael Matthews.

O Steve Boyle, ειδικός επί των πλασμάτων στο τμήμα των εφέ, εξηγεί συγκεκριμένα πως τα πλάσματα στην άμμο ήταν μαριονέτες πάνω στην οποίες κυριάρχησε το CGI, το ρομπότ Mavis ήταν πρακτικό εφέ, το γεράκι ήταν 80% πρακτικό, η σαρανταποδαρούσα κατασκευάστηκε ολόκληρη, και πως γενικά «φτιάξαμε πολύ περισσότερα πρακτικά πράγματα από όσα νόμιζα». Το αποτέλεσμα είναι όμορφο και εν τέλει κάτι με το οποίο ένιωσα πως μπορούσα να συνδεθώ, έστω και στο πλαίσιο ενός CGI κουκλοθέατρου. Λέγαμε τις προάλλες για το Godzilla vs. Kong πως τα CGI έχουν φτάσει στο σημείο να μπορούν να προσομοιώνουν με απόλυτη τελειότητα την αισθητική της κίνησης ενός ανθρώπου που είναι ντυμένος ως γιγάντιος γορίλας.

Ωραία τεχνική άσκηση υποθέτω, αλλά κάτι σαν τo Love and Monsters (που μοιάζει πια να σπανίζει) μπορεί να μοιάζει και ως ανάσα φρεσκάδας. Ενδεχομένως γι’αυτό και να βρέθηκε υποψήφιο για Όσκαρ Εφέ, σε μια χρονιά όπου λόγω της κατάστασης απουσιάζουν παντελώς τα μεγάλα στουντιακά κατασκευάσματα, αφήνοντας χώρο για φαν υβρίδια σαν αυτή την ταινία.

Μια ανάλαφρη περιπέτεια από την οποία δεν απουσιάζει η έγνοια για τους χαρακτήρες και για την προσπάθεια να ξεπεράσουν τα ψυχολογικά τους φράγματα. Με τεράστια έντομα, τίμιες ανατροπές, ακομπλεξάριστη αισθητική και δράση που σε κρατάει χωρίς ποτέ να σε πιάνει από τον λαιμό. Και μια ταιριαστά «ο κόσμος έχει ήδη τελειώσει αλλά αυτό δε σημαίνει πως θα πάψουμε να αισθανόμαστε» αποστολή στην καρδιά τους, που προσωπικά με κέρδισε εύκολα από την πρώτη στιγμή.

Καλή διασκέδαση και προσοχή στα κουνούπια.

*Το Love and Monsters streamάρει στο Netflix.