Λουκάνικα, μεταλλαγμένοι και δαίμονες: Οι must ταινίες της βδομάδας

Δεν έχουμε μόνο Νύχτες Πρεμιέρας! Βέβαια πολλές από τις κυκλοφορίες αυτών των ημερών στις αίθουσες τις πρωτοείδαμε στο αθηναϊκό κινηματογραφικό Φεστιβάλ και γι’αυτό συνεχίζουμε να γράφουμε για αυτό σε καθημερινή βάση. Όμως τι άλλο βγαίνει στις αίθουσες; Όπως και την προηγούμενη βδομάδα, ξεχωρίζουμε σε αυτό το post τα μεγάλα releases αυτού του τριημέρου, για να ξέρεις τις επιλογές σου.

***

SAUSAGE PARTY

Από την αναλυτικότερη κριτική μας:

Το κουλό κόνσεπτ αφορά προϊόντα του σουπερμάρκετ που περιμένουν πώς και πώς να τα αγοράσουν, για να πάνε σ’ αυτό που πιστεύουν ότι είναι το Great Beyond και όχι το στομάχι μας. Στην περίπτωση του Frank του λουκάνικου, ο πρωταγωνιστής μας εύχεται πώς και πώς να αγοραστεί μαζί με ένα πακέτο ψωμάκια για χοτ ντογκ που ζει παραδίπλα στο ράφι, για να μπει επιτέλους μέσα στην αγαπημένη του Brenda (ναι, αυτό).

Έλα όμως που σε μία σκηνή throwback στην εισαγωγή του ‘Saving Private Ryan’, μία μουστάρδα τους αποκαλύπτει ότι οι άνθρωποι – ή μάλλον Θεοί όπως ονομάζονται έξυπνα από το σενάριο που ρίχνει ανά δεκάλεπτο μπηχτές στις θρησκείες – δεν τους πιάνουν από το χεράκι για να τους πάνε στο λευκό φως, αλλά τους προορίζουν για κατσαρόλες και μαχαίρια; Και κάπως έτσι ξεκινάει το ταξίδι που κάνει ο Frank για να μάθει τον πραγματικό λόγο ύπαρξής του.

[…] Το ‘Sausage Party’ είναι μία ταινία που κάποιοι με κάποιον τρόπο τη σκέφτηκαν και το πιθανότερο είναι κάπου, κάποια στιγμή του να σε κάνει να γελάσεις πολύ δυνατά. -Ιωσηφίνα Γριβέα

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Η οριακά σκεπτόμενη καφρίλα του ‘Sausage Party’

MISS PEREGRINE’S HOME FOR PECULIAR CHILDREN

Δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες αλλά υπάρχει μια σκηνή στη διάρκεια της συμπαθούς νέας ταινίας του Tim Burton, όπου κάποιος χαρακτήρας βρίσκεται σε ένα διαφορετικό χρονολογικό σκηνικό από αυτό στο οποίο έχει ζήσει όλη τη ζωή του. Περνούν από δίπλα του και μπροστά του πράγματα που δεν έχει αντικρύσει ποτέ ξανά. Η κάμερα δε μας δείχνει ποτέ το πρόσωπο του χαρακτήρα. Δεν κινείται καν. Είναι μια πλήρως αδιάφορη στιγμή για το σκηνοθέτη, ο οποίος εμφανέστατα βαριέται όσο βαριέται όλα αυτά τα τελευταία χρόνια, μην κάνοντας την παραμικρή προσπάθεια να δώσει το οποιοδήποτε επιπλέον συναισθηματικό βάθος στην ιστορία που αφηγείται. Η σφραγίδα του, ξανά, και πάλι, μια ακόμα φορά, και στον αιώνα τον άπαντα, είναι να σου υπογραμμίζει με φωσφοριζέ μαρκαδόρο το Πόσο Περίεργα είναι τα πάντα με έναν τρόπο σχεδόν βαριεστημένα φετιχιστικό.

Όλα αυτά δε σημαίνουν πως δεν είναι διασκεδαστική η ταινία. Ενδιαφέρουσα είναι, με έναν ‘θυμάστε όταν οι X-Men ήταν πιο απλές περιπέτειες κι επίσης αν είχαν αληθινά πιτσιρίκια για πρωταγωνιστές’ τρόπο. Στον ρόλο του Charles Xavier είναι η Eva Green, εύκολα ό,τι καλύτερο συμβαίνει στην ταινία (κάτι που αληθεύει πάντα, για οτιδήποτε περιλαμβάνει την Eva Green), μια διευθύντρια σε ένα ας πούμε μεταφυσικό ορφανοτροφείο όπου βρίσκουν καταφύγιο μερικά περίεργα παιδιά. Όπου περίεργα = έχουν δυνάμεις. Η Eva Green διευθύνει τον οίκο αυτό γεμάτη χάρη και απολαυστικούς μορφασμούς- η Miss Peregrin έχει δημιουργήσει μια χρονική λούπα προστασίας, όπου το σπίτι αυτό ζει ξανά και ξανά την ίδια μέρα για πάντα, επειδή στο τέλος της μέρας, βομβαρδίζεται και καταστρέφεται στη διάρκεια πολεμικών επιχειρήσεων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Το σπίτι αυτό ανακαλύπτει ο νεαρός πρωταγωνιστής της ταινίας (Asa Butterfield του ‘Hugo’) ύστερα από τον μυστηριώδη και υπό creepy συνθήκες θάνατο του αγαπημένου του παππού (Terence Stamp). Η ταινία τσαλαβουτάει σε μια μεταφυσική μυθολογία με τρόπο άλλοτε διασκεδαστικό κι άλλοτε εντελώς βιαστικό, όμως σε γενικές γραμμές η ιστορία παρακολουθείται με διασκεδαστικό τρόπο, θυμίζοντας ένα κράμα X-Men αν τους είχε φανταστεί κάπως πρόχειρα ο Guillermo del Toro. Το καστ συμπεριλαμβάνει μπόλικα ακόμα δυνατά ονόματα σε τριγύρω ρόλους (Samuel L. Jackson, άψογος, Judi Dench, δεν κατάλαβα γιατί παίζει εδώ, Allison Janney, ΟΚ Χόλιγουντ, σίγουρα έχεις κάτι καλύτερο να την κάνεις) και ο Burton υπηρετεί τις διαδικασίες με ικανό τρόπο. Αυτό το υλικό εξάλλου είναι θεωρητικά ό,τι πρέπει για αυτόν. Όμως στην πορεία δεν μοιάζει να κάνει καμία προσπάθεια να μιλήσει για κάτι, δείχνει απλώς να θέλει να φτάσει στο τέλος. Είναι κολλημένος στη δική του λούπα κι εκείνος, αλλά υποθέτω υπάρχουν και χειρότερες λούπες στις οποίες μπορεί να κολλήσει κανείς. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

ΑΚΟΜΑ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

Οι σημαντικότερες κυκλοφορίες της προηγούμενης βδομάδας

DEEPWATER HORIZON

Δύο πράγματα σκεφτόμουν πριν δω το ‘Deepwater Horizon’. Το πρώτο ήταν μια εύλογη θέλω να πιστεύω απορία: Γιατί να δώσεις την τραγωδία της χειρότερης πετρελαιοκηλίδας και των 11 θανάτων στον τύπο που έκανε το ‘Battleship’;

Επειδή όμως είναι στη φύση μου να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, σκέφτηκα καπάκια και το δεύτερο. Έχει που ‘χει ένα θεματάκι με την ειδωλοποίηση, μήπως να νιώσουμε καλύτερα με το γεγονός ότι τουλάχιστον σ’ αυτήν την περίπτωση έχει πραγματικούς ήρωες να αποθεώσει;

Το αποτέλεσμα είναι κάτι λίγο κι απ’ τα δύο, αλλά και κάτι λίγο παραπάνω. Δηλαδή το ‘Deepwater Horizon’ είναι στην ουσία μία ταινία καταστροφής που έχει φτιαχτεί για να βλέπεις όμορφες βάσεις όμορφα να καίγονται, αλλά και για να γίνεις έξαλλος με τους χαρτογιακάδες της BP, που προτιμούσαν να κάνουν προχειροδουλειές αντί να βάζουν πρώτη την ασφάλεια των συνεργείων. Απλά ο σοβαρός τόνος που κρατάει η ταινία για το ζήτημα, σέβεται απόλυτα το θέμα και δεν το αφήνει να μετατραπεί σε βίντεο με πυροτεχνήματα. Καταφέρνει επίσης και κάτι αρκετά σπάνιο για ταινία με τεχνικούς όρους που δε θα χρειαστεί ποτέ να μάθεις. Δε θα καταλαβαίνεις χριστό μεν, θα κρατήσει το ενδιαφέρον σου δε.

Εκμεταλλεύεται στον βαθμό που μπορεί και το all-star καστ του απ’ το οποίο μόνο εσύ λείπεις. Με τον Mark Wahlberg έχει συνεργαστεί ξανά ο Peter Berg στο ‘Lone Survivor’ και ε, ήθελε κάποιον να ξέρει να κάνει αυτό που κάνει ο Mark Wahlberg. Παιδί του Λαού με αρχές κι αξίες. Την παράσταση κλέβει ο Kurt Russell σε ρόλο μουστακαλή Νότιου που θα μπορούσε εύκολα να καρτουνίζει, αλλά είναι τελικά ο πιο ανθρώπινος χαρακτήρας στην ταινία. Αν μπορούσα επίσης να δίνω βραβεία Καλύτερου Κλάματος στη Gina Rodriguez κάθε φορά που δακρύζει σε ταινία ή στο ‘Jane the Virgin’, θα το δρομολογούσα.

Τελικά το ‘Deepwater Horizon’ έχει σίγουρα δράση που έχει νεύρο και μία ενημερωτική αξία που δεν είναι άχρηστη, αλλά επειδή δεν κοιτάει καθόλου πέρα απ’ αυτά τα δύο, δεν είναι κι απαραίτητη. -Ιωσηφίνα Γριβέα

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Όλη η κάλυψη για τις Νύχτες Πρεμιέρας

LIGHTS OUT

Για ταινία τρόμου η κεντρική ιδέα ενός πλάσματος που υπάρχει μόνο στα σκοτάδια και εξαφανίζεται όποτε έρχεται το φως, δεν είναι καθόλου κακή. Και η ταινία του David Sandberg, διασκευασμένη από το ολιγόλεπτο φιλμάκι του ίδιου, καταφέρνει να προσφέρει αρκετές παραλλαγές πάνω στην αρχική αυτή ιδέα. Βασικά ξεκίνα να σκέφτεσαι πιθανές πηγές φωτός στο σκοτάδι, και αυτή η ταινία θα έχει βρει κάποιον τρόπο να τις ενσωματώσει στην αντιμετώπιση του μπαμπούλα.

Αυτό είναι κάτι που διασώζει μια ταινία τρόμου σε ένα πολύ βασικό επίπεδο με τον ίδιο τρόπο που το να είναι μια κωμωδία όντως πολύ αστεία, μπορεί να την κάνει ανεκτή ακόμα κι αν έχει εκατό άλλα προβλήματα. Όμως το ‘Lights Out’ πραγματικά έχει προβλήματα. Καταρχάς είναι γυρισμένο με έναν παντελώς προβλέψιμα “ΜΠΟΥ!” τρόπο. Η παραγωγή ανήκει στον φίλο του σάιτ James Wan, o οποίος στα ‘Conjuring’ και τα ‘Insidious’ του χρησιμοποιεί εκπληκτικά το κάδρο ώστε να στραγγίξει τρόμο συχνά χωρίς να χρειαστεί καν να κάνει κάτι. Σπάνια γίνεται φτηνός. Το ‘Lights Out’ αντιθέτως χρησιμοποιεί κάποια επιφανειακά γνωρίσματα του στυλ του Wan όμως τα φέρνει στο χαμηλότερο, ευκολότερο δυνατό τους επίπεδο. Τα πάντα θα καταλήξουν σε ένα προβλέψιμο τράνταγμα και τα πάντα θα έρθουν με σάουντρακ μια σειρά από κωμικής υπερβολής τριξίματα.

Το στόρι ισοφαρίζει σε μεγάλο βαθμό αυτή την έλλειψη έμπνευσης, όχι μόνο εισάγοντας μπόλικους και διασκεδαστικούς τρόπους εμφάνισης και αντιμετώπισης του μπαμπούλα, αλλά και πλαισιώνοντας την ιστορία με μια υποβόσκουσα ζόρικη θεματική περί κατάθλιψης. Πολλές μοντέρνες ταινίες τρόμου βρήκαν έμπνευση στρεφόμενες σε κάτι ιδιαίτερα προσωπικό και προκλητικό (‘The Witch’, ‘Babadook’), μετατρέποντας προσωπικούς δαίμονες σε κυριολεκτικούς μπαμπούλες, και το ‘Lights Out’ επιχειρεί μια παρόμοια προσέγγιση. (Το σενάριο είναι του Eric Heisserer, που έγραψε την αγαπημένη μου ταινία του ’16 ως τώρα, το ‘Arrival’.) Μιλάει για μια οικογένεια σε κατάρρευση, με μια μητέρα της οποίας η κατάθλιψη επηρεάζει και απομακρύνει τα παιδιά της, και για το πώς η μεγάλη αδελφή (Teresa Palmer, καλή, σύντομα θα τη δούμε και στο ‘Hacksaw Ridge’ του Mel Gibson) προστατεύει τον μικρό αδερφό της προσπαθώντας να έρθει σε ειρήνη με τις δυσκολίες της μητέρας της. Όλα αυτά είναι ενδιαφέρονται και περίπλοκα, και ο τρόπος που φτάνουν σε λύση είναι εύκολος και οριακά προσβλητικός.

Τελοσπάντων. Σε μια σκηνή της ταινίας ο μπαμπούλας αναβοσβήνει υπό ένα νέον φως που έρχεται έξω από το διαμέρισμα και σε μια άλλη σκηνή ένας μαν αντιμετωπίζει τον μπαμπούλα χρησιμοποιώντας την φωτεινή οθόνη του κινητού του, οπότε περνάει η ώρα. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Το PopCode μιλά με τον τσάρο του τρόμου, James Wan