Lupin: Το πρώτο παγκόσμιο χιτ του Netflix για τη νέα χρονιά

Ο Omar υποδύεται τον Assane Diop, έναν Παριζιάνο με καταγωγή από τη Σενεγάλη που βρέθηκε σε νεαρή ηλικία στη Γαλλία, και έμαθε από μικρός ότι το μαύρο του χρώμα τον τοποθετούσε σε ανθρώπινες υποκατηγορίες. Εμπνευσμένος όμως από τα βιβλία του Γάλλου συγγραφέα Maurice Leblanc γύρω από τον χαρακτήρα του Arsène Lupin, ενός τζέντλεμαν ληστή που χρησιμοποιούσε μεταμφιέσεις για να κάνει περίτεχνα τις ληστείες του, ο Assane έχει καταλάβει πως μπορεί να εκμεταλλευτεί τα φυλετικά τυφλά σημεία των λευκών Παριζιάνων προς όφελός του. Για τις δικές του ληστείες στο Lupin.

Στην πρώτη που βλέπουμε να οργανώνει – σίγουρα όχι την πρώτη που έχει διαπράξει – το αντικείμενο του πόθου του είναι ένα περιδέραιο της Μαρίας Αντουανέτας που πρόκειται να βγει σε δημοπρασία στο Λούβρο. Το κόσμημα δεν είναι τυχαίο. Ο πατέρας του είχε κατηγορηθεί για την κλοπή του από μία πάμπλουτη οικογένεια της Γαλλίας όσο δούλευε γι’ αυτούς ως σωφέρ, και ο εγκλεισμός του στη φυλακή τον είχε οδηγήσει στον θάνατο. Η υπόθεση είναι προσωπική λοιπόν, με πολύ ειδικό συναισθηματικό βάρος για έναν ήρωα που και ο ίδιος αιφνιδιάζεται από το παζλ μπροστά του. Ποιος φταίει πραγματικά για τον θάνατο του πατέρα του και τι σχέση έχει το περιδέραιο με αυτό;

Αυτές είναι δύο μονάχα από τις ερωτήσεις που προκύπτουν στο Lupin. Κάθε επεισόδιο περιλαμβάνει φλάσμπακ και plot twists που εξελίσσουν με απλότητα αλλά και οξυδέρκεια την πλοκή, με τον Sy να ελίσσεται πολλές φορές αναπάντεχα μέσα από τα χέρια των εχθρών του. Η σειρά είναι πολύ ερωτευμένη μαζί του για να πείσει επαρκώς πως η ζωή του κινδυνεύει στ’ αλήθεια, δεν είναι λίγες όμως οι φορές που προκαλεί ατόφια αγωνία για το πώς θα καταφέρει να ξεφύγει ξανά από τα δίχτυα τους.

Ο George Kay του Killing Eve που δημιουργεί το show ξέρει να κατασκευάζει «στο τσακ» στιγμές, και με σκηνοθέτες στο πλευρό του όπως ο Louis Leterrier των δύο πρώτων Transporter – και του αδικοχαμένου Dark Crystal: Age of Resistance! – το περιβάλλον και η ενέργεια της σειράς έχει, αν μη τι άλλο, σίγουρα στιλ. Όταν ας βλέπουμε τον Assane για πρώτη φορά στο BatCave του, κάθεται σε μία πολυθρόνα σχεδιασμένη ως μάσκα, ενώ το πρώτο επεισόδιο καταλήγει σε μία ληστεία στο Λούβρο που κλείνει με ένα αμάξι υψηλών ταχυτήτων να πέφτει πάνω στη γυάλινη πυραμίδα έξω από το μουσείο. Ο μαγνητισμός ενός Ocean’s 11 του Steven Soderbergh είναι εκεί για να πλαισιώσει ταιριαστά ένα μυστήριο αλά Sherlock Holmes, όλα στηριγμένα στη γοητεία ενός τόσο αφοπλιστικά συμπαθούς πρωταγωνιστή που δεν μπορείς παρά να είσαι με το μέρος του.

Όπως συνέβη και με τον Arsène Lupin, η ύπαρξη του Assane φαντάζει οξύμωρη. Πώς γίνεται να είναι κάποιος ληστής και τζέντλεμαν ταυτόχρονα;

Μπορεί να λειτουργεί εκτός του νόμου, ο Assane όμως χρησιμοποιεί τις ληστρικές του ικανότητες όπως έκανε συχνά ο χαρακτήρας που τόσο τον επηρέασε – για το καλό. Για να διορθώσει τα λάθη που κάνουν οι αρχές, καθώς την ίδια στιγμή ξεφεύγει από τη σύλληψη.

Οι μεταμφιέσεις είναι και αυτές μέρος του παιχνιδιού, βάσει και μόνο της φιγούρας του ωστόσο ο Assane δε θα μπορούσε να βασιστεί σε αυτές κυρίως. Η φρέσκια πρόταση του Lupin είναι πως το πλεονέκτημα του ήρωά του είναι να χρησιμοποιεί την ιστορία και το φάσμα του λευκού ρατσισμού προς όφελός του. Γνωρίζοντας πως οι πολίτες άλλου χρώματος έχουν διαχρονικά φανεί εναλλάξιμοι στα μάτια των λευκών – και σίγουρα των λευκών αρχών – ο Assane αντικαθίσταται πάνω από μία φορά από κάποιον άλλο μαύρο άνδρα που παίρνει τη θέση του. Η αμηχανία μπροστά στην κατηγορία του ρατσισμού είναι επίσης κάτι που εκμεταλλεύεται, ακριβώς γιατί θα μπορούσε κάλλιστα να είναι αλήθεια. Όταν κατηγορεί ένα στέλεχος της αστυνομίας για μεροληψία εναντίον του, ξέρει πως ο συνομιλητής του θα κάνει πίσω για να μην παρεξηγηθούν οι πραγματικές του προθέσεις.

Ο Kay – και ο François Uzan του Family Business που συνδημιουργεί μαζί του το show – δε δείχνουν ενδιαφέρον μονάχα για αυτή την οπτική, αλλά και για άλλες που βρίσκονται συχνά στο περιθώριο. Ο Youssef για παράδειγμα, ένας ντετέκτιβ που φαίνεται να έχει καταγωγή από τη Μέση Ανατολή, θα μπορούσε να οδηγήσει την αστυνομία με επιτυχία στη σύλληψη του Assane, οι θεωρίες του όμως δεν εισακούονται. Η δημοσιογράφος που υποδύεται η Anne Benoît επίσης, παρά το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ που κάποτε θα εγγυόταν την καταδίκη των εχθρών του Assane, έχει μείνει στο περιθώριο, χωρίς δουλειά και ελπίδες για επαγγελματική ανάκαμψη, γιατί όπως υπονοείται το φύλο και η ηλικία της την έκαναν πολύ εύκολο στόχο. Αυτοί όλοι οι άνθρωποι παρουσιάζονται σε αντιπαράθεση με τους πλούσιους, λευκούς πρώην εργοδότες του πατέρα του Assane που έχουν ως τώρα καταφέρει να καλύψουν τη διαφθορά τους.

Το πρώτο μέρος του Lupin κλείνει απότομα. Έχουμε ξαναδεί το ίδιο φαινόμενο στο Netflix. Συμβαίνει όταν η συνέχεια είναι εγγυημένη. Δε θα έχουμε ποτέ νομίζω παραπάνω καλοστημένα, υπομονετικά, ανάλαφρα crime thrillers με φυλετική και ταξική συνείδηση απ’ όσα μπορούμε να αντέξουμε, οπότε είναι παραπάνω από καλοδεχούμενη.