“Αρχίσαμε να χάνουμε το μυαλό μας”: Πώς γυρίστηκε το ‘Mad Max: Fury Road’ 9 μήνες στην έρημο
- 15 ΜΑΙ 2020
Το σίκουελ του Τζορτζ Μίλερ είναι μάλλον η διασημότερη σύγχρονη περίπτωση ενός μπλοκμπάστερ που κατά κοινή ομολογία αποτελεί καλλιτεχνικό επίτευγμα σε κάθε του διάσταση. Σε development hell για μια δεκαετία και σε επεισοδιακά γυρίσματα που κόπηκαν και ξαναξεκίνησαν, η ταινία έμοιαζε σαν κάτι που δε θα ολοκληρωνόταν ποτέ, κι ακόμα κι όταν τελικά γυρίστηκε, έμοιαζε απίθανο να καταλήξει σε κάτι τόσο, βασικά, τέλειο.
Η ταινία εξελίχθηκε σε απρόσμενο οσκαρικό παίχτη, προτάθηκε για 10 βραβεία ανάμεσα στα οποία Ταινία και Σκηνοθεσία. Δεν κέρδισε αυτά τα δύο μεγάλα βραβεία ούτε πήρε αγαλματίδιο εκείνη τη βραδιά ο Τζορτζ Μίλερ (οι μεγάλοι νικητές ήταν τα “Spotlight” και “Revenant”, δύο ταινίες που αθροιστικά μεταξύ τους δεν υπάρχουν όσο το “Fury Road”), όμως η ταινία πήρε συνολικά 6 Όσκαρ.
Στο συναρπαστικό oral history των NYT, ξετυλίγεται μέσα από τα λόγια των ηθοποιών και του συνεργείου, η εικόνα μιας παραγωγής σωματικά, νοητικά και ψυχολογικά απαιτητικής, κατά τη διάρκεια της οποίας όλο και περισσότεροι άνθρωποι άρχιζαν να αναρωτιούνται τι θα είναι αυτή η ταινία κι αν ο Μίλερ έχει όντως ιδέα πώς θα φέρει τα πάντα μαζί στο τέλος. Η Σαρλίζ Θερόν κι ο Τομ Χάρντι, που δεν τα πήγαν πολύ καλά μεταξύ τους, εμφανίζονται κι οι δύο απολογητικοί, με τη Θερόν να λέει πως “απογοήτευσε” τον Τζορτζ και τον Χάρντι να λέει πως “τώρα που είμαι μεγαλύτερος και ασχημότερος θέλω να πιστεύω πως θα ανταποκρινόμουν στην περίσταση”.
Η Ζόι Κράβιτς, που παίζει μια από τις Νύφες, λέει πως σε αυτές τις συνθήκες “αρχίζεις να χάνεις το μυαλό σου” ενώ η Ράιλι Κίου (άλλη μια από τις Νύφες) κάποια στιγμή είχε πάθει και αφυδάτωση.
Όλα αυτά στο πλαίσιο μιας παραγωγής που σε στιγμές έμοιαζε προορισμένη να αποτύχει. Ο Μίλερ είχε ήδη προσπαθήσει να γυρίσει το φιλμ κάπου 15 χρόνια νωρίτερα, αλλά όταν συνέβη η 11η Σεπτεμβρίου άλλαξαν όλα τα δεδομένα, κανείς δεν τους ασφάλιζε και η παραγωγή διεκόπη. Μετά την επιτυχία των “Happy Feet”, μετέφερε το πρότζεκτ στη Warner, εξαργυρώνοντας τη λευκή επιταγή που είχε δικαιωματικά κερδίσει με την επιτυχία εκείνων των ταινιών του (η πρώτη εκ των οποίων του απέφερε και το μόνο του Όσκαρ, για Καλύτερο Animation).
Όμως ακόμα και στη Warner, υπήρξαν ατυχίες. Το αρχικό μέρος των γυρισμάτων βασικά έπαψε να είναι έρημος ενώ βρίσκονταν στο pre-production και τελικά ένα χρόνο μετά μεταφέρθηκαν τα πάντα στη Ναμίμπια. Εκεί, η κατάσταση άρχισε σταδιακά να ξεφεύγει, καθώς η εξωφρενικά απαιτητική παραγωγή οδήγησε το πρότζεκτ εκτός μπάτζετ και χρόνου. Ο Στίβεν Σόντερμπεργκ έχει πει στο παρελθόν για αυτή την ταινία, «δεν καταλαβαίνω πώς ΔΕΝ γυρίζεται ακόμα», και είναι η ικανότητα του Μίλερ να οραματίζεται στην πράξη κάθε του παλαβό ντιζάιν, που επιτρέπει σε αυτό το φιλμ να υπάρχει.
Αυτό ωστόσο σημαίνει πως πολλά πράγματα βασίζονται στην εμπιστοσύνη πως τα πάντα θα ταιριάξουν αρμονικά και θα βγάλουν νόημα στο τέλος, κάτι που δεν είναι καλό επιχείρημα όταν έχεις να κάνεις με ένα πολυεθνικό στούντιο όπου μεταξύ άλλων βρίσκονται σε πόλεμο τα δύο μεγάλα κεφάλια. Μια φανταστική ατάκα του Μίλερ στη συνέντευξη είναι πως ο ίδιος ως σκηνοθέτης σκέφτεται την ταινία όλη την ώρα για μήνες, αλλά το πρόβλημα είναι πως οι executives «την σκέφτονται για 10 λεπτά την Τετάρτη».
Κάπως έτσι η παραγωγή έκλεισε δίχως να έχουν προλάβει να γυριστούν βασικά κομμάτια από την αρχή και το τέλος της ταινίας, και το γύρισμα συνεχίστηκε καιρό μετά, αφού η προεδρία του τμήματος της Warner είχε αλλάξει χέρια. Ακόμα και τότε, η πρόθεση ήταν να κοπεί το φιλμ κάτω από 100 λεπτά, προς γενική αγανάκτηση όλων.
Όλο το συναρπαστικό στόρι αποκαλύπτεται μέσα από πρώτου προσώπου λόγια των ανθρώπων που δούλεψαν στην ταινία, μαζί με πολλά φανταστικά b-stories και ατάκες. Η Ρόζι Χάντινγκτον-Γουάιτλι για παράδειγμα αναφέρει αυτό το καταπληκτικό: «Ζω 10 χρόνια με τον Τζέισον [Στέιθαμ] και δεν ξέρω να είχε ποτέ του εμπειρία σαν αυτή. Θυμάμαι να του το εξηγώ και να λέει, “Ουάο, αυτό είναι τόσο διαφορετικό από όσες φορές έχω δουλέψει εγώ”».
Αλλού, μαθαίνουμε πως η Ράιλι Κίου γνώρισε στην ταινία και παντρεύτηκε έναν stunt performer, ένα από τα War Boys δηλαδή. Ή πως ο αρχικός σχεδιασμός της Φουριόσα είχε μακριά μαλλιά. Ή οι λεπτομέρειες του πώς ο Μίλερ ενέπλεξε στο φιλμ την Ιβ Ένσλερ, δουλεύοντας έτσι το ριζικά αντι-πατριαρχικό μοτίβο της ιστορίας. Επίσης φανταστική η δήλωση της Τζένι Μπίβαν, που κέρδισε Όσκαρ για τα κουστούμια της ταινίας: «Δεν μου αρέσει η μόδα και δε με νοιάζει ιδιαίτερα πώς μοιάζουν οι άνθρωποι – τα ρούχα πρέπει να βγαίνουν από τις ιστορίες που λένε».
Είναι όλα κάπως φανταστικά και αξίζει να τα απολαύσετε λέξη-λέξη. Όλο το oral history του “Mad Max: Fury Road” υπάρχει στους New York Times.
