Μάγισσες, ντοκιμαντέρ, φαντάσματα, reality TV: Το ‘American Horror Story’ φέτος παλάβωσε τελείως

Το ‘American Horror Story’ δεν είναι το καλύτερο πράγμα με το οποίο έχει εμπλακεί ο Ryan Murphy (αυτό είναι αναμφίβολα το ‘The People v. O.J. Simpson’) είναι όμως το αποκορύφωμα της Μερφοσύνης του.

Πριν 6 χρόνια η σειρά ξεκίνησε όχι ως ανθολογία, μα ως μια σειρά τρόμου ‘από τον δημιουργό του ‘Nip/Tuck’,’ το οποίο ακουγόταν υποσχόμενο όσο και οριακά απειλητικό. Εκείνη η σειρά του Murphy είχε ξεκινήσει με δύναμη και αυτοπεποίθηση μα πέρασε σε επίπεδα jump the shark πριν καν καλά-καλά καταλάβουμε πότε βούτηξε στη θάλασσα. Αυτός ήταν και παρέμεινε και θα παραμείνει για πάντα αυτός ο δημιουργός: Εξοργιστικά άνισος, έρμαιο των pop culture εμμονών του. Οι σειρές του πάντοτε είναι ένα σχιζοφρενικό κολάζ ποπ στιγμιοτύπων, ομιλώντες Φρανκενστάιν της ποπ κουλτούρας που καταναλώνουμε και αναπαράγουμε.

Το ‘American Horror Story’ ήταν, για αυτόν, τελικά αναπόφευκτο. Φυσικά και κάποια στιγμή θα έκανε μια σειρά εξ ολοκλήρου ταγμένη στο homage γκροτέσκων στιγμιοτύπων ποπ τρόμου. Αλλά ταυτόχρονα, πώς θα συντηρείτο ποτέ αυτό το πράγμα; Δεν μιλάμε για ποιοτικό επίπεδο τώρα, αυτό θα έπρεπε να είναι ξεγραμμένο εξ αρχής. Μιλάμε για συντήρηση σε ένα εντελώς βασικό επίπεδο. Τι θα γινόταν τη δεύτερη χρονιά; Τι θα βλέπαμε; Τι θα έκαναν αυτοί οι χαρακτήρες; Ο Murphy δε δίνει μία για χαρακτήρες, έχει ένστικτο μόνο στο να κολλάει μεταξύ τους διαφορετικά αναγνωρίσιμα μοτίβα και να φτιάχνει κάτι, αρχικά, ενδιαφέρον, πριν χάσει φόρα 3-4 επεισόδια μετά και εκραγεί σαν κακοκατασκευασμένο smartphone κανά μήνα μετά.

(Δες ας πούμε τη 2η σεζόν του ‘Scream Queens’. Δεν είναι κακή. Είναι κάτι που το βλέπεις και απορείς γιατί υπάρχει.)

Η απάντηση σε όλα αυτά τα δεδομένα προβλήματα και τις απορίες μας ήρθε όταν ανακοινώθηκε πως η 2η σεζόν της σειράς θα είχε άλλους ηθοποιούς (ή τους ίδιους αλλά σε άλλους ρόλους), άλλο setting, άλλη ιστορία. Μα ναι. Έβγαζε τόσο νόημα. Προλαβαίνοντας ακριβώς την κρίσιμη στιγμή όπου η πρεστίζ τηλεόραση άρχισε να στρέφεται ξανά προς τις ανθολογίες, ο Murphy βρήκε επιπλέον την τέλεια χρήση για τις δημιουργικές του ευαισθησίες. Δεν είναι απλά πως σαν δημιουργός χάνει γρήγορα το ενδιαφέρον του με αποτέλεσμα οι σειρές του να γίνονται κακές. Είναι πως ο Murphy, πολύ απλά, δεν έχει ιδέα πως να συνεχίσει μια ιστορία. Δεν είναι φτιαγμένος για αυτό. Ο Murphy είναι ο τύπος που θα πιάσει 6-7 αρχετυπικά στοιχεία που θεωρεί πως θα κόλλαγαν καλά μεταξύ τους, κι από αυτά θα σου φτιάξει ένα καταπληκτικό στήσιμο μιας νέας ιστορίας. Από εκεί και μετά δεν έχει ιδέα τι θα γίνει. Δεν τον νοιάζει κιόλας.Έχουμε δει άπειρες σειρές να εξαντλούνται δημιουργικά στην πορεία τους, αλλά ο κανιβαλισμός που συμβαίνει με ό,τι δημιουργεί ο Murphy δεν έχει όμοιο.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Είδαμε όλα τα επεισόδια της 3ης σεζόν ‘Black Mirror’

Αυτό το μοτίβο εσωτερικής ανανέωσης όμως είναι ιδανικό, προσφέροντας reset κάθε λίγα επεισόδια. Οι ιδέες δεν προλαβαίνουν να γίνουν σειρά, είναι μόνο ιδέες. Ιδέες ραμμένες η μία πάνω στην άλλη. Κι ό,τι κάτσει. Κι αν δεν κάτσει, του χρόνου πάμε για άλλα.

Κάπως έτσι έχουμε μια σειρά ανθολογίας που με τη σειρά της γέννησε πολλές ακόμα μες στο ίδιο δημιουργικό εργοστάσιο. Τις ‘Horror Story’ ανθολογίες ακολούθησαν οι ‘Crime Story’ ανθολογίες (μετά τον O.J. θα έχουμε τον τυφώνα Κατρίνα), και έπειτα έρχεται το ‘Feud’, που θα ακολουθεί θρυλικές χολιγουντιανές διαμάχες, άλλη σε κάθε σεζόν. Παράνοια. Το ‘American Horror Story’ ήταν όμως και πάντα θα είναι η σημαία του όλου κάστρου, και με ό,τι σειρά κι αν βάλει κανείς τις σεζόν (προσωπικά 2 > 3 > 4 > 1, την 5 δεν την είδα καν) το γεγονός είναι πως χρειαζόταν μια πολύ γερή ανανέωση, γιατί ακόμα και το reset είχε πέσει στην παγίδα της φόρμουλας. Για πρώτη προχωρημένες σεζόν σειράς του Murphy δεν ήταν καταστροφικές- ήταν κάτι χειρότερο, βαρετές.

Η φετινή, 6η σεζόν, είναι από άλλο ανέκδοτο. Το FX για πρώτη φορά δεν αποκάλυπτε από πριν ποιο ακριβώς θα ήταν το setting. Μας τήζαρε με ψεύτικα μοτίβα τρόμου, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν μας πολυένοιαζε πια. Τι θα μπορούσε να κάνει πια η σειρά για να μας εκπλήξει;

Να τι έκανε. Η 6η σεζόν είναι η ποπ φρανκενστάιν αισθητική του Ryan Murphy τραβηγμένη στο άκρο. Δεν έχω ιδέα αυτό που βλέπω φέτος το λέω απαραιτήτως καλό, μα όπως συχνά συμβαίνει με τις σειρές του, το καλό ή το κακό δεν έχει τόση σημασία, όσο ότι βλέπεις κάτι ασταμάτητα ενδιαφέρον ή φιλόδοξο ή προβληματικό ή χαοτικό. Ή όλα μαζί.

Η φετινή σεζόν ξεκινά με μια καρτέλα που προειδοποιεί πως όσα θα δούμε είναι βασισμένα σε αληθινά γεγονότα. Στη συνέχεια, βλέπουμε ηθοποιούς να υποδύονται αληθινούς ανθρώπους που διηγούνται on camera την θεωρητικά αληθινή τους περιπέτεια. Οι Lily Rabe και Andre Holland παίζουν ένα ζευγάρι που αγόρασε ένα σπίτι (φυσικά στοιχειωμένο) στη χειρότερη περιοχή του σύμπαντος (φυσικά κάπου στα βάθη της hillbilly americana) και εκεί έζησαν έναν εφιάλτη. Επιβίωσαν, και τώρα διηγούνται την περιπέτειάς του. Ενδιάμεσα στις διηγήσεις τους, παρακολουθούμε αυτή την περιπέτεια να εξελίσσεται δραματοποιημένη, με re-enactments σαν αυτά που χρησιμοποιούνται σε κάτι ντοκιμαντέρ του History Channel.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

‘This Is Us’: Η σειρά που κάνει όλα τα ζευγάρια να κλαίνε

Έτσι, αυτά που η Lily Rabe-ως-Shelby Miller μας διηγείται πως της συνέβησαν, τα βλέπουμε να ερμηνεύονται από την Sarah Paulson-ως-Shelby Miller. Έχουμε έτσι ένα σετ χαρακτήρων που παίζονται από δύο ηθοποιούς, τους ‘αληθινούς’ και τους ‘ηθοποιούς’. Ο υπότιτλος της σεζόν είναι, κατά τα φαινόμενα, ο τίτλος της σειράς-μες-στη-σειρά: ‘My Roanoke Nightmare’.

Ο αρχικός ενθουσιασμός  για την φρεσκάδα του concept αρχίζει σταδιακά να υποχωρεί, όπως πάντα συμβαίνει με τον Murphy, όσο η ακολουθία των επεισοδίων αρχίζουν να βολεύονται στην κλισεδιά της ιστορίας. Το σπίτι περιτριγυρίζεται από επιθετικούς hillbillies που θέλουν να διώξουν τους εισβολείς. Στο δάσος υπάρχει μια μάγισσα, που την παίζει η Lady Gaga. Το σπίτι είναι γεμάτο σκιές και ύποπτους ήχους. Το ζευγάρι Matt και Shelby αρχίζει να έχει προβλήματα. Η αδερφή του Matt που εμφανίζεται έχει τους δικούς της δαίμονες. Τελοσπάντων, χαμός γίνεται, αλλά μέχρι το 3ο-4ο επεισόδιο ένιωθα πως έβλεπα πια περισσότερο από υποχρέωση παρά επειδή ήθελα όντως ναα δω πώς θα καταλήξει όλο αυτό. Πού να κατέληγε δηλαδή; Τα ξέρουμε όλα αυτά τα μοτίβα.

(Προσοχή, ακολουθούν spoilers για τα επόμενα κρίσιμα επεισόδια.)

Αυτή ακριβώς είναι η προσδοκία με την οποία παίζει ο Murphy. Το 5ο επεισόδιο, μικρότερο σε διάρκεια από οποιοδήποτε άλλο στην ιστορία της σειράς, αρχίζει έξαφνα να κινείται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, τερματίζοντας τα κλισέ, εισάγοντας ό,τι άλλο θα περίμενες να δεις αλλά δεν είχες δει ακόμα (ο Evan Peters απολαυστικός στο ρόλο ενός φαντάσματος, γιατί όχι), και τα πάντα κατρακυλούν αστραπιαία προς μια βεβιασμένη κατάληξη, κλειδί για την οποία γίνεται μια από το πουθενά ηθική μεταστροφή του χαρακτήρα του Wes Bentley, ο οποίος προδίδει την Χασάπισα της Kathy Bates επιτρέποντας στον Matt και την Shelby να δραπετεύσουν από αυτόν τον Roanoke Εφιάλτη τους.

Η τελευταία σκηνή του επεισοδίου βρίσκει το ζευγάρι σε ένα μοτέλ, μακριά από τους τρελούς, τις μάγισσες και τα φαντάσματα. Ασφαλείς, επιτέλους.

Τέλος.

Τι; Τέλος;

Τέλος!

Είμαστε στη μέση της σεζόν και η ιστορία έχει τελειώσει. Και τώρα;

Και τώρα, η σειρά κλωνοποιεί τον εαυτό της μες στην ίδια τη σεζόν. Το 6ο επεισόδιο ανοίγει με έναν χαρακτήρα που δεν έχουμε ξαναδεί, τον Sidney του Cheyenne Jackson, ο οποίος διατάζει τον κάμεραμαν να συνεχίσει να γράφει ό,τι κι αν συμβεί. Ακολουθεί ένα μίτινγκ, όπου ο Sidney πουλάει στο στούντιο την ιδέα του για το απόλυτο σίκουελ του ‘Roanoke Nightmare’, το οποίο πληροφορούμαστε πως έχει σημειώσει τεράστια επιτυχία κατά την προβολή του, πετυχαίνοντας μεγαλύτερες θεαματικότητες κι από το ‘Walking Dead’.

O Sidney pitch-άρει ένα reality show τρόμου για τις ανάγκες του οποίου θα μαζέψει ξανά στο ίδιο στοιχειωμένο σπίτι όχι μόνο τον Matt και τη Shelby Miller (και τους υπόλοιπους βασικούς χαρακτήρες του ντοκιμαντέρ) αλλά και τους ηθοποιούς που τους ερμήνευσαν. Λίγο σπρώξιμο από εδώ, λίγο από εκεί, ο Sidney καταφέρνει να τους μαζέψει όλους στο ίδιο σκηνικό, αλλά πλέον με διαφορετικούς όρους. Το focus πλέον δεν είναι στραμμένο στην ατμόσφαιρα, στα φαντάσματα, στο ‘τι συνέβη μετά’ της όλης φάσης, αλλά στο έμφυτο #drama της κατάστασης, με εντελώς reality όρους.

Παίρνει προβοκατόρικες συνεντεύξεις από μέλη του καστ, πιέζοντας εκεί που τους πονάει. (Η ηθοποιός που έπαιζε την Χασάπισα έχει apparently αποτρελαθεί, πιστεύοντας πως είναι όντως η Χασάπισα- φυσικά η Kathy Bates περνάει εκπληκτικά παίζοντάς τα όλα αυτά. Επίσης η Shelby κι ο Matt έχουν χωρίσει, και η Shelby είχε one-night stand με τον Dominic Banks, τον ηθοποιό που έπαιζε τον άντρα της στο ντοκιμαντέρ. ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ.) Όταν φτάσουν στο σπίτι, στήνει confessionals σαν αυτά τα κλασικά του ‘Big Brother’, στα οποία καθόταν η Ρούλα Βροχοπούλου και έδινε ρέστα. (Η Audrey Tindall, ηθοποιός που έπαιζε την Shelby Miller, είναι αγγλίδα! Επίσης η Sarah Paulson έχει άθλια ψεύτικη αγγλική προφορά. Τελικά δε μπορεί να τα κάνει όλα) Το δράμα είναι έτοιμο.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Πώς το ‘Westworld’ αναζητά τα όρια του αληθινού

Η Audrey έχει αρραβωνιαστεί τον πιτσιρικά που έπαιζε το φάντασμα του ευγενούς. Η Shelby ταράζεται όταν καταφθάνει ο Dominic Banks. Ο Matt Miller ερχεται μαζί με τον αδερφή του, που btw όλοι οι θεατές του ‘Roanoke Nightmare’ πιστεύουν πως σκότωσε τον άντρα της, επειδή τα επιτυχημένα true crime ντοκιμαντέρ έχουν αυτή την τεράστια επιρροή στα πλήθη. Κι η ηθοποιός που έπαιζε / νομίζει πως είναι η Χασάπισα, παραμονεύει έξω από τα παράθυρα. Τέλεια πρώτη ύλη για reality;

(Ακολουθούν spoilers και γαι το τέλος του 6ου επεισοδίου.)

Α ναι, περιμένε, γιατί μα’αυτά και μ’αυτά ξεχάσαε με το βασικό. Πως προφανώς η έπαυλη είναι στοιχειωμένη. Κι εκεί που αρχίζεις να απορείς τι ακριβώς είναι αυτό που βλέπεις, που πλέον φέρει τον διαφορετικό υπότιτλο ‘Return to Roanoke: Three Days in Hell’, λίγο πριν το τέλος εμφανίζεται η νέα επεξηγηματική κάρτα. Μας ενημερώνει πως όλο το καστ μαζεύτηκε στην έπαυλη και πως στη διάρκεια των επόμενων τριών ημερών πέθαναν όλοι πλην ενός. Τσακ. Κι επίσης, πως το υλικό που παρακολουθούμε είναι το αχρησιμοποίητο footage για το reality που φυσικά εγκαταλείφθηκε, μονταρισμένο με τρόπο που να βγάζει αφηγηματικό νόημα.

Από ποιον είναι μονταρισμένο; Με τι σκοπό; Σε τι φορμάτ; Και ποιος ή ποια επέζησε;

Αυτό το τελευταίο θα απαντηθεί, αν και κρίνοντας από τις προηγούμενες σεζόν της σειράς, ο χαρακτήρας της Sarah Paulson θα επιζήσει. Όμως τα προηγούμενα; Σκοπεύει η σειρά να πραγματοποιήσει κι άλλο τέτοιο άλμα οπτικής της αφήγησης; Και μέσα σε όλα, θα μάθουμε και τι ακριβώς είχε συμβεί στην ‘πραγματική’ εκδοχή των γεγονότων του ‘Roanoke Nightmare’; Επειδή αυτά που είδαμε στο 5ο επεισόδιο μόνο με κλισεδιασμένη, βεβιασμένη εκδοχή γεγονότων μπορούμε να τα δούμε.

Η ουσία είναι πως οι δημιουργοί Ryan Murphy και Brad Falchuk μετά από μερικά χρόνια σε σχετικό αυτόματο πιλότο βρήκαν έναν τρόπο να κάνουν εκ νέου ενδιαφέρουσα την κολάζ αντίληψη αφήγησης που διαθέτουν, φτιάχνοντας μια σεζόν-φρανκενσταϊν των genres, που διαρκώς αποκαλύπτει διαφορετικά επίπεδα οπτικής, συνδέοντας στην πορεία μοτίβα horror, στάνταρ ντοκιμαντέρ με ομιλώντα κεφάλια, και φτηνό ταμπόιντ δράμα reality ευαισθησίας, σε ένα σχιζοφρενικό κολάζ.

Δεν είναι καλό, δεν είναι κακό, ούτε όμορφο, ούτε άσχημο, ούτε προβλέψιμο, ούτε απρόβλεπτο. Είναι το διαολεμένα κεφάτο παράγωγο της λογικής διαρκούς επανεκκίνησης με την οποία ο Ryan Murphy μπορεί να λέει ιστορίες. Και δε βλέπω την ώρα να δω πού πάει να καταλήξει.

*Το ‘American Horror Story: Roanoke’ προβάλλεται στο FOX κάθε Πέμπτη στις 23.30.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ

Νέα και reviews από την αμερικάνικη τηλεόραση