Μan Seeking Woman, στο μίξερ της ισοπέδωσης

Εχω κακή σχέση με τις κωμικές σειρές και γενικότερα με τις κωμωδίες. Δεν είμαι από τους ανθρώπους, που γελάω δύσκολα (ίσα ίσα…), αλλά δυσκολεύομαι να γελάω κατά παραγγελία.

Εχω πρόβλημα το παραδέχομαι

Η υπόκρουση των χαχανητών που συνοδεύουν τα αστεία στις αμερικάνικες σειρές ήταν πάντα ένας καλός λόγος για να μην αντέχω κάποιες αληθινά πολύ μεγάλες επιτυχίες. Τα επεισόδια του Μπιλ Κόσμπι μου φαίνονταν όλα ίδια. Ο «Πρίγκιπας του Μπελέρ» ήταν ο Γουίλ Σμίθ και είναι το μόνο που θυμάμαι.

Ενας φίλος με έψησε να δω το «Brooklyn nine nine» και δεν του μίλησα για ένα μήνα. To «Community» που δικαίως προκάλεσε υστερία, εγώ  το παράτησα μετά από πέντε επεισόδια. Κάθε φορά που παρακολουθώ το «When I met your mother» μια φωνή μέσα μου με ρωτάει «τι διάβολο βλέπεις;».

Γελάω λίγο πιο πολύ με τα εγγλέζικα – με την Οχιά πχ ή με το «The Office», αλλά πόσους κύκλους με την επανάληψη των ίδιων περίπου ευρημάτων μπορεί ν αντέξει κανείς; Εχω πρόβλημα και με τους κωμικούς: ο μακαρίτης φίλος Χρίστος Βακαλόπουλος έγραφε ότι είναι επικίνδυνοι, γιατί απέναντί τους δεν έχουμε άμυνες – οι κωμικοί είναι σαν υπνωτιστές που σε κάνουν ο,τι θέλουν: είχε δίκιο. Με τον καιρό παραιτήθηκα από την πιθανότητα να δω κάτι στην τηλεόραση, που θα μπορούσε να με διασκεδάσει έστω. Ωσπου ένα βράδυ, κοντά στις μέρες του Βαλεντίνου, είδα ένα τίτλο μπανάλ και ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που με κέντρισε: πως μπορεί να (μην) είναι κωμικό το ότι «ένας άνδρας αναζητά γυναίκα»;

Το παλιό Κοκομπίλ

Το «Men Seeking Woman» που μεταδίδεται στο FX δεν είναι κωμική σειρά: είναι η κωμική σειρά που κανείς ποτέ δεν περίμενε να δει στην αμερικάνικη τηλεόραση – μην πω στην τηλεόραση γενικά. Ενας φίλος όταν είδε το πρώτο επεισόδιο θυμήθηκε το «Κοκομπίλ», κόμικ της δεκαετίας του 70, δημιούργημα του Ιταλού Μπενίτο Γιακοβίτι, που εξαιτίας μιας σχετικής σπανιότητας των άλπουμ απέκτησε στην Ελλάδα cult χαρακτήρα. Η διαφορά είναι ότι ο σουρεαλισμός του Κοκομπίλ, οι ιστορίες του οποίου διαδραματίζονταν στην Αγρια Δύση, χρησιμοποιούνταν από τον Γιακοβίτι ως τρόπος παρωδίας των σπαγγέτι γουέστερν, που ήταν στη μόδα.

Αδύνατο να το αντέξεις

Είναι αδύνατο να περιγράψεις τι βλέπεις στο Man Seeking Woman. Οι δημιουργοί αυτού του συνταρακτικού τηλεοπτικού κατασκευάσματος, που μόνο συμβατικά κάποιος μπορεί να ονομάσει «αμερικάνικη σειρά», (μεταξύ των οποίων τον πρώτο λόγο πρέπει να έχει ο Σάιμον Ριτς συγγραφέας και του βιβλίου «The Last Girlfriend on Earth: And Other Love Stories» στο οποίο η σειρά βασίστηκε), νομίζω ότι έχουν βάλει στοίχημα να παίξουν με τις αντοχές του κοινού αλλά και του καναλιού: το Μan Seeking Woman είναι τόσο έξω και πέρα από οτιδήποτε έχουμε δει, που αληθινά  απορώ πως μεταδίδεται ακόμα!

Καταλαβαίνω τους προβληματικούς ανθρώπους σαν εμένα που είδαν σε αυτό ένα αριστούργημα, αλλά όπως συμβαίνει με όσους βρίσκονται σε κατηγορίες διανοητικά πειραγμένων, εμείς που το αγαπάμε πρέπει να είμαστε ελάχιστοι. Οι πολλοί υποθέτω πως σε κάποιες σκηνές έχουν νοιώσει ναυτία: δεν νομίζω ότι μπορούν να συγχωρέσουν στους δημιουργούς αυτού του είδους το απερίγραπτο χάος, μόνο και μόνο γιατί αυτοί διακωμωδούν οικίες καταστάσεις που σχετίζονται με το φλερτ και τις σχέσεις των ζευγαριών. Οσο κι αν μπορείς να δεις πράγματα πίσω από τις υπερβολές, αν είσαι λογικός άνθρωπος (δε λέω φυσιολογικός) είναι αδύνατο να μην αναρωτιέσαι τι καπνίζουν οι σεναριογράφοι και ως πότε η παραγωγή θα επιτρέπει όλο αυτό το ντελίριο, που για κάποιους μπορεί να είναι έως και προσβλητικό.

Όλα ισοπεδώνονται

Για αυτή του την απόλυτη αντισυμβατικότητα δείτε το αν το πετύχετε, γιατί μιλάμε για κάτι αληθινά εξωφρενικό: μετά μπορείτε να με βρίσετε – δεν θα πω κουβέντα. Απλά σας προειδοποιώ ότι ποτέ στην ιστορία της τηλεόρασης ο Αδόλφος Χίτλερ, καθισμένος σε αναπηρική καρέκλα, δεν μας έχει συστηθεί ως εραστής. Ποτέ ένα sms για ραντεβού δεν υπήρξε αντικείμενο σύσκεψης στο Πεντάγωνο.

Όλα αυτά μπορεί να τα δεις μόνο στα τριαντάλεπτα επεισόδια του Man Seeking Woman και πίστεψε με είναι τα πλέον ανώδυνα και τα πλέον συμβατικά.

Αδύνατον να μιλήσεις για ερμηνείες, υπόθεση, σκηνοθεσία: στο μίξερ αυτού του απόλυτου χαβαλέ όλα ισοπεδώνονται. Κι αν πίσω από το σουρεαλισμό της κάθε σκηνής μπορεί να υπάρχουν μεγάλες αλήθειες, δεν ενδιαφέρει κανένα. Οι δημιουργοί της σειράς, προκαλώντας εμετούς ή χειροκροτήματα, γράφουν ένα μικρό μεγάλο κεφάλαιο στην ιστορία της τηλεόρασης: αλήθειες και ψέματα μας είπαν πολλοί άλλοι…