Marie Kondo, η μικροσκοπική Γιαπωνέζα που με έκανε καλύτερο σύζυγo

Δεν ξέρω για εσένα πάντως ούτε εγώ, ούτε οι φίλοι μου, είμαστε από το είδος που αγοράζει, διαβάζει ή χρησιμοποιεί βιβλία αυτοβοήθειας. Οπότε η πρώτη φορά που διασταυρώθηκα με τη διάσημη μέθοδο ‘βάλε σειρά στο σπίτι σου, βάλε σειρά στη ζωή σου’ της Marie Kondo ήταν αποκλειστικά λόγω της εκπομπής της στο Netflix.

Εκεί δηλαδή που η μοντέρνα Mary Poppins, που έχει μετατρέψει εδώ και χρόνια το decluttering σε θρησκεία και ψυχοθεραπεία, μπαίνει στα -ακατάστατα και γεμάτα σαβούρα- σπίτια Αμερικανών και τους διδάσκει τη δική της trademark μέθοδο (ονόματι KonMari) για να καλυτερέψουν τη ζωή τους.

Μια bestseller ‘κίνηση-ματ’ στο χάος που βασικά περιλαμβάνει δυο και μόνο κινήσεις. Η πρώτη είναι που σε βάζει να αραδιάσεις όλα τα πράγματα που έχεις σε μια στοίβα στο κέντρο του δωματίου (πρώτα τα ρούχα, μετά τα βιβλία, μετά όλα τα διάφορα και στο τέλος τα αντικείμενα συναισθηματικής αξίας). Και, αφού φας ένα σοκ με το πόσα έχεις, σε ‘αναγκάζει’ να κρατήσεις το καθένα στο χέρι σου και να αποφασίσεις αν σου δίνει χαρά.

Αν σου δίνει χαρά, το κρατάς. Αν όχι, το πετάς. Αφού πρώτα, βεβαίως βεβαίως, το ευχαριστήσεις για την προσφορά του στη ζωή σου. Τόσο απλά και αντρίκεια.

Όχι, αν αναρωτιέσαι, δεν το έκανα αυτό με κάθε τρύπιο σώβρακο (σόρι, κάλτσα εννοούσα) που βρέθηκε στο διάβα μου. Απλώς μπήκα στο τριπάκι του να πετάξω ότι άχρηστο υπήρχε. Όχι μόνο στο σπίτι μου, αλλά επίσης στο Gmail μου και κυρίως στον σκληρό δίσκο του μυαλού μου.

Μεταξύ μας η ίδια η εκπομπή ως εκπομπή δεν είναι κάτι το ιδιαίτερα πρωτότυπο. Κυρίως επειδή η 34χρονη Marie Kondo δεν φαίνεται ουσιαστικά να βοηθά τις οικογένειες που συμμετέχουν σε αυτό. Μπαίνει (εκείνη και η μεταφράστριά της) χαμογελαστή στο εκάστοτε σπίτι. Λέει πόσο της αρέσει το χάος. Χοροπηδάει. Φέρνει δώρο κανένα κουτί. Και δίνει, πάντα με χαμόγελο, μερικές απλές -και ιδέες για όλους- συμβουλές.

Είναι όμως το δικό της νεραϊδό-παρουσιαστικό που τελικά κάνει τη διαφορά. Όπως και η ευγένειά της. Απέναντι στους ενοίκους του σπιτιού, αλλά και το ίδιο το σπίτι, το οποίο και ευχαριστεί γονυπετής (αλήθεια σου λέω, φιλάω σταυρό) με το που μπει.

Ναι, είναι όντως λίγο υπερβολικά ‘γιαπωνέζικα’ όλα αυτά για την πάρτη μου. Ίσως και για τη δική σου. Υπάρχει όμως μια κρυφή αξία σε οτιδήποτε σε κάνει να σταθείς ένα βήμα πίσω και να δεις με πόσα περιττά πράγματα έχεις φορτώσει τη ζωή και το μυαλό σου. Άσε που, θες δεν θες, όλο και κάτι θα μάθεις παρακολουθώντας. Όπως, στη δική μου περίπτωση, πώς να διπλώνεις T-shirt και μπλουζάκια. Ένα από τα μόνιμα παράπονα της γυναίκας μου εδώ και χρόνια (ότι δηλαδή με το που ακουμπήσω κάτι σε ένα συρτάρι, καταφέρνω να προκαλέσω τον κακό τον χαμό και σε όλα τα υπόλοιπα).

Το μόνο μου άγχος; Ότι, τελευταία, πιάνω την γυναίκα μου να με αγκαλιάζει όλο και πιο συχνά. Με στοργή, αλλά και με προβληματισμό. Πραγματικά πιστεύω ότι προσπαθεί να αποφασίσει αν συνεχίζω να της φέρνω χαρά. Πραγματικά φοβάμαι ότι πολύ σύντομα θα με ευχαριστήσει για την προσφορά μου και θα μου πει να πάρω το κουβαδάκι μου και να πάω σε άλλη παραλία. Αλλά εντάξει, μεγάλο αγόρι είμαι. Δεν πρόκειται να ρίξω το φταίξιμο στην Marie Kondo. Ή, τουλάχιστον, δεν πρόκειται να το ρίξω αποκλειστικά σε εκείνη.