Τα 6 καλύτερα κόμικ του 2018 (ως τώρα)
Το PopCode διαλέγει τα must κόμικ που δεν πρέπει να λείπουν από τη συλλογή σου.
- 18 ΙΟΥΛ 2018
Κάθε μέρα τις 2 πρώτες βδομάδες του Ιουλίου, ξεχωρίζουμε τα αγαπημένα μας από το πρώτο εξάμηνο της χρονιάς. Σειρές, ταινίες, τραγούδια, κόμικς και όλα αυτά για τα οποία διαβάζετε στο PopCode. Κάθε μέρα κι ένα διαφορετικό top.
***
X-Men: Red
Η τυχοδιωκτική προσπάθεια της Marvel να κάνει τους Inhumans τους νέους X-Men του ρόστερ της (βλέπε ‘Inhumans vs. X-Men’) προφανώς και απέτυχε. Μια φυλή δομημένη ταξικά αναλόγως με τις υπερδυνάμεις του κάθε πολίτη – έχοντας υπάρξει και μέχρι πολύ πρόσφατα ιδιοκτήτες σκλάβων κιόλας – δεν θα μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει ως μεταφορά κοινωνικής αδικίας.
Η επαναφορά των δικαιωμάτων των μεταλλαγμένων στη Marvel από τη FOX – μέσω της εξαγοράς της δεύτερης από τη Disney – έβαλε άνω τελεία στον τραγέλαφο, αλλά στο μεταξύ οι Χ-Men είχαν περάσει κάποια χρόνια με καλές μεν ιστορίες, χωρίς όμως τον κλασικό flagship τίτλο που διαχρονικά είχαν πάντα και ξέραμε να εμπιστευόμαστε. Μέρος του προβλήματος ήταν και η απουσία ηγεσίας των μεταλλαγμένων κάτω από ένα συμβολικό μέλος του ρόστερ – κι αυτό γεγονός που έχει τις ρίζες του στην έτερη τυχοδιωκτική, αποτυχημένη κίνηση της Marvel να δώσει με παράλογους ελιγμούς το πάνω χέρι στους Avengers στο ‘Avengers vs. X-Men’ με την ελπίδα ότι οι πρώτοι θα αρχίσουν ξαφνικά να πουλάνε περισσότερα αντίτυπα από τους δεύτερους (lol).
Τα δύο events στέρησαν την ομάδα από τον Professor X και τον Cyclops, αλλά ως άλλος φοίνικας (το πιο δίκαιο pun που θα γράψω ποτέ μάλλον) η Jean Grey αναστήθηκε για να διασώσει ό,τι έχει απομείνει από την κοινότητά της στο ‘X-Men: Red’. Χωρίς το Phoenix Force που ελάχιστοι γραφιάδες ξέρουν να χειριστούν, χωρίς τον σύντροφο που ήταν δίπλα της από την εφηβεία (γιατί ο Senior Vice President, Tom Brevoort, προφανώς δεν έχει πάρει ακόμα το μάθημά του από την επιτυχία του ‘Rules of Engagement’), χωρίς τα μικρά έστω βήματα που είχαν πετύχει κάποτε οι X-Men για τη θέση τους στην κοινωνία της Marvel, η Jean προσπαθεί να εξασφαλίσει την επιβίωση των κατακερματισμένων πια μεταλλαγμένων και το κάνει ενάντια στον εξίσου μεταλλαγμένο ρατσισμό της εποχής του Ίντερνετ.
Εκτός από ευθείες αναφορές σε αληθινά γεγονότα – συντηρητικοί απεικονίζονται με δάδες στα χέρια όπως στην πορεία του Charlottesville το 2017 – τους στοχεύουν πια και οι αλγόριθμοι. Η νέα ουσία που τους απειλεί, τα Sentinites, μολύνουν πολίτες και τους κάνουν φονικούς απέναντι στους μεταλλαγμένους, αλλά η κατασκευή τους εμπνεύστηκε από τις ρατσιστικές συζητήσεις εναντίον τους στα social media. Όταν συμβαίνει μία ακόμα επίθεση, το μόνο εύκολο είναι να ερμηνευθεί ως πράξη κάποιου ρατσιστή. Πώς πολεμάς κάτι τόσο διάχυτο;
Ο διάλογος των X-Men με την Ιστορία συνεχίζεται.
Yellow Negroes and Other Imaginary Creatures
Το ‘Yellow Negroes’ είναι ποιητικό, είναι άβολο, είναι καθηλωτικό. Πολύ δύσκολο, δύσπεπτο κόμικ που πειραματίζεται με το φως και τις σκιές σε κάθε βινιέτα του, επανακαλωδιώνοντας τον τρόπο που διαβάζουμε την εικόνα. Πολύ κατάλληλο επομένως και για τις θεματικές του διαφυλετικού έρωτα, του ρατσισμού, της ανάγκης σε πολύ βασικό επίπεδο, της αναθεώρησης της ιστορίας σε ό,τι μας βολεύει. Δεν γνώριζα τον Yvan Alagbé πριν απ’ αυτό, τώρα θέλω να διαβάσω και τις προηγούμενες δουλειές του.
Green Lantern: Earth One
Στον κόσμο του ‘Earth One’, το δαχτυλίδι των Lanterns μπορεί να το φορέσει ο οποιοσδήποτε. O Gabriel Hardman, η Corinna Bechko και ο Jordan Boyd αφαίρεσαν κάποια βασικά κομμάτια από τη de facto μυθολογία των κοσμικών χαρακτήρων της DC, αλλά δεν της στέρησαν το όραμα. Ούτε τη δύναμη της θέλησης, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν απαραίτητη για να επιλεγεί ο Hal Jordan. Μεταξύ επικής φαντασίας και ‘Alien’, το ‘Earth One’ προσγειώνει την ιστορία με το μυστήριο και την τραγωδία γύρω από τον κεντρικό χαρακτήρα, και της δίνει φτερά μέσα από το δυναμικό art.
X-Men: Grand Design
X-Men First Class. X-Men Children of the Atom. X-Men Origins. X-Men Season One.
Τα retellings των origin stories είναι θέσφατο στα κόμικ και οι X-Men (μαζί με τον Superman) το κάνουν φανταστικά. Το ‘Grand Design’ είναι ένα ακόμη τέτοιο παράδειγμα και είναι σημαντικό για έναν ακόμη λόγο.
Λέει μεν από την αρχή την ιστορία των X-Men παρέχοντας ένα καλό σημείο εκκίνησης για τους αρχάριους, αλλά γίνεται και από τον Ed Piskor. Έναν λάτρη των κόμικ του Big Two που τράβηξε τελικά διαφορετικό δρόμο σε ανεξάρτητες εταιρείες και δίνει το δικό του καλλιτεχνικό spin στην αφήγηση και το art. Μιλάμε για ένα ογκολιθικό κόνσεπτ δηλαδή, όπως τόσες κλασικές ιστορίες που μεταφέρονται στο σινεμά από άλλο χέρι κάθε φορά, ειπωμένο από άλλη ματιά, από το ίδιο DNA. Κι άλλα τέτοια.
Batman: The Rules of Engagement – Superfriends
Το ‘Batman: The Rules of Engagement’ είναι ένα από εκείνα τα σπάνια runs κομικογράφων που επιτρέπουν στους χαρακτήρες τους να μεγαλώσουν. Ακόμα κι αν στα μισά της διαδρομής, κάνουν ένα-δυο βήματα πίσω. O Batman, παρότι golden child της DC, έχει υποφέρει από την περιοριστική λογική του μόνιμα μουντρούχου, μόνιμα εμμονικού, μόνιμα απροσπέλαστου σκοτεινού υπερήρωα που επιβάλλεται συχνά στους γραφιάδες της, αλλά ο Tom Kring κατάφερε να βρει μια πολύ δυνατή ισορροπία μέσα από την ερωτική του σχέση με την Catwoman. Η καθολική σχεδόν αποδοχή από φαν και κριτικούς απέδειξε πως αν ξέρεις να χρησιμοποιείς όλα τα εργαλεία του χαρακτήρα, δεν θα αποξενώσεις τους φανατικούς του. Ξεχωρίζω τα δύο τεύχη του ‘Superfriends’ και το double date του ζευγαριού με Superman/Lois Lane (ανταλλάσσουν κουστούμια!) γιατί ήταν απίστευτα fun, συγκινητικό κατά τόπους, και είχε κάτι να πει και για ήρωες που μπορούν να ζουν 70+ χρόνια.
DC: METAL – ΤΟ ΚΟΜΙΚ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΣΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΜΑΣ
Κάθε event που σέβεται τον εαυτό του την τελευταία δεκαετία στα κόμικ, συνοδεύεται απαραίτητα και από την υπόσχεση ότι «θα αλλάξει για πάντα το σύμπαν» της DC ή της Marvel, σε όρους μεγάλους ή μικρότερους. Συνοδεύεται επίσης και από την αγωνία των φαν για ό,τι τους ξημερώνει κάθε φορά, με τους πιο εκπαιδευμένους να περιμένουμε δύο βασικά σενάρια συνήθως. Είτε τα χειρότερα που θα πάνε κάποια από τις Big Two πίσω για καμιά πενταετία, είτε την απροσδόκητη ένεση σωτηρίας που σηματοδοτεί κάθε φορά ότι η βασική λογική επέστρεψε στον εγκέφαλο των μεγάλων κεφαλιών.
Η DC έχει υπάρξει ιστορικά πολύ πιο φειδωλή με τέτοιου τύπου μπλοκμπαστερικά events σε σχέση με τη Marvel, αλλά έχει και δύο πολύ αντιπροσωπευτικά παραδείγματα των παραπάνω σεναρίων. Το χάλι του ‘New 52’ που είναι υπεύθυνο για το μετατραυματικό στρες που τραβάω όταν ανακοινώνει νέο event και το απογειωτικό ‘Rebirth’ που επανέφερε την πίστη μου στα serialized κόμικ. Ήταν πολύ καλό και πολύ επιτυχημένο για να το σπαταλήσει η DC, σκεφτόμουν πριν το πιάσω. Ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό όμως κιόλας, σκεφτόμουν αμέσως μετά. Τελικά το ‘Metal’ ήταν το καλύτερο event που έχει γίνει από το προπέρσινο ‘Secret Wars’ της Marvel.
O Scott Snyder βρέθηκε στο πηδάλιο μιας ακόμη καθοριστικής κίνησης της DC, άλλαξε το DNA του origin story του σύμπαντος χωρίς να πειράξει το DNA των χαρακτήρων, χρησιμοποίησε αριστοτεχνικά το ταλέντο του στο μυστήριο και τον τρόμο δίνοντας μόνο τις κατάλληλες πληροφορίες στις κατάλληλες στιγμές, και έγραψε τον Batman να ρίχνει γροθιά σε έναν Joker δράκο (!) πριν τον καβαλήσει στη μάχη. Όταν δηλώνω ότι το ‘Metal’ ήταν εκμεταλλεύτηκε την παράνοια που είναι ο κόσμος της DC, να ξέρεις ότι το λέω με όλη την καλή έννοια που μπορεί να ενέχει η λέξη.
|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του PopCode.
ΚΙ ΑΛΛΟ ΜΙΣΟ 2018
