To αγαπημένο μου τραγούδι του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα
- 9 ΣΕΠ 2019
Σήμερα τα ξημερώματα ο αγαπημένος συνθέτης και τραγουδιστής έφυγε ξαφνικά από τη ζωή στα 63 του, αφήνοντας πίσω του ένα μεγάλο μουσικό έργο.
Διαλέγουμε το αγαπημένο μας τραγούδι του, λέγοντας το δικό μας νοσταλγικό αντίο στον άνθρωπο που μας έμαθε να νοσταλγούμε.
Το ‘Ημίφως’ για την Ιωσηφίνα Γριβέα
Δεν θα μπορούσα να το ξέρω στα 5 μου χρόνια, αλλά ήταν το ‘Ημίφως’ που τον εδραίωσε. Μετά την τεράστια επιτυχία του ‘Διδυμότειχο Blues’ που ακολούθησε την πιο χλιαρή υποδοχή του πρώτου του προσωπικού δίσκου, ήρθε μαζί με τον ‘Μικρό Τιτανικό’ για να τον καθιερώσει. Ήταν πολύ βίαιη η μελαγχολία που μου προκαλούσε και δεν είχα τότε κανένα εργαλείο για να την ερμηνεύσω, οπότε δεν το τραγουδούσα δυνατά όπως άλλα αγαπημένα μου τραγούδι. Τόσα χρόνια μετά, το ξεφωνίζω. Είχα μάθει και τι είναι τα γυαλιά ταρταρούγα εξαιτίας του, μετά από ενδελεχή έρευνα σε όλους τους ενήλικες που πετύχαινα (οι περισσότεροι δεν γνώριζαν, ευχαριστώ τη μαμά μου). Κάθε φορά που θα φοράω τα δικά μου πλέον, θα το ξεφωνίζω ξανά στο μυαλό μου.
Το ‘Φλασάκι’ για τον Θέμη Καίσαρη
Το καλύτερο τραγούδι που έχει τη φωνή του Μαχαιρίτσα είναι φυσικά το ‘Πόσο σε θέλω’. Αλλά αυτό πιστώνεται στους Τερμίτες δημιουργικά, οπότε το προσπερνάμε. Έχω κι εγώ τη σχέση που έχει η Ιωσηφίνα με το ‘Ημίφως’ και τα ταρταρούγα γυαλιά, αλλά θα πάω με το ‘Φλασάκι’. Μουσική Μαχαιρίτσας, στίχοι Μπουλάς και βάλε τραγούδια που γουστάρεις, σκέψου την ώρα τη στιγμή που τη ρεβάνς θα πάρεις. Είτε με τη φωνή του Σάκη είτε με αυτήν του Λαυρέντη, πάντα μου έλεγε κάτι το στην καρδιά βάλε πατίνια και δύο ρουλεμάν.
Το ‘Φλασάκι’ και για τον Νίκο Σταματίνη
Το ‘Διδυμότειχο Blues’ το θεωρώ ένα από τα καλύτερα κομμάτι που έχουν γραφτεί στην Ελλάδα, μάλλον το καλύτερο της σκηνής της οποίας μέρος ήταν ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Υπάρχουν όμως κάποια κομμάτια που σκάνε μέσα σου και δεν μπορείς ακριβώς να καταλάβεις γιατί. Το ‘φλασάκι’ με την ερμηνεία του Σάκη Μπουλά (φανταστική και η επιλογή του ερμηνευτή) είναι ένα από εκείνα τα κομμάτια που. αν κατέβει ένας εξωγήινος που έχει μελετήσει τα πάντα από την ανθρώπινη μουσική δεν θα το καταλάβει, είναι αριστούργημα. Μάλλον γιατί είναι τόσο ανθρώπινο.
Το ‘Εκεί στο Νότο’ για τον Κωνσταντίνο Αμπατζή
Ήταν οι στίχοι; Ήταν η μελωδία; Ήταν αυτό το ‘μα συλλαβίζαν σ’ αγαπώ τα βογγητά σου, σαν ένα άρρωστο στην κούνια του μωρό” που πάντα με ανατρίχιαζε; Ήταν πολλά αυτά που με έκαναν να δυναμώνω ασυναίσθητα την ένταση κάθε φορά που άκουγα τον Νότο. Κι αν τυχόν έχανα κάποιον αγαπημένο στίχο, το έβαζα ξανά από την αρχή. Ψέμματα. Σχεδόν πάντα το έβαζα από την αρχή, χωρίς να έχω ταξιδέψει καλά καλά, χωρίς να έχω ερωτευτεί καλά καλά, χωρίς να έχω καν μυρίσει τσιγάρο. Μετά μεγάλωσα, ταξίδεψα,
Η ‘Σκόνη’ για τον Κώστα Μανιάτη
Είναι απ’ τα τραγούδια που μικρός τα είχα παρεξηγήσει. Βλέπεις, ζώντας έντονα την εφηβική φάση “Σιδηρόπουλος”, πίστευα στα 13-14 μου, ότι όποιο τραγούδι μιλάει για ‘σκόνη’ εννοεί αυτόματα τα ναρκωτικά. Ο κατά εννιά χρόνια μεγαλύτερος όμως ξάδερφός μου, στον οποίο και άνηκε το cd από όπου πρωτάκουσα αυτό το κομμάτι (‘Γιώργος Νταλάρας-Πυξ Λαξ – Ζωντανή Ηχογράφηση Στην Ιερά Οδό’), γέλασε και μου ζήτησε -όχι τόσο κομψά- να ανοίξω λίγο περισσότερο το μυαλό μου. Άργησα να μάθω ότι αυτό το τραγούδι είναι γραμμένο από τον Μαχαιρίτσα, το έχω ακούσει και από τόσες εκτελέσεις…
Είναι τόσο αστικό τραγούδι, περιγράφει τόσο ανάγλυφα την δυσθυμία του αθηναϊκού τοπίου, τον κίτρινο αέρα, τη σκόνη, την αγάπη και το φεγγάρι πώς πνίγονται από αυτό το τοπίο και στο τέλος χάνονται. Νομίζω πάντα θα τον θυμάμαι όμορφα μόνο και μόνο εξαιτίας αυτού του τραγουδιού.
Η ‘Σκόνη’ και για τον Ηλία Αναστασιάδη
Άκουγα τη ‘Σκόνη’ στα 14-15 και ανατρίχιαζα, κι ας μην καταλάβαινα από αγάπη, από πόνο, από απώλεια. Είναι αυτό το μακρόσυρτο ‘αχ’ στην αρχή που σε βάζει στο κλίμα της κατάνυξης, ή έστω τραβάει την προσοχή σου όταν είσαι έφηβος και ανώριμος. Θα μπορούσα να ξαναγράψω για το ‘Διδυμότειχο Μπλουζ’, αλλά το Μπλουζ μέσα μου είναι πλήρες. Το άκουγα από παιδάκι, μπορούσα να συλλάβω το θρίλερ της θητείας πριν καν πλησιάσει, και φυσικά μπόρεσα να το αντιστοιχήσω με την πραγματικότητα, όταν πήγα και ο ίδιος φαντάρος στο Διδυμότειχο. Η ‘Σκόνη’, όσο μεγάλωνα, ήρθε και έκατσε. Και μια μέρα σαν τη σημερινή, κάθεται ακόμα περισσότερο και ταιριαστά. Με ένα ‘αχ’ από εδώ μέχρι το Διδυμότειχο, το Παρίσι και τη Βαβυλώνα. Αυτή η ησυχία της εισαγωγής είναι ο πλανήτης των δυνατών συναισθημάτων.ονειρεύτηκα, κάπνισα και ακόμα δυναμώνω την ένταση, τώρα που βγάζουν όλα περισσότερο νόημα. “Ποια πόλη, ποια χώρα, ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα, σωπαίνεις, θυμάσαι”.
Ο ‘Τούρκος στο Παρίσι’ για τη Ναστάζια Καπέλλα
Δεν ήμουν ποτέ μεγάλη φαν του Μαχαιρίτσα, οπότε δεν θα πω κάποια μεγάλη ψαγμενιά. Τον έμαθα όταν στο δημοτικό είχα ένα συγκρότημα με μια φίλη μου και είχαμε τσακωθεί, γιατί εγώ ήθελα να λέμε Βανδή και εκείνη το ‘Εκεί στον Νότο’. Προσπαθούσε να με πείσει ότι είναι καλός και μου έβαζε τραγούδια του και εγώ ήμουν σαν τη Μαρίνα Κουντουράτου, όταν της έφεραν τον Φοίβο Πάνο Κιάμο Δεληβοριά στην εκπομπή. Ένα από τα κομμάτια της κασέτας όμως ήταν και το ‘Τερατάκι της Τσέπης‘ και σε αυτό με κέρδισε. Ίσως για λόγους νοσταλγίας θα έπρεπε να βάλω αυτό ως αγαπημένο μου, τα χρόνια όμως πέρασαν και άρχισαν να μου αρέσουν κι άλλα τραγούδια του (και ας ήταν όλα τα μέινστριμ). Πιο πολύ απ’ όλα λοιπόν έχω ακούσει τον ‘Τούρκο‘ εκεί στο Γυμνάσιο-Λύκειο. Μου άρεσαν πολύ οι στίχοι, γιατί είχαν μια ιστορία που μπορούσα να την φανταστώ. Μία κουλ φοιτήτρια στο Παρίσι στο δικό της διαμέρισμα με ένα γατί, να γράφει ένα γράμμα, και φανταζόμουν ότι έτσι θα είμαι και εγώ. 15 χρόνια μετά, δεν έχω πάει ακόμα ποτέ στο Παρίσι, αλλά απέκτησα γάτα.
Οι ‘Ρωγμές’ για τον Γιάννη Δημητρέλλο
‘Και μοιάζει η αλήθεια μου πελώριο ψέμα, σε τοίχο η φωνή μου χτυπά, ανοίγω τα μάτια, σηκώνω το βλέμμα, ξημέρωσε κι έξω φυσά’ Είναι η πιο ηλεκτρική εποχή του Λαυρέντη, μια νοητή συνέχεια της εποχής των Τερμιτών, ένα ρέκβιεμ αστικής μοναξιάς και αποξένωσης. Οι ‘Ρωγμές’ πέρα από το απίστευτα κολλητικό ρεφρέν και την ηλεκτρική ενορχήστρωση, περιγράφουν το αδιέξοδο των σύγχρονων μητροπόλεων με την ίδια αφοπλιστική ειλικρίνεια που ο Bruce Springsteen περίγραψε τους πρωταθλητές του Τίποτα, τους απλούς, καθημερινούς ανθρώπους που παλεύουν για να κυκλοφορούν κάθε πρωί με το κεφάλι ψηλά, σε κομμάτια όπως το ‘Born to Run’ και το ‘New York Serenade’. Πόσο κρίμα που ένα ντουέτο Springsteen – Μαχαιρίτσα παίζει μόνο σε κάποια φαντασία (στη δική μου).
Το ‘Ετσι κι Αλλιώς’ για τον Γιάννη Φιλέρη
Αν πήγες μια φορά στο Παρίσι γιατί εκείνη σπούδαζε, προφανώς θα τραγουδάς συνέχεια τον Τούρκο. Ο Μαχαιρίτσας όμως είχε την ικανότητα κάθε φορά να γράφει μουσική με την ευαισθησία του καθένα μας. Θα διαλέξω άλλο, γιατί τα τραγούδια που σου αρέσουν είναι οι στιγμές που δεν ξεχνάς.
Στο αυτοκίνητο, λοιπόν, πριν 17-18 χρόνια. Ενα cd του Μαχαιρίτσα, ο Κότσιρας τραγουδάει το “Έτσι κι αλλιώς”. Πρέπει να το είχαμε βάλει εκατό φορές. Είχε λιώσει. Ο μικρός Βασίλης, ούτε δυο χρονών, πιάνει το “όταν θα νιώσεις όπως ένιωσα εγώ” και το επαναλαμβάνει. Και κάθε φορά, που το ξανακούω έρχεται στο μυαλό ο γιος μου να φωνάζει “όταν”. Είναι πια 19 χρονών. Κι εγώ εξακολουθω να ψιθυρίζω “Εγώ να ξέρεις θα τραβιέμαι γύρω εδώ, εγώ να ξέρεις θα ‘μαι πάντα ο άνθρωπος σου”.
To ‘Διδυμότειχο μπλουζ’ για τον Γρηγόρη Μπάτη
Λένε πως τα τραγούδια είναι ιστορίες που ο καθένας τις ερμηνεύει όπως θέλει, όπως νιώθει και όπως προτιμά, ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν όταν το ακούει. Το “Διδυμότειχο μπλουζ” για μένα ήταν ένα καλό χαστούκι, στην ηλικία των 10+ ετών . Η απόκοσμη και ψυχελεδική μελωδία του στο ξεκίνημα που αποτελεί οδηγό γι’ αυτό το μουσικό έπος, δένει τόσο αρμονικά με τους “στεγνούς” και μυθικούς στίχους, που κάθε φορά που τ ακούω, νιώθω ότι κάτι καινούργιο παρατηρώ. Σαν να γεννά στίχους, σαν η μουσική του να γίνεται κάποιες φορές πιο στενάχωρη και άλλες πιο σκληρή. Σαν ένα blues που θες να το ακούς και το ζεις, αλλά δεν θέλεις να το ζήσεις. Σαν ένα blues, που δεν είναι καν blues. O Ηλίας τα είχε γράψει τόσο ωραία για το καλύτερο θρίλερ των 90s .
(Ρhoto Credits: NDP photo agency)
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ