“Ο Μαχαιρίτσας ήταν ένας ωραίος τύπος, ενθουσιώδης και πλακατζής”

Έχουν ήδη γραφτεί πάρα πολλά για τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, για το έργο του, τον λόγο του, την παρουσία του στο “σινάφι” -όπως θα μας πει λίγο πιο κάτω και ο Βαγγέλης Γερμανός. Αυτό που εμείς προσπαθήσαμε να κάνουμε ήταν να αντλήσουμε κάποιες επιπλέον πληροφορίες για τη ζωή του και την προσωπικότητά του, μιλώντας με ανθρώπους που τον ήξεραν, πολύ ή λίγο.

Οι περισσότεροι καλλιτέχνες μας μίλησαν σαν να ήταν ακόμα εν ζωή και έτσι προτίμησα να κρατήσω τον ενεστώτα χρόνο, κάθε φορά που εκείνοι έδειχναν να “μπερδεύονται”. Δείχνει κατά κάποιον τρόπο, πόσο ξαφνικός και αδιανόητος τους φαινόταν ο θάνατός του ακόμα και τη στιγμή που μιλούσαμε.

ΛΑΚΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Θυμάμαι όταν δούλευα στο ‘Αχ Μαρία’, με την παρέα εκείνη, τον Ζουγανέλη, τον Σάκη τον Μπουλά, τον Κούτρα, ερχόταν ένας τύπος πάντα γελαστός, με πλάκα, χαρούμενος, και μας έβλεπε στα καμαρίνια. Ερχόταν κάθε μέρα και κάποια στιγμή απλά χάθηκε. Ήταν κάπου στα τέλη του ’80. Αργότερα, μετά από λίγο καιρό πάμε εμείς μετά σε ένα μαγαζί στη Συγγρού, ‘Τούνελ’ λεγόταν, και βλέπω έναν τύπο που του έμοιαζε. Κουστουμαρισμένος, σοβαρός… Λέω στους άλλους “παιδιά αυτός μοιάζει με τον Λαυρέντη τον Μαχαιρίτσα”. Είδαμε το πρόγραμμα, τελείωσε, κατέβηκε και μας χαιρέτισε, αγκαλιαστήκαμε και έφυγε. Και είδα ότι ήταν όντως ο Λαυρέντης. Έτσι γνωριστήκαμε κατά κάποιον τρόπο.

Δεν ανήκαμε στον ίδιο κύκλο, αλλά έχουμε περάσει ωραία. Έχουμε πει μαζί κι ένα δικό μου τραγούδι, το ‘Ούτε ξέρω τι θέλω’ και έχει  τραγουδήσει και σε συναυλίες μου πιο παλιά, οι οποίες έγιναν δίσκοι. Και στο Ηρώδειο είχε έρθει και με είχε τιμήσει και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό.

Τελευταία φορά τον είδα πέρσι τον χειμώνα σε ένα στούντιο που έχει στο Κολωνάκι. Έκανε έναν δίσκο ως παραγωγός, τον τελευταίο της Δήμητρας Παπίου. Ε, όταν πήγα ένα τραγούδι μου για να το ηχογραφήσει η Δήμητρα, ήταν και ο Λαυρέντης εκεί, συμμετείχε, τραγουδούσε, βοηθούσαμε όλοι στην ενορχήστρωση. Ήταν πολύ ανοιχτός τύπος, πολύ χαρούμενος, πλακατζής.

Τι να πούμε τώρα, άδικο, πολύ άδικο, γιατί ήταν και πολύ νέος άνθρωπος, και πολύ αγαπητός, έχει γράψει την άμμο της θάλασσας που λέμε, τεράστια τραγούδια που μπορείς να τα ακούς ώρες ολόκληρες και να λες “και αυτό δικό του; Και αυτό;”. Και είχε και μια σπουδαία φωνή, πολύ αναγνωρίσιμη.

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ

Σε μια πρόβα με τους Τερμίτες στην Πλάκα, εκεί που είχαν ένα στούντιο τα παιδιά, εκεί γνωριστήκαμε. Κάπου το ’83-’84 πρέπει να ήταν. Νομίζω παίξαμε τον ‘Απόκληρο’ αν θυμάμαι καλά.

Τότε ως νέος ο Λαυρέντης ήταν ενθουσιώδης, ήταν φορτσάτος, ήταν ωραίος. Και στο ‘Γυάλινο Θέατρο’ παίξαμε πέρσι παρεούλα και σε έναν δίσκο μου είχε έρθει και είχε τραγουδήσει, και πάλι πιο παλιά είχε πει κάτι τραγούδια μου… Κοίτα, είχαμε μια στάνταρ επαφή μέσα στα χρόνια με τον Λαυρέντη χωρίς να κάνουμε παρέα καθημερινή. Βρισκόμασταν κυρίως μουσικά.

Ως άνθρωπος ήταν ωραίος τύπος και πλακατζής, και ενθουσιώδης όπως είπα και πιο πάνω, και στην παρέα ήταν πολύ ωραίος γενικά… Τι να πω ρε παιδί μου, όταν ο άνθρωπος γίνεται μνήμη μένουνε οι στιγμές, μένουνε οι επαφές, μένουνε τα τραγούδια, οι φιλίες. Είναι μια απώλεια για το σινάφι μας ο Λαυρέντης, για τους ανθρώπους που παίζουνε μουσική, που γράφουνε τραγούδια.

Εγώ είμαι πιο μεγάλος απ’ αυτά τα παιδιά και απ’ τον Νίκο (σ.σ. Πορτοκάλογλου) και απ’ τον Λαυρέντη, κι έτσι πρώτα βγήκαν τα ‘Μπαράκια’ και μετά κάνανε εκείνοι δισκογραφία και έτσι θεωρήσανε τον δίσκο μου σαν κάτι που τους επηρέασε πολύ θετικά στο γράψιμό τους και αυτό είναι τιμητικό για μένα. Είναι μια ιδιαίτερη φωνή ο Μαχαιρίτσας, και δεν εννοώ μόνο τη χροιά της φωνής του που εμένα μου θυμίζει παλιούς ρεμπέτες, εννοώ στο γράψιμό του, στην μελωδική του γραμμή ήτανε πολύ εύστοχος. Είχε καλή φλέβα.

Τελευταία φορά που τον είδα ήταν τον Ιούλιο, στο πάρκο στο Γουδί όταν παίξαμε σε μια συναυλία για να μαζευτούν τρόφιμα και φάρμακα για τους μετανάστες.

Το ότι έφυγε το ‘μαθα και εγώ σήμερα το πρωί έτσι ξαφνικά, ήταν κεραυνός εν αιθρία, ήταν σοκ είδηση, ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει.

ΜΙΡΕΛΑ ΠΑΧΟΥ

Δεν βρίσκω λόγια για να περιγράψω το πώς αισθάνομαι μετά την είδηση που μας συγκλόνισε όλους. Αισθάνομαι ότι έχασα έναν δικό μου άνθρωπο. Χάρη στον Λαυρέντη έζησα τις πιο σπουδαίες στιγμές στη μέχρι τώρα καλλιτεχνική μου πορεία. Θα του το οφείλω για πάντα.

ΕΛΕΝΗ ΤΣΑΛΙΓΟΠΟΥΛΟΥ

Είναι πραγματικά σοκαριστικό αυτό που συμβαίνει μ’ αυτόν τον θάνατο τον τόσο ξαφνικό. Θεωρώ ότι ο άνθρωπος αυτός είχε ακόμα να δώσει και όλα αυτά τα άφησε στη μέση. Δεν υπήρξα ποτέ φίλη με τον Λαυρέντη, κολλητή του, αλλά είναι ένας άνθρωπος που εκτιμούσα απεριόριστα, γιατί έγραψε υπέροχα τραγούδια, για το ευρύ κοινό, mainstream, τραγούδια για όλον τον κόσμο. Δεν έχουμε συνεργαστεί δισκογραφικά, απλά τον θαύμαζα για την υπέροχη δουλειά του. Ωστόσο, σε πολλές συναυλίες παρεβρεθήκαμε πάνω, αλλά ήμασταν όμως πολλοί καλλιτέχνες εκεί, πολύς κόσμος… Είχαμε δηλαδή μια καλή μαρτυρία ο ένας για τον άλλον, απλά δεν ήμασταν φίλοι. Και αυτό που κάνανε φέτος το καλοκαίρι με τον Νίκο Πορτοκάλογλου ήταν μία πολύ δυνατή στιγμή ας πούμε. Σοκαριστικό ότι άφησε τόσα πράγματα στη μέση.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΓΑΝΕΛΗΣ

Τη μέρα που πέθανε μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Θα ήταν 23.30-00.00 το βράδυ. Ήταν στο Φτελιό και μου είπε ότι θα κάτσει να δει τον Ναδάλ γιατί αγαπούσε πολύ το τένις -και τον Παναθηναϊκό αγαπούσε πολύ – και γενικά έβλεπε, γιατί μ’ αυτό χαλαρώνεις, ξεκουράζεσαι, ξεκουραζεται η σκέψη σου… Και του λέω “ρε παιδάκι μου, αυτό θα αρχίσει αργά και θα τελειώσει ξέρω γω 4 η ώρα”, μου λέει “ε, θα το δω, ξεκούραστος είμαι, είναι και η Μαρία εδώ”, και χαιρετηθήκαμε. Μάλιστα άνοιξα κι εγώ τηλεόραση και είδα για λίγο. Και τελικά, τη στιγμή που έφυγε απ’ τη ζωή, πιθανότατα να έβλεπε αυτό το ματς το τένις.

Πρωί πρωί με πήρανε διάφοροι κοινοί φίλοι και στην αρχή δεν μπορούσα να μπω στη διαδικασία, νόμιζα ότι δεν μετείχα σ’ αυτό, ήταν δύσκολο. Κοίτα, έχω ζήσει πολλές απώλειες φίλων και συνεργατών. Του Μανώλη του Ρασούλη, του Νίκου του Παπάζογλου, του Σάκη, ο οποίος ο Σάκης δεν ήταν απλά φίλος, ήμασταν αδέρφια, γι’ αυτόν τον ξεχωρίζω. Ζήσαμε μαζί. Πιο πολύ έχω ζήσει με τον Σάκη παρά με τη μάνα μου και τον πατέρα μου. Ο Σάκης όμως όταν έφυγε απ’ τη ζωή, εγώ κάπως ανακουφίστηκα γιατί έβλεπα τον τελευταίο χρόνο ότι παρήκμαζε το σώμα του, η λογική του, η ψυχή του, και έλεγα “Θεέ μου, εντάξει, μην τον ταλαιπωρείς άλλο”. Ο Μαχαιρίτσας έφυγε απότομα και ακόμα δεν το έχουμε πιστέψει.

Τον γνώρισα γύρω στο 1977-78 μαζί με τον Γιάννη ‘Μπαχ’ Σπυρόπουλο. Τότε γνώρισα και τον αδερφό του τον Λαέρτη, ο οποίος είχε μία κάβα εκεί στην Πλάκα κι έφυγε και αυτός πάρα πολύ νωρίς και τον αδερφό του τον Σωκράτη. Αργότερα στη Μύκονο γνώρισα και τη μητέρα του. Έχουμε ζήσει μαζί με τον Λαυρέντη τον Μαχαιρίτσα. Και κοινές διακοπές και κοινή ζωή και ιδεολογικά είμαστε πάρα πολύ κοντά, γιατί παλεύαμε για τη ζωή και για την πολιτεία χωρίς να μένουμε αμέτοχοι σε οτιδήποτε συνέβαινε. Ήμασταν και ανένταχτοι, ανεπηρέαστοι από τις “καθοδηγητικές λογικές των κομμάτων” κλπ.

Ένας άνθρωπος ιδιαίτερος, ταπεινός και μεγαλοπρεπώς απλός, εμπνευσμένος, γιατί δεν είχε δόγματα, άκουγε όλα τα είδη της μουσικής και τα ενσωμάτωνε με τον δικό του τρόπο στην δικιά του έκφραση. Συνυπήρξαμε στη σκηνή πάνω από 6-7 σεζόν και έχουμε κάνει και για τρεις χρονιές συναυλίες μαζί σ’ όλη την Ελλάδα. Αυτή η εμπειρία της συνεργασίας, είναι και αυτή ένα απ’ τα συστατικά για το εδραίωμα όλης αυτής της σχέσης.

(σ.σ. του υπενθυμίζω ως μια ωραία τους στιγμή αυτό το κλασικό βίντεο)

Ναι ήταν ένα σκετσάκι που έλεγα, “βγες ρε Λαυρέντη λίγο πιο χαρούμενος, είναι σαν να πληρώνεις εσύ για να παίξεις και όχι αυτοί…” Ήταν μεγάλη προσωπικότητα ο Λαυρέντης, του άρεσε αυτό το κομμάτι της παράστασης, αφού πολλές φορές ερχότανε κρυφά για να το δει.

Αυτά όμως τα κάνεις σε ανθρώπους που σου επιτρέπουν να τα κάνεις κι εγώ αυτά τα έκανα αφού πρώτα αυτοσαρκαζόμουνα. Και τι είναι ο σαρκασμός; Για να μπορεί ένας άνθρωπος να το κάνει πρέπει πρώτα να έχει αυτογνωριστεί, να έχει αυτογνωσία, και τότε αυτόματα και ο αποδέκτης, ο κόσμος που είναι από κάτω, βλέπει και ταυτίζεται και ο ίδιος γιατί και σ’ εκείνον συμβαίνουν πράγματα αντίστοιχα.

Ο Λαυρέντης όμως δεν ήταν μουρτζούφλης, απλώς ήταν ένας άνθρωπος που δεν διεκδικούσε τίποτα, προσπαθώντας να εντυπωσιάσει, έβγαινε και έλεγε τα τρομερά τραγούδια του, τα οποία όχι μόνο άρεσαν, αλλά δεν τα βαριότανε ποτέ κανείς. Και εγώ τα άκουγα κάθε μέρα. Σε αντίθεση με κάποια άλλα τραγούδια που μπορεί να είναι καλά, αλλά εντάξει, κάποια στιγμή, κουράζεσαι να τα ακούς.

Γενικά ήταν ένας καλός άνθρωπος, ένας καλός ιδιαίτερος άνθρωπος. Και στη συνεργασία ήταν πολύ καλός…

Έχω ζήσει μαζί του και έχω πονέσει για τον Λαυρέντη, και πονάω και για την οικογένειά του τώρα.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΣ ΛΑΥΡΕΝΤΗΣ ΜΑΧΑΙΡΙΤΣΑΣ:

10 τραγούδια που δεν είχες ιδέα ότι έγραψε ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

To αγαπημένο μου τραγούδι του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα

‘Διδυμότειχο Blues’, το καλύτερο θρίλερ των 90s

Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ξόρκιζε τη μοναξιά

(Photo Credits: Eurokinissi)