May the PopCode be with you

Σχεδόν εξίσου με το να καταναλώνω ποπ κουλτούρα, αυτό που πάντα μου άρεσε ήταν να διαβάζω για τα έργα της. Υπεραναλύσεις πραγμάτων στιγμιαίων, φευγαλέων, πλήρως ασήμαντων, που όμως με έναν φοβερό τρόπο ανάγονταν σε σημαντικά καθαρά και μόνο λόγω του πόσο δημοφιλή ήταν- και του πόσο άμεσα, πόσο ενστικτώδη. Ένα τραγούδι ή ένα επεισόδιο σειράς είναι κάτι που βγαίνει τώρα και μέσα σε λίγες μέρες, ώρες, λεπτά, έχει αντικατασταθεί από κάτι άλλο, όμως αυτά τα μικρά κομμάτια μαζικής κουλτούρας καταφέρνουν να φτιάχνουν συνειδήσεις, να στήνουν και να γκρεμίζουν ήρωες, να μιλούν για τον κόσμο μας, να αναζητούν το μέλλον μας. Με έναν συχνά ακούσιο τρόπο βέβαια, το οποίο μπορεί να είναι το ίδιο συναρπαστικό.

Με όλα αυτά θέλω να πω ότι, διαστροφικά αν θες, έπαιρνα πάντα σχεδόν την ίδια ευχαρίστηση από το να βλέπω μια σειρά και από το να διαβάζω για αυτήν. Για θεωρίες, για προβλέψεις, για σημειολογικές αναλύσεις, για το αν εκπροσωπεί κάτι αρκετά progressive για τα γούστα μου, για το αν ήταν αρκετά απρόβλεπτη. Μου άρεσε να ανακαλύπτω σπουδαίο σινεμά μες στα σκουπίδια των άλλων, να διαβάζω δεκάδες χιλιάδες λέξεις για καριέρες και έργα τον ανθρώπων πίσω από την οθόνη (ή πίσω από τον μικρόφωνο).

Το καλύτερο όμως ήταν άλλο: Η σταδιακή διαπίστωση πως είμαστε πολλοί.

Από εκεί Τότε Παλιά στις πρώτες μέρες του DSL και την πρώτη έκρηξη της pop culture κουβέντας μέχρι σήμερα, ο χώρος και ο τρόπος διεξαγωγής της συζήτησης διαρκώς μεταβάλλεται αλλά η μεγάλη παγκόσμια σταθερά είναι πως πάντοτε υπάρχει ο κόσμος που απλά θέλει το κάτι παραπάνω, είτε αυτό είναι 5 τέλεια gifs, είτε ένα review, είτε μια ανάλυση, είτε ένα αφιέρωμα 8,000 λέξεων.

Το PopCode γεννήθηκε αυτή τη βδομάδα μες στην καρδιά του Oneman, αλλά το PopCode πάντα εκεί ήταν κιόλας. Όχι απλά επειδή το Oneman πάντα απαρτιζόταν από ανθρώπους που αγαπούσαν ο καθένας με τον τρόπο του την ποπ κουλτούρα, αλλά κι επειδή ποτέ, σε όλα αυτά τα 5 χρόνια δεν υπήρξε κανείς που να πει “μμ, όχι, ίσως αυτή η ιδέα να μην αφορά κανέναν”. Όσο συνεχίζαμε να γράφουμε, τόσο ο κόσμος ζήταγε. Και μάθαινε, όπως μαθαίναμε διαρκώς κι εμείς (επειδή το χειρότερο πράγμα είναι να σταματήσεις να ψάχνεις και να ψάχνεσαι). Και πραγματικά υπήρξαν στιγμές που απορούσα: “Ίσως να μην έκανες ένα τεράστιο αφιέρωμα σε μια σειρά που παίζεται στην τηλεόραση στις 4 το βράδυ κάθε Ιούλιο;”  <— δεν ακούστηκε ποτέ από κανέναν

Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε ένας χώρος μέσα σε αυτό το σάιτ, πρώτα νοητικός και κατόπιν physical. Όπου (θα) μιλάμε για τις ταινίες και για τις σειρές και για τις συναυλίες που έχουμε γύρω μας αλλά και για τις ταινίες, και τις σειρές και τις συναυλίες που θα θέλαμε να έχουμε. Για ήρωες και αντι-ήρωες, για βιντεοπαιχνίδια και για κόμικς, για δημιουργούς και για τα έργα τους, για μεταλλαγμένους, για φωτιές και πάγους, για ποπ και ροκ. Με λέξεις λίγες ή πολλές, με λίστες, με recaps, με βιντεάκια, και κυρίως με πολλά γκιφάκια. Ή τζιφάκια. (Το site δεν έχει επίσημη γραμμή, έχει κηρυχθεί gif-ανεξιθρησκεία.)

Ο χώρος έχει λίγο αλλάξει, πάλι. Πάντα άλλαζε, και θα συνεχίσει να αλλάζει . Η πώρωσή μας παραμένει πάντα ίδια.