Με τι κολλήσαμε αυτές τις γιορτές
Τα πρώτα κολλήματα του 2017, ή αλλιώς 'τι κάναμε όσο καθόμασταν στις γιορτές'.
- 6 ΙΑΝ 2017
Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.
Για να παίρνεις ιδέες.
Με το ‘Yakuza Apocalypse’ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Γεια σας! Καλή χρονιά! Πώς περάσατε; Καλά; Τι κάνατε στην αλλαγή του χρόνου; Παρτάρατε; Ήσασταν με φίλους; Με οικογένεια; Φλουριά, ζεστούλα, αλκοόλ, κέφι, και τέτοια; Ωραία, χαίρομαι για εσάς. Εγώ ήμουν κουκουλωμένος στον καναπέ μου με πυρετό και έβλεπα γιακούζα-βαμπίρ να πολεμούν με βατραχανθρώπους-νίντζα. Όχι ότι διαμαρτύρομαι φυσικά.
Τσέκαρα την επόμενη για να σιγουρευτώ πως η ταινία ήταν αληθινή και δεν ήταν όραμα πυρετού, και είναι, ναι, είναι η πιο κουλή από τις πρόσφατης εσοδείας ταινίες του μύθου Takashi Miike. Που επειδή κάνει κάπου 1,289 ταινίες το χρόνο φυσικά δε γίνεται να τις βλέπει κανείς όλες, οπότε κάντε τον κόπο και δείτε αυτή, το ‘Yakuza Apocalypse’. Λένε πως ό,τι κάνεις την πρωτοχρονιά έτσι θα σου πάει ο χρόνος, το οποίο, ναι, ξερωγώ, κάπου έξω είμαι συνήθως την πρωτοχρονιά και κάπου έξω είμαι συνήθως γενικότερα, άρα έγκυρο μάλλον. Αλλά άμα ισχύσει φέτος; Βασικά μακάρι να ισχύσει φέτος. Ό,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΣΗΜΑΝΕΙ ΑΥΤΟ.
Με τη ‘Λέσχη των Αθεράπευτα Αισιόδοξων’ του Jean-Michel Guenassia η Έρρικα Ρούσσου
Ψυχρός πόλεμος, Αλγερία, σκάκι, μαθηματικά και ένα παιδί που μέσα στην εφηβεία του καλείται να κατανοήσει τη διαφορά μεταξύ κομμουνιστών και τροτσκιστών και με το ροκ εν ρολ στη διαπασών να την παραλληλίζει με την αντίστοιχη του Σαρτρ και του Καμί ή δύο αντίπαλων ποδοσφαιρικών ομάδων του Παρισιού. Ο Guenassia με ‘είχε’ από την πρώτη κιόλας σελίδα του όχι και τόσο ελαφριού βιβλίου του. Η γλώσσα του είναι τόσο απλή όσο ακριβώς ταιριάζει στην περιγραφή μίας ανάστατης από έννοιες και τάγματα εποχής από έναν έφηβο που εντυπωσιάζεται από το Φαρενάιτ 451 του Μπέρντραντ αλλά σκασίλα του για το πολιτικό σκηνικό και τις αναταράξεις του. Από έναν έφηβο που ερωτεύεται παρέα με τον Γκοντάρ και προσπαθεί να μάθει μαθηματικά ενώ χορεύει ροκ εν ρολ και παίζει ποδοσφαιράκι.
Με τη Λέσχη των Αθεράπευτα Αισιόδοξων έβγαλα ένα μεγάλο μέρος των γιορτών φτιάχνοντας εικόνες του Σαρτρ να παίζει σκάκι με τον Κεσέλ και αναλογιζόμενη πόση αισιοδοξία υπάρχει ανεκμετάλλευτη εκεί έξω σε κάθε τομέα. Αν υπήρξατε φαν του Παρισιού της δεκαετίας του 70 και του 80 ή αναγνώστες του Σαρτρ ή αριστεροί ή κομμουνιστές ή τίποτα από όλα αυτά απλά θέλετε να διαβάσετε ένα καλό βιβλίο τότε το offer του Guenassia είναι δυνατό.
υ.γ.: Καλή χρονιά παιδιά, αισιόδοξη.
Με το ‘O.J.: Made in America’ ο Γιάννης Σαχανίδης
Το 2016 ήταν το έτος αναβίωσης του O.J. Simpson, πρώτα με τη σειρά του FX ‘The People v. O. J. Simpson’ που σάρωσε στα φετινά Emmys (κι ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν θέλω να δω, αν και η πρόταση “David Schwimmer as Robert Kardashian” είναι πολύ καλό επιχείρημα) και μετά με αυτό το 5-part ντοκιμαντέρ του ESPN που οι φιλοδοξίες του φτάνουν μέχρι και τις υποψηφιότητες των φετινών Oscars. Το ντοκιμαντέρ κάνει εξαιρετική δουλειά και παραδίδει ένα ολοκληρωμένο πορτρέτο τόσο του ανθρώπου O.J., του εγκλήματος για το οποίο κατηγορήθηκε και τη δίκη που ακολούθησε, όσο και της εποχής, της δημοσιότητας, της φυλετικής διαμάχης που εξακολουθεί να μαίνεται στην Αμερική. Βλέπετε, δεν κάνω spoilers γιατί μπορεί να μην ξέρετε την υπόθεση. *χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο* Παρατήρησα πως κάνει και ωραίο double feature με το ’13th’ της Ava DuVernay, δείτε το κι αυτό, γιατί όχι.
Με το ‘Horace and Pete’ μεταξύ άλλων ο Γιάννης Σαμούρκας
Μαζευτήκαν πολλά αυτή τη φορά. Πρώτα απ’ όλα κόλλησαν τα δάχτυλα μου από τα σορόπια από τις δίπλες και τα μελομακάρονα. Έπειτα κόλλησε ο εγκέφαλος μου με την καταθλιπτική κωμωδία του Louis C.K., Horace And Pete. Ξετρελάθηκα με τον Alan Alda που έκανε τον Uncle Pete και ουσιαστικά ενσωμάτωνε όλα αυτά politically incorrect πράγματα που συναντάμε στην καθημερινότητα μας αλλά από μια ματιά αμφισβήτησης (όχι υπεράσπισης) με το πιο μαύρο χιούμορ της χρονιάς. O προηγούμενος τηλεοπτικός Steve Buscemi που λάτρεψα ήταν δυναμικός και killer στο Boardwalk Empire, ενώ εδώ επιστρέφει με χαρακτηριστικά Donny (από Big Lebowski φυσικά) και είναι πάλι τόσο αξιαγάπητος. Η Edie Falco, που αγάπησα στο Sopranos ως Carmela Soprano, ήταν για μια ακόμα φορά συγκλονιστική με την τσαμπουκαλεμένη ερμηνεία της. Η Jessica Lange, που είναι πόσο, 70; είναι ατελείωτη γυναικάρα ακόμα κι όταν κάνει μια μπεκρού! Και τέλος πολύ ευχάριστη ήταν η έκπληξη της Nina Arianda που γνώρισα στο άλλο κόλλημα των ημερών, το Goliath, όπου υποδυόταν την δικηγόρο με το ανεπανάληπτο όνομα (πράγματι, γιατί είναι δύσκολο να το επαναλάβεις) Patty Solis-Papagian. Ο Louis το έγραψε, το σκηνοθέτησε (και το πλήρωσε) σαν θεατρικό, αλλά με απόλυτο έλεγχο πάνω στους ηθοποιούς του. 10 επεισόδια ωμής πραγματικότητας και βαθιάς περισυλλογής. Εννοείται ότι είναι τέρμα ακατάλληλο για Χριστούγεννα αλλά ήταν χοντρό το σκάλωμα.
Υ.Γ.: στα συν και το πολυ καλό κομμάτι που έγραψε για τη σειρά ο Paul Simon.
Με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Τις τελευταίες ημέρες έχω άδεια, κάτι που εκτός από ξενύχτια, ύπνο και βόλτες, ισοδυναμεί με την ευκαιρία να παρακολουθήσω όσο περισσότερους αγώνες NBA μπορώ. Και φυσικά, προτεραιότητα έχουν πλέον οι αγώνες του Γιάννη και των Μπακς. Την τελευταία εβδομάδα, τον έχω δει να καρφώνει, να μοιράζει τάπες, να βάζει 30αρες, να κρίνει τον αγώνα εναντίον των Νικς στο MSG με δικό του μπάζερ. Τον έχω δει επίσης να γίνεται εξώφυλλο στο Sports Illustrated, σ’ ένα κείμενο που δεν γίνεται να μην σε συγκινήσει και του έχω προσφέρει τη δική μου ψήφο για να λάβει μέρος στο παρθενικό του All Star Game, κάτι που πλέον μοιάζει βέβαιο. Κι είναι ακόμα 22 χρονών.
Με το ‘Narcos’ η Ναστάζια Καπέλλα
Το Narcos είναι από αυτές τις σειρές που ποτέ δεν θα έχω όρεξη να ξεκινήσω αλλά ξέρω ότι άμα τις δω θα είναι καλές. Τα έφερε έτσι η ζωή και το ξεκίνησα μέσα στις γιορτές και φυσικά το έλιωσα. Καταρχήν αξίζει να το δεις μόνο και μόνο για τον πρωταγωνιστή Wagner Moura που παίζει εξαιρετικά. Μετά βλέπεις και τον Pedro Pascal που σου γίνεται τόσο αγαπητός όσο και στο GoT και εγώ αναρωτιέμαι φταίει ο ίδιος ή ο ρόλος κάθε φορά; Αφού είδα τη σειρά κάθισα και είδα και ό,τι ντοκιμαντέρ και αφιέρωμα υπάρχει για τον Escobar και έτισι ολοκλήρωσα με επιτυχία το wikipedia λήμμα που έχω στο κεφάλι μου για αυτόν.
Με το ‘Wonder Woman: The True Amazon’ η Ιωσηφίνα Γριβέα
Εκπληκτικό retelling του origin story της Wonder Woman, με σενάριο που βάζει τα γυαλιά σε όλους πιστεύουν ότι η καλύτερη Αμαζόνα απ’ όλες παραείναι καλή για να είναι προσιτή στο αναγνωστικό κοινό. Γραμμένο και σχεδιασμένο από την πολύ αφοσιωμένη Jill Scott. Ανεπιφύλακτη πρόταση για όσους θέλουν μια πρώτη γεύση από την υπερηρωίδα που θα μας απασχολήσει περισσότερο το 2017.
