Με τι κολλήσαμε αυτή τη βδομάδα
Σκαλώσαμε όλοι με σειρές αυτή τη βδομάδα, για κάποιο λόγο. Ή με δημιουργούς σειρών. Ή με πόκεμον.
- 22 ΙΟΥΛ 2016
Κάθε βδομάδα η συντακτική ομάδα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά της. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.
Για να παίρνεις ιδέες.
Με το ‘Stranger Things’ η Ιωσηφίνα Γριβέα
Κάθε μέρα, όλη μέρα. Τη σειρά την είδα σε 2 μέρες και ο λόγος που δεν την είδα την πρώτη από τις δύο, ήταν επειδή έπρεπε να είμαι λειτουργικός άνθρωπος στο γραφείο την επόμενη μέρα. Όχι ότι δεν προσπάθησα πάντως. Την επόμενη μέρα ξύπνησα με το tablet στα μούτρα δηλαδή. Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι τώρα, η εβδομάδα μου περιέχει rewatch επεισοδίων και καλύτερων σκηνών, κόλλημα με την επίσημη Spotify λίστα της σειράς και ατελείωτο διάβασμα συνεντεύξεων από τους συντελεστές. Πόσο χαίρομαι που δικαιωθήκαμε με τα τρία hype posts που είχαμε κάνει για τη συγκεκριμένη σειρά πριν ξεκινήσει και πόσο ξενερώνω που τελείωσε τόσο γρήγορα. Ευτυχώς το επερχόμενο αφιέρωμα στο PopCode θα μου απαλύνει τον πόνο *wink wink*.
Με τους Allah-las η Έρρικα Ρούσσου
Αυτήν την εβδομάδα, είχαν την τιμητική τους. Από τη μία, είχαμε την εμφάνισή τους στο TerraVibe και από την άλλη, το γεγονός ότι έβγαλαν από μέσα μου η γκρούπι πλευρά που δεν ήξερα ότι είχα. (Τους ακούω και τι να δω; Την έχω τελικά). Ένα θα σας πω, ζήτησα να παρευρεθώ ως κοινό, σε συνέντευξή τους στον Εν Λευκώ μόνο και μόνο για να τους γνωρίσω. Δηλαδή, ΤΙ ΜΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ. Και το καλύτερο, δεν το έχω γράψει ακόμα. Με το καλημέρα σας, και το ‘nice to meet you’, το πρώτο που βρήκα να τους πω ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΤΟ ΘΕΟ ΣΑΣ, ήταν “ναι, εντάξει, μου αρέσατε χθες βράδυ στο Rockwave αλλά παίξατε πολύ mainstream”.
Πιστεύω ότι αν απέναντί τους, εκείνη την ώρα, είχαν τον Donald Trump, θα του έριχναν ένα λιγότερο απογοητευμένο βλέμμα. Καθόλου ‘nice to meet me’, κτλ. Η ιστορία, σε περίπτωση που σας άγχωσα όμως, έχει αίσιο τέλος. Μετά το τέλος της εκπομπής, με συμβουλεύτηκαν σε ποια περιοχή της Αθήνας να πάνε βόλτα, μοιράστηκαν (και) μαζί μου την αντιπάθειά τους για την Taylor Swift (και τη Lana) και μου υποσχέθηκαν στο επόμενο live τους στην Αθήνα που ε-ε-ερχεται σε λίγους μήνους, να παίξουν λιγότερο mainstream (μου άξιζε αυτή η μπηχτή).
Win-Win η γνωριμία. #νοτ
Γίνεται κατάσκοπος στον 4ο κύκλο του ‘The Americans’ ο Μάκης Ραπτόπουλος
Το πως λειτουργώ πλέον στο θέμα «τηλεοπτικές σειρές», στο εξήγησα σε προηγούμενα Κολλήματα (εκ του Κουφώματα), δεν υπάρχει λόγος επανάληψης. Λοιπόν, για τον τέταρτο κύκλο μίας πολύ αγαπημένης μου σειράς, σου τα είπε η Josephine όμορφα και ντόμπρα εδώ.
Γενικότερα, η συγκεκριμένη σειρά είναι πράγματι υποτιμημένη σε συνωμοσιολογικό βαθμό (άρχισαν τα κατασκοπευτικά όργανα). Είναι αξιοθαύμαστο πως κρατάει το ενδιαφέρον χωρίς να καταφεύγει σε σκηνές δράσης τραβηγμένες από ξυρισμένo κρανίο, η ατμόσφαιρα εκπληκτική (υποβόσκουσα ένταση λέγεται αυτό;), το κλίμα της εποχής όπως πρέπει κι όπως ήταν τότε, οι μουσικές επιλογές απόλυτα ταιριαστές.
Με την εκλεκτή συνάδελφο θα διαφωνήσω μόνο σε δύο πράγματα, υποκειμενικά πάντα. Πρώτον, τείνω να θεοποιώ πρώτες σεζόν. Ιδιαίτερα στην περίπτωση αυτή, το ‘The Americans’ ήταν μια έκπληξη για μένα, σε όρους θεματολογίας και διαχείρισης αυτής, συνεπώς βάζω την τέταρτη σεζόν κάτω από την πρώτη, χωρίς να σημαίνει ότι δεν ήταν εξαιρετική. Δεύτερον, δεν ξέρω τι φταίει, αν έχω απομακρυνθεί αρκετά από την εφηβεία ή αν πράγματι κάποιες από τις ερωτήσεις / φερσίματα της Paige δίκαια μου τσάκισαν το νευρικό σύστημα αλλά, αυτό, η κόρη των κατασκόπων με ΕΚΝΕΥΡΙΣΕ στον κύκλο αυτό. Πολύ.
Κατά τα λοιπά, κάποιοι λέει κουράστηκαν. Ούτε καν. Με τους δημιουργούς να θέτουν με έξυπνο τρόπο πράγματα στην άκρη και να τα επαναφέρουν όταν απαιτείται και με τέτοιο χτίσιμο πλοκής, ήρεμο και συνετό, άνετα χωράνε δύο σεζόν ακόμη. Ζω για τη στιγμή που ο Beeman θα ανακαλύψει ποιοι πραγματικά είναι οι Jennings. Θα τους σκοτώσει και μετά θ’ αυτοκτονήσει από ντροπή.
Με το ‘Pokemon GΟ’ ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Κοίτα πώς τα φέρνει η ζωή φίλε μου. Την προηγούμενη εβδομάδα είχα κολλήσει με αυτούς που παίζουν ‘Pokemon GΟ‘. Το περασμένο Σάββατο κυκλοφόρησε επίσημα στην Ελλάδα, το κατέβασα και -μάντεψε- κόλλησα κι εγώ. Άρα θα μπορούσε να πει κάποιος ότι κόλλησα και μαζί μου κατά κάποιον τρόπο.
Όχι, όχι. Πάει να πάρει πολύ λάθος τροπή. Σημασία έχει ότι πλέον πιάνω κι εγώ Pokemon, κάνω lure, καθυστερώ την ουρά στα σούπερ μάρκετ γιατί πάνω στην ταμία υπάρχει ένα Meowth και κυνηγάω Ekans στο σαλόνι μου. Ακόμα δεν έχω εθιστεί, αφού βρίσκομαι σε πολύ αρχικό level (στο 3), ούτε έχω βγει έξω με αποκλειστικό σκοπό τη συλλογή Pokemon, αλλά όπως κατάλαβες, από εβδομάδα σε εβδομάδα, πολλά μπορούν να αλλάξουν.
Με τον έφηβο Louis C.K. o Πάνος Κοκκίνης
Έπεσα κατά λάθος πάνω σε βιντεάκια από την αρχή της καριέρας του, που τον δείχνουν στα 20-30 του, χωρίς το χαρακτηριστικό μουσάκι και τα 20 κιλά παραπάνω, χωρίς γυναίκα και παιδιά “που είναι assholes”, με το μάτι του να στάζει ακόμη ελπίδα για το μέλλον του και το δικό μας. Είναι σαν να βλέπεις έναν εντελώς διαφορετικό άνθρωπο / κωμικό. Αν και αυτό που έχει περισσότερο πλάκα είναι το να προσπαθείς να διακρίνεις στα αστεία του και στον τρόπο που κινείται ψήγματα από αυτό το υπέροχο που θα καταλήξει να είναι.
Με το ‘Scream’ ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Τη σειρά, του MTV, που είναι διαθέσιμη μέσω Netflix στην Ελλάδα. Γύρισα ένα βράδυ καθημερινής σπίτι τόσο ξεθεωμένος από τη δουλειά και την ύπαρξη, και ήταν τόσο περίεργη η ώρα (22.30, πολύ νωρίς να κοιμηθείς, πολύ αργά για να σκεφτείς ταινία, πολλή η κούραση για να ξαναβγώ) που ήθελα πολύ συγκεκριμένα πράγματα από τη διασκέδασή μου εκείνη τη στιγμή. Ήθελα κάτι που να μην είναι ακριβώς καλό, αλλά σίγουρα να μην είναι κακό γιατί δεν έχω χρόνο για trash. Ήθελα να μην είναι σημαντικό και απαιτητικό από τον εγκέφαλο, αλλά όχι και χαζό. Δεν ήθελα κάτι που είχα ξαναδεί, γιατί βαριόμουν. Το ‘Scream’ έπιασε ένα πολύ συγκεκριμένο και ακριβές level εγκεφαλικής περίπου-εγρήγορσης και θα το εκτιμώ για πάντα για αυτό. Είδα σχεδόν όλη τη σειρά μέχρι το ΣΚ, νά’ναι καλά το Netflix και η αδυναμία μου να κουνηθώ από τον καναπέ ενώ το χάζευα (ή από την κουζίνα ενώ έπλενα πιάτα / μαγείρευα / καθάριζα).
Και η σειρά καλή είναι btw. Ίσως γράψω κάτι όταν τελειώσει η 2η σεζόν. Και γενικά αφήστε την Audrey ήσυχη.
Με το ‘The Affair’ η Ναστάζια Καπέλλα
Αυτή τη σειρά την άκουσα πρώτη φορά όταν έδειξε το πρώτο αντρικό full frontal στην ιστορία της τηλεόρασης και την είχα στα υπόψιν να τη δω. Ήξερα επίσης ότι χώριζε τα επεισόδια στη μέση, το ένα μισό με την αφήγηση της ιστορίας από τη μεριά του Noah και το άλλο μισό από τη μεριά της Alison (των δύο που κάναν το affair) και μού’χε φανεί πολύ ενδιαφέρον. Αυτή την εβδομάδα πήρα τη γενναία απόφαση να αρχίσω ακόμη μία σειρά και δεν έκανα λάθος. Μόλις τελείωσα την πρωτη σεζόν και πάω για δεύτερη. Και το Νοέμβριο βγαίνει η τρίτη. Να προσθεθεί στα πολυαναμενόμενα του υπόλοιπου 16 παρακαλώ!
(Άσε που παίζει και ο Pacey από το Dawson’s Creek σε ματσό έκδοση αυτή τη φορά.)
Με το ‘Harmonquest’ ο Γιάννης Σαχανίδης
Αγαπώ Dan Harmon. Το ‘Community’ είναι το αγαπημένο μου sitcom και το ‘Rick and Morty’ είναι φανταστικό. Οπότε λογικό ήταν να δω και το φρέσκο ‘Harmonquest’. Τούτο δω είναι απλό: Μαζεύει ο Harmon κάποιους φίλους του και παίζουν RPG. Υπάρχει gamemaster, υπάρχει σε κάθε επεισόδιο ένας celebrity guest (από την Aubrey Plaza μέχρι τον Thomas Middleditch) που του δίνεται συγκεκριμένος ρόλος για το επεισόδιο, υπάρχει και live κοινό. Το καλύτερο; Όσα γίνονται σαν κομμάτι του παιχνιδιού τα βλέπουμε σε animation. Πέρασα εξαιρετικά, έχει γέλιο και το campaign είναι όσο καλογραμμένο χρειάζεται για να χωρέσει σε 20+λεπτα κομμάτια/υποαποστολές. Ελπίζω σε 2η σεζόν πέρα από τα 10 επεισόδια που βγήκαν μαζεμένα στο Seeso. Full disclosure, δεν έχω παίξει ποτέ οποιοδήποτε RPG.
Με το ‘Stranger Things’ o Γιάννης Σαμούρκας
Δύο ολόκληρες μέρες και με το deadline για τη στήλη μου να με κοιτάει με λύπηση, αντί να βάλω τον αποτέτοιο μου κάτω να γράψω, καθόμουν κι έβλεπα ‘Stranger Things’. ‘Goonies’, ‘Stand By Me’, ‘E.T.’, ‘Alien’ και όλα αυτά σε μια ατμόσφαιρα ‘Silent Hill’ (το videogame). Μια Winona Ryder να προσπαθεί να κλέψει (καθόλου αναπάντεχο γι’ αυτήν) όλη τη δόξα της σειράς και ένα soundtrack για διδακτική ύλη. Μια σειρά που θα μαρτυράει την ηλικία όσων την αγαπήσουν. Τα ’80s είναι the new nostalgia όπως ήταν λίγο παλιότερα τα ’60s και τα ’70s. Οι άνθρωποι που μεγάλωσαν σ’ αυτά ή μ’ αυτά, είναι αυτοί που τώρα δημιουργούν.
