Με τι κολλήσαμε αυτήν την εβδομάδα
- 29 ΙΟΥΛ 2016
Κάθε βδομάδα η συντακτική ομάδα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά της. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.
Για να παίρνεις ιδέες.
Με το Camcorder ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
“Σχεδόν ό,τι ταινία βγαίνει στις αίθουσες είναι σίκουελ ή reboot, οι μισές σειρές είναι αναβιώσεις, κι εκεί που το μισό ίντερνετ κάποτε ήταν βίντεο με χαριτωμένα γατάκια (δεν το εκτιμούσαμε αρκετά αυτό) τώρα είναι memes και άρθρα με ξερή αναπαραγωγή νοσταλγίας. Ένα κοινό εκπαιδευμένο να αντιδρά αυτόματα σε κάθε τι γνώριμο αντί να ζητά το καινούριο” έγραφε ο Θοδωρής σε αυτό το έπος κι εγώ τον επιβεβαιώνω, αναζητώντας τη γνώριμη μαγεία του VHS για να είμαι κι επίκαιρος με το αφιέρωμα των ’80s που τρέχει στο PopCode. Camcorder λοιπόν. Ένα app που τραβάει video στο κινητό σου με την αισθητική, τη λογική και την όψη ενός VHS video. Μέχρι και τα νουμεράκια με την ημερομηνία έχει, δηλαδή πόσο πιο έπος πια. Να, δες ένα παράδειγμα:
Η όπερα της ‘Κάρμεν’ για την ‘με πιάσανε οι ζέστες, μη με υπολογίζετε’ Έρρικα Ρούσσου
Αφού παραδεχτώ ότι παρότι φέτος έκανα φιλότιμες προσπάθειες να δω με καλό μάτι την όπερα και να την παρακολουθήσω δίχως να χασμουριέμαι και να εκνευρίζομαι που οι θέσεις είναι άβολες και δεν μπορώ να κοιμηθώ, θέλω να πω ότι την Τετάρτη που μας πέρασε, έγινε ένα θαύμα. Δεν ξέρω αν γι αυτό, ευθύνεται το Ηρώδειο, που κακά τα ψέμματα, ως χώρος, είναι απλά από τους πιο φανταστικούς που έχουμε. Δεν ξέρω αν γι αυτό, ευθύνεται το γεγονός ότι η Κάρμεν, είναι μία από τις πιο γνωστές όπερες και άρα όλο αυτό που άκουγα ήταν πιο οικείο και λιγότερο βαρετό. Δεν ξέρω αν γι αυτό, ευθύνεται το εξαιρετικό καστ και εξίσου καλή σκηνοθεσία που δεν θύμιζε κάτι παλιακό και δεν μύριζε ναφθαλίνη. Τέλος πάντων, γκώσαμε στα ‘δεν ξέρω’. Το θέμα είναι ότι από τις 21.00 μέχρι τις 00.30 το βράδυ, στις ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ άβολες θέσεις του κατάμεστου Ηρωδείου, και μετά από τέσσερα διαλείμματα, όχι μόνο δεν νύσταζα αλλά ήθελα και άλλο. Σε φάση ανκόρ.
Ακόμα με πράγματα του ‘Stranger Things’ η Ιωσηφίνα Γριβέα
Κανονικά θα έπρεπε να είμαι απόλυτα ειλικρινής και να πω ότι είμαι ακόμα κολλημένη με το ‘Stranger Things’ και συγκεκριμένα με τη διασκευή του ‘Heroes‘ από τον Peter Gabriel που έστελνα τις προάλλες στον Αμπατζή για να δουλέψουμε στο κατάλληλο mood, αλλά για να μην επαναλαμβάνομαι θα παραπέμψω στο 2ο κόλλημα της εβδομάδας μου που λέγεται Phantogram. Τους βρήκα από το ‘Pitch Perfect’, τους ξαναθυμήθηκα στο ‘Teen Wolf’ και σκάσανε τώρα μύτη πάλι με το You Don’t Get Me High Anymore. Take it away, Sarah.
Με την Sheena τη βασίλισσα της ζούγκλας η Ναστάζια Καπέλλα
Τώρα που μας έχει πιάσει 80s fever στο popcode θυμήθηκα μια ταινία που έπαιζε συνεχώς στην tv και μου άρεσε πολύ. Ήταν η Σίνα η βασίλισσα της ζούγκλας, και εγώ τότε νόμιζα ότι ήταν η ταινία της Ζήνα της πριγκίπισσας του πολέμου και το δικαιολογούσα ότι ντάξει πάντα αλλάζει ο ηθοποιός και το στορυ όταν η ταινία γίνεται σειρά. Μεγαλώνοντας ξεκαθάρισε το τοπίο και μπορώ να πω με σιγουριά ότι καμία σχέση. Εκανα την έρευνα μου αυτή τη βδομάδα και έμαθα ότι η Σίνα ήταν πρώτα κόμικ στα 30s, μετά σειρά στα 50s, μετά η ταινία που λεω εγω στα ’80s και ξανά σειρά στα έρλι ’00s.
Η ταινία που τόσο νοσταλγικά θυμάμαι, πήγε άπατη στο σινεμά, προτάθηκε για όλα τα raspberry που υπάρχουν και εν τέλει δικαιώθηκε και αυτή ως cult classic. Η Σίνα είναι το αντίστοιχο του Ταρζαν σε κορίτσι, μπορεί να μιλήσει τηλεπαθητικά με τα ζώα αλλά και να μεταμορφωθεί σε ζώο αν το κοιτάξει καταματα. Εμένα θα μου μείνει για πάντα η σκηνή που βάζει τον αγαπημένο της στο χώμα, τον καλύπτει ως το λαιμό και τον γιατρεύει η γη.
Κλέβει άλογα στον 3ο κύκλο του ‘Peaky Blinders’ ο Μάκης Ραπτόπουλος
“Look around you. Look at this house. Look where we are. Look how far we’ve come”. Αυτά τα σοφά λόγια που ακούγονται στο τρίτο επεισόδιο του πρόσφατου τρίτου κύκλου στο ‘Peaky Blinders’, θεωρώ ότι περικλείουν όλο το νόημα, όλη την ουσία της σειράς. Μία σειρά που ξεκίνησε μάλλον αθόρυβα, δεν ξέρω πόσοι παρακολουθούν στενά παραγωγές του BBC. Κατ’ αντιστοιχία στην πλοκή, μια συμμορία που άρχισε ελέγχοντας γειτονιά, πέρασε στην πόλη, πήγε στην πρωτεύουσα, και όπου να ‘ναι θα κυριεύσει τη χώρα και θα περάσει τα σύνορα. Κανονική εγκληματική οργάνωση.
Το ‘Peaky Blinders’ είναι γενικά μια εκπληκτική σειρά. Τα έξι επεισόδια ανά κύκλο φροντίζουν για μηδενικές ή ελάχιστες κοιλιές και προωθούν το story που (πολύ) μέσες άκρες είναι αυτό που αναφέρθηκε παραπάνω. Και ο τρίτος κύκλος είναι το απόσταγμα της γενικότερης «φιλοσοφίας» της σειράς. Φοβερή ατμόσφαιρα, υποβλητική όπου χρειάζεται και action (ή τρελή) όπου επιβάλλεται, σκηνικά, μουσική (όταν ακούγεται Nick Cave αυτόματα πατάμε κορυφή), σκηνοθεσία, σενάριο, διάλογοι, εξαιρετικές ερμηνείες, με έναν ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ Cillian Murphy στο ρόλο του αρχηγού Thomas Shelby σε βαθμό που δεν μπορείς να φανταστείς άλλον να τον υποδύεται. Τα τελευταία λεπτά του season finale είναι ένα μικρό αριστούργημα μέσα στο αριστούργημα, παίρνουν το 100% των αισθήσεών σου.
By order of the Peaky Blinders, κλείνω με μία από τις καλύτερες ατάκες όλων των εποχών (η ερώτηση απευθύνεται στον Thomas Shelby σε, ας το πούμε, επίσημο δείπνο). Εις το επανιδείν.
– What was your father’s profession?
– Well, he, erm… He told fortunes and stole horses. Often he would tell a man that his horse would be stolen and they would marvel at his powers when it was.
Με τις στιχάρες των ελληνικών τραγουδιών του ’80 και του ’90 ο Γιάννης Σαχανίδης
Μπορώ να σας δώσω αυτή την playlist και να σας πω ΑΚΟΥΣΤΕ και θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοώ. Κάθε φορά που ξανανακαλύπτω την ελληνική μουσική αυτών των δεκαετιών περνάω καταπληκτικά. Και συμβαίνει 1-2 φορές το χρόνο αυτό, για να μη μένω και απροπόνητος δηλαδή στα ακούσματα της παιδικοεφηβικής μου ηλικίας. Ακούω ας πούμε τον Θέμη Αδαμαντίδη να μου τραγουδά “αν υπήρξανε δύο Μαρίες, τη μια είχε ο Χριστός και την άλλη εγώ”, τη Ζανέτ Καπούγια να λέει “μη το παίζεις διπλά, μου ‘χεις κάνει πολλά, στα νερά τα θολά, δεν ψαρεύεις καλά” και τους 2002GR (που χάθηκαν αυτά τα παιδιά; θέλω να φαντάζομαι πως μόλις μπήκε το 2002 εξαϋλωθηκαν, ολοκληρώνοντας το σκοπό τους) να παίζουν τη ‘Συχνότητα’, το πιο meta τραγούδι των ’90s, και πραγματικά δεν έχω καλύτερο. Ανοίξτε την playlist, μη φοβάστε, μόνο καμιά 500ρια τραγούδια έχει.
Με τo ‘Chappelle’s Show’ o Πάνος Κοκκίνης
Κράτησε μόλις 2 1/2 σεζόν και έκαψε εντελώς τον δημιουργό της, Dave Chappelle, αλλά για εμάς, ως κοινό, άξιζε τον κόπο. Στα κιτάπια μου τόσο αρχετυπική όσο και το ‘Seinfeld’. Ναι, συμφωνώ, ιεροσυλία αυτό που ξεστόμισα. Αλλά πως αλλιώς να σε πείσω να δώσεις μια ευκαιρία σε σκετσάκια όπως αυτό με το φυλετικό draft (δες βίντεο που ακολουθεί), τον αδελφό του Eddie Murphy, τον Prince ή τον Αφροαμερικανό που είναι μέλος της Κου Κουξ Κλάν.
Με τον πρώιμο Tom Cruise ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Κάποιες φορές λες για πλάκα “χα, και δεν κάθομαι από περιέργεια να δω την πρώτη ταινία του Tom Cruise” και μετά απλά περνάς την επόμενη βδομάδα βλέποντας 1-2 ταινίες κάθε βράδυ. Οπότε προφανώς και συνέβη αυτό ως αποτέλεσμα, επειδή ο Cruise είναι έτσι κι αλλιώς από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, και δεν χρειαζόμουν παρά μια ελάχιστη ευκαιρία για να κάτσω να γράψω για το σύνολο της φιλμογραφίας του. Για την ώρα έγραψα μόνο για τα ’80s, αλλά έρχονται σύντομα και τα υπόλοιπα. Αλλά ως τότε, δες εδώ. Τα κλασικά χτυπήματα των κοκτέιλ, τα γυαλιά ηλίου στο ‘Riskey Business’, οι πτήσεις του ‘Top Gun’, το παραμύθι του ‘Legend’, δηλαδή ο άνθρωπος σε μισή δεκαετία έχει βγάλει εμβληματικούς ρόλους και στιγμές όσο άλλοι δε θα βγάλουν σε εφτά καριέρες.
Με το ‘The Night Of’ ο Γιάννης Σαμούρκας
Έχω γίνει πλέον σαν καλά εκπαιδευμένος σκύλος και όποτε ακούω ή βλέπω αυτό το σήμα, τηλεμεταφέρομαι σε καναπέ αγκαλιά με ψιψιψόνια για μασούλημα και άρνηση της πραγματικότητας. Αυτή τη φορά την πάτησα με το ‘The Night Of’ τη μίνι σειρά που στα credits αναφέρει τον James Gandolfini (Tony Soprano) ως executive producer. Αυτό συμβαίνει γιατί η σειρά είχε προταθεί από τον ίδιο με σκοπό να πρωταγωνιστήσει κιόλας, αλλά λίγο καιρό μετά πέθανε. Είναι βασισμένη στο αγγλικό ‘Criminal Justice’ και τη θέση το μακαρίτη έχει πάρει ο John Turturro, που είναι σκέτη απόλαυση. Ένας έφηβος πακιστανός βρίσκεται πιο ένοχος κι από τον Συλβέστρο με τον Τουίτι στο στόμα, για τη δολοφονία μιας κοπέλας και η οικογένεια του θα προσπαθήσει να τον σώσει από τα ισόβια δεσμά. Ανάθεμα κι αν ξέρουμε κι εμείς αν το έχει κάνει σ’ αυτά τα 3 πρώτα επεισόδια που έχουν παιχτεί. Μέχρι στιγμής όμως τα έχει όλα. Αστυνομικό noir, με φυλακές και δικαστική διαπλοκή. Α! Παίζει κι ο Ομάρ. Όχι αυτός o Ομάρ, αυτός!