Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα
- 27 ΙΑΝ 2017
Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.
Για να παίρνεις ιδέες.
Με το ‘Please Like Me’, ο Γιάννης Σαχανίδης
Τηλεοπτική σειρά από την Αυστραλία πρώτη φορά βλέπω. Το ‘Please Like Me’ είναι ένα sitcom με αρκετές δραματικές στιγμές ή μια δραματική σειρά με πολύ χιούμορ. Ακολουθεί τον Josh (που υποδύεται ο Josh Thomas, δημιουργός και σεναριογράφος ταυτόχρονα της σειράς), τους συγκατοίκους, τους φίλους και την οικογένεια του, όσο αυτοί προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους ξεπερνώντας τα εμπόδια της ομοφοβίας, της κατάθλιψης, της μοναξιάς. Η 4η σεζόν του ολοκληρώθηκε μέσα στον Δεκέμβριο, φτάνοντας συνολικά τα 32 επεισόδια μέχρι στιγμής (σταυρώνω δαχτυλάκια να ανανεωθεί και για 5η). Μου θύμισε τα βρετανικά ‘My Mad Fat Diary’, για τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται όσα δύσκολα έχει να πει και ‘Fresh Meat’ για την παρέα των νεαρών ηρώων του και την πλάκα του. Το πρώτο επεισόδιο ξεκινά με τη μητέρα του 20χρονου Josh να προχωρά σε μια απόπειρα αυτοκτονίας, αλλά η σειρά αντιμετωπίζει όλα τα θέματα της κατά πρόσωπο, με ευαισθησία και ειλικρίνεια, για να παραμείνει σταθερά ζεστή και συγκινητική, αστεία και συγκλονιστική σε ολόκληρη τη διάρκεια της. Θέλω περισσότερες σειρές σαν το ‘Please Like Me’.
Με το ‘It’s Always Sunny in Philadelphia’, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Αποτελεί διαχρονικά μια απ’ τις αγαπημένες μου κωμωδίες εκεί έξω. Το μαύρο, καμμένο και πολλές φορές επιθετικό χιούρορ της σειράς που παρουσιάζει τις περιπέτειες των χειρότερων ανθρώπων του κόσμου, είναι ακριβώς το είδος χιούμορ που μου αρέσει. Και με πόνο ψυχής παραδέχομαι ότι η 11η σεζόν με απογoήτευσε, αφού είχε πολλά μέτρια επεισόδια και πάρα πολλές επαναλήψεις αστείων. Γι’ αυτό λοιπόν κρατούσα πολύ μικρό καλάθι για τη 12η, με την υποψία ότι η έμπνευση των υπερβολικά καμμένων δημιουργών (που είναι οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές) σιγά-σιγά στερεύει. Το κακό πρώτο επεισόδιο έμοιαζε να επιβεβαιώνει τους φόβους μου, όμως το δεύτερο, ξεκαρδιστικό επεισόδιο και το πολύ καλό τρίτο έδειξαν ότι το gang δεν έχει ξοφλήσει ακόμα. Το καλύτερο νέο του 2017.
Με το ‘You ‘re the Worst’, η Έρρικα Ρούσσου
Για όλα φταίει ο Μάνος Μίχαλος ο οποίος ήρθε εκεί που καθόμουν και μου είπε τόσο πειστικά “Δες το You ‘re the Worst“ που προχθές είπα να του δώσω μία ευκαιρία. Το αποτέλεσμα ήταν να τελειώσω τον πρώτο κύκλο (κρατάμε το ‘προχθές’) και να είμαι στις αρχές του δεύτερου. Τολμώ να πω ότι είναι από εκείνες τις σειρές που α) δεν της φαίνεται ότι είναι ΤΟΣΟ καλή και β) αγαπώ όλους τους χαρακτήρες τόσο που δεν μπορώ να διαλέξω έναν. Εντάξει, ξεκάθαρα με τον Edgar θέλω να γίνουμε φίλοι, να μου φτιάχνει για πρωινό νάτσος με αμύγδαλα και να τραγουδάμε Sunday Funday. Ωστόσο, η ατσουμπαλοσύνη της Gretchen κάποια μου θυμίζει εξαιρετικά έντονα. Όχι εντάξει, δεν θα απαρνηθώ τόσο εύκολα της Jess από το New Girl, αλλά εμείς οι τρεις (Jess, Gretchen, εγώ) θα κάναμε τρελή παρέα.
Τον Jimmy τον άφησα για το τέλος γιατί απλά τον αγαπώ. Καρδούλες παντού.
Με το ‘Black Mirror’, ο Γιώργος Μυλωνάς
Το μεγαλύτερο πρόβλημα με το ‘Black Mirror’ είναι πως μετά από κάθε επεισόδιο έχεις άμεση ανάγκη από μία τουλάχιστον μπίρα και από ένα τουλάχιστον άτομο που έχει δει τη σειρά για να τη συζητήσετε. Το μεγαλύτερο πρόβλημα με εμένα σε σχέση με το ‘Black Mirror’ είναι πως είδα ολόκληρη τη σειρά μόνος μου, χωρίς να την έχει παρακολουθήσει κάποιος από το στενό μου περιβάλλον -τα παιδιά στη δουλειά δεν μετράνε, γιατί αν πιάσουμε σχετική κουβέντα στο γραφείο, θα το κλείσουμε το μαγαζί. Οι ζοφερές προβλέψεις για το άμεσο μέλλον της ανθρωπότητας εξαιτίας της τεχνολογίας, που παρουσιάζει η σειρά είναι τόσο πιθανό να πραγματοποιηθούν που δεν μπορείς να μπεις στη διαδικασία να αμφισβητήσεις τις ιδέες του σεναριογράφου. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να βγεις, να πιεις και να συζητήσεις μπας και τις χωνέψεις. Κι εγώ, επειδή δεν βγήκα, δεν ήπια και δεν τις συζήτησα με κανένα, νιώθω έτοιμος να εκραγώ.
Με το ‘American Housewife’, o Πάνος Κοκκίνης
Το ξέρω πως δεν είναι κουλ να μιλάμε για sitcom που δεν είναι προχώ ή χιπστεράδικες. Και η αλήθεια είναι ότι ντρέπομαι να το παραδεχθώ δημοσίως. Ωστόσο το ‘American Housewife’, δια χειρός της Sarah Dunn του ‘Manhattan Love Story’ και με πρωταγωνίστρια την έξοχη Katy Mixon του ‘Eastbound & Down’, βλέπεται μονορούφι. Η καλύτερη σάτιρα της αμερικάνικης suburbia από την εποχή που το ‘Suburgatory’ απεβίωσε από το μάταιο τούτο κόσμο και μια σειρά που, τα ελληνικά κανάλια, άνετα θα μπορούσαν να τρέξουν να κάνουν remake. Ιδανικά με πρωταγωνίστρια κάποια εκ των Μαρία Λεκάκη και Τζένη Μπότση, αφού θέλει καντάρια καπατσοσύνης για να παίξει κάποια αυτό το ρόλο.
Με τον Omar Souleyman, η Ναστάζια Καπέλλα
Και ειδικά με το βίντεο για το ‘Warni Warni’. Τον ανακάλυψα την Κυριακή που μας πέρασε (και ούτε καν τον ανακάλυψα εγώ, μου τον δείξανε) και τελικά είδα ότι είναι μεγάλη φίρμα και ήδη έχω πάθει μια-δυο φορές φαινόμενο Μπάαντερ Μάινχοφ. Πού ζούσα τόσο καιρό; Μέχρι και στην Αθήνα ήρθε τον Ιούνιο στο Νιάρχος και εγώ πάλι δεν είχα δει τίποτα. Από το 2013 γράφουνε για αυτόν τα ελληνικά σάιτ και εγώ πάλι τίποτα. Αν κάποιος που διαβάζει βρίσκεται στην ίδια θέση με μένα να πω ότι ο Omar Souleyman είναι Σύριος, τραγουδούσε για 20 χρόνια παραδοσιακά σε γάμους μέχρι που τον ανακάλυψε η Δύση, έχει συνεργαστεί και με την Bjork και από δω και πέρα θα τον ακούτε και σεις.
Με τις ζόρικες διασκευές των Blakwall, ο Ηλίας Αναστασιάδης
Αρχικά, μπράβο στα παιδιά που έχουν γούστο και άποψη και λέγονται Blakwall και όχι Blackwall. Στη συνέχεια, μπράβο στην ομάδα που διάλεξε τη μουσική για το τρέιλερ του ‘Hell or High Water’, στην οποία ακούγεται μέρος της διασκευής τους στο ‘Knockin’ on Heaven’s Door’. Και τελικά, μπράβο στο Spotify που έχει τη σελίδα τους με πέντε όλες κι όλες διασκευές που σου παίρνουν το μυαλό και ξεχνάνε να το γυρίσουν πίσω. ‘Knockin’ on Heaven’s Door’, ‘Something to Believe In’, ‘Rebel Yell’, ‘Come As You Are’ και ‘Unforgiven’ στις πιο επικές εκτελέσεις που άκουσες ποτέ. Και εδώ το ‘επικές’ δεν μεταφράζεται μόνο σε βαθμό έντασης. Η τρίχα σηκώνεται μια χαρά και στο μυστηριακό cover του έτσι κι αλλιώς μυστηριακού ‘Come As You Are’. Αυτό που έπαθα όλη τη βδομάδα είναι να αλλάξω δεκαεπτά φορές γνώμη για το ποια είναι η αγαπημένη μου διασκευή των Blakwall. Αυτά είναι δύσκολα πράγματα. Διαλέξτε εσείς στο κάτω κάτω.
Με τα νέα κόμικς Archie, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Με αφορμή την πρεμιέρα του ‘Riverdale’, της πιο πολυαναμενόμενής μου νέας σειράς για τους πρώτους μήνες του ’17, αναρωτήθηκα πώς μπορούν να μοιάζουν τα ‘εντελώς νέα και μοντέρνα’ κόμικς Archie που κυκλοφορούν εδώ και ενάμιση χρόνο. Οπότε έπιασα και διάβασα τους τίτλους του ‘νέου Riverdale’ που κυκλοφόρησαν πέρσι και έμεινα έκπληκτος. Η κυρίως σειρά ‘Archie’ (γραμμένη από τον θρύλο των υπερηρωικών κόμικς Mark Waid) είναι ποπ και ευχάριστη και ευαίσθητη και σε πείθει απόλυτα για τους δεσμούς αυτών των χαρακτήρων. Αλλά το αληθινό διαμάντι είναι το ‘Jughead’, που μπλέκει pop culture φαντασιώσεις και καθημερινά επεισοδιακά απρόοπτα για τον αγαπημένο μου χαρακτήρα όλων. Παράλληλα υπάρχουν κι οι horror τίτλοι εναλλακτικού σύμπαντος, όπως το ‘Afterlife with Archie’, στο οποίο το Riverdale εξολοθρεύεται από επιδημία ζόμπι κι ο Archie με τη Betty και τη Veronica προσπαθούν να σωθούν. Ο Judheag είναι ο patient zero. Άντε γεια.
Με όλα τα παρελκόμενα του O.J. Simpson, ο Γιάννης Σαμούρκας
Οχτώ επεισόδια The People Vs O.J. Simpson σε μια βραδιά. Ή αλλιώς get a life. Το ξεκίνησα και δεν σταμάτησα παρά μόνο όταν κατάλαβα ότι κοντεύει να ξημερώσει κι έχω 3-4 ώρες ύπνου πριν σηκωθώ για δουλειά. Την επόμενη μέρα είδα και τα 2 τελευταία της σεζόν και ηρέμησα. Πόσο σκάλωσα με τη χειροπιαστή ερμηνεία του Travolta. Δεν ξέρω ακριβώς τι εννοώ, μάλλον τον τρόπο που μιλούσε. Νόμιζα ότι αν άπλωνα το χέρι μου θα μπορούσα να πιάσω τις λέξεις. Ήταν σαν 3D ομιλία. Αλλά μετά ήρθε ο δεύτερος γύρος. Όλα τα σχετικά βιντεάκια που υπήρχαν στο youtube από το μεγαλύτερο δικαστικό σόου των 90’s. Κι εκεί έρχεται η πραγματική αποτίμηση της σειράς. Βλέπεις πόσο καλογυρισμένη είναι και πόσο χρήσιμες, σωστές και λειτουργικές είναι οι σεναριακές επεμβάσεις που έχουν κάνει για να μπορεί αυτό το πράγμα να γίνει σειρά, χωρίς όμως να υπερβαίνει την πραγματικότητα των όσων συνέβησαν.