Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα η συντακτική ομάδα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά της. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με τη φωνή της Regina Spektor, η Έρρικα Ρούσσου

Και πιο συγκεκριμένα με τον δίσκο από το live της στο Λονδίνο το 2010. Και ακόμα πιο συγκεκριμένα με το 6ο τραγούδι του δίσκου αυτό, το Après moi. Όλα ξεκίνησαν από το 500 Days of Summer και την υπέροχη ιδέα μου να βάλω να ακούσω στο Spotify το soundtrack. Ε αφού άκουσα το Us περίπου 5 εκατομμύρια φορές, σκέφτηκα να ακούσω και κάτι άλλο από τη Regina Spector έτσι για την ποικιλία. Μόλις στα ακουστικά μου ξεκίνησε να παίζει το Après moi, η συνέχεια ήταν πιο προβλέψιμη και από επεισόδιο της Λάμψης. Το έλιωσα. Και τώρα που γράφω, αυτό ακούω. Και μετά, αυτό θα ακούω. Είναι η μουσική, είναι η φωνή της, είναι τα ρώσικα στο τέλος που απλά με ταξιδεύουν.

Πείτε με υπερβολική, θα το δεχτώ. Αλλά ακούστε το μία φορά. Ευχαριστώ.

Με το ‘ωμά’ παρεΐστικο ‘The Land’, ο Πάνος Κοκκίνης

Το δράμα ενηλικίωσης 4 skaters εφήβων στο ghetto του Cleveland, δια χειρός του ταλαντούχου Steven Caple Jr., θυμίζει ‘Kids’. Εντάξει, wannabe ‘Kids’, πάντως βλέπεται μούρλια. Κυρίως λόγω αυθεντικής ατμόσφαιρας και του ταλαντούχου cast, από το οποίο πιο φάτσα είναι o ραστα-φορεμένος Moises Arias. Άσε που έχει και παμπολλούς κράχτες η φάση, όπως τον Machine Gun Kelly και την Erykah Badu σε μικρούς ρόλους, τον Nas ως παραγωγό και υπεύθυνο για το soundtrack και τον Omar του The Wire να μας θυμίζει πόσο απίστευτα πειστικός μπορεί να είναι.

Με το ‘ANTI’ της Rihanna, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Το είχα χαζοακούσει αρχή της χρονιάς αλλά τώρα περνάω φάσης σοβαρής επανεκτίμησης, θέλω να πω είναι τόσο μακράν ανώτερο από ό,τι άλλο άλμπουμ έχει βγάλει που είναι αστείο. Δεν έχει bangers μέσα, δεν έχει Calvin Harris, δεν έχει Sia, έχει μόνο κάτι τρομερά εθιστικά πειραματικά loops, έχει τραγούδια που τραγουδάει οριακά με ήχους αντί για λέξεις, έχει μια σοκαριστικά straight (αλλά τόσο διαφορετικού αποτελέσματος) επανεκτέλεση του καλύτερου κομματιού των Tame Impala, έχει ένα αριστούργημα που ο Christgau χαρακτήρισε “το καλύτερο doowop τραγούδι εδώ και δεκαετίες”, και έχει και ένα από τα καλύτερα combo κομματιού/βιντεοκλίπ της χρονιάς. Το ‘ΑΝΤΙ’ πιάνει ιδανικά αυτή τη δημιουργική ένταση που υπάρχει ανάμεσα στο “θέλω να κάνω κάτι Σοβαρό” και “θέλω να κάνω κάτι απίστευτα, χαοτικά ενδιαφέρον”.

Με τη ‘Λίγη ζωή’ της Hanya Yanagihara, ο Γιάννης Σαχανίδης

​Όλο το καθυστερούσα να διαβάσω το μυθιστόρημα της Yanagihara, ένα από τα καλύτερα βιβλία της περασμένης χρονιάς, άλλωστε μιλάμε και για 900 σελίδες βιβλίο. Τώρα όμως που βγήκε στα ελληνικά ένιωσα πως δεν έχω άλλη δικαιολογία και το ξεκίνησα στις αρχές του μήνα. Εκεί πάνω όμως έπεσε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και χρόνος ιδιαίτερος για διάβασμα δεν υπήρχε​, οπότε είναι η τελευταία εβδομάδα που με βρίσκει συνεχώς να ανοίγω και να σκέφτομαι το βιβλίο. Η Yanagihara γράφει ένα μοντέρνο αριστούργημα, μια ιστορία για 4 άντρες, 4 φίλους, τον Τζουντ, τον Γουίλεμ, τον Τζέι Μπι και τον Μάλκολμ. Τα όνειρα, η πορεία, τα προβλήματα του καθενός και όσα τους συνδέουν και τους χωρίζουν, βρίσκονται σε πρώτο πλάνο. Οι χαρακτήρες της είναι εξαιρετικά στημένοι, η ιστορία που έχει να πει είναι η ιστορία όλων μας, οι λεπτομέρειες του κειμένου σηκώνουν το βάρος του έργου. Το βιβλίο είναι μια γροθιά στο στομάχι, έτσι ακριβώς όπως πρέπει να είναι τα ανθρώπινα, συναισθηματικά μυθιστορήματα των 900 σελίδων. Έχω δρόμο ακόμη για να το ολοκληρώσω, αλλά ίσως βρήκα το βιβλίο του 2016 μου.

Με το σύμπαν της J.K. Rowling, η Ιωσηφίνα Γριβέα

Για πολλοστή φορά, για πάντα. Το ‘Fantastic Beasts and Where to Find Them’ ήταν πολύ καλή ευκαιρία για να επισκεφθούν τον κόσμο του Χάρι Πότερ όσοι είχαν αρχίσει να τον ξεχνάνε, αλλά για εμάς τους μόνιμους κάτοικους ήταν απλά η τέλεια αφορμή για να μεγαλώσουμε το ειδικό μας συννεφάκι. Το μόνο πρόβλημα με όλο αυτό είναι ότι τώρα θέλω άλλα 7 spin-offs από τα χεράκια της Rowling. No pressure Jo μου, μικρή είσαι, υπομονή έχω, πιάσε εσύ δουλειά και όλα μπορούν να γίνουν.

Με τα ακάρεα, ο Γιάννης Σαμούρκας

Τη Δευτέρα ήρθε στο σπίτι μου ένας πωλητής ενός καθαριστικού πολυμηχανήματος να μου καταστρέψει τη ζωή, αν και η αρχική του πρόθεση ήταν να μου κάνει επίδειξη. Και δεν λέμε τώρα να είσαι ο ντετέκτιβ Μονκ με την καθαριότητα, όπως εγώ. Αυτό το πράγμα μοιάζει κάπως έτσι, διαθέτει βουρτσάκι με τρίχες καμήλας, έχει λέει τουρμπίνες από αεροπλάνο, για το φτιάξουν έχουν συνεργαστεί με τη NASA και είμαι σίγουρος ότι μπορούν να το χρησιμοποιήσουν για να μαζέψουν όλη τη σκόνη από τον Άρη. Καθαρίζει χαλιά, κουρτίνες, ράφια, ταβάνια, πατώματα, συνειδήσεις…τα πάντα! Όμως αυτό που πραγματικά με σόκαρε είναι το κρεβάτι και το τι μαζεύει ένα στρώμα μέσα του. Ακόμα και μόλις μετά από ένα χρόνο. Μια αποικία από ακάρεα. Είναι τόσα πολλά που αν αποφασίσουν να επαναστατήσουν θα ξυπνήσεις το πρωί δεμένος σαν τον Γκιούλιβερ. Αν δε, βάλεις στο google images τη λέξη ακάρεα, το πιο πιθανό είναι μετά να κοιμάσαι σε αιώρα.

Με το ‘City of Stars’ από το soundtrack του ‘La La Land’, η Ναστάζια Καπέλλα

Tο οποίο άκουσα πριν λίγες ώρες για πρώτη φορά και από τότε το έχω συνέχεια στο repeat και έχω ξεχάσει ό,τι άλλο κόλλημα μπορεί να είχα όλη τη βδομάδα. Λες και δεν μπορούσε να γίνει πιο ρομαντική αυτή η ταινία. Oh wait, μπορεί. Κάνει πρεμιέρα τρεις μέρες πριν τα Χριστούγεννα.

Με το ‘Εμείς οι ζωντανοί’ της Άυν Ραντ, ο Γιώργος Μυλωνάς

Καλώς/κακώς στην ελληνική λογοτεχνία που αντλεί τα θέματά της από τον Εμφύλιο και μετά, έχει κυριαρχήσει η αριστερή οπτική. Το συγκεκριμένο βιβλίο της Ρωσίδας Ραντ είναι μια διαχρονικά εξαιρετική πρόταση για όσους θέλουν να μάθουν και την άποψη της άλλης πλευράς, πόσο μάλλον σε μια χώρα, όπως η Ρωσία, που έζησε στο πετσί της τον κομμουνισμό. Στα καλά του και τα κακά του. Η Ραντ στο συγκεκριμένο βιβλιο, γράφει για την Αγία Πετρούπολη, όπως η ίδια την έζησε στα πρώτα χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Εκεί, η πρώην μεγαλοαστή ηρωίδα μπλέκεται σε παράλληλες σχέσεις μ’ ένα πρώην μεγαλοαστό και νυν εχθρό του πολιτεύματος και με έναν υψηλά ιστάμενο του Κόμματος. Από εκεί και πέρα, περιμένω κι εγώ με αγωνία να δω τι θα συμβεί. Αν δεν το έχεις διαβάσει ήδη, ξεκίνα το αύριο ή έστω του χρόνου, μιας και το 2017 κλείνουμε 100 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση.

Με τον Ομπάμα στην Ελλάδα, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Δεν επισκέπτεται συχνά την μικρή Ελλάδα ένας εν ενεργεία πλανητάρχης. Κι όσο επαρχιωτισμό κι αν βγάζει η παραπάνω πρόταση αλλά κι αρκετές απ’ τις αντιδράσεις που είδαμε αυτές τις ημέρες απέναντι στον Μπαράκ Ομπάμα, είχε την πλάκα του. Τα ρεπορτάζ, οι άβολες συναντήσεις, το κυκλοφοριακό κομφούζιο (ή και οι άδειοι δρόμοι, ανάλογα την ώρα που έβγαινες έξω), τα αστεία, μας έδωσαν και πάλι κάτι να ασχολούμαστε. Και φυσικά, η ομιλία του Ομπάμα λίγο πριν μας αφήσει, η οποία μας συγκίνησε και μας θύμισε ότι σε λίγες μέρες, ένας χαρισματικός (το αν ήταν πετυχημένος είναι άλλου παπά ευαγγέλιο) ηγέτης θα δώσει τη θέση του σ’ έναν επικίνδυνο τύπο. Ομπάμα out, θενξ φορ δε μεμορις και πρόσεχε τον Αντεντοκούνμπο για εμάς.

ΟΛΑ ΤΑ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΑ ΚΟΛΛΗΜΑΤΑ