Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα
Δυστοπική Βραζιλία, Χριστούγεννα, Φιλαράκια και βιβλία. Για περάστε.
- 9 ΔΕΚ 2016
Κάθε βδομάδα η συντακτική ομάδα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά της. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.
Για να παίρνεις ιδέες.
Mε το απίστευτο ‘3%’, ο Πάνος Κοκκίνης
Όσοι το αποκαλούν το βραζιλιάνικο τηλεοπτικό Hunger Games έχουν απόλυτο δίκαιο. Με τη μόνη διαφορά ότι η πρώτη αυτή original παραγωγή του Netflix στη Βραζιλία, που βρέθηκε -ένεκα της συζύγου μου- κατά λάθος μπροστά μου χθες το βράδυ, έχει λιγότερο αίμα και περισσότερο δράμα. Εντάξει, υπάρχει και μια μικρή, τοσοδά, τοσοδούλα διαφορά όσον αφορά το budget. Αλλά αυτό και είναι αυτονόητο και δεν επηρεάζει το τελικό αποτέλεσμα. Άσε που εδώ, σε αυτόν τον μελλοντικό ‘χάλια μαύρα’ κόσμο όπου μόνο το 3% των κατοίκων της φαβέλας έχουν το δικαίωμα -όταν γίνουν 20 ετών- να αγωνιστούν για να μπουν στην γη της επαγγελίας, οι χαρακτήρες-πιόνια σε νοιάζουν πολύ περισσότερο. Μπαρδόν για τα ορθογραφικά, αλλά ξενύχτησα για να δω και τα 8 επεισόδια του και τώρα δεν βλέπω μπροστά μου.
Με το χριστουγεννιάτικο δέντρο, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής
Μην πει κανείς ότι αυτό δεν είναι κόλλημα ποπ κουλτούρας, τα Χριστούγεννα είναι ο ΟΡΙΣΜΟΣ της ποπ κουλτούρας. Και το χριστουγεννιάτικο δέντρο τα σπάει. Γεμίζει το σπίτι, το φωτίζει, έχει πλάκα η διαδικασία του στολίσματος, είναι η ιδανική αφορμή για να φωνάξεις κόσμο στο σπίτι. Θα φώναζες ποτέ κανέναν σπίτι σου για να δει ένα πεύκο στο σαλόνι σου; Όχι. Καλά, μπορεί τώρα που το σκέφτομαι, είναι κι αυτό αρκετά παράξενο θέαμα. Αλλά σίγουρα δεν ξεπερνάει ένα φωτισμένο και χαρούμενο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Φαίνεται ότι είχα κάτι χρόνια να στολίσω ε; Καλά Χριστούγεννα. (θα ξαναγράψω κόλλημα μέχρι τότε αλλά κολλούσε ωραία για κλείσιμο).
Με το Λαμπεντούζα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, η Έρρικα Ρούσσου
Αν ήμασταν στους Απαράδεκτους, με τις επιλογές κολλημάτων που έχω κάθε εβδομάδα το πιθανότερο είναι ότι θα είχα το ρόλο της Βάνας Καρούλου Λέκκα, αλλά αλήθεια δεν μπορούσα να παραβλέψω αυτήν την παράσταση και να πω ότι παίζουν στο repeat όλες οι διασκευές του Carol of the Bells στα αυτιά μου αυτήν την εβδομάδα. Γιατί θα ήταν άδικο. Γιατί μιλάμε για μία παράσταση που αναδεικνύει με τόσο υπέροχο και διακριτικό τρόπο το φάντασμα της ξενοφοβίας σε όλες τις μορφές του και μάλιστα, κρατώντας την απαραίτητη απόσταση από την ελληνική πραγματικότητα. Μέσα σε 70 μόλις λεπτά παρακολουθείς,ζεις την ιστορία δύο ανθρώπων που βιώνουν έναν διαφορετικό ρατσισμό στην πόλη τους.
Ο (για δεύτερο Χορν) Ξάφης είναι ένας ψαράς που αντί για ψάρια μεταφέρει ζωντανούς και πτώματα προσφύγων στην Λαμπεντούζα, το νησί του. Η περιγραφή του ναυαγίου από τα βρεγμένα λόγια του Ξάφη πλάθουν έναν σφιχτό κόμπο στο στομάχι που ώρες αργότερα θα καταφέρει να λυθεί. Και αν. Από την άλλη η Χαρά Μάτα Γιαννάτου βλέπει χρήματα και βλέμματα να την προσπερνούν στο Λονδίνο. Ο θυμός της από την θέση του οικονομικού μετανάστη, η απογοήτευση και η αδιαφορία είναι μερικά από τα συναισθήματα που όχι μόνο ταυτίζεσαι μαζί τους. Αλλά σκέφτεσαι και ξανασκέφτεσαι ενώ ο κόσμος από πάνω δένεται ακόμα πιο σφιχτά.
Όχι δεν είναι μία χαρούμενη παράσταση. Είναι όμως μία παράσταση που πρέπει να δεις. Όχι ‘αξίζει’, πρέπει.
Με την καφρίλα του ‘Fleabag’, ο Γιάννης Σαμούρκας
«Είμαι μια άπληστη, διεστραμμένη, εγωίστρια, απαθής, κυνική, διεφθαρμένη, ηθικά χρεωκοπημένη γυναίκα που δεν μπορεί ούτε καν να αποκαλέσει τον εαυτό της φεμινίστρια»
Αυτή είναι η Fleabag. Μια βρετανίδα σεξομανής που αυνανίζεται σχεδόν με όλες τις κατηγορίες πορνό, ακόμα και με τον Ομπάμα να μιλάει για τη δημοκρατία. Μια βρετανίδα που μετά από ένα one night stand, το πρώτο πράγμα που αναρωτιέται, δεν θα το μεταφράσω γιατί…«do I have a massive arsehole?». Ακόμα είμαι στο δεύτερο επεισόδιο οπότε δεν έχω κάνει καμία σοβαρότερη ανάλυση πέρα από το ότι είναι το πιο αστείο πράγμα που έχω δει εδώ και καιρό, στην κατηγορία της έξυπνης και σίγουρα σεξιστικής και για τις δύο πλευρές, καφρίλας. Και μάλιστα γυναίκειας. Προφανέστατα έχει ένα επίπεδο κοινωνικού σχόλιου αλλά ας το αφήσουμε για άλλη φορά.
Με τον Eddie Redmayne, ο Γιώργος Μυλωνάς
Μέσα σε μια εβδομάδα είδα το ‘The Theory of Everything’ και το ‘The Danish Girl’ χωρίς να ξέρω ότι πρωταγωνιστεί και στις δύο ο συγκεκριμένος κύριος. Έχοντας ακούσει ότι ο ηθοποιός που παίζει στην ταινία για τη ζωή του Στίβεν Χόκινγκ έχει πάρει Όσκαρ πρώτου ανδρικού και βλέποντας το έργο, ήρθα αντιμέτωπος με αυτό που περίμενα. Έναν ηθοποιό να αποθεώνει το ρόλο του. Πιστεύω, όμως, πως υπάρχουν κι άλλοι ηθοποιοί που μπορούν να παίξουν το συγκεκριμένο ρόλο εξίσου καλά. Στο ‘Danish Girl’ ήταν εκεί που ένιωσα πως αυτά που έκανε ο Ρεντμέιν δεν τα είχα ξαναδεί.
Οι πρώτες σκηνές στις οποίες αρχίζει να συνειδητοποιεί πως μέσα του πλάι στον Έιναρ ισάξια θέση κατείχε και η Λίλι, με έκαναν να αδιαφορήσω για την ομορφιά της Vikander, για τα ιστορικά στοιχεία του σεναρίου και για την ίδια την ταινία. Δεν θα πω ότι με έπεισε για στο ρόλο του, αφού αυτό που έκανε (‘ΤΙ ΚΑΝΕΙ’, σκεφτόμουν όσον τον έβλεπα) κατά τη διάρκεια της ταινίας, δεν το είχα καν φανταστεί. Ο ρόλος ενός ανθρώπου που αμφιταλαντεύεται για το αν είναι άντρας ή γυναίκα για μένα έχει πλέον τερματίσει από τον Ρεντμέιν. Δεν ξέρω αν ήταν αυτός ο σκοπός του, αν σκεφτούμε και το σενάριο της ταινίας, πάντως η προσωπικότητα του, έστω στο γυαλί, ήταν τόσο ισχυρή που δεν σ’ ενδιαφέρει αν είναι ωραίος ή άσχημος, άντρας ή γυναίκα. Η γοητεία που ασκούσε ήταν δεδομένη.
Με την εμφάνιση της Rachel Green στο SNL, η Ναστάζια Καπέλλα
Το Saturday Night Live αποφάσισε να σχολιάσει τη 90s νοσταλγία που έχει πιάσει τον κόσμο και καλεί για αυτό την Rachel Green, την οποία παίζει υπέροχα αλλά και σπαστικά η Vanessa Bayer. Και εκεί κάπου μπαίνει και η Jennifer Aniston με το κλασικά θυμωμένο της λουκ -που εμείς οι φαν πάντα αγαπάμε- και τη διακόπτει. Καλά μετά εννοείται ότι κόλλησα με βιντεάκια από Friends αλλά και με βιντεάκια από εμφανίσεις της Jennifer Aniston σε talk shows και γενικά με ό,τι related μου έβγαινε. (Επίσης σήμερα συνειδητοποίησα ότι ο Γιούρι Γκέλερ έχει το ίδιο επίθετο με τη Μόνικα Γκέλερ).
Με τη ‘Δευτέρα’, ο Αντώνης Τζαβάρας
Διάβασα το μυθιστόρημα του Ηλία Αναστασιάδη δύο φορές. Την πρώτη με τον ρυθμό που σου επιβάλλει το κοφτό, γρήγορο, νευρώδες γράψιμό του. Η ‘Δευτέρα’ διαβάζεται κατ’ αρχάς με την αγωνία του λυσσασμένου ζώου που καταδιώκει τον συγγραφέα για περισσότερα από 13 χρόνια. Τη δεύτερη φορά ήμουν σε θέση να αγνοήσω λίγο το αγριόσκυλο του τζόγου και να δω το βιβλίο πίσω από τα αφρισμένα σαγόνια που δαγκώνουν τις σελίδες του. Σ’ αυτή τη δεύτερη ανάγνωση, η ‘Δευτέρα’ είναι ένα βιβλίο για την Ηλιούπολη και το Παγκράτι, για μια οικογένεια σαν τη δική μου (μπορεί και σαν τη δική σου), για τα κορίτσια που τα λένε Ερμίνες, για την αφασική δεκαετία του ’90 και τα ανυπόληπτα Αθηναϊκά ’00s που ήρθαν και πέρασαν λίγο στο fast forward για όλους. Με συγκίνησαν και οι δύο εκδοχές. Και η πρώτη, της κλειδαρότρυπας και της αποστασιοποίησης και η δεύτερη, της ταύτισης. Και οι δύο τελειώνουν με το πιο λυτρωτικό κι εμπνευστικό φινάλε που έχω / έχεις διαβάσει εδώ και πάρα πολύ καιρό.
Με ένα fanmade short animation για το ‘The Legend of Zelda: Majora’s Mask’, ο Γιάννης Σαχανίδης
Αυτό το φανταστικό short animation το ανακάλυψα πριν μερικές μέρες. Αφηγείται το origin του Skull Kid από το Majora’s Mask, δηλαδή θέτει τις βάσεις για την υπόλοιπη ιστορία του παιχνιδιού. Δεν είναι κάτι επισήμο βέβαια αυτό, δεν έχει φτιαχτεί από τη Nintendo. Γυρίστηκε από μια εταιρία που δημιουργεί digital content και έριξε αρκετή δουλειά σε αυτό το πρότζεκτ της, την Ember Lab, με σκοπό να δείξει τις δυνατότητες του σύμπαντος σε μια πιθανή μεταφορά του στον κινηματογράφο. Την οποία, by the way, στηρίζω τρελά. Είμαι πανέτοιμος εδώ και καιρό για το Zelda Cinematic Universe, το franchise έχει ωραίες ιστορίες να πει, αν ποτέ αποφασίσει η Nintendo να προχωρήσει σε ένα τέτοιο βήμα. Το ‘Hyrule Historia’ βάζει το timeline σε μια σειρά, το νέο ‘Breath of the Wild’ είναι έτοιμο να βγει και στο καινούριο ‘Nintendo Switch’ τον Μάρτιο, θα μπορούσαν να συμβούν όμορφα πραγματάκια με όλα αυτά. Ας ενώσουμε λοιπόν όλοι τις φωνές μας και ας ευχηθούμε το Θαύμα των Χριστουγέννων να λειτουργήσει για το κινηματογραφικό ‘Legend of Zelda’ *προσεύχεται*.
Με διασκευές στο Spotify, η Ιωσηφίνα Γριβέα
Ολόκληρη σχεδόν την εβδομάδα στο γραφείο, την έβγαλα ακούγοντας covers που ψάρευα στο Spotify. Όρεξη και χρόνο να ‘χεις και θα βρεις διαμάντια, αλλά ιδού η αγαπημένη μου λίστα.
Με το σάουντρακ του ‘La La Land’, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος
Το ‘La La Land’ δεν είμαι μια τέλεια ταινία, αλλά είναι ένα τέλειο μιούζικαλ. Όλους αυτούς τους μήνες από όταν το είδα στη Βενετία έχω περάσει φάσεις που έχει ξεθωριάσει λίγο μέσα μου, αλλά όποτε βλέπω τρέιλερ ή διαθέσιμα clips στο ίντερνετ πάντα το σκέφτομαι ξανά σα να είχα δει την καλύτερη ταινία του κόσμου. Είναι από τις ταινίες που σου αφήνουν ένα απίστευτα ζεστό υπόλειμμα μέσα σου, αν αυτό βγάζει νόημα. Στις αναμνήσεις μας, θα είναι ένας θρίαμβος. (Και στο παρόν βέβαια για θρίαμβο πάει, όντας το οσκαρικό φαβορί αυτή τη στιγμή.) Όλα αυτά τα σκέφτομαι με αφορμή την κυκλοφορία σήμερα του σάουντρακ, το οποίο τονίζει όλα τα καλά στοιχεία της ταινίας. Δεν είναι το ‘La La Land’ ένα μιούζικαλ μόνο σαν άσκηση ύφους ή σαν σχόλιο, είναι μιούζικαλ μιουζικαλένιο. Έχει κομματάρες. Το ξανακούω διαρκώς στο ριπίτ και ανατριχιάζω περισσότερο κι από όσο όταν έβλεπα όντως την ταινία. Πραγματικά μετράω τις μέρες αντίστροφα μέχρι να βγει. Στις 22 Δεκεμβρίου. Η φάση είναι κρύο, κουραμπιέδες κι Emma Stone.
