Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με την ερμηνεία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου, ο Ευθύμιος Σαββάκης

Οι επισκέψεις μου στο Θέατρο έχουν καταντήσει σαν τα πρωταθλήματα του Παναθηναϊκού στο ποδόσφαιρο. Μια στο τόσο. Σε μία από τις τελευταίες βρέθηκα στο γεμάτο Αριστοτέλειον για το αριστουργηματικό ‘Ο Θεός της Σφαγής’. Τέσσερις προσεκτικά δομημένοι χαρακτήρες, μία χημεία που εξέπεμπε μέχρι την τελευταία καρέκλα και ένας εξαιρετικός Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος να μας θυμίζει πόσα θαύματα μπορούν να γεννηθούν όταν συνδυάζεται το ταλέντο με τη δουλειά. Εξαιρετικός. Ο Μάρκους Μπεργκ του Θεάτρου (ρε φίλε).

Με το Chernobyl, ο Γιάννης Σαμούρκας

Το υποσυνείδητο μου συντονίστηκε με την επέτειο του Chernobyl. 26 Απριλίου 1986. Από την τρίτη στις 25 για κάποιο λόγο, χωρίς φυσικά να το θυμάμαι, ψαχουλεύω τα γεγονότα που ήταν η αρχή του τέλους της Σοβιετική Ένωσης. Καταρχήν ο Γκορμπατσόφ το έμαθε μέρες μετά, από τους Σουηδούς και όχι από τους Ουκρανούς που έπρεπε να τον ενημερώσουν. Οι κάτοικοι της πιο κοντινής πόλης Pripyat (3 χλμ.) ενημερώθηκαν σχεδόν 2 μέρες μετά το ατύχημα και αφού ήδη είχαν εκτεθεί σε μεγάλες δόσεις ραδιενέργειας. Το πιο τρομακτικό από όλα (περισσότερο κι από το ότι θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί αυτή η τραγωδία, αφού γνώριζαν τόσο την ελαττωματική τεχνολογία του αντιδραστήρα όσο και τα ελλιπή μέτρα ασφαλείας) είναι ότι υπήρχε μεγάλη πιθανότητα δεύτερης έκρηξης που θα απελευθέρωνε ραδιενέργεια αρκετή να ρημάξει πάνω από τη μισή Ευρώπη.

Στην προσπάθεια να σταματήσουν της εξάπλωση της ραδιενέργειας αποφάσισαν να φτιάξουν μία σαρκοφάγο που θα σκέπαζε όλο τον αντιδραστήρα 4. Για να το κάνουν αυτό έπρεπε μεταξύ άλλων, να μαζέψουν και συντρίμμια από την ταράτσα. Κομμάτια γραφίτη τιγκαρισμένα σε τόση ραδιενέργεια που ένα κομμάτι μόνο θα μπορούσε να σκοτώσει έναν άνθρωπο μέσα σε λίγα λεπτά. Για να τα μαζέψουν επιστράτευσαν ρομποτικά οχήματα που χρησιμοποιούσαν τότε στο διάστημα. Αυτά όμως μετά από λίγο κλάταραν από τη ραδιενέργεια.

Κι εδώ είναι ο μεγαλύτερος παραλογισμός που με εντυπωσίασε περισσότερο (μέσα σε ένα ολοκληρωτικό χάος παραλόγων) και που κάνει τα σενάρια των Monty Python απλό, φτηνό ρεαλισμό.

Οι επιστημονάρες που δεν είχαν το θεό τους βρήκαν τη λύση. Τα βιορομπότ. ΒΙΟΡΟΜΠΟΤ! Έτσι βάφτισαν τους δύστυχους εργάτες που ανέβασαν στην ταράτσα. Τους έντυσαν με αυτοσχέδιες στολές από μουσαμάδες, κομμάτια λαμαρίνα στο στήθος και την πλάτη και τους πέταξαν στην κόλαση. Ο καθένας έμενε πάνω εκεί για 45” μπας και σωθεί κάνα ζωτικό όργανο από την υπερέκθεση. Φυσικά οι περισσότεροι από αυτούς είτε πέθαναν είτε ταλαιπωρήθηκαν αγρίως για την υπόλοιπη ζωής τους. 400.000 κόσμος συνολικά, στρατιώτες και πολίτες συμμετείχαν στις προσπάθειες αποκατάστασης. Βάλε με το μυαλό σου αν και πόσοι τη γλύτωσαν. Τα υπόλοιπα στατιστικά είναι πια γνωστά. Όμως ο καταγεγραμμένος αριθμός θυμάτων, άμεσα σχετιζομένων με το ατύχημα, είναι 56. Εδώ ουρλιάζουμε από τα γέλια. Ή απλά ουρλιάζουμε.

Ένα τελευταίο. Η πρώτη σαρκοφάγος έχει ζωή 30 χρόνων πριν αρχίσει να μπάζει από παντού και οι 200 τόνοι ραδιενεργού υλικού γίνουν πάλι διαθέσιμοι προς κατανάλωση. Μια μεγαλύτερη που είναι σχεδόν έτοιμη, αναμένεται να τοποθετηθεί πάνω από την παλιά μέσα στο 2017.

Με το καινούριο του Tshirt, ο Γιάννης Σαχανίδης

Δεν ξέρω πως θα μπορούσα να ξεπεράσω το κόλλημα του Γιάννη με το Chernobil, οπότε δε θα προσπαθήσω καν: Παιδιά δείτε το νέο μου t-shirt, δεν είναι φανταστικό; Η αγάπη μου για το Threadless πάει αρκετά χρόνια πίσω, αλλά αυτή είναι από τις πιο δυνατές επιλογές μου, αν μπορώ να κλέψω μια στιγμούλα από όλους σας για να μιλήσω για τις ενδυματολογικές μου επιλογές. Τέτοιος cute Freddy Krueger δεν ξαναυπήρξε, πράγμα που με κάποιον περίεργο τρόπο με κάνει να θέλω να δω ένα animation με αυτόν πρωταγωνιστή; Δεν ξέρω, αυτή είναι μια πολύ κακή ιδέα που θα ήθελα πολύ να συμβεί.

Με τη Marina and the Diamonds, ο Γιώργος Μυλωνάς

Την Marina την γνώρισα σ’ ένα πρωτοχρονιάτικο πάρτι, λίγα λεπτά αφότου μπήκε το 2013. Το λες και καρμικό. Ή έτσι τουλάχιστον το είπα εγώ, αφού δεν είναι ό,τι πιο συνηθισμένο να γνωρίζεις κορίτσια που σου κάνουν κλικ την πρώτη μέρα του χρόνου. Το 2013 το περάσαμε μαζί. Το μόνο που μας χώριζε ήταν η οθόνη του υπολογιστή, αλλά εγώ την ένιωθα πάντα δίπλα μου να μου μιλάει για μια ‘Primadonna’ και για το πώς να γίνω ‘Heartbreaker’. Τα χρόνια πέρασαν και χαθήκαμε, αλλά την τελευταία εβδομάδα, το Youtube με τα γνώριμα τερτίπια του μου τη θύμισε και αναβίωσε τη σχέση μας.

Αχ Μαρινάκι.

Με την Πάρνηθα, η Ναστάζια Καπέλλα

Την Κυριακή πήγα εκδρομή στην Πάρνηθα. Είχα πάει άλλες μια – δύο φορές και κάθε φορά σκέφτομαι πόσο κοντά είναι τόση φύση. Είδαμε και ένα φιλικό ελάφι και του πετάξαμε δύο μήλα, τα οποία έφαγε με χαρά. Στην φωτογραφία είναι το ελάφι με το ένα μήλο, μάλλον το πρώτο από τα δύο. Επίσης μπήκα πρώτη φορά σε τελεφερίκ και αποφάσισα ότι δεν θα ξαναμπώ, αφού και αυτό προστέθηκε στη λίστα των πραγμάτων που φοβάμαι.

Με το ’13 Reasons Why’, η Ιωσηφίνα Γριβέα

Ένα νεαρό κορίτσι αυτοκτονεί και  αφήνει πίσω τις 13 κασέτες για όλους όσους την οδήγησαν στην απόφασή της. Ακραία πιασάρικο κόνσεπτ που είχε βάλει το ’13 Reasons Why’ στις 50 νέες σειρές που περιμέναμε (και περιμένουμε κάμποσες ακόμα) για το ’17.

Είδα και τα 13 επεισόδια σε μια καθισιά (ξαπλωσιά βασικά) και παρά τον αργό ρυθμό της και τους πολύ βολικούς τρόπους που έβρισκε για να καθυστερεί τις εξελίξεις (για παράδειγμα οι χαρακτήρες δεν ξέρουν πώς να απαντήσουν σε ερώτηση χωρίς να κάνουν ερώτηση, είναι απίστευτο), πραγματικά με συνεπήρε. Είναι πολύ λογικό που έγινε ένα από τα μεγαλύτερα χιτ του Netflix, ειδικά σε σχέση με το κύριο target group του.

Η ιστορία είναι ένα revenge tale εναντίον του bullying που θέλει να πιστεύει ότι είναι και εναντίον της αυτοκτονίας, αλλά στο τελευταίο το χαλάει γιατί δεν εξερευνά ποτέ τα βαθύτερα ψυχολογικά προβλήματα της πρωταγωνίστριάς του. Ρίχνοντας όλη την ευθύνη για τον θάνατό της σε όσους την πλήγωσαν η σειρά γίνεται ανεύθυνη, αλλά είναι ποτέ μη ενδιαφέρουσα. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη για τον 2ο κύκλο που αποφάσισε να κάνει το Netflix, αλλά σε πρώτη φάση δηλώνω το παρών.

Με την τρίτη σεζόν Fargo, ο Κωνσταντίνος Αμπατζής

Πριν δω τη δεύτερη σεζόν του Fargo, ήμουν τρομερά δύσπιστος, διότι το φιάσκο της δεύτερης σεζόν του True Detective με είχε τρομοκρατήσει. Τελικά η συνέχεια ήταν εξίσου σπουδαία με την πρώτη σεζόν, οπότε αυτή τη φορά απλά ανυπομονούσα να δω την τρίτη ιστορία, με πρωταγωνιστή -σε διπλό ρόλο μάλιστα- τον Ewan McGregor. Μετά από 2 επεισόδια, οι προσδοκίες μου δικαιώνονται. Μπορεί ακόμη να μην έχει γίνει ο κακός χαμός που είχε ήδη προλάβει να γίνει στο ίδιο σημείο των προηγούμενων σεζόν, όμως δεν έχω καμία αμφιβολία πως είναι θέμα χρόνου, αφού η πλοκή είναι ήδη τρομερά ενδιαφέρουσα και το γνώριμο περιβάλλον της Μινεσότα με τις παράξενες προφορές σου θυμίζει λίγο τα προηγούμενα. Ανυπομονώ πια για τη συνέχεια, αφού πρώτα δηλώσω ότι ο χαρακτήρας του V.M. Vargas με έχει κερδίσει και θέλω να τον βλέπω όσο πιο συχνά γίνεται.

Με τον Απόστολο Γκλέτσο σε έξαλλη κατάσταση, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ειλικρινά ήταν μια κάπως μονότονη βδομάδα, δε θα πω ψέμματα, οπότε χαίρομαι που αυτή η γλυκιά Παρασκευούλα μου πρόσφερε δύο στιγμές αληθινού ποπ κρεσέντου. Το πρωί που ξύπνησα είχε βγει το καινούριο single της Katy Perry που αντικαθιστά Skip Marley με Migos (upgrade επιπέδου Barry Jenkins που η πρώτη του ταινία έκανε ευρωπαϊκό άνοιγμα στις Νύχτες Πρεμιέρας και η δεύτερη πήρε Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας φέτος) και χτίζει ένα παρανοϊκά κλαμπίσιο μπλικι μπλικι μέχρι να σκάσει το μπιτάκι επιτέλους στο 2.15 και να γίνει χαμός.

Αλλά αν μιλάμε για την τέχνη του υπομονετικού χτισίματος, ο Απόστολος Γκλέτσος είναι καλύτερος ακόμα κι από τον Max Martin. Στο βιντεάκι αυτό, που δεν είναι καινούριο αλλά εμένα σήμερα μου το έστειλε η Ιωσηφίνα και το είδα πρώτη φορά, ο Δήμαρχος χτίζει υπομονετικά το case του εναντίον του λαμόγιου εργολάβου, έτσι γλυκά και απαλά, “εγώ σκεφτόμουν…. τον συνταξιούχο…. των 300 ευρώ…” [πλάνα φύσης] “τον άλλον… που … δεν έχει…” [πλάνα φύσης] “εεεε…” ΚΑΙ ΤΟΥ’ ΣΠΑΣΑ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΝΑ ΠΑΕΙ Ο ΚΟΠΡΙΤΗΣ ΣΤΟΝ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΚΙ ΟΠΟΥ ΤΟΝ ΞΑΝΑΒΡΩ ΘΑ ΤΟΝ ΞΑΝΑΔΕΙΡΩ ΤΟ ΚΑΘΙΚΙ ΤΟΝ ΕΔΕΙΡΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΜΟΥ ΚΙ ΕΞΩ ΑΠ’ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΜΟΥ”. Κόντεψα να φύγω από την καρέκλα, ειλικρινά έτσι χτίζονται τα ποπ χιτς. Κλαμπίσιο.