Με το δισάκι μας στα ανάκτορα

Εκείνο που με έπεισε να ανοίξω τα μάτια και να σταματήσω να γέρνω στον ώμο της διπλανής μου στο πούλμαν ήταν ένα μήνυμα στο whatsapp και συγκεκριμένα στο γκρουπ #TEDxAth Secret Adventures. Κάποιος από τους συνταξιδιώτες μου στο άγνωστο λοιπόν είχε την εξής εύλογη απορία: “Πρόκειται για μαζική απαγωγή;“

Γέλασα αλλά μεταξύ μας, δεν είναι καιροί αυτοί για να γελάμε με τέτοια πράγματα. Ναι, για μια στιγμή σκέφτηκα αυτό το γιαγιαδίστικο ‘που μας έχουν καταντήσει οι αλήτες να μην μπορούμε να χαρούμε μία εκδρομή έκπληξη’, το παραδέχομαι. Έπειτα όμως επανήλθα. Ή μάλλον για να γίνω πιο συγκεκριμένη, οι διοργανωτές με επανέφεραν στην λογική και την άφησαν την περιέργειά μου να ξαναβρεί τη δημιουργικότητά της.

Καθώς ο επικεφαλής της εκδρομής, Δημήτρης Κόκκορης με την σαγιονάρα (όχι το ιαπωνικό γεια, αλλά το υπόδημα) και το κοντομάνικο μας μοίραζε μπάρες δημητριακών και μπανάνες, εγώ βάλθηκα να σκέφτομαι πιθανούς προορισμούς αυτού του πούλμαν που ξεκίνησε στις 9 το πρωί της Κυριακής από την Εθνική Άμυνα για έναν άγνωστο προς εμάς τους συμμετέχοντες προορισμό.

Επειδή γενικά με το πρωινό ξύπνημα δεν είμαστε αυτό που λέμε κολλητάρια, προσπάθησα να αξιοποιήσω τα δεδομένα μου με όσο το δυνατόν με λιγότερη πολυπλοκότητα. Λοιπόν, μέχρι τις 9.20 ώρα Ελλάδος, τα στοιχεία που είχα ήταν τα εξής: Ένα σακίδιο με ‘πολεμοφόδια’ όπως μπισκότα, Coca-Cola, καφέ, παγούρι για νερό, αδιάβροχο (!), ένα μπαφ (θα σου μιλήσω εκτενέστερα σε λίγο γι αυτό), τις μπανάνες και τις μπάρες δημητριακών του Κόκκορη από πάνω και μία ανακοίνωση από το μικρόφωνο του πούλμαν ότι το TEDxAthens θα μας ταξιδέψει στο χρόνο.  Α και μία εφημερίδα με την επωνυμία TEDx Αθήναι.

Ναι καλά κατάλαβες μία που σκέφτηκα τα παραπάνω και μία που αποφάσισα να τα παρατήσω όλα και να γίνω πριγκίπισσα (σπόιλερ) πέσω για ύπνο. Δεν τα κατάφερα. Ο Δημήτρης πήρε το μικρόφωνο και άρχισε να μας μιλάει για τα μπαφ. Μας έδειξε όλες τις πιθανές χρήσεις τους, από σκουφί μέχρι όπλο πειρατείας, και μας εξήγησε ότι οι 50 μας αναλόγως το χρώμα του μπαφ μας μπλε, πορτοκαλί, κίτρινο ή λαχανί, θα χωριστούμε σε τέσσερις μεγάλες ομάδες. Σημειωτέον ότι αργότερα οι ομάδες αυτές θα πάρουν τα ονόματα: Στρουμφάκια, μπυράκια, καναρινάκια και λυπάμαι γι αυτό αλλά τους λαχανί δεν θυμάμαι πώς τους έλεγαν.

Όχι ότι άλλαξε κάτι στην πλοκή της ιστορίας ή την τύχη της ομάδας αλλά εγώ ήμουν στην ομάδα του Μπαμπαστρούμφ.

Κατεβήκαμε από το πούλμαν ζυγίζοντας τον ενθουσιασμό που βρισκόμασταν εκεί με την περιέργεια του τι στην ευχή θα κάνουμε εκεί. Χωριστήκαμε σε ομάδες και αρχίσαμε να περπατάμε όλοι μαζί αναζητώντας στοιχεία που θα μας οδηγήσουν στη νίκη. Τι εννοώ: Μας μοιράστηκε ένα χαρτί με κρυπτογραφήματα γραμμάτων που μέσα από διάφορες διαδικασίες καλούμασταν να αποκρυπτογραφήσουμε. Μερικά, θα έβγαιναν χάρη στην καθοδήγηση που είχαμε από τους καλύτερους επί του θέματος (δίχως υπερβολή) δηλαδή την ομάδα της Μηχανής του Χρόνου. Ο Χρίστος Βασιλόπουλος και ο Δημήτρης Πετρόπουλος ανέλαβαν το δύσκολο έργο να μας γυρίσουν αρκετά χρόνια πίσω. Και τα κατάφεραν.

Όσο πιο πολύ περπατούσαμε τόσο πιο πολύ ο ενθουσιασμός που ανέφερα παραπάνω έπαιρνε το προβάδισμα. Το μέρος ήταν πραγματικά εκπληκτικό. Αφού αν ήμουν πριγκίπισσα, θα το σκεφτόμουν σοβαρά να ακολουθήσω το παράδειγμα των ‘συναδελφισσών’ μου.

Η πρώτη δοκιμασία έγινε σε ένα ένα τεράστιο και καταπράσινο λιβάδι σαν αυτό που η Λώρα Ίνγκλις καληνύχτιζε τη Μαίρη Ίνγκλις και την μητέρα Ίνγκλις και τον πατέρα Ίνγκλις και πάει λέγοντας. Ο αρχηγός μας κάλεσε να στοιχηθούμε οριζόντια με τα χέρια μας στην προέκταση των ώμων και ακούμπησε μία ράβδο πάνω σε αυτά. Ο σκοπός μας ήταν να ακουμπήσουμε τη ράβδο στο έδαφος χωρίς κάποιος από εμάς να χάσει επαφή μαζί της καθ’όλη τη διάρκεια της διαδικασίας. Το κέρδος μας από αυτό, θα ήταν τρία αποκρυπτογραφημένα γράμματα.

Συνεχίσαμε να περπατάμε, να βγάζουμε φωτογραφίες, να ακούμε ωραίες ιστορίες για τους ανθρώπους που κάποτε η Ελλάδα είχε κορώνα στο κεφάλι της. Σταματήσαμε για brunch και φέτες ψωμιού με μέλι ή ταχίνι ή κρέμα κακάο. Ξεκάθαρα το τρίτο, αλλά είπα να τα αναφέρω όλα. Εκεί, οι ομάδες κάναμε την πρώτη μας ανασύνταξη. Τι έχουμε, τι δεν έχουμε, κ.ο.κ.

Λίγο πριν η ‘μυστική μας περιπέτεια’ δια χειρός TEDxAthens πάει προς τους τάφους της Φρειδερίκης και του Παύλου, ο επικεφαλής της διοργάνωσης μας ενημέρωσε ότι θα πρέπει να κινηθούμε με απόλυτη ησυχία καθώς επρόκειτο να περάσουμε πίσω από τα γυρίσματα μίας ταινίας. Όπως έμαθα λίγα λεπτά αργότερα, η ταινία λεγόταν Πολυξένη και πρωταγωνιστής αυτής θα είναι ο Ακύλλας Καραζήσης.

Μετά τους τάφους, σειρά είχε μία ακόμα δοκιμασία. Κληθήκαμε να πιαστούμε αντίθετα χέρια με τον παραδιπλανό μας και να φτιάξουμε έναν κλειστό κύκλο. Ωραία και τώρα; “Τώρα πρέπει να λυθείτε χωρίς να αφήσετε χέρια” εξήγησε ο αρχηγός μας. Πάλι για γράμματα θα το κάναμε αυτό. Με τα πολλά, κάτι καταφέραμε. Έκανε και λίγο τα στραβά μάτια ο αρχηγός, να ναι καλά ο άνθρωπος και τα πήραμε τα γράμματα.

Πίσω στο λιβάδι του δεκατιανού, φάγαμε και το σάντουιτς του μεσημεριανού. Πήραμε δυνάμεις και ένα κρυπτογραφημένο κείμενο και προσπαθήσαμε να αξιοποιήσουμε τα γράμματα που είχαμε συλλέξει με κόπο και ιδρώτα. Το κείμενο, εμπεριείχε τις οδηγίες κατασκευής μίας γέφυρας Da Vinci. Αυτή ήταν άλλωστε και ο τελικός στόχος σε όλο αυτό το παιχνίδι θησαυρού που βρισκόμασταν από τις πρώτες πρωινές ώρες. 

Δεν θα σου πω ψέμματα, η δική μου ομάδα τερμάτισε τρίτη σε όλο αυτό. Αλλά να σου πω κάτι; Ποιος νοιάζεται αλήθεια; Σε μία τέτοια εμπειρία, το τελευταίο πράγμα που σε ενδιαφέρει είναι το ύψος του βάθρου. Και δεν το λέω επειδή έχασα (σε ακούω) το λέω επειδή είναι αλήθεια. Πενήντα σχεδόν άγνωστοι άνθρωποι μαζευτήκαμε, γνωριστήκαμε, παίξαμε, γελάσαμε, μάθαμε πράγματα που ίσως δεν γνωρίζαμε, επισκεφθήκαμε ένα μέρος που ίσως δεν θα πηγαίναμε ποτέ με δική μας πρωτοβουλία. Υπάρχει κάτι καλύτερο από αυτό;

Υ.Γ.: Ναι, εντάξει δεν μου αρέσει να χάνω. Αλλά τα παραπάνω, τα εννοώ.