Είναι πολύ συχνή εικόνα σε πολλές αμερικάνικες ταινίες, ο πρωταγωνιστής να επιστρέφει στο πατρικό του, στο σπίτι που μεγάλωσε, και κάπου να υπάρχει εκείνος ο απαραίτητος τοίχος με τις γραμμές του παρελθόντος, με το κατά καιρούς ύψος του ως πιτσιρίκι. Τα χρόνια περνάνε, η γραμμή κάθε φορά φτάνει και ψηλότερα, ο τοίχος ανέγγιχτος, μια υπενθύμιση για τα χρόνια που πέρασαν, για το αγόρι που έγινε άντρας.

Σε αυτή την ταινία δεν υπάρχει τέτοιος τοίχος. Υπάρχει μια στίβα από πολύχρωμες κούτες γεμάτες 8μπιτους, 16μπιτούς, 64μπιτους ήρωες, υδραυλικούς με μουστάκια, γορίλες, ξωτικά με πράσινους σκούφους.

Θυμάμαι ακόμα να ανοίγω τη ντουλάπα στο τότε δωμάτιό μου κρατώντας στα χέρια μου το σκονισμένο Nintendo 64, εκείνη τη μαύρη μηχανή με τις ελκυστικές καμπύλες αλλά τα κάθε άλλο παρά ελκυστικά, άκρως ξεπερασμένα cartridges που πεισματικά επέμενε να χρησιμοποιεί ενάντια στην τάση της εποχής. Η εποχή του είχε μάλλον περάσει χρόνια πριν, αλλά στο σπίτι μου δεν είχε φτάσει (ούτε θα έφτανε ποτέ) η στιγμή δίχως κάποιο Nintendo συνδεδεμένο στη μεγάλη τηλεόραση. Πες το απλά σιγουριά του γνώριμου: Κάθε φορά που άνοιγα την οθόνη ήθελα να ξέρω πως έχω την επιλογή απλώς να αρχίσω να σπάω κουτάκια ελέγχοντας τον Super Mario.

Αλλά τώρα είχε έρθει ο καιρός να φύγει. Επειδή ένα πρωί, λίγο πριν το Πάσχα του 2007 (μπορεί να έχουν περάσει τόσα χρόνια; Εξωφρενικό), αποφασίσαμε με τον αδερφό μου πως ήρθε ο καιρός να κάνουμε Nintendo upgrade μετά από χρόνια, αγοράζοντας το Wii. Το αστραφτερό νέο αντικείμενο μας ξετρέλανε κατευθείαν, δεν έμοιαζε και με καμία άλλη παιχνιδομηχανή ούτως ή άλλως, ήταν όρθιο, στο σκοτάδι φώτιζε το στόμα του, το χειριστήριο ήταν σαν τηλεκοντρόλ, φυσικά υπήρχε η καινοτομία της κίνησης, γενικά έμοιαζε να έχει έρθει από το μέλλον. Ή από το διάστημα.

Το Nintendo 64 το βάλαμε στο κουτί του (δεν πετάμε ποτέ τίποτα, ούτε καν τα κουτιά), σκονισμένο, αχρησιμοποιήτο, και άνοιξα τη ντουλάπα για να το ακουμπήσω στη γωνία. Σε εκείνο το νεκροταφείο Nintendo γενεών, στην ίδια γωνία με το Game Boy (το παλιό παλιό, όχι τα έγχρωμα τα τσαχπίνικα που βγήκαν μετά), και με το SNES και ακόμα και με το Super Game Boy.

(Κι ένα Master System, για κάποιο λόγο. Δε ξέρω τι πνεύμα μας είχε καταλάβει και αντί για NES αποστατήσαμε προσωρινά στην πάλαι ποτέ αιώνια αντίπαλο, αλλά τελοσπάντων, στην βιντεογκεϊμική εξελικτική αλυσίδα, υπάρχει κι εκπρόσωπος εκείνης της γενιάς, να μαζεύει επίσης σκόνη στη ντουλάπα.)

Δε θες και πολύ για να ‘αρχίσεις να θυμάσαι’. Τις δισκέτες που αντάλλαζες στο σχολικό, και τον εκνευρισμό με τον οποίο φυσούσες κάθε φορά που το διαολεμένο κόλλαγε και δεν άνοιγε σωστά για να παίξει. Τα Mario ή Sonic. Τις επισκέψεις σε φίλους που είχαν το Mega Drive για να παίξεις λαθραία το απίστευτο Sonic 2, δίχως ποτέ να παραδεχτείς πως σου άρεσε πιο πολύ από το Super Mario Bros. Τη λάμψη στο μάτι την πρώτη φορά που είδες τα γραφικά του Donkey Kong Country. Τις αναλύσεις που σαν ειδήμονες κάνατε με την παρέα για τη διαφορά των 8 με τα 16 bit.

Την είσοδο του PlayStation που υποτίθεται θα σκότωνε τα παλιά βιντεοπαιχνίδια και τη σχεδόν συγκινητική επιμονή στην απίστευτα un-cool, Nintend-ική εκδοχή της 64μπιτης γενιάς. (Αλλά η ιστορία δικαιώνει κύριοι, για το “Mario 64” άλλαξε τα παιχνίδια πλατφόρμας περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι ποτέ.) Το σωτήριο Wii που ξαναέκανε τη Nintendo hip. Τις αμέτρητες (όχι ώρες και ημέρες) βδομάδες που ίδρωνες πάνω από μια πλαστική κιθάρα.

Και μόνο το γεγονός πως ο ανταγωνιστής μπορεί πάντα να άλλαζε αλλά το ένα άκρο του διλήμματος ήταν πάντα “… ή Nintendo” κάνει κάπως λογικό το ότι υπάρχει σήμερα όχι μία, αλλά πολλές γενιές μεγαλωμένες με τους ήρωες αυτής της εταιρείας. Μπορείς να καταλάβεις την ηλικία κάποιου απλώς μαθαίνοντας ποια παιχνιδομηχανή της Nintendo θυμάται να παίζει πρώτα. Ή έστω ποια έκδοσή της. Ποιο παιχνίδι είναι το αγαπημένο του.

Ίσως τίποτα να μην υπογραμμίζει εντονότερα αυτό το γεγονός, από (συμβολικής και μόνο, πια, σημασίας) κλείσιμο του ιστορικού περιοδικού Nintendo Power, νωρίτερα αυτό το μήνα. Το πρώτο τεύχος κυκλοφόρησε το 1988 και για το επόμενο ένα τέταρτο του αιώνα που ακολούθησε αποτελούσε πηγή πληροφορίας (και ενθουσιασμού) για τους ιδιοκτήτες Nintendo- άμεσα ή έμμεσα. Φυσικά πλέον ένα τέτοιο περιοδικό δεν έχει την παραμικρή χρησιμότητα, κι έτσι τερμάτισε τη διαδρομή του πριν λίγες μέρες, με έναν τρόπο που αν δεν δημιουργεί λίγη συγκίνηση μέσα σου, τότε δεν καταλαβαίνω πώς έχεις φτάσει σε αυτό το σημείο του κειμένου:

Το εξώφυλλο του τελευταίου τεύχους δεν είναι παρά μια σύγχρονη εκδοχή του πρώτου, με μοναδικό έξτρα στοιχείο… τι άλλο. Μια σημαιούλα τερματισμού πίστας από τα παλιά Mario Bros. Από το Super Mario 2, στο New Super Mario Bros. U. Από το Game Boy, μέχρι το Wii U, το νέο αστραφτερό παιχνίδι της διαχρονικής εταιρείας. Πίσω από την επανάληψη των μοτίβων του εξωφύλλου, κρύβεται κάτι γλυκό και καθησυχαστικό: Η γνώση πως όσο κι αν έχουν αλλάξει η εποχές (κάτι απολύτως απαραίτητο), κάποια πράγματα μπορούν να μένουν ίδια (κάτι απολύτως απαραίτητο).

Το τέλος μιας εποχής έρχεται να συναντήσει την αρχή μιας άλλης. Η Nintendo κυκλοφορεί το Wii U επιχειρώντας να παραμείνει αρχηγός σε αυτή την κούρσα που κάνει δεκαετίες πια, όταν οι αντίπαλοι δίπλα στους οποίους την ξεκίνησε δεν υπάρχουν πια. Όμως είπαμε: Ευτυχώς κάποια πράγματα μένουν ίδια. Και καθώς ολοκληρώνουμε μια διαδρομή πρώτο Nintendo Power του ‘88 στο τελευταίο του ‘12, από εκείνο το άβολο τούβλο Game Boy στο διαστημόπλοιο Wii, από τα χειριστήρια με καλώδια σε εκείνα που μεταφέρουν την κίνησή σου στους ψηφιακούς ήρωες της οθόνης, αυτό που δεν έχει αλλάξει ποτέ είναι αυτό.

Με την κυκλοφορία του Wii U, το σκονισμένο -πλέον- κουτί του Wii θα βρει τώρα κι εκείνο τη θέση του στη γωνία της ντουλάπας. Είναι απλώς η πιο πρόσφατη γραμμή στον τοίχο με τα ύψη ανά τα χρόνια, σε εκείνη την αμερικάνικη ταινία που λέγαμε.

Φίλε, ψηλώσαμε.

 

Οι σταθμοί

(μεγαλύτερη ανάλυση της εικόνας μπορείς να βρεις εδώ)

Στην πορεία αυτών των 25+ χρόνων, από το NES μέχρι το Wii U, κάποιες στιγμές ξεχωρίζουν περισσότερο από τις άλλες. Η Nintendo, όχι απλά μια εταιρεία αλλά έναν pop culture φαινόμενο, είχε πολλά να συνεισφέρει. Ξεχωρίζουμε κάποια από αυτά.

6 παιχνίδια

Tetris (Game Boy)

Χωρίς το Tetris δεν υπάρχει μπλοκμπάστερ Game Boy, χωρίς μπλοκμπάστερ Game Boy ζούμε σε κάποιο άλλο, διαστρεβλωμένο σύμπαν.

Super Mario Galaxy 2 (Wii)

Είναι η καλύτερη πλατφόρμα όλων των εποχών; Ναι, είναι, μακράν, Η Καλύτερη Πλατφόρμα Όλων Των Εποχών.

Pokemon (Game Boy)

Τι να πούμε για τα Πόκεμον; Υπάρχει σημείο στο οποίο σταματά να είναι εθιστικό το αρχικό, κυρίως παιχνίδι;

The Legend of Zelda: Ocarina of Time (N64)

Η ατμόσφαιρα, ο φόβος, η αγωνία, το εκπληκτικό περιβάλλον, αυτή η φανταστική αίσθηση περιπέτειας που τόσο αμόλυντα μπόρεσε να μεταδώσει αυτό το παιχνίδι.

Street Fighter II Turbo (SNES)

Καλά, υπήρχε και στα ουφάδικα, αλλά πραγματικά δεν υπήρχε λόγος να έχεις SNES αν δεν είχες το επικό turbo version του απόλυτου παιχνιδιού ξύλου.

Mario Kart

Δεν έχει σημασία η μηχανή. Αυτό το παιχνίδι είναι ό,τι πιο διαολεμένα διασκεδαστικό έχει συλλάβει ποτέ ανθρώπινος νους. Μαθηματικά αποδεδειγμένο πως είναι αδύνατον να το βαρεθείς. Και όσο εξοργίζεσαι τόσο πιο πολύ σε πωρώνει. ΚΑΒΟΥΚΙ! ΒΓΑΛΕ ΠΙΣΩ ΤΙΣ ΜΠΑΝΑΝΕΣ ΓΡΗΓΟΡΑ.

 

6 αντικείμενα

(αυτό είναι το καλύτερο πράγμα στην ιστορία)

Jenga Donkey Kong

Χειμωνιάτικος σκούφος Goomba

Πορτοφόλι Triforce Zelda

Μπρελόκ Boo

Nintendo Monopoly

Παντόφλες Mario Bros. Χειμώνας ήρθε μωρέ.

(όλα υπάρχουν στο amazon)

 

3 κείμενα

Τα καλύτερα παιχνίδια του Game Boy

Αιώνιο Δίλημμα: Super Mario ή Sonic

Η φωνή του Super Mario