Μην διανοηθείς να δεις το ‘The Missing’ αν δεν έχεις γερό στομάχι

Μια απ’ τις αναμνήσεις που είμαι πια πεπεισμένος πως θα με συνοδεύει μέχρι τα πολύ βαθιά γεράματα, είναι ένα περιστατικό που συνέβη τη μέρα που έδινα προφορικές εξετάσεις για δίπλωμα αγγλικών. Advanced ήταν τώρα, Proficiency, ομολογώ πως δεν θυμάμαι και δεν έχει κι ιδιαίτερη σημασία.

Αυτό που θυμάμαι είναι πως πήγαινα Γυμνάσιο κι ο χώρος εξέτασης ήταν ένα ξενοδοχείο του κέντρου. Εκεί, με συνόδευσε ο πατέρας μου και μαζί περιμέναμε έξω στο δρόμο να περάσει η ώρα μέχρι να έρθει η σειρά μου να εξεταστώ.

“Έλα Αμπατζή μπαίνουμε”, φώναξε κάποιος απ’ τους συμμαθητές μου και τον ακολούθησα βιαστικά. Τόσο βιαστικά, που δεν ειδοποίησα ποτέ τον πατέρα μου ότι μπαίνω, όσο εκείνος είχε πεταχτεί μέχρι το περίπτερο.

Στα προφορικά τα πήγα αρκετά καλά, βγήκα ευχαριστημένος κι ανακουφισμένος και ανυπομονούσα να μοιραστώ με τον πατέρα μου τα ευχάριστα. Μόνο που ο πατέρας μου με υποδέχτηκε έξαλλος, φωνάζοντας, αφού είχε περάσει την τελευταία ώρα αναζητώντας με. Θυμάμαι να τον κοιτάζω με απορία όσο ούρλιαζε πως ετοιμαζόταν να πάρει την αστυνομία και ρωτούσε εναγωνίως όλους τους συμμαθητές μου αν με είδαν.

“Πώς κάνει έτσι ο υπερβολικός;” σκέφτηκα από μέσα μου, η τυπική δηλαδή αντίδρασή μου σχεδόν σε όλα, όσο του εξηγούσα τι είχε συμβεί. Το να χάνει ένας πατέρας το γιο του για λίγη ώρα, δεν μου φάνηκε και το τέλος του κόσμου.

Αν είχα δει από τότε το ‘The Missing’, νομίζω ότι θα τον είχα καταλάβει πολύ περισσότερο και θα του είχα ζητήσει χίλες φορές συγγνώμη.

Τι είναι το ‘The Missing’

Σ’ αυτό το κείμενο δεν θέλω να πω και πάρα πολλά για τις ερμηνείες, τη σκηνοθεσία και την πλοκή της σειράς. Εξαιρετικά είναι όλα αυτά, όμως εγώ θέλω να μιλήσω κυρίως για τα συναισθήματα που μου δημιούργησε. Μερικές γενικότερες πληροφορίες μπορώ ωστόσο να τις μοιραστώ.

Όπως ας πούμε ότι πρόκειται για Αγγλοαμερικάνικη παραγωγή, η οποία στο νησί προβλήθηκε μέσω του BBC, αποτελείται από 8 επεισόδια της 1 ώρας το καθένα και πίσω απ’ το σενάριο βρίσκονται τα αδέρφια Harry και Jack Williams.

Στα 8 αυτά επεισόδια, παρακολουθούμε την ιστορία ενός ζευγαριού Άγγλων, του Τόνι (αυτός βασικά είναι Ιρλανδός, με τις προφορές του και τα όλα του) και της Έμιλι Χιούζ, οι οποίοι κατά τη διάρκεια των διακοπών τους στη Γαλλία το καλοκαίρι του 2006, χάνουν τον 5χρονο γιο τους Όλιβερ μέσα στο χαμό των πανηγυριών του γκολ του Ανρί στον προημιτελικό των Γάλλων με τη Βραζιλία.

Το ‘σήμερα’ της ιστορίας είναι το 2014, δηλαδή 8 χρόνια μετά την εξαφάνιση του Όλιβερ, όμως με flashback επιστρέφουμε πολύ συχνά πίσω στο 2006, όπου σιγά-σιγά μας αποκαλύπτεται τι ακριβώς συνέβη τότε.

Μέσα στα 8 αυτά χρόνια, οι 2 γονείς έχουν μάθει ελάχιστα πράγματα για την τύχη του γιου τους κι έχουν επιστρέψει στο Λονδίνο, όταν ο πατέρας βρίσκει ένα στοιχείο το οποίο μπορεί να αποκαλύψει τι ακριβώς συνέβη στον Όλιβερ κι επιστρέφει στο σημείο της εξαφάνισης. Με τη βοήθεια του Ζουλιέν, του συνταξιούχου πια ντετέκτιβ ο οποίος είχε αναλάβει τότε την υπόθεση, προσπαθούν να βγάλουν μια άκρη για όλα όσα έγιναν τότε.

Αυτά που σου προκαλεί το ‘The Missing’

Τις ημέρες που αποφάσισα να ξεκινήσω τη σειρά, στις ειδήσεις είχε επιστρέψει η υπόθεση του μικρού Μπεν που εξαφανίστηκε στην Κω. Μια υπόθεση με πολλά κοινά στοιχεία με αυτή του Όλιβερ.

Για την υπόθεση του Μπεν, έχω διαβάσει κι έχω δει πολλά τα τελευταία χρόνια, όπως και για πολλές ακόμα υποθέσεις παιδιών των οποίων τα ίχνη απλά μια μέρα χάθηκαν. Πάντοτε, τις αντιμετώπιζα με μια απάθεια. Στεναχωριόμουν, προφανώς, αλλά δεν μπορούσα ποτέ να συναισθανθώ το δράμα των γονιών μπροστά στην απώλεια των παιδιών τους.

Αυτό ακριβώς κατορθώνει με άψογο τρόπο το ‘The Missing’. Σε βάζει στα παπούτσια του Τόνι και της Έμιλι. Αγωνιάς κι εσύ για τον μικρό Όλιβερ, χαίρεσαι κάθε φορά που προκύπτει ένα νέο στοιχείο, κάθε φορά που υπάρχει η παραμικρή υπόνοια πως μπορεί και να είναι ζωντανός.

Το μυστήριο για το τι μπορεί να έχει συμβεί όμως είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου. Πιο κάτω, συναντάς μια αφήγηση πάνω στις διαφορετικές αντιδράσεις των δύο γονιών απέναντι στην τραγωδία. Απ’ τη μία η μητέρα που προσπαθεί να συνεχίσει τη ζωή της και να αφήσει πίσω της αυτό που συνέβη, κι απ΄την άλλη ο πατέρας που αρνείται να διανοηθεί έστω να συνεχίσει τη ζωή του κι αισθανόμενος ενοχή για την απώλεια του γιου του, συνεχίζει να ψάχνει κάθε σπιθαμή της υπόθεσης μέχρι την άκρη του νήματος.

Ο Όλιβερ μπορεί να έχει πέσει θύμα διακίνησης οργάνων, παιδεραστίας, μπορεί και να έχει απαχθεί. Ενώ αυτό θα έπρεπε θεωρητικά να είναι το κεντρικό σημείο της σειράς, η σχέση των δύο γονιών, οι αντιδράσεις τους, ο τρόπος που στέκονται απέναντι στην τραγωδία κι ο τρόπος που εσύ στέκεσαι μουδιασμένος απέναντι σε όλα αυτά, είναι τελικά η πραγματική ουσία της σειράς.

Μιας σειράς που το τέλος κάθε επεισοδίου της σε αφήνει με ένα ασήκωτο βάρος στο στομάχι. Στο μυαλό μου, το να βλέπει ένας γονιός το παιδί του να φεύγει απ’ τη ζωή ήταν πάντα το χειρότερο πιθανό σενάριο, βγαλμένο κατευθείαν μέσα από σκοτεινούς εφιάλτες.

Μετά απ’ αυτή τη σειρά, αναθεώρησα. Το κενό, η απορία, η αίσθηση του να μην ξέρεις που ακριβώς μπορεί να βρίσκεται το παιδί σου για χρόνια ολόκληρα, είναι πολύ χειρότερα. Στο τέλος της σειράς, αισθάνθηκα πως οι δύο γονείς δεν αναζητούν πια το παιδί τους, τουλάχιστον όχι ζωντανό, αλλά αναζητούν απλά μια απάντηση που θα τους επιτρέψει να συνεχίσουν τις ζωές τους.

Εκτός απ’ την αληθινή στεναχώρια και την αγωνία, η σειρά σου παρουσιάζει ανθρώπους με ψυχικές ασθένειες που προσπαθούν με κάθε τρόπο να απαλλαγούν απ’ αυτές, ανθρώπους που θα κάνουν τα πάντα για να πετύχουν και ανθρώπους που θα κάνουν τα πάντα για να γλιτώσουν.

Η ουσία είναι πως στο τέλος της ημέρας, το ‘The Missing’ θα σε κάνει να ευχηθείς να μην νιώσεις ποτέ αυτό το απαίσιο συναίσθημα που αισθάνονται σε όλη τη διάρκεια της σειράς οι δύο γονείς. Αυτό το αναπάντητο “τι μπορεί να έχει συμβεί;”.

Πού είναι το αναθεματισμένο closure που ζητήσαμε; *Προσοχή Spoilers*

Μετά από 7 επεισόδια διαρκούς συναισθηματικού rollercoaster, αγωνίας και στεναχώριας, στο τελευταίο επεισόδιο της σεζόν μαθαίνουμε επιτέλους τι συνέβη στον μικρό. Μόνο που δεν ανακαλύπτεται ποτέ το πτώμα του, γεγονός το οποίο συνεχίζει να δίνει στον πατέρα την ελπίδα ότι ο γιος του ζει και δεν δίνει ούτε στους γονείς, ούτε σε εμάς το αναθεματισμένο closure.

Και μπορεί στη ζωή να μην υπάρχει πάντα closure, όμως μετά από 8 επεισόδια γεμάτα άρρωστους παιδεραστές, αυτοκτονίες, δράματα και απογοητεύσεις, διάολε το αξίζαμε. Κι αν όχι εμείς, το άξιζε η μητέρα του Όλιβερ, η οποία παραδέχθηκε πως μόλις έμαθε ότι ο γιος της σκοτώθηκε, ένιωσε μια στιγμιαία ανακούφιση γιατί αυτό το “τι έχει συμβεί;” απαντήθηκε.

Άλλωστε κι ο Ζουλιέν παραδέχεται στον Τόνι πως είναι καλύτερο το σενάριο ο Όλιβερ να έχει πεθάνει, απ’ το να ζει 8 εφιαλτικά χρόνια ως θύμα απαγωγής.

Άλλα όχι, η σειρά συνεχίζει να μας βασανίζει, αφού κλείνει με πλάνο του πατέρα στη Ρωσία, εκεί όπου σταματάει άγνωστα παιδιά ελπίζοντας πως θα βρει το γιο του. Μια αέναη ελπίδα που δεν θα τον αφήσει ποτέ να προχωρήσει, να συνεχίσει τη ζωή του και να βρει το γαμημένο το closure κι αφήνει και σε εμάς μια μικρή αναπάντητη ελπίδα για το μέλλον του παιδιού.

Σκέτος εφιάλτης. Γι’ αυτό λοιπόν, το δράμα κάθε γονιού του μικρού Όλιβερ ή Μπεν είναι πια στα μάτια μου το μεγαλύτερο δυνατό δράμα εκεί έξω. Και στην περίπτωση του πρώτου, ήταν ένα δράμα χωρίς τέλος.

Στη δεύτερη σεζόν, πρωταγωνιστεί άλλο ζευγάρι, κι ο συνδετικός κρίκος με την πρώτη είναι ο Ζουλιέν. Προσωπικά, πες με σαδιστή αλλά ανυπομονώ. Ελπίζω απλά να έχει τέλος κι ας είναι και δυσάρεστο.