Μην γκουγκλάρεις την ‘αρρώστια’ σου

Έχω μεγαλώσει με αρχές. Μια από τις πιο σημαντικές είναι ότι πηγαίνουμε στο γιατρό μόνο αν ο πονόδοντος ή όποιος πόνος είναι τόσο μεγάλος που η μούρη σου παραμορφώνεται. Γενικά, έχουμε υποσχεθεί σαν οικογένεια να μην κουράζουμε πολύ τους γιατρούς.

Αυτό που σίγουρα συνέβαλε στο να τηρήσω κι εγώ την παράδοση είναι η μητέρα μου που, παρότι νοικοκυρά από τα γεννοφάσκια της, έχει σπουδάσει την τέχνη του γιατρού στο καλύτερο και πιο έγκριτο πανεπιστήμιο. Στο πεζοδρόμιο. Όπου πεζοδρόμιο, ηρέμησε, λίγα για τη μάνα μου. Πεζοδρόμιο ίσον ζωή.

…

Άντε μπράβο.

(Μισό να γελάσω με το πόσο χρονών είμαι και μετά να μπλαβιάσω από το κλάμα).

Οι διάλογοι αμέτρητοι και σε ποσότητα και σε ποιότητα. Το πρόβλημα είναι ότι όσο περνάνε τα χρόνια μακριά από το πατρικό μου, η μητέρα-ιατρός ακούγεται όλο και πιο διεκπεραιωτική:

“Ρε μαμά, νιώθω ένα μούδιασμα αριστερά από το στομάχι, τι είναι”;

“Α, τίποτα τίποτα, νευρόπονος. Άμα σε πονάει και αύριο, ξαναπάρε με”.

(Την επόμενη μέρα)

“Έλα, το μούδιασμα που σου ‘λεγα χτες, νομίζω ότι το νιώθω ακόμα”.

“Νομίζεις ή το νιώθεις”;

“Νομίζω”.

“Ε, εντάξει, ιδέα σου είναι, τίποτα δεν έχεις”.

Ούτε ο Ευρυπιώτης στους Απαράδεκτους τέτοια διαπιστευτήρια.

Καμιά φορά θέλω να της πω ότι έχω κάτι πάρα πολύ σοβαρό απλά για να τραβήξω την προσοχή της, αλλά τη λυπάμαι προκαταβολικά για την τσάμπα τρομάρα και δεν το κάνω. Για να μην την ενοχλώ μετά τις 10 το βράδυ που κοιμάται, άρχισα να γκουγκλάρω τα προβλήματά μου και να μαθαίνω τις πιθανές μου παθήσεις.

Από τότε πεθαίνω σταθερά μία φορά το μήνα.

Μην γκουγκλάρεις αν πρηστεί ο αδένας κάτω από τη μασχάλη σου

Γυρνώντας ένα βράδυ μετά τη δουλειά και βγάζοντας την μπλούζα μου σαν άλλος ζεν πρεμιέ του Κάτω Παγκρατίου (να ενημερώσω κάπου εδώ ότι απέναντι μένει ο Σταύρος ο Ζαλμάς και λογικό είναι, υπάρχει ανταγωνισμός), διαπίστωσα ότι με πονάει η δεξιά μου μασχάλη ή αμασχάλη, όπως αρέσει στη γιαγιά μου να τη λέει.

Αρκετά ανήσυχος για έναν πόνο που δεν με είχε ξαναβρεί, γκούγκλαρα τις λέξεις ‘μασχάλη’, ‘πόνος’, ‘αδένας’ και ‘πρησμένος’ με τυχαία σειρά και περίμενα τα αποτελέσματα. Στα πρώτα links της αναζήτησης, εμφανίστηκαν κάποιες ιατρικές σελίδες που φαίνονταν αξιόπιστες, τουλάχιστον από το όνομα. Τις άνοιξα όλες σε ξεχωριστά tabs -γιατί ήθελα να τοποθετηθούν όσο περισσότεροι ειδικοί γίνεται- και έσκυψα πάνω από το πρόβλημά μου.

Στην αρχή κάθε ανάλυσης, όλα μοιάζουν καθησυχαστικά. Οι άνθρωποι των e-ατρικών (συγγνώμη) σελίδων επισημαίνουν από νωρίς το προφανές, δηλαδή το “τράβα αγόρι μου σε κάνα γιατρό που θες νυχτιάτικα γνωμάτευση από τον καναπέ σου”, αλλά είναι γενικότερα ήρεμοι και προσπαθούν να μη σε πάρουν από τα μούτρα.

Για παράδειγμα, ξεκινάμε με κάτι εγκυκλοπαιδικό. Να ξέρεις από τι πάσχεις δηλαδή, να ξέρεις την ιστορία που κουβαλάει. Αδένας κάτω από τη μασχάλη. Μαθαίνω ότι λέγεται λεμφαδένας και ότι κουβαλάμε περίπου 500 τέτοιους. Πολύ καλά, προχωράμε. Πού προχωράμε; Με μια  διαγώνια ανάγνωση του κειμένου, ασυναίσθητα, αυτόματα και κυρίως αποτελεσματικά, το μάτι πέφτει σε όλες τις κακές λέξεις.

Το στομάχι επιστρέφει από τα Ciao. Κάτι μου λέει για κάτι μυγάκια στη βιτρίνα, δεν καταλαβαίνω, έχω τα δικά μου. Περνάω στο ψητό. Πρέπει να σταθώ ψύχραιμος και στο κάτω-κάτω, καλά να πάθω που δεν κάνω τακτικά εξετάσεις. Κλασικός ανεύθυνος κι εγώ, πρώτα εμφανίζεται το πρόβλημα και μετά ξυπνάω από το λήθαργο.

Βάζω κάτω τις αιτίες που οδηγούν σε διόγκωση των λεμφαδένων και τις τσεκάρω μία-μία. (Ότι ο αδένας μου ήταν πρησμένος το καταλάβαινες δια της αφής, δεν χρειαζόταν προχωρημένο iq).

Απόστημα δοντιού ή έγκλειστο δόντι: Όχι, όλα καλά.

Λοιμώξεις των ώτων: Ούτε.

Κρυολόγημα, γρίπη και άλλες λοιμώξεις: Μια χαρά νιώθω, ήμουν κρυωμένος όλο το ’15, αλλά όχι πια.

Ουλίτιδα: Βρε κάνε μας τη χάρη, πού κολλάει η ουλίτιδα;

Μονοπυρήνωση: Την έχω περάσει.

Στοματικά έλκη: Μήπως εννοείς στομαχικά;

Φυματίωση: Τι άλλα εσείς;

Δερματικές λοιμώξεις: Όχι, τα πηγαίνω πολύ καλά με τα δερματικά.

Ευτυχής που απέκρουσα όλα τα πιθανά αίτια, σκρόλαρα προς τα κάτω και πήγα στα βαριά. Ένας συνάνθρωπός σας παρακαλούσε μες στη μαύρη νύχτα να είχε και ουλίτιδα και ωτίτιδα και απόστημα και φυματίωση και ό,τι μπορείς να φανταστείς ταυτόχρονα. Δεν χρειάστηκαν πάνω από δέκα λεπτά καθαρής, απερίσπαστης σύσκεψης με μένα για να βρω πώς θα πολεμήσω τη μεγάλη αρρώστια.

Δεν είμαι ο πιο αρρωστοφοβικός ή υποχόνδριος άνθρωπος που ξέρεις, απλά παίρνω στα σοβαρά τους επιστήμονες. Ε, και οι επιστήμονες στο ίντερνετ δεν μασάνε τα λόγια τους. Δεν παίζουν με τις πιθανότητες. “Ναι φίλε ασθενή, ο αδένας σου μπορεί να πρήστηκε επειδή στραβοκοιμήθηκες, αλλά οφείλω να σου πω ότι μπορεί να μην προλάβεις να ξαναδείς την εθνική ποδοσφαίρου να κερδίζει. Πρέπει να λέμε τα πράγματα ως έχουν”.

Το περιστατικό με τον αδένα και τη μασχάλη δεν είναι το πρώτο που με ανάγκασε να ψάξω το μέλλον μου online. Αν οφείλω να ‘δώσω’ κάτι στην online ιατρική είναι η επιμονή της -έστω στο τέλος των κακών μαντάτων- να σε στέλνει σε ‘κάποιον πραγματικό γιατρό τον οποίο μπορείς να πιάσεις, να δεις και να ακούσεις, επειδή πάντα η γνωμάτευση του είναι αυτή που μετράει περισσότερο’.

Ο πόνος στη μασχάλη εξαφανίστηκε μετά από λίγες μέρες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε βδομάδα δεν με βρίσκει ένας υπέροχος, κατά την online επιστήμη, λόγος για να αρχίσω να αποχαιρετώ τους οικείους μου.

Επειδή οι αλλεπάλληλες μου επισκέψεις στα εξωτερικά ιατρεία της Google κατάφεραν αφενός να με αγχώσουν σε τραγικό βαθμό και αφετέρου απέτυχαν να με στείλουν σε έναν κανονικό γιατρό αφού τα συμπτώματα τελικά υποχωρούσαν, το αστειάκι με τις online αναζητήσεις κόπηκε μαχαίρι.

Να, τώρα δηλαδή, που στα γράφω αυτά και έχω ένα πονάκι στην πλάτη (ξέρεις τι λένε για τα πονάκια στην πλάτη ε, καραμπινάτο έμφραγμα), δεν τολμάω να ανοίξω το Google. Facebook κατευθείαν.