Μία Κυριακή στο Broadway με τον Jake Gyllenhaal

Ένα πάρκο. Μερικοί καυστικά κουτσομπόληδες περαστικοί. Κοπέλες που ψάχνουν την τύχη τους στον καμβά ενός δύστροπου, εγωπαθή ζωγράφου. Είναι Κυριακή και τις Κυριακές, όλες οι μελαγχολίες επιτρέπονται. Ακόμα και αυτές που ‘δίνουν’ τον καθωσπρεπισμό μίας μάνας που μιλάει στο παιδί της στον πληθυντικό. Ακόμα και εκείνες που ξετυλίγουν κινηματογραφικά τον θυμό μίας γυναίκας που ερωτεύθηκε το λάθος άνθρωπο.

‘Πολύ ντράμα κουίν, η τύπισσα‘, βάζω στοίχημα ότι θα σχολίαζε η ίδια για τον εαυτό της.

Είμαστε στο θέατρο Hudson της ξακουστής Broadway Street και εντός ολίγων δευτερολέπτων ο George του έργου ‘Sunday in the Park with George’ θα εμφανιστεί στη σκηνή. Θα πηγαινοέρθει λίγο φουριόζος και θα ψαχουλέψει εξονυχιστικά το μοντέλο του μέχρι να του βγάλει την τέλεια στάση. Την απόλυτα ιδανική για να ‘χτίσει’ τον πίνακά του. Μέσα στο μπλε φραμπαλεδένιο της φόρεμα, η επίλεκτη μούσα του τον σαρκάζει τον εαυτό της που είναι ερωτευμένη με έναν άντρα που τον απασχολούν μόνο τα χρώματα και τα πινέλα.

ΠΡΩΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ: ΤΟ ΕΡΓΟ

Το μιούζικαλ του Stephen Sondheim είναι βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο του James Lapine, ‘Sunday in the Park with George’. Ο συνθέτης εμπνεύστηκε το έργο όταν ο πίνακας ‘A Sunday Afternoon on the Island of La Grande Jatte‘ του Γάλλου ζωγράφου George Seurat έπεσε στα χέρια του. Η ιστορία παρουσιάζει μία fictional εκδοχή της ζωής του καλλιτέχνη κατά την οποία ο ίδιος, βυθίζεται μέσα στα έργα του και αναδύεται μετά θάνατον, μέσα από την καλλιτεχνική φύση του εγγονού του.

Πρόκειται για έναν δυνατό καυστικό σχολιασμό της λεγόμενης ‘καταραμένης ζωής‘ ενός καλλιτέχνη αλλά και του τρόπου που το κοινό του τον ερωτεύεται, τον μισεί, τον ζηλεύει, τον κατηγοριοποιεί.

Το μιούζικαλ έχει μεταξύ άλλων κερδίσει βραβείο Pulitzer και δύο Tony Awards.

ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ: Η ΦΑΝ ΠΟΥ ΑΡΓΗΣΕ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΕΝΤΕ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ

Ή όσο χρειάζεται μία μεγάλη ξύλινη πόρτα των δύο φύλλων για να κλείσει ερμητικά.

Η κινηματογραφική εκδοχή της εισόδου μου στο Hudson Theater θα είχε πολλά σταματημένα καρέ επενδυμένα με μουσική αγωνίας. Τα φύλλα της μεγάλης πόρτας είχαν ήδη ξεκινήσει να συναντήσουν το ένα το άλλο σαν ερωτευμένους σε αμμουδιά (αλήθεια γιατί ποτέ αυτή η εικόνα δεν έχει βότσαλο;) την ώρα που εμείς, με βηματισμό ολυμπιονικών την ώρα που κόβουν το νήμα του τερματισμού, ξεγλιστρήσαμε στο εσωτερικού του θεάτρου που χαμήλωνε σιγά σιγά τα φώτα του.

Μία πορεία (και όμως) δύο δρόμους παρακάτω καταδίκασε το uber μας στην απόλυτη ακινησία και εξανάγκασε εμάς να τρέχουμε σαν τους τρελούς για να προλάβουμε εγκαίρως το τρίτο κουδούνι της παράστασης.

Το μόνο που πρόλαβα να δω πριν τα φώτα σβήσουν και ο Jake βγει επί σκηνής ήταν ότι οι μόνες ελεύθερες θέσεις στο χώρο ήταν οι δικές μας. Και άλλων πέντε που μπήκαν ενώ είχε ήδη ξεκινήσει η παράσταση. (Ντροπή) Α! Και κάτι διάσπαρτα ταγέρ κοσμικών (φαντάζομαι) κυριών που περνούν το Πάσχα τους στο θέατρο.

ΤΡΙΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ: ΤΟ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑ

Μία καταπληκτική Annaleigh Ashford να ερωτεύεται τον ζωγράφο της καρδιάς της και να ειρωνεύεται τον ίδιο της τον εαυτό με τις φρούδες ελπίδες της ότι κάποτε θα τον κάνει δικό της. Ακόμα πιο υπέροχη και απολαυστική όταν στο δεύτερο μέρος υποδύεται την ηλικιωμένη κόρη του ζωγράφου (ναι, προφανώς και κάνει παιδί μαζί του). Παρεμπιπτόντως, αν σου θυμίζει κάτι στη φωτογραφία έχει παίξει στο Masters of Sex. Εμένα μου θύμιζε κάτι η φωνή της και είχε τραγουδήσει στο Frozen. 

Μία εξαιρετικά λιτή σκηνοθεσία όπως ακριβώς αρμόζει σε έναν μεταϊμπρεσιονιστή ζωγράφο όπως ήταν ο George Seurat, κατά τόπους κινηματογραφικά τοποθετημένη ενώπιόν μας παρέα με τον πίνακα που ενέπνευσε το εν λόγω μιούζικαλ.

Και τώρα, η στιγμή που όλοι περιμέναμε. Οι παλμοί της καρδιάς ανεβαίνουν, το χειροκρότημα δεν σταματά ***

Ένας πραγματικά υπέροχος Jake Gyllenhaal. Ένας κάτι παραπάνω από πειστικός χαμένος στο έργο του ζωγράφος που γνώριζε ότι θα πεθάνει και έχτιζε την υστεροφημία του. Ένας χαμογελαστός, ευδιάθετος στην υπόκλιση ηθοποιός που με γέλια αντιμετώπιζε την καζούρα των συμπρωταγωνιστών του όταν κατά την υπόκλιση προσπαθούσαν να πουλήσουν στο κοινό ζωγραφιές για καλό σκοπό. ‘Τις έχει αγγίξει ο χολιγουντιανός ηθοποιός Jake Gyllenhaal‘ έλεγαν και γελούσαν ενώ ο ίδιος υπέγραφε τις ζωγραφιές σαν τα αυτόγραφα.

Το πιο αστείο από όλη την τζιλε-γκίλε-δενεχωιδεα-νχαλική εμπειρία μου στο όχι και τόσο φαντασμαγορικό όσο το περίμενα Broadway είναι η φωνή του Jake. Η οποία ήταν εξαιρετική. Όχι ότι των υπολοίπων συντελεστών δεν ήταν. Τουναντίον. Ωστόσο, δεν μπορώ να μην του δώσω τα εύσημα και για αυτό. Και να μην απαιτήσω να πάρει κάποια στιγμή το Όσκαρ με τιμές Leonardo DiCaprio και βάλε.

Α! Και να μην γράψω ένα ‘Jake, αλήθεια ευχαριστώ που συνόδεψες το ‘Πρώτη Φορά Broadway’ μου’. Και ας πέσει κάτω.

ΝΑ ΠΕΣΕΙ Η ΑΥΛΑΙΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ