Μία Νύχτα του Αυγούστου: Γιατί η σκηνή Γιούλικας Σκαφιδά- Γιάννη Στάνκογλου είναι εξοργιστική
Τα βλέμματα μεταξύ Γιούλικας Σκαφιδά και Γιάννη Στάνκογλου δεν είναι συγκλονιστικά, αλλά εξοργιστικά.
- 10 ΟΚΤ 2022
Στο χθεσινό επεισόδιο του Μία Νύχτα του Αυγούστου, μία σκηνή συγκλόνισε το κοινό και έγινε θέμα συζήτησης στο Twitter. Η Μαρία, την οποία υποδύεται η Γιούλικα Σκαφιδά, μαθαίνει ότι κανείς δεν έχει επισκεφτεί τον Ανδρέα, τον δολοφόνο της αδερφής της, που υποδύεται ο Γιάννης Στάνκογλου, εδώ και έξι χρόνια στη φυλακή.
Αποφασίζει λοιπόν -τι πιο φυσιολογικό, not- να πάει να τον δει στο επόμενο επισκεπτήριο. Η σκηνή που συναντιούνται οι δύο χαρακτήρες και τα βλέμματα που έριξαν ο ένας στον άλλον, έκαναν το κοινό να ανατριχιάσει.
Το ανατριχιαστικό βέβαια δεν είναι τα βλέμματα και η υποκριτική ικανότητα των δύο ηθοποιών, αλλά το ότι είδαμε τον χαρακτήρα της Μαρίας να επισκέπτεται τον γυναικοκτόνο της αδερφής της. Τα κίνητρα της επίσκεψης δε δικαιολογούνται επαρκώς από τη σειρά. Όταν τελειώνει το επισκεπτήριο ο Ανδρέας λέει στη Μαρία «Σε παρακαλώ να έρχεσαι, κάθε τέλος του μήνα να έρχεσαι να σε θωρώ», και αυτά τα λόγια από ό,τι φαίνεται ήταν ικανά για να πείσουν τη Μαρία να ξαναπάει.
Στη συνέχεια του επεισοδίου, βλέπουμε τη Μαρία να επισκέπτεται για δεύτερη φορά τον Ανδρέα και να υφίσταται κακοποίηση από τον φύλακα την ώρα που της κάνει έλεγχο. Ο Ανδρέας την παρακαλάει να συνεχίσει τις επισκέψεις της, οπότε κακώς εχόντων των πραγμάτων θα δούμε και στα επόμενα επεισόδια να κακοποιείται η Μαρία, και να ρομαντικοποιείται ο γυναικοκτόνος της αδερφής της.
Η ρομαντικοποίηση του γυναικοκτόνου
Δεν είναι περίεργο, ειδικά στα 60s που είναι τοποθετημένα τα γεγονότα του Μία Νύχτα του Αυγούστου, να ρομαντικοποιείται ένας γυναικοκτόνος. Ο Ανδρέας είχε σκοτώσει την Άννα, αφού έμαθε για τον δεσμό της με τον ξάδερφό του, Μανώλη. Η λέξη «γυναικοκτονία» τότε ήταν άγνωστη, και τέτοιου είδους εγκλήματα θεωρούνταν «εγκλήματα τιμής».
Για να φέρουμε και ένα παράδειγμα από την πραγματική ζωή, στην Ελλάδα το 1960, η Ελευθερία, μια 22χρονη φοιτήτρια, σκοτώθηκε από τον αδερφό της, Ναπολέων, επειδή διατηρούσε σχέση με έναν συνομήλικό της, χωρίς να έχουν παντρευτεί. Εκτός από την αδερφή του, σκότωσε και τον σύντροφό της, αλλά και τη μητέρα του συντρόφου της(!).
Τα μέσα αναπαρήγαγαν την υπόθεση ως «έγκλημα τιμής» και μετά το τέλος της δίκης, πλήθος κόσμου βρέθηκε έξω από το δικαστήριο για να χειροκροτήσει τον δολοφόνο σαν να ήταν ήρωας(!). Αυτά συνέβαιναν στην Ελλάδα το γλυκό 1960, που τόσες ελληνικές σειρές αναπολούν.
Και ας αναφέρουμε και ένα ακόμα πιο πρόσφατο παράδειγμα. Το 2005, ο 45χρονος Αθανάσιος Δίγκας δολοφόνησε την 44χρονη σύζυγό του, Πόπη Χατζίδου και βρήκε στο πλευρό του τρεις απρόσμενους συμμάχους.
Η 84χρονη Χρυσούλα Χατζίδου, μητέρα του θύματος, στήριξε με πάθος τον γυναικοκτόνο, ενώ και οι δύο κόρες του ζευγαριού (15 και 21 ετών αντίστοιχα) κατέθεσαν υπέρ του.
«Η κόρη μου με τον Αθανάσιο Δίγκα ήταν 25 χρόνια μαζί. Κανένας από τους δύο όλο αυτό το διάστημα δεν έδωσε λαβές για σχόλια, ήταν πάντα αγαπημένοι. Ο γαμπρός μου είναι πάρα πολύ καλό παιδί. Η κόρη μου λίγο πριν συμβεί το περιστατικό μού είχε αναφέρει την ύπαρξη του τρίτου προσώπου. Εγώ την είχα μαλώσει γιατί ο γαμπρός μου ήταν εξαιρετικό παιδί.
Ο γαμπρός μου δεν έφταιξε καθόλου κι επιθυμώ να βγει από τη φυλακή, για να συμμαζέψει τα παιδιά του. Δεν πιστεύω ότι είχε πρόθεση να τη σκοτώσει. Την αγαπούσε την κόρη μου πάρα πολύ. Πιστεύω ότι το περιστατικό ήταν συμπτωματικό. Καβγάδισαν, μάλωσαν, την έσπρωξε και από αυτό τον λόγο έπεσε και χτύπησε» είχε καταθέσει η 84χρονη.
Όσα μας φαίνονται σήμερα εξοργιστικά, δεν ήταν καθόλου απίθανα λίγα χρόνια πριν. Η Μαρία θα μπορούσε να επισκέπτεται ή και να συγχωρήσει τον δολοφόνο της αδερφής της, ειδικά αφού αυτό που όπλισε το χέρι του ήταν «ζήτημα τιμής». Το πιο πιθανό μάλιστα είναι ότι το χωριό του γυναικοκτόνου θα τον αντιμετώπιζε ως ήρωα, όπως ακριβώς συνέβη και στην αληθινή περίπτωση του Ναπολέοντα.
Θα ήταν πραγματικά πιο εντάξει να βλέπουμε αυτή την εκδοχή στην αντιμετώπιση του γυναικοκτόνου και να θυμώνουμε με όλους, αντί η σειρά να τον ρομαντικοποιεί και να μας βάζει στη διαδικασία να τον λυπόμαστε από τη μία, και να επαινούμε τη Μαρία από την άλλη για το «μεγαλείο ψυχής» της. Δεν υπάρχει κανένα «μεγαλείο ψυχής» σε τέτοιες περιπτώσεις. Το ότι λυπάται η Μαρία τον γυναικοκτόνο σημαίνει ότι θεωρεί ότι ίσως με ένα τρόπο η αδερφή της άξιζε να πεθάνει. Και αφού δεν εξηγούνται (προς το παρόν) επαρκώς οι λόγοι των επισκέψεών της, αυτό είναι το μόνο που μπορούμε να συμπεράνουμε.
Το αυστηρό βλέμμα που έριξε η Μαρία και το κουταβίσιο βλέμμα του Ανδρέα δε μας ικανοποιεί. Το Μία Νύχτα του Αυγούστου όφειλε να πάρει μια πιο ξεκάθαρη θέση στο ζήτημα της γυναικοκτονίας.
