Μια βραδιά με τον Βαγγέλη Γερμανό

Για όσες και όσους δεν γνωρίζουν τα Μουσικά Ταξίδια, να σας ενημερώσω ότι είναι μια (η μοναδική) μουσική εκπομπή στο αθλητικό ραδιόφωνο του Sport24radio, το οποίο εκπέμπει στους 103.3, αλλά ακούγεται και ιντερνετικά! Θα την πετύχετε κάθε Σάββατο, αργά τη νύχτα. Αρχικά ξεκινούσε στις 12 τα μεσάνυχτα και τελείωνε στις 2, αλλά από την 36η εκπομπή και μετά, περάσαμε στο περίφημο ‘γερμανικό νούμερο’, αρχίζοντας στις 2 τη νύχτα. Από τότε οι εκπομπές είναι ‘κονσέρβα’, έτσι ώστε να μπορέσουν και οι φουκαράδες οι ηχολήπτες να έχουν δικό τους το Σαββατόβραδο. Μπορεί με την αλλαγή του ωραρίου να χάθηκε η μαγεία του ζωντανού, όμως από την άλλη, μπορώ πλέον να φτιάχνω εκπομπές όσο θέλω μεγάλες, τρίωρες, τετράωρες, ακόμα και πεντάωρες και με αυτόν τον τρόπο να βγάζω τα μουσικά μου απωθημένα!

Τα οποία μουσικά απωθημένα πηγαίνουν αρκετά χρόνια πίσω, στην εφηβεία μου και τη Β’ Λυκείου, όταν έπιασα για πρώτη φορά στα χέρια μου μια φυσαρμόνικα. Ήταν ενός φίλου, ο οποίος όμως μόλις είδε τον έρωτά μου με την πρώτη ματιά για εκείνη, μου τη χάρισε. Αυτό ήταν! Την έκανα φύλλο και φτερό, την έλιωσα σχεδόν κυριολεκτικά. Λίγα χρόνια αργότερα, το 1986, σε μια εκδρομή της Νομικής στο Τολό (όπου πήγα επειδή εκείνο το φεγγάρι τραβιόμουν με μια νομικάρια), γνωρίστηκα με τον Παναγιώτη, φοιτητή τότε της σχολής. Ήταν από εκείνες τις κλασικές νύχτες που όλη η εκδρομή είχε συγκεντρωθεί στην παραλία, με την απαραίτητη φωτιά και την κιθάρα που έτυχε να παίζει ο Παναγιώτης. Είχα μαζί μου τη φυσαρμόνικα και αμέσως γίναμε ντουέτο και αυτοκόλλητοι.

Παναγιώτης, Θανάσης, Βαγγέλης και Θοδωρής

Στην Αθήνα, έχοντας ανταλλάξει τηλέφωνα, συναντηθήκαμε και από τότε μέχρι και σήμερα, με μικρότερα και μεγαλύτερα διαλείμματα, παίζουμε παρέα μουσική. Ο Πάνος είχε στήσει από τότε μια μπάντα, η οποία δεν είχε όνομα, αλλά όλοι τη λέγαμε Kourvas Group, από το επίθετό του, που είναι Κούρβας. Στις τρεις δεκαετίες που πέρασαν, από το σχήμα έχουν περάσει ατελείωτα μέλη, αγόρια και κορίτσια, ενώ και το μουσικό στιλ έχει αλλάξει πολλές φορές. Ροκ, μπαλάντες, έντεχνα, ρεμπέτικα, λαϊκά, ελληνικά, ξένα, ποπ, μπλουζ, δικά μας, απ’ όλα! Έχουμε φτάσει μέχρι και 9 άτομα πάνω στη σκηνή, αν και τα τελευταία χρόνια, από το 2005 και μετά, σταθεροποιηθήκαμε στους τέσσερις: ο Πάνος κιθάρα και φωνή, ο Κώστας μπάσο, ο Θοδωρής πλήκτρα και γαλλικό κόρνο κι εγώ φυσαρμόνικα και φωνή.

Από το 2003 και μετά, στέκι μας έγινε το “Μπαράκι του Βασίλη” στη Διδότου (που πλέον δεν υπάρχει, έκλεισε το 2011 και λίγο αργότερα μας άφησε και ο αγαπημένος Βασίλης), όπου τα τελευταία χρόνια, όταν είχαμε live, ερχόταν μαζί μας ο Νίκος Σπυρόπουλος από τους Τσοπάνα Rave και έπαιζε τύμπανα. Ο συγχωρεμένος ο Βασίλης ήταν εκείνος που μας ανάγκασε να βρούμε όνομα στο γκρουπάκι, για να μπορεί να μας διαφημίζει στις αφίσες και στο σάιτ του μαγαζιού. Του είχαμε κάνει διάφορα χουνέρια, μέχρι και ως “Οι ανεμώνες συγκρούονται για μια σπιθαμή θάλασσας” έχουμε παίξει (πώς θα χωρέσει αυτό σε αφισάκι ρε μαλακισμένα; μας φώναζε!), ώσπου καταλήξαμε στο Tourbus Band, παραφράζοντας το επίθετο του ιστορικού ιδρυτή Κούρβα!

Η αφίσα με το πλέον κουλό όνομα που έχουμε παίξει ποτέ!

Η αλήθεια είναι ότι αφού έκλεισε το “Μπαράκι”, βρεθήκαμε ξεκρέμαστοι, όχι ότι δεν υπήρχαν μέρη για να παίξουμε, αλλά νιώθαμε ‘ορφανοί’, τόσο πολύ είχαμε ταυτιστεί με τη συγκεκριμένη μουσική σκηνή. Την τελευταία πενταετία έχουν γίνει διάφορες προσπάθειες επανενεργοποίησης του σχήματος, αλλά όλες έχουν πέσει στο κενό, με βασικό (μάλλον και μοναδικό) υπαίτιο εμένα. Το ξέρω πως κάποια στιγμή θα ανέβουμε και πάλι στη σκηνή για να παίξουμε, όμως το σημαντικότερο είναι ότι μια φορά Tourbus Band, πάντα Tourbus Band! Και πάνω σε αυτό στηρίχτηκα όταν σκεφτόμουν πώς ακριβώς να γιορτάσουμε τη συμπλήρωση δυο χρόνων και εκατό εκπομπών στα Μουσικά Ταξίδια. Για τους τελείως αμύητους, να πω ότι εκτός από ατελείωτα αφιερώματα σε διάφορα είδη μουσικής, κάποιες φορές είχα και καλεσμένους.

Δεν ήταν πολλοί σε αυτά τα δύο χρόνια, αλλά σίγουρα ήταν όλοι τους ένας κι ένας. Έχουμε και λέμε (με σειρά εμφάνισης): Δημήτρης Πουλικάκος, Μαρία Κωνσταντάκη, Βάσια Αργέντη, Θάνος Μικρούτσικος, Βαγγέλης Γερμανός, Νίκος Ανδρουλάκης, Κώστας Τουρνάς, Σπύρος Πάζιος, Βασίλης Λέκκας, Μπάμπης Στόκας και Λάκης Παπαδόπουλος (συν τους δικούς μας, Γιάννη Φιλέρη, Freddo, Αλέξανδρο Τσουβέλα, Στέφανο Νικήτα και τους The Last Page). Με την ευκαιρία, όσες/οι δεν έχετε ακούσει αυτές τις εκπομπές και θέλετε να το κάνετε, τα μουσικά ταξίδια είναι έτοιμα να σας υποδεχτούν, φορώντας τα καλά τους, αν πατήσετε εδώ ακριβώς. Θα τα βρείτε όλα, τακτοποιημένα σε χρονολογική σειρά, από το πρώτο μέχρι και το πιο πρόσφατο, ενώ η σελίδα ανανεώνεται πλέον κάθε εβδομάδα!

Οι 16 καλεσμένοι που έχουν περάσει από τα Μουσικά Ταξίδια

Είναι ώρα όμως να επιστρέψω στον σχεδιασμό του επετειακού, εκατοστού μουσικού ταξιδιού. Από την αρχή είχα στο μυαλό μου κάτι ζωντανό, ξεχωριστό, ιδιαίτερο, πάνω απ’ όλα όμως ζεστό και παρεΐστικο. Αποφάσισα λοιπόν να πάρω τον Βαγγέλη Γερμανό, ο οποίος ήδη είχε περάσει από την εκπομπή ως καλεσμένος και είχαμε περάσει φίνα (παρών και ο Παναγιώτης). Είχαμε ξεθαρρέψει μαζί του, γιατί στη λίστα των τραγουδιών που είχα παίξει σε εκείνο το μουσικό ταξίδι, είχα συμπεριλάβει και τις δικές του ‘Μάσκες’, σε δική μας όμως εκτέλεση. “Δεν πιστεύω να είσαστε τίποτα καλαμπόρτζηδες”, μας είχε πει στο στούντιο, όταν του είχα ανακοινώσει ότι θα μας άκουγε να ερμηνεύουμε δικό του τραγούδι, αλλά τελικά του άρεσε, έσκασε και χαμογελάκι ικανοποίησης!

Χωρίς περιστροφές λοιπόν, τον ρώτησα στο τηλέφωνο αν θα ήθελε να έρθει μαζί μας για να σκαρώσουμε ένα liveάκι και να τιμήσουμε με αυτόν τον τρόπο το ιωβηλαίο. “Ναι ρε, μέσα είμαι, θα έρθω”, απάντησε εκείνος χωρίς δεύτερη σκέψη και πλέον το πιο δύσκολο είχε φύγει από τη μέση. Στη συνέχεια μίλησα με τον Παναγιώτη και τον Θοδωρή, οι οποίοι επίσης δέχτηκαν την πρόσκληση με χαρά. Επόμενη κίνηση ήταν να βρω στούντιο. Μίλησα με τον καλό μου φίλο και παλιό συμμαθητή, Νάσο Βύνιο και αμέσως μου έλυσε και αυτό το πρόβλημα. “Θα έρθετε στο ΙΕΚ Όμηρος, εκεί που εργάζομαι και θα ηχογραφήσουμε στο στούντιο του τμήματος ηχοληψίας και μουσικής τεχνολογίας”. Έβγαλα μια λίστα με τραγούδια, καμιά 45αριά, από τα οποία θα παίζαμε περίπου τα μισά, είπαμε με τον Πάνο και τον Θοδωράκη να κάνουμε και μία πρόβα, αλλά από εκεί και μετά ξεκίνησαν τα απρόοπτα!

Το σήμα της μπάντας με το μαγικό πενάκι του Γ. Κομιώτη

Πρώτα κόλλησα εγώ μια μεταλλαγμένη γρίπη που με διέλυσε για μερικές εβδομάδες και όταν άρχισα να συνέρχομαι κάπως (και ενώ η ημερομηνία της ηχογράφησης πλησίαζε επικίνδυνα), ο Παναγιώτης έφυγε ταξίδι για το Μιλάνο! Η μάζωξη είχε κανονιστεί για την Τρίτη, 17 Ιανουαρίου, ο Πάνος επέστρεψε από την Ιταλία το βράδυ της Δευτέρας και έτσι κάθε σκέψη για πρόβα πήγε περίπατο μέχρι το Duomo! Ο Θοδωράκης, στον οποίο είχα στείλει τα τραγούδια σε MP3 για να τα ακούσει και να τα θυμηθεί, μου έλεγε στο τηλέφωνο “μην ανησυχείς, είναι όλα υπό έλεγχο”! Τέλος πάντων, ξημέρωσε η Τρίτη, εκτύπωσα τους στίχους όλων των τραγουδιών και φυσικά ξέχασα τις παρτιτούρες με τα ακόρντα, αλλά μικρή σημασία αποδείχτηκε πως είχε, εκτός από το συνεχές “έχεις καμία πάρτα να παίξω κι εγώ;” του Γερμανού, στη διάρκεια του live!

Το βράδυ της Τρίτης συναντηθήκαμε στην Πανεπιστημίου, έξω από το ΙΕΚ ΟΜΗΡΟΣ, ήρθε και ο Γερμανός, ανεβήκαμε στον 6ο όροφο και μπήκαμε στο στούντιο, όπου μας περίμενε ο Νάσος, μαζί με δυο σπουδαστές του, την Χαρά και τον Ορέστη. Ο χώρος ήταν μαζεμένος, οργανωμένος, ζεστός, ό,τι χρειαζόμασταν δηλαδή! Καθίσαμε στις θέσεις μας, οι κιθαρωδοί κούρδισαν τα όργανα, ο Θοδωράκης αρμένισε λιγάκι στα πλήκτρα για να τους πάρει τον αέρα, ο Νάσος τοποθέτησε τα μικρόφωνα και πήρε στάθμες και αφού καυλαντίσαμε λίγο, όλα ήταν έτοιμα για να ξεκινήσουμε. Τώρα, διαβάζοντας το κείμενο, μπορεί να ακούγεται τελείως απλό, όμως για εμάς, το να βρεθούμε να παίζουμε και να τραγουδάμε μαζί με ένα από τα εφηβικά μας μουσικά είδωλα, ήταν μεγάλη υπόθεση.

Οι Tourbus Band στην έντεχνη-λαϊκή περίοδο, στο ‘Μπαράκι του Βασίλη’, κάπου στο 2004

Το έχω γράψει και στο παρελθόν, για μένα τα “Μπαράκια” (ο υπέροχος δίσκος του Βαγγέλη Γερμανού που κυκλοφόρησε το 1981) ήταν ένας από τους τέσσερις λόγους που με έκαναν να θέλω να ασχοληθώ με τη μουσική (οι άλλοι τρεις ήταν ο “Σταυρός του Νότου” του Μικρούτσικου και οι Σαββόπουλος και Ντίλαν συνολικά). Ξαφνικά λοιπόν, βρέθηκα να ακούω στα δεξιά μου τις πρώτες νότες του ‘Παπαγάλου’ (με αυτόν ξεκινήσαμε), παιγμένες από τον ίδιο τον συνθέτη, τα τραγούδια του οποίου μέχρι εκείνη την ημέρα, τα είχαμε παίξει χιλιάδες φορές στη ζωή μας: στη σκηνή, στην παρέα, στον δρόμο, στην εκδρομή, στην παραλία, παντού. Ήταν βελούδινη η αίσθηση και εφηβική (αν και στα 51 μου) η χαρά, όταν ένα κουπλέ αργότερα, βρεθήκαμε να τραγουδάμε μαζί με τον Βαγγέλη, πρώτη-δεύτερη!

Μετά τον ‘Παπαγάλο’, ακολούθησε η δική μας ‘ταυτότητα’, ένα τραγούδι που έχει γράψει ο Παναγιώτης πριν πολλά χρόνια και με το οποίο συνηθίζουμε να ανοίγουμε τα live μας, το ‘Δεν έχουμε γνώσεις μουσικών καριέρας’. Από εκεί και μετά, το νερό μπήκε στο αυλάκι και ακολούθησαν 24 ακόμα τραγούδια, τα περισσότερα φυσικά του Γερμανού, αλλά και άλλα, από Beatles, Κηλαηδόνη, Kinks, Velvet Underground, Simon & Garfunkel, Rolling Stones, Σαββόπουλο, Μπομπ Ντίλαν, Creedence Clearwater Revival και ένα ακόμα του Παναγιώτη, τους ‘Ιππότες που πάνε δυό-δυό’. Κλείσαμε πανηγυρικά με τον ‘Απόκληρο’, στον οποίο όμως ο Βαγγέλης κόλλησε πρώτα την ‘Σατράπισσα’ του Τσιτσάνη και κατόπιν την ‘Άμαξα μες στη βροχή’ του Χατζηχρήστου! Μεγάλες στιγμές και ένα τρίωρο που θα μας μείνει αξέχαστο!

Ο καλλιτέχνης σολάρει!

Να προσθέσω ότι επειδή πλησίαζε η γιορτή μου (18/1), πήγα με γλυκά στη συνάντηση για να γλυκαθούν όλοι οι παρόντες. Εμείς όμως που μοιραστήκαμε αυτές τις τρεις ώρες με τον Βαγγέλη, ο Πάνος, ο Θοδωρής κι εγώ, γλυκαθήκαμε περισσότερο από όλους. Και νομίζω ότι θα το διαπιστώσετε τόσο μέσα από το ηχητικό, όσο και στο βίντεο. Γιατί φυσικά τραβήξαμε και βίντεο, αμ πώς; Είχαμε δυο αεικίνητα αλάνια όλη την ώρα που παίζαμε, που τραβούσαν με κάμερα, αν και μας παρακάλεσαν να μην τους βγάλουμε στη φόρα! Βέβαια, δούλεψε και ο δαίμων της γκαντεμιάς, αφού ο φουκαράς ο Θοδωράκης δεν φαίνεται πουθενά στο βίντεο. Έγινε, βλέπετε, ένα μικρό τεχνικό λάθος, το οποίο όμως μας στοίχισε την πλήρη απουσία του Ντόντου, εκτός από μερικά ελάχιστα δευτερόλεπτα στο 9:05 του βίντεο, όπου μπορείτε να απολαύσετε το… δεξί του χέρι να σολάρει στο ‘It’s all over now baby blue’!

Από εκεί και μετά, στην επεξεργασία που κάναμε στο production του Sport24radio, προσθέσαμε χειροκροτήματα και γέλια. Ναι, ναι, εμείς τα βάλαμε, μην νομίσετε ότι είχαν κουβαληθεί οι groupies των Tourbus Band για να αποθεώσουν, όχι! Και στο τέλος της εκπομπής έγινε και το τηλεφώνημα on air στον Γερμανό, για να καυλαντίσουμε ακόμα περισσότερο. Δεν χρειάζονται περισσότερα, αρκετά σας ζάλισα, νομίζω ότι αρκούν τα χαμόγελά μας στο βίντεο και τα γέλια μας στο ηχητικό για να καταλάβετε πόσο ξεχωριστή ήταν η συνάντηση και η ηχογράφηση με τον Βαγγέλη, τον οποίο θέλω να ευχαριστήσω για μια ακόμα φορά που αποδέχτηκε την πρόσκληση και έκανε τόσο ιδιαίτερο το εκατοστό μουσικό ταξίδι. Να συμπληρώσω μόνο ότι επιστρέφοντας με τον Παναγιώτη από το στούντιο, κάπου στην Ασκληπιού, μια τύπισσα παραβίασε ένα Stop και έπεσε πάνω μας, κάνοντας το φουκαριάρικο το αυτοκίνητο του Κούρβα κανονική φυσαρμόνικα! Έτσι, για το γαμώτο και την ανάμνηση!

Από αριστερά, Παναγιώτης, Θοδωρής, Βαγγέλης, Χαρά, Ορέστης, Νάσος, Θανάσης (ΙΕΚ ΟΜΗΡΟΣ, 17/1/2017)

Ακολουθεί το βίντεο, διάρκειας 20 λεπτών, με μια επιλογή έξι τραγουδιών από την ηχογράφηση και στη συνέχεια το ηχητικό με την εκπομπή, όπως παίχτηκε στον Sport24radio στις 21 Γενάρη. Να ευχαριστήσω για μια ακόμα φορά τον Νάσο Βύνιο και το ΙΕΚ ΟΜΗΡΟΣ για την ευγενική φιλοξενία τους στο στούντιο του τμήματος ηχοληψίας και μουσικής τεχνολογίας. Και του χρόνου!