Μια υπόκλιση στην ΕΡΤ που μας μεγάλωσε

Δεν βρίσκω κάτι πιο οργιαστικά δελεαστικό απ’ το να στέκεις πάνω απ’ το πληκτρολόγιο για να γράψεις για την ΕΡΤ και να αρχίσεις να παραθέτεις τελικά, ένα-ένα και με κεφαλαία γράμματα, όσα πραγματικά πιστεύεις για τους χιλιάδες haters που εν μία -όντως μαύρη- νυκτί έγιναν lovers της ελληνικής ραδιοφωνίας-τηλεόρασης.

Της ΕΡΤ, την οποία οι ίδιοι εξύβριζαν χρόνια τώρα, γκρινιάζοντας για βύσματα, για άδικα μεγάλους μισθούς, για τα ‘λεφτάκια που μας παίρνουν με το ζόρι για να την πληρώνουμε’. Όχι, δεν θα ενδώσω, αν και ο πειρασμός είναι μεγάλος.

Αν οι μισοί από αυτούς που διαμαρτύρονται σήμερα, όντως έβλεπαν πιστά την ΕΡΤ, κανένας Σίμος Κεδίκογλου δεν θα μπορούσε να επικαλεστεί ως δικαιολογία ‘λουκέτου’ τα τραγικά χαμηλά ποσοστά τηλεθέασης. Αλλά, είπαμε δεν ενδίδω.

Στο ΟΝΕΜΑΝ, αποφασίσαμε να γράψουμε κάτι πιο ουσιαστικό από μια ακόμα γνώμη επί του θέματος. Αποφασίσαμε να γράψουμε για τους λόγους που αγαπήσαμε την ΕΡΤ, μια ομάδα συγκυριών, καταστάσεων και τηλεοπτικού περιεχομένου που αποτελούν τον πραγματικό λόγο που έκανε τόσο κόσμο να διαμαρτύρεται μέσω Twitter, να κλείνει τη Μεσογείων ή να την υποστηρίζει με οποιονδήποτε άλλο τρόπο.

Ο κόσμος που ξεσηκώθηκε (σε μια περίοδο με άπλετη πίεση και εκατοντάδες αφορμές για ξεσηκωμό) σίγουρα δεν διαδηλώνει υπέρ της ΕΡΤ του 2013, αλλά υπέρ της ιστορικής ΕΡΤ.

Εν αρχή ην το 1,2 και 3 του τηλεκοντρόλ

Ο μέσος τηλεθεατής που δεν θέλει να κλείσει η ΕΡΤ πονάει για την Αθλητική Κυριακή, για Του Κουτιού Τα Παραμύθια, για το Μανώλη Μαυρομμάτη, για τις Ολυμπιάδες, για το Καρουζέλ, για τους Ατρόμητους, για την Οδό Ανθέων, για την κυριακάτικη πρωινή Λειτουργία, για τη Φρουτοπία, για το γκολ του Μαχλά που μας έστειλε στο Μουντιάλ της Αμερικής.

Πονάει για την ΕΡΤ του παρελθόντος, για το συμβολισμό που απέκτησε η ΕΡΤ στην ζωή και την καθημερινότητά του με τα χρόνια. Για την ΕΡΤ που τον μεγάλωσε.

Για όσους κινούμαστε στο πεδίο -5 +15 των 30, η ΕΤ1, η ΕΤ2 και η ΕΤ3 είναι τα πρώτα κανάλια που είδαμε στην τηλεόραση. Ταυτόχρονα, πριν το MEGA ανοίξει την πόρτα για τα υπόλοιπα ιδιωτικά κανάλια που κυριαρχούν μέχρι σήμερα, τα δημόσια κανάλια ήταν και αριθμητικά οι μοναδικές μας επιλογές στο τηλεκοντρόλ.

Εξαιτίας αυτής της σχέσης που άρχιζε να χτίζεται, θυμάμαι εκεί στα 6-7 να περιμένω τους γονείς μου να φύγουν από το σπίτι για να ψάξω ανενόχλητος κάτω από το κρεβάτι μήπως βρω το δικό μου Κουτί με τα Παραμύθια. “Δεν μπορεί, γιατί να το έχει μόνο η Παρασκευούλα;”, σκεφτόμουν σε μια εποχή που μιντιακά το μόνο που είχες σαν παιδί ήταν η τηλεόραση και το μόνο που είχε η τηλεόραση ήταν η ΕΡΤ.

Σε αντίθεση με το πόσο (δυστυχώς) βολικό μοιάζει σήμερα για τους γονείς το να παρκάρουν τα παιδιά τους μπροστά στην οθόνη, η επαφή της δικής μου γενιάς με την τηλεόραση πίσω στα τέλη των 80s ήταν κάτι σαν το ελάχιστο κοινό πολλαπλάσιο. Τα απολύτως απαραίτητα. 2-3 παιδικά μέχρι να σκάσει μύτη η Φρουτοπία και να κρυφτούμε (κρυφτώ έστω) κάτω από τις κουβέρτες. Αυτά, μέχρι εκεί.

Το υπερηχητικό σήμα των ειδήσεων της ΕΡΤ, ένα υβρίδιο ήχου μεταξύ απογείωσης ελικοπτέρου και σήματος έκτακτου δελτίου που μας ενημερώνει ότι οι εξωγήινοι έκαναν και επίσημα απόβαση στη Γη, ήταν το τέλος της ημέρας για μας. Οι ειδήσεις έμοιαζαν κάτι εξωφρενικά ακαταλαβίστικο (όχι ότι 25 χρόνια μετά διαπιστώνουμε μεγάλη πρόοδο σχέτικα), κάτι που βλέπει μόνο ο Μπαμπάς.

Ομοίως, το χτύπημα της μπάλας και το τσίριγμα των παπουτσιών στο παρκέ στα θρυλικά Άρης-ΠΑΟΚ που δεν ήξερες ποιον να υποστηρίξεις και γιατί ήταν τα πρώτα μας αθλητικά. Όχι, ψέματα. Τα πρώτα μας αθλητικά ήταν μια οθόνη με χιλιάδες κόσμου που παραληρεί στο ΣΕΦ και η φωνή του Φίλιππου Συρίγου που έλεγε για έναν τίμιο γίγαντα (το μυαλό μας πήγε αρχικά σε κάποιο παιδικό, αλλά η ώρα δεν μας κολλούσε).

Ήταν καλοκαίρι του ’87 και για έναν ανεξήγητο λόγο, αλλόφρων ο πατέρας μου μας ξύπνησε και μας στοίβαξε οικογενειακώς στο φορτηγό του και βγήκαμε στους δρόμους.

Ναι, και τώρα μπορώ να πω για τα θρυλικά Άρης-ΠΑΟΚ στο Αλεξάνδρειο. Τώρα μπορώ να πω για την πρώτη Ολυμπιάδα της ζωής μου, τη Βαρκελώνη του ’92, την κούρσα της Βούλας Πατουλίδου, το σήκωμα των κιλών του χρυσού από τον Πύρρο Δήμα, την εγγύηση ότι η ΕΡΤ θα είναι πάντα εκεί στις μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις κάθε καλοκαίρι.

(Δεν ξέρω πόσο κολλημένος με τα αθλητικά ήσουν μικρός. Δεν θα σου πω πόσο ήμουν εγώ. Αρκεί ότι ξεκοκάλιζα κάθε εβδομάδα τη Ραδιοτηλεόραση κυκλώνοντας όλες τις αθλητικές μεταδόσεις -ζωντανές και μη-).

Αν η ΕΡΤ που μας μεγάλωσε είχε φωνή, τότε αυτή θα ήταν περίεργα λεπτή και με ευγενική εκφορά. Θα ήταν η φωνή του Μανώλη Μαυρομμάτη. Του ανθρώπου που περιέγραψε το γκολ-κεφαλιά του Μαχλά εναντίον της Ρωσίας στο Ολυμπιακό Στάδιο, το γκολ που μας έστειλε στο Μουντιάλ των Η.Π.Α.

Α, ναι. Τα πρώτα μας μεταμεσονύκτια ραντεβού με το ξυπνητήρι για να δούμε ζωντανά ένα ματς που γίνεται στην άλλη άκρη του κόσμου.

H ΕΡΤ στον κόσμο των θαυμάτων (της ιδιωτικής τηλεόρασης)

Βαθιά μέσα στα 90s, η ΕΡΤ παρέμενε η εγγύηση για κάθε αθλητικό τουρνουά εθνικού ενδιαφέροντος, αλλά ο συναγωνισμός των ιδιωτικών καναλιών στον τομέα entertainment (σειρές, prime time, τηλεπαιχνίδια) την άφηνε χιλιόμετρα πίσω. Το evolution των MEGA και ANT1 καθιστούσε σαφές στα εφηβικά μας αισθητήρια ότι το μοντέρνο είναι μια ‘ιδιωτική’ έννοια. Κάτι too-much-για-να-ζητήσεις από τη δημόσια τηλεόραση.

Από το Κομφούζιο της ΕΤ3 στο Καρουζέλ της ΕΤ1.

Από τους Ατρόμητους της ΕΤ1 κάθε μεσημέρι μέχρι το ‘Ποιος Θέλει Να Γίνει Εκατομμυριούχος’ στις αρχές των 00s στη ΝΕΤ.

Από τη βαριά κι ασήκωτη Τόλμη και Γοητεία (όχι δεν ήμασταν έτοιμοι για τη Μπρουκ στα 9-10 μας) μέχρι την Οδό Ανθέων, τη Μυρτώ και τον Κίτρινο Φάκελο της ΕΤ1.

Η ΕΡΤ ήταν η ΕΡΤ. Μάθαμε να μην έχουμε απαιτήσεις από αυτήν. Αρκεί να έδειχνε τα ματς στην ώρα τους και όλους τους αγώνες του Μουντιάλ της Γαλλίας (1998). Όλους. Και τους 64.

Το γέμισμα του τηλεοπτικού τοπίου με πιο δημοφιλή από την ΕΡΤ κανάλια όπως το STAR Channel, ο ΣΚΑΪ που έγινε ALPHA, το πάρτυ με τα ελληνικά σήριαλ που για μια δεκαετία ήταν πέντε φορές περισσότερα από όσα θα μπορούσε να λάβει ο τηλεθεατής, αλλά και η άνοδος της συνδρομητικής (δώσ’ του πρεμιέρες, δώσ’ του μπλοκμπάστερ, δώσ’ του σειρές) άφησαν την ΕΡΤ ακόμα πιο πίσω στην κούρσα.

Στην καρδιά μας θα υπήρχε πάντα χώρος γι’ αυτήν, κανένα κανάλι δεν θα ξεπερνούσε εκ των πραγμάτων την ιστορικότητά της, αλλά ήταν σαν να έβαζες στην ίδια κούρσα τον Usain Bolt και έναν υπέρβαρο πιτσιρικά.

Μέσω της Αθλητικής Κυριακής όλο το χειμώνα και των μεγάλων διοργανώσεων (μπάλας, μπάσκετ, στίβου, βόλεϊ, ακόμα και τένις) το καλοκαίρι, η ΕΡΤ αναδείχτηκε η ‘καβάτζα’ μας για άπλετα σπορ και ανέδειξε σύγχρονους λαϊκούς ήρωες όπως ο Στράτος Σεφτελής, ο Μανόλο, ο Αλέκος Θεοφιλόπουλος, ο Παύλος Γερακάρης, ο Κώστας Καπάταης.

Το μυαλό όλων μας θα μείνει κολλημένο στους υπερηρωικούς σπορτκάστερ, στον Σιρίλο, τη Μαρία Χοακίνα, στον Ταρούσα, στην Μπρουκ, τον Ριτς, στα παιδικά μας χρόνια, στα εφηβικά μας χρόνια, στα νιάτα μας. Ναι, όλα αυτά είναι αρκετά για να μας προκαλέσει πόνο η είδηση ‘Λουκέτο στην ΕΡΤ’. Δεν χρειάζεται να ανακαλύπτουμε λόγους που δεν υπάρχουν.

Καλώς ή κακώς, η ΕΡΤ είναι τα μπετά της τηλεοπτικής μας συνείδησης. Ίσως και η πιο love to hate κατάσταση που θα γνωρίσεις στη ζωή σου.

Σχόλια και στο @illanastasiadis