‘I May Destroy You’: Η Michaela Coel μας εξήγησε πώς δημιούργησε τη σειρά-σοκ του καλοκαιριού

«Πάντα έχω την πρόθεση να γράφω για την πραγματικότητα», λέει καθώς εξηγεί πώς πήρε την απόφαση να γράψει για ένα θέμα τόσο προσωπικό, και αληθινό, και επίπονο. «Κάποιες φορές ακούω μια μικρή συζήτηση στο λεωφορείο και λέω καλό αυτό, τι μπορώ να κάνω με αυτό;». Εδώ όμως τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. «Το συγκεκριμένο θέμα έμοιαζε ενστικτώδες για μένα, αναρωτιέμαι αν αυτός ήταν ο τρόπος μου να πραγματοποιήσω ένα διαχωρισμό από κάτι το τραυματικό. Να καταλάβω κάποια πράγματα από υγιή απόσταση».

«Το να γράψω αυτό το σόου μου επέτρεψε να κάνω ένα βήμα πίσω και να κοιτάξω από ένα άλλο σημείο», εξηγεί. «Να δω τη ζωή μου ως μυθοπλασία και να δω πώς εκεί μέσα οι ήρωες λειτουργούν και αντιδρούν στο τραύμα».

***

Το έργο για το οποίο μιλάμε είναι το ‘I May Destroy You’ του ΗΒΟ, που στην Ελλάδα βλέπουμε αποκλειστικά από τη Vodafone TV με νέο επεισόδιο κάθε Δευτέρα.

Στη σειρά, που η συναρπαστική ανερχόμενη δημιουργός από το Λονδίνο γράφει και πρωταγωνιστεί, μια κοπέλα ξυπνά ύστερα από μια βραδινή της έξοδο και σταδιακά αρχίζει να διαπιστώνει πως έπεσε θύμα σεξουαλικής επίθεσης. Είναι μια σειρά κατασκευασμένη, στα πρώτα επεισόδια που είχαμε στη διάθεσή μας, ως εφιαλτικό αίνιγμα, καθώς η Αραμπέλα προσπαθεί κατ’επανάληψη να ενώσει τα σπασμένα κομμάτια της μνήμης της και να συνειδητοποιήσει τι της έχει συμβεί, και τι σημαίνει αυτό για την ίδια και τους γύρω της, και για τη σχέση της με τους γύρω της.

«Το να γράψω αυτό το σόου μου επέτρεψε να δω τη ζωή μου ως μυθοπλασία».

Ένα απόγευμα στη διάρκεια του lockdown, τη βρήκαμε μέσω zoom για να μας πει περισσότερα για τη σειρά της, για το πώς τη βοήθησε το ότι ήταν χριστιανή στην εφηβεία (αλλά, ξεκαθαρίζει, δεν είναι σήμερα πια), και για το τι πιστεύει και ελπίζει πως θα πάρουν οι θεατές από μια τόσο σκληρή σειρά σαν αυτή.

Είναι μια τρομακτικά δυνατή σειρά, όσο και τρίσβαθα προσωπική. Η Κόουλ (την οποία γνωρίσαμε μέσα από το εντελώς ιδιοσυγκρασιακό ‘Chewing Gum’) όχι μόνο πρωταγωνιστεί, αλλά έχει γράψει όλα τα επεισόδια και συν-σκηνοθετήσει τα περισσότερα εξ αυτών, ενώ το περιστατικό που εκκινεί τη σειρά το έχει βασίσει σε μια νύχτα από την δική της ζωή.

Νωρίς, στα παιδικά μου χρόνια, υπήρχε ένα θέατρο κοντά στο flat μου, στην γειτονιά που μεγάλωνα. Η μητέρα μου είδε ότι υπήρχε μια τάξη, από κάποιο εισόδημα και κάτω μπορούσες να πηγαίνεις τσάμπα στην τάξη του Σαββάτου, οπότε πήγα με την αδερφή μου, μπήκα σε αυτό το περιβάλλον. Κι αυτό άφησε σπόρους μέσα μου.

Στα 18 μου έγινα χριστιανή. Δεν είμαι πια, αλλά αυτό που μου έδωσε ο χριστιανισμός είναι δημιουργικότητα, τότε έγινα ποιητής. Υπάρχει κάτι στο να είσαι άτομο με θρησκευτική πίστη, μια τόλμη, μια τυφλή πίστη. Δεν ένιωσα ποτέ να ανησυχώ.

Όσο πιο πίσω πας στη ζωή μου τόσο λιγότερη ποικιλία υπάρχει στις ιστορίες που εμφανίζονται στην οθόνη. Δε μπορώ να σκεφτώ οτιδήποτε στην τηλεόραση που με ενέπνευσε, που με έκανε να ξέρω ότι ένα άτομο σαν εμένα μπορεί να πει ιστορίες.

Θυμάμαι να εμπνέομαι από ένα χορευτικό σχήμα, τους Boy Blue, ένα χιπ χοπ χορευτικό γκρουπ που είδα στο Λονδίνο κι έκλαψα. Αναρωτιόμουν ΠΩΣ… πώς μόνο από κίνηση μπορούσες να μεταφέρεις μια ιστορία. Εντυπωσιάστηκα με τις δυνατότητες της αφήγησης.

ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝΤΑΣ ΤΟ ‘I MAY DESTROY YOU’

Δε νομίζω πως το γράψιμο είναι αντικατάσταση της θεραπείας. Αλλά σίγουρα έφερε μια κάθαρση. Τα συναισθήματα ήταν σαν σε ένα τρενάκι του λούνα παρκ. Αλλά ήταν πολύ ανταποδοτικό το να μπορώ να γράφω μια ιστορία βασισμένη στο παρελθόν και να νιώσω όλο τον πόνο αλλά συνειδητοποιώντας πως είμαι εδώ, στο παρόν, ικανή να νιώσω τον πόνο του παρελθόντος. Που σημαίνει πως επιβίωσα.

Ενημέρωνα διαρκώς την ψυχολόγο μου καθώς έγραφα τη σειρά! Είναι πολύ υποστηρικτική, πολύ περήφανη για μένα.

Δεν επεδίωξα τη θηλυκή ματιά, αλλά επεδίωξα να είναι το όραμά μου αυτό που κυριαρχεί στη σειρά, και είμαι γυναίκα. Έμεινα αληθινή σε αυτό που είδα και το συνεργείο μου κι ο διευθυντής φωτογραφίας ήταν πάρα πολύ ανοιχτοί να συνεργαστούμε και να καταλάβουν ότι έχω συγκεκριμένο τρόπο να λέω τα πράγματα. Και ποτέ δεν το κοίταξαν υποτιμητικά.

Η τουαλέτα ως χώρος ήταν πολύ σημαντική καθώς έγραφα το σόου! Εκεί μέσα είναι ένας ιδιωτικός χώρος κι όλο το σόου είναι για το ποια είναι η γραμμή όταν παραβιάζεται ο προσωπικός σου χώρος. Ήθελες να ανοίξει η πόρτα; Ποιος μπήκε; Άνοιξε η πόρτα ενώ ήταν κλειδωμένη; Η τουαλέτα είναι εμμονή μου.

Δεν ήταν ποτέ σκοπός μου να κοιτάξω κάτι που ήδη υπήρχε και να κάνω κάτι που δεν είχε γίνει. Δεν κοίταγα, δεν χρησιμοποίησα ως σημεία αναφοράς άλλα πράγματα που είχα δει στην τηλεόραση ώστε να κάνω το αντίθετο ή να τα αντιγράψω. Τα πάντα ήρθαν από το να βυθιστώ και να αφοσιωθώ στο να δημιουργήσω μια ιστορία.

«Προσπαθώ να προσφέρω ενδυνάμωση για να βρεις τρόπους να κοιμηθείς τη νύχτα. Γιατί κάποιες φορές ο πόνος κι ο θυμός μας κρατάνε ξύπνιους».

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΟΜΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΥΘΟΡΜΗΤΙΣΜΟΥ

Κάθε τι που γράφω, καθώς το γράφω το νιώθω πολύ βαθιά και πάντα φαντάζομαι να κάθομαι να παίζω τη σκηνή, έχω εικόνα πώς θα το κάνω. Κάποιες φορές θα κάνω και αλλαγές κιόλας. Όταν γράφω, γράφω την ερμηνεία μαζί με τις λέξεις.

Έχω έναν μυστηριώδη τρόπο να γράφω, δεν είμαι εντελώς σίγουρη πώς, δεν πλανάρω τι θα γράψω από πριν, οπότε δεν ξέρω. Ίσως κάπως ξέρω οι 3 τελευταίες σκηνές ή το τελευταίο επεισόδιο τι θα είναι, αλλά καθώς γράφω πάω κι εγώ σε αυτό το ταξίδι και δεν ξέρω που θα οδηγηθεί. Καθώς πληκτρολογώ κάπως φορές κάνω [σσ. γουρλώνει τα μάτια] ΓΟΥΑΑΑΑΑ και είμαι σε φάση «ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ!!!!». Οπότε δεν ξέρω, κάποιες φορές κοιτάω πίσω [κάνει ύφος σα να επεξεργάζεται κάτι και να δείχνει να το ευχαριστιέται] «ooooh, OK!». Αλλά δεν έχω βρει ακόμα ποια είναι η μέθοδος στον τρόπο που γράφω.

Απολαμβάνω να εκπλήσσω ακόμα και τον εαυτό μου καθώς γράφω.

Κάποιες φορές γράφω για 40 ώρες, δεν έχω πάει τουαλέτα, δεν ξέρω πού είμαι. Προσπαθώ να κοιμάμαι 7 ώρες γιατί είμαι ένα άτομο που συνεργάζεται με άλλους ανθρώπους. Δεν έχω τα πάντα δομημένα αλλά κατανοώ τη σημασία και της δομής και του αυθορμητισμού στη ζωή μου.

Όταν συνειδητοποίησα πως άνθρωποι που συγκεντρώνονται γύρω μου για να δουλέψουν μαζί μου με εμπιστεύονται, ήταν τρομακτικό. Αυτό που συνειδητοποίησα τότε είναι ότι έπρεπε να μάθω να ακούω. Γιατί μετά έπρεπε να μιλήσω. Οπότε έμαθα να ακούω, να ρωτάω ερωτήσεις, να πληροφορούμαι. Γιατί ξαφνικά αυτό που θα έλεγα ήταν πολύ σημαντικό.

ΔΕΙΧΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ

Δεν ξέρω αν η σειρά μπορεί να βοηθήσει κάποιους ανθρώπους που έχουν υποστεί βία, θα ήταν αφελές να το πω. Ή φαντασμένο. Αλλά η ελπίδα μου είναι ότι κάποιοι άνθρωποι θα πετύχουν το σόου και μπορεί να τους βοηθήσει να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνοι, αν έχουν ζήσει κάτι φρικτό. Και τώρα, με την πανδημία, είναι πιο σημαντικό από ποτέ να ξέρουν οι άνθρωποι ότι δεν είναι μόνοι.

Έχει ενδιαφέρον η κοινωνική διάσταση της σειράς καθώς είμαστε σε lockdown. Έχουμε πολύ χρόνο να σκεφτούμε τις συνήθειες των κανονικών μας ζωών, κι αναρωτιέμαι αν μέρος μας βλέποντας τη σειρά θα του λείπει το πόσο αλληλεπιδρούμε και αγγιζόμαστε, και υπάρχει ιδρώτας, και γνωρίζεις ξένους ανθρώπους. Και μια άλλη πλευρά μας ίσως βγει από το lockdown και θα ζει διαφορετικά. Αναρωτιέμαι αν αυτό το σόου θα είναι μια μορφή νοσταλγίας για κάτι. Δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούμε να ερχόμαστε κοντά και να ζούμε όπως κάναμε πριν.

Νιώθω οπωσδήποτε πως μιλάω στα κομμάτια κάπου στη ζωή μας που έχουμε αδικηθεί κάπως, που κάτι μας εκλάπη, που μας εκμεταλλεύτηκαν, που μας διαχειρίστηκαν. Μιλάω σε αυτό το κομμάτι και προσπαθώ να προσφέρω ενδυνάμωση για να βρεις τρόπους να κοιμηθείς τη νύχτα. Γιατί κάποιες φορές ο πόνος κι ο θυμός μας κρατάνε ξύπνιους.

*Το ‘I May Destroy You’ προβάλλεται από Δευτέρα 8 Ιουνίου και κάθε Δευτέρα στη Vodafone TV.