Τα 10 καλύτερα άλμπουμ του 2017 (ως τώρα)

Το 2017 θα μείνει στην ιστορία της ποπ κουλτούρας ως η χρονιά που ζήσαμε το ‘Twin Peaks: The Return’, αλλά εμείς είμαστε εδώ για να ξεχωρίσουμε και όλα τα υπόλοιπα αγαπημένα μας από το πρώτο εξάμηνο. Σειρές, ταινίες, τραγούδια, κόμικς, παραστάσεις, και όλα αυτά για τα οποία διαβάζετε στο PopCode. Κάθε μέρα κι ένα διαφορετικό top.

***

Δύσκολο εξάμηνο. Ποιους να κόψεις, ποιους να περάσεις. Δεν είχαμε Beyonce και Radiohead φέτος για τα σιγουράκια και αυτό έκανε ακόμα πιο δύσκολη την διαλογή. Με τα μικρότερα ονόματα το αίσθημα δικαιοσύνης είναι πιο έντονο. Το σημειωματάριο μου γέμισε μουτζούρες. Έγραφα και έσβηνα μέχρι να καταλήξω. Στο τέλος αισθάνθηκα σα τον Σίντλερ “I could have got more in…I could have got more in…”.

Kendrick Lamar – DAMN. (Top Dawg, Aftermath, Interscope)

Ο Lamar δεν είναι πια ο προφήτης. Ο ιεροκύρηκας. Αρνήθηκε τον τίτλο που κάθε σπουδαίος ράπερ λατρεύει να κατακτά. Με το To Pimp A Butterfly τον κατέκτησε και με το DAMN. τον πετάει πίσω. Από το πρώτο κομμάτι κιόλας ξεκαθαρίζει ένα πράγμα, μια φοβία ουσιαστικά. «I got loyalty inside my DNA…I got power, poison, pain and joy inside my DNA». Μπορεί η ζωή του να έχει αλλάξει και να τον κυνηγούν οι paparazzi, να έχει βγάλει λεφτά, να διασκεδάζει, αλλά παραμένει πιστός στους φίλους του και την οικογένεια του. Θέλει να μας πει ότι προσπαθεί να αντισταθεί στο εκφυλισμό του, πράγμα που φυσικά είναι δύσκολο.

Στο DAMN. προσπαθεί να εξιλεωθεί και όχι να προσηλυτίσει. Παλεύει με τις ηθικές αξίες που τον ανέβασαν στο θρόνο του σημερινού hip-hop. Αυτό είναι σίγουρα καλύτερο από απλά ένα ακόμα δίσκο που να λέει τα ίδια πράγματα. Αν μη τι άλλο μπορεί να γίνει μάθημα για τους επόμενους ράπερς που σήμερα πίνουν νερό στο όνομα του και αργότερα θα έχουν ένα καλό μάθημα να θυμούνται. Ένα μάθημα ήθους, που λείπει εδώ και χρόνια (σε τέτοιου βεληνεκούς καλλιτέχνες) από ολόκληρο το είδος. Και επειδή αυτό από μόνο του, δεν είναι αρκετό για να μετρήσει ως ένα σπουδαίο άλμπουμ, ο Lamar έχει δημιουργήσει και πάλι ένα σύγχρονο hip-hop δίσκο, που είναι γερά δεμένος με τους ήχους του χρυσού παρελθόντος. 

Slowdive – Slowdive (Dead Oceans)

Είναι φανταστικό το πως μια κίνηση που δεν είναι καν προσχεδιασμένη για να οδηγήσει σε κάτι μεγαλύτερο, μπορεί να επιφέρει αλλαγές που κανείς δεν θα φανταζόταν. Το 2003 η Sophia Coppola αποφάσισε πως τίποτα δεν θα μπορούσε να εκφράσει ηχητικά καλύτερα, την μαυρίλα της ψυχής του Bill Murray στο Lost In Traslation, από τη μουσική του Kevin Shields (My Bloody Valentine) και του “Just like honey” των Jesus And Mary Chain. Και έτσι ξαφνικά, ένα είδος που στα 90’s ήταν ο παρίας, ακόμα και του εναλλακτικού ήχου, το shoegaze βρέθηκε στο προσκήνιο με όλο του το μεγαλείο και την επιρροή που από τότε είχε ασκήσει στα μουλωχτά, κυρίως σ’ αυτό που στην Αμερική ονομάζουν dream-pop. Οι σπουδαιότερες μπάντες που εκπροσώπησαν αυτό τον ήχο, ξετρύπωσαν από τις σπηλιές τους και ξαναβγήκαν στο δρόμο. My Bloody Valentine, Flying Saucer Attack, Ride, Lush, Loop και οι Slowdive εδώ.

Κι έτσι όπως δεν είχαν και τότε καμία ανάγκη τα ρούχα και τις μούρες τους, 25 χρόνια μετά, δεν φαίνεται να έχουν πάθει σοβαρές ζημιές από το χρόνο. Υπηρέτησαν και υπηρετούν τη μουσική τους με την ίδια ευστοχία και τις ελάχιστες απώλειες τόσο σε συναισθηματικό όσο και σε εμπνευστικό και εκτελεστικό επίπεδο. 

Real Estate – In Mind (Domino Records)

Τώρα θα πάθω λίγο συγγραφέας παραλίας.

Έτσι κάπως πρέπει να ακούγεται η μελωδία της ευτυχίας. Εκεί που η ευτυχία βρίσκεται στα απλά πράγματα. Στη μυρωδιά του φαγητού που σε υπνωτίζει σαν θιβετιανή ροδακινόπιτα, στο πορτοκαλί που ρίχνει το ηλιοβασίλεμα στα κουρασμένα μάτια σου καθώς επιστρέφεις από την Κηφισίας (προς κέντρο και χωρίς κίνηση, διαφορετικά θες από Mastodon και πάνω), σαν το αεράκι που σου ξυρίζει απαλά τα αυτιά, πάνω στο φέριμποτ για Σπέτσες. 

Είναι το τέταρτο άλμπουμ της μπάντας από το New Jersey και παρά το γεγονός ότι υπέστησαν κιθαριστικό ακρωτηριασμό με την αποχώρηση του Matthew Mondanile (που συνεχίζει πολύ αξιόλογα ως Ducktails), βρίσκονται σε άριστη κατάσταση. Οι αρχικά εμφανείς επιρροές τους από The Feelies, πρώιμους R.E.M. και Television, έχουν θολώσει μέσα στον προσωπικό ήχο που διαμορφώνουν. Κομμάτια όπως το “Two arrows” και το “Diamond eyes”, θες να σε καταπιούν μέσα στην υπέροχη μελωδικότητα τους.

Fleet Foxes – Crack-up (Nonsuch)

Σίγουρα είναι δύσκολο και μερικές φορές δυσνόητο αυτό το τρίτο τους άλμπουμ, αλλά επίσης σίγουρα διατηρεί την καλλιτεχνική πρόκληση και γενναιότητα ενός indie δίσκου. Στην πραγματικότητα δεν έχουν αλλάξει πολύ από το πρώτο τους άλμπουμ. Απλώς έχουν πλέον πιο γερά στομάχια ώστε να φτιάχνουν πιο παράτολμες και περίπλοκες συνθέσεις, όπως το πρώτο κομμάτι με τους τρεις τίτλους “I Am All That I Need, Arroyo Seco, Thumbprint Scar”. Όλα τα υπόλοιπα βρίσκονται εδώ. Οι πολυφωνίες, οι ακουστικές κιθάρες, οι μελωδίες.

Μπορείς να πεις ότι έχουν βάλει λίγο progressive μέσα στο folk σύμπαν τους. Από τη μία σε ζαλίζουν και χάνεις λίγο τον ειρμό τους με το 9λεπτο “Third of May/Odaigahara” αλλά αμέσως μετά και τόσο ομαλά σε επαναφέρουν στον γνωστό κόσμο τους με το “If you need to, keep time on me”, το “Mearcstapa” και το “On another ocean”. Η φωνή του Robin Pecknold που καθοδηγεί, είναι εθισμός για ευάλωτα αυτιά.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Η στήλη δισκοκριτικής του PopCode

Dan Auerbach – Waiting On A Song (Easy Eye Sound)

Χαίρομαι που έχει κάτσει η βάρκα των Black Keys. Το Turn Blue το έβγαλαν μόνο για να έχουν μια δικαιολογία να συνεχίσουν να περιοδεύουν και καλά έκαναν γιατί δεν είναι να τις χάνεις τέτοιες ευκαιρίες. Όμως πάντα πίστευα στο ταλέντο του Dan Auerbach, παρόλο που είχε αρχίσει να με κουράζει ο ήχος που πλάσαρε με διάφορους όπως Buffalo Killers, The Ettes, Dr. John, Hanni El Katib, Hacienda, Cage The Elephant. Ακόμα και το υποτιθέμενο supergroup που προσπάθησε να τρέξει με μέλη των El Michels Affair και τον Richard Swift, οι The Arcs, δεν τράβηξαν όση προσοχή θα ήθελε ο Dan. Και όλα αυτά γιατί δεν έλεγε να ξεκολλήσει το κεφάλι του από την ηχοπατέντα του.

Επιτέλους όμως το κατάφερε με αυτό το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ. Και τώρα έχει κολλήσει το δικό μου κεφάλι, εντελώς ανεξήγητα. Μάζεψε ένα κάρο γέρους sessionάδες για να βγάλει το πιο αισιόδοξο και feelgood άλμπουμ που έχεις ακούσει εδώ και καιρό. Το ακούς και νιώθεις σα να παίζεις σε διαφήμιση αεροπορικής εταιρίας. Ο μεγάλος John Prine στη σύνθεση, ο 76χρονος Bobby Wood παίζει πλήκτρα, ο θεός Duane Eddy παίζει κιθάρες στα σχεδόν 80 του, στο πρώτο single του δίσκου (το απολαυστικά χαζοχαρούμενο “Shine on me”) παίζει κιθάρα και ο Mark Knopfler των Dire Straits και στα φωνητικά βοηθάει και ο βετεράνος Pat McLaughlin.

Σα να πετυχαίνεις μια άγνωστη μπάντα στο Nashville να παίζει early-Beatles διασκευές, ξέροντας όμως ότι κάπου στο κοινό υπάρχει ένας a&r της Motown.

Thundercat – Drunk (Brainfeeder)

Παρόλο που o Stephen Bruner (μπασίστας στην πραγματικότητα) έχει όλη την άνεση της φήμης του να γίνει ο επόμενος Weeknd, επιμένει να μοιράζει ποιότητα κι όσοι πιστοί προσέλθουν. Δούλεψε για χρόνια με τον Flying Lotus (του οποίου η νέα ταινία που ετοίμασε έχει γυρίσει πολλά στομάχια), την Erykah Badu και τον ακαριαία σπουδαίο Kamasi Washington. Στο τρίτο του άλμπουμ έχει χωρέσει πολλές δεκαετίες μουσικής. Pop, Funk, disco, hip-hop, electronica. Όλα σε τόσο λεπτομερείς και μετρημένες δόσεις, λες και τα έφτιαχνε με συνταγή του Παρλιάρου. Και είναι τόσο καλό το Drunk που δεν μου φαινόταν καν απαραίτητο να αναφέρω τις συμμετοχές με τον Kendrick Lamar, τον Pharrell και τον Wiz Khalifa.

Stormzy – Gang Signs & Prayer (#Merky Records)

Με τη γενικότερη hip-hop grime σκηνή δεν τα πάω καλά. Ο λόγος είναι ότι δεν αντέχω αυτό το tribal πιατίνι που πάει κάπως τρρρρτιτιτιτιτιτρρρρρ που είναι κυριολεκτικά πίσω από κάθε αναπνοή του κάθε mc. Το ίδιο ισχύει κι εδώ αλλά για πρώτη φορά το ξεπέρασα γιατί υπάρχουν τόσοι μεγάλοι αντιπερισπασμοί σε όλο αυτό το πρώτο άλμπουμ του Stormzy, που δε με νοιάζει, όπως συμβαίνει στο “Velvet” που έχει σαμπλάρει τη συνομήλικη συμπατριώτισσα του ΝΑΟ (που επίσης έβγαλε ένα πολύ καλό urban r’n’b άλμπουμ το ’16). Επίσης αυτός ο 24χρονος έχει φροντίσει να ανανεώσει πολύ τον όλο ήχο της σκηνής που ξεκίνησε το 2002 με τον Dizzee Rascal και τον Kano, όπως κάνει στο υπερchilled “Cigarettes & cush”, που μιλάει για την ομορφιά του να είσαι απλά σε ένα κρεβάτι με ένα κορίτσι και να καπνίζεις χόρτο (νιάτα!). Το άλμπουμ έχει ένα σχεδόν gospel χαρακτήρα μέσα στην street επιθετικότητα του, με κομμάτια όπως τα “Blinded by your grace Pt.1 & Pt 2”.

Japandroids – Near To The Wild Heart Of Life (Anti-)

Λοιπόν, ας τα βάλουμε κάτω. Οι White Stripes πάπαλα, αν και ήταν μόνο ο Jack White με την ανάπηρη την ό,τι-του-ήταν Meg στα drums να κάνει τα βασικά. Οι Black Keys δεν είναι πια ντουέτο, αλλά υπερπαραγωγή. Οι No Age πνίγονται σε μια κουταλιά θόρυβο. Οι Sleigh Bells, ΟΚ, αλλά είναι για να παίζουν σε επίδειξη μόδας του Karl Lagerfeld και δεν το λέω υποτιμητικά. Οι Death From Above, αν και μπάσο-drums ήταν απλώς άτυχοι. Ε και τέλος οι The Kills. Μα σοβαρά τώρα; Οι The Kills; Χου κέαρζ!

Άρα τι μένει; Το καλύτερο power duo των τελευταίων ετών με τρεις στις τρεις δισκάρες. Αυτό το ντουέτο από τον Καναδά κατάφερε να βγει από το γκαράζ του και να γράφει ύπουλα anthemic rock τραγούδια, χωρίς όμως να καρφώνεται και να προσπαθεί να τραβήξει περισσότερα βλέμματα για να γεμίσει όντως στάδια. Κάνουν περισσότερη φασαρία από τους Ramones, αλλά φαίνεται ότι αγαπούν και τους Walkmen ή τους The Hold Steady.

Harry Styles – Harry Styles (Columbia Records)

Κάπου διάβασα τον τίτλο “μπορεί ο Harry Styles να σώσει το ροκ;» ή κάτι τέτοιο. Όσο εξοργιστικό κι αν είναι αυτό σε πρώτη ανάγνωση (και είναι), υπάρχει μια δόση πραγματικότητας στην παραπάνω φράση. Σε ένα κόσμο που τα charts, τα ραδιόφωνα και οι ψηφιακές πωλήσεις είναι τσιφλίκι του r’n’b και της αδιάφορης pop μουσικής, μοιάζει πιο απαραίτητος από ποτέ ένας δίσκος αγνού, απλού pop-rock με τις ρίζες του στα 60’s και τα 70’s. Φυσικά δεν περιμένουμε τον Styles και το «ατόφιο» ταλέντο του για να δούμε άσπρη μέρα. Και αν όμως είναι αυτός που θα καταφέρει να βάλει και πάλι στην καθημερινότητα των playlist το σύγχρονο ροκ; Ο Styles αποφάσισε ότι διαλέξει ένα δρόμο λιγότερο εύκολο και αυτό του αναγνωρίζουμε. Έγραψε μισό κομμάτι στο δίσκο; Ε και; Ούτε στους πιο τρελούς εφιάλτες του πιο αυστηρού και κόμπλα μουσικογραφιά δεν θα έβγαζε τέτοιο άλμπουμ ένας 23χρονος, πρώην μέλος μιας boy band.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Κοίτα δίσκο που έβγαλε ο Harry Styles

Big Thief – Capacity (Saddle Creek)

Entry της τελευταίας στιγμής. Οι Big Thief μόλις κυκλοφόρησαν το δεύτερο τους άλμπουμ. Αυτή τη θέση, σε αυτή τη δεκάδα, την είχα δώσει αρχικά στους Cigarettes After Sex, αλλά όταν άκουσα το Capacity, κατάλαβα ότι έχει τις διακυμάνσεις που μου έλειπαν από τους C.A.S.. Είναι ένα σχεδόν καταθλιπτικό άλμπουμ, χωρίς καθάρσεις και σαχλαμάρες. Δεν έχει χέρι να σε τραβήξει στην επιφάνεια. Αλλά δε βουλιάζεις κιόλας. Περιέργως καταφέρνει από μόνο του, μέσα στην κατήφεια του, να παραμείνει οριακά στο επίπεδο να μπορείς να πάρεις τζούρες οξυγόνου για να μην πνιγείς στο σκοτάδι του (Ok, στο “Mary” όλα έχουν χαθεί). Ο indie χαρακτήρας του folk-rock ήχου τους είναι το σωσίβιο τους. Λίγο η Iron & Wine υπόγεια αισιοδοξία, λίγο η Fleetwood Mac μελαγχολία, η φωνή της Adrianne Lenker που μπαίνει στην κατηγορία που θα βάζαμε και την  Angel Olsen και o Ιούνιος που μόνο καλοκαιρινός δεν ήταν φέτος, ε και εύκολα σε παίρνει η κάτω βόλτα του Capacity.

Ποιοι έμειναν έξω από τη 10αδα:

Six Organs Of Admittance – Burning The Threshold: Ο μεγάλος δάσκαλος του κιθαριστικού ψυχεδελικού στερεώματος επιστρέφει στις ακουστικές ελεγείες.

The Black Angels – Death Song: Δεν χρειάζονται καν μια τέτοια λίστα. Έχουν πολύ καλύτερη θέση στον εγκέφαλο μας.

Sneaks – Gymnastics/It’s a myth: Δεν μπορώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που το less is more είχε πιάσει τόπο τόσο πολύ.

Notilus – Notilus: Το πιο περιπετειώδες jazz άλμπουμ που ακόμα μας χρωστάνε οι Cinematic Orchestra σαν συνέχεια του Man With A Movie Camera.

Karen Elson – Double Roses: Για όσα δεν κατάφερε να με πείσει η Lana Del Rey, με έπεισε μια ασθενική, σχεδόν albino κοκκινομάλλα.

Richard Dawson – Peasant: Λάθος δεκαετία, λάθος αιώνας, λάθος εποχή. Τα μισά τραγούδια θα μπορούσαν να είναι μέσα στο soundtrack του King Arthur.

Joe Goddard – Electric Lines: “Music is the answer to your problems, keep on moving then you can solve them”. Τόσο απλά.

ΚΙ ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥ 2017

Οι καλύτερες ταινίες

Τα καλύτερα βιβλία