Οι καλύτερες ταινίες του 2017 (ως τώρα)

Το 2017 θα μείνει στην ιστορία της ποπ κουλτούρας ως η χρονιά που ζήσαμε το ‘Twin Peaks: The Return’, αλλά εμείς είμαστε εδώ για να ξεχωρίσουμε και όλα τα υπόλοιπα αγαπημένα μας από το πρώτο εξάμηνο. Σειρές, ταινίες, τραγούδια, κόμικς, παραστάσεις, και όλα αυτά για τα οποία διαβάζετε στο PopCode. Κάθε μέρα κι ένα διαφορετικό top.

***

Το τοπ-5 του Θοδωρή Δημητρόπουλου

Το καλύτερο πράγμα που είδα σε κινηματογραφική αίθουσα το 2017 είναι τα 2 πρώτα επεισόδια ‘Twin Peaks: The Return’, και η σειρά από τότε έχει γίνει ακόμα καλύτερη. Εύχομαι κάπως, κάπου, κάποτε, να δούμε αυτή τη σειρά εξ ολοκλήρου στη μεγάλη οθόνη. Αντιστρόφως, μια από τις αγαπημένες μου ταινίες του πρώτου μισού του ’17 πάει κατευθείαν για υπολογιστή, το ‘Okja’. Ένας δια-mediaκός χαμούλης εν ολίγοις. Τα αγαπημένα μου, ωστόσο, μετρώντας αποκλειστικά νέα, επίσημα releases του πρώτου 6μήνου του ’17 στην Ελλάδα:

JOHN WICK: CHAPTER 2

Σε αυτό το σίκουελ, όσο πιο κοντά στη ‘Grande Bellezza’ του Sorrentino θα μπορούσε να έχει βρεθεί ποτέ μια περιπέτεια με τον Keanu Reeves, o John Wick ταξιδεύει στη Ρώμη για να ξεπληρώσει ένα παλιό χρέος αίματος και γίνεται σκιά κάτω από αγάλματα γιγάντων, σε κήπους με απομεινάρια της Ιστορίας, στα έγκατα ενός σπουδαίου αρχαίου πολιτισμού. Το context πάντα έχει σημασία, ειδικά όταν μιλάμε για έναν ήρωα που προσπαθεί ματαίως να ξεφύγει από το παρελθόν του αλλά το βρίσκει αδύνατον. Η διαδρομή που ενώνει τον Buster Keaton με τον Keanu Reeves δεν είναι ανόμοια με εκείνη που ενώνει το ζωντανό μουσείο της νυχτερινής Ρώμης με το ασαφές μουσείο μοντέρνας τέχνης στη Νέα Υόρκη όπου εκτυλίσσεται η σεκάνς κορύφωσης του φιλμ.

Οι στοιχειώδεις κινηματογραφικοί κώδικες στην καρδιά των πραγμάτων παραμένουν αναλλοίωτοι και διαπερνούν τα τοιχώματα ανάμεσα στα είδη. 100 χρόνια σινεμά μετά, αυτό που θέλουμε ακόμα είναι να μπορούμε να δούμε σώματα να κινούνται με εκφραστικότητα και χάρη και πειθώ, μέσα σε όμορφα δομημένα κάδρα. Οι βουβοί κινηματογραφικοί ήρωες της ταινίας βρίσκονται παντού: σε προβολές σε τοίχους, σε μουσεία, στους δρόμους. Κι εμείς, θεατές μπροστά σε μια ακόμα τέλεια ομορφιά.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Το ‘John Wick: Chapter 2’ είναι μια περιπέτεια-έκθεμα σε μουσείο

RAW (GRAVE)

Στην πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία η Julia Ducournau, όνομα που αναμφίβολα θα συναντήσουμε στο μέλλον πολλές ακόμα φορές, στήνει ένα τρομακτικής έντασης και σωματικότητας coming of age φιλμ συναισθηματικού τρόμου καθώς ακολουθεί μια ηρωίδα-avatar αθωότητας, σε μια διαδρομή προς την κόλαση και, παράλληλα, προς την ελπίδα. Ίσως. Εξερευνά την ανεξαρτησία, την ηθική, τη σεξουαλικότητα, μέσα από μια ταινία όχι ακριβώς τρόμου αλλά περισσότερο της φρίκης που συναντάμε όταν ερχόμαστε πρώτη φορά σε επαφή με πράγματα που ανακαλύπτουμε πως κρύβουμε μέσα μας. Εξαιρετικό, φρέσκο, και γεμάτο αποστομωτικές σκηνές, genre ντεμπούτο που αξίζει κάθε λέξη του διεθνούς hype του.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Συνέντευξη: H Julia Ducournau δεν πιστεύει σε αντρικό και γυναικείο σινεμά

SILENCE

H επιμονή της ταινίας και του Scorsese πρακτικά ξεφλούδισαν την όλη ιδέα της πίστης σε πράγματα τόσο στοιχειώδη και τόσο πέρα από την ίδια την ιδέα του χριστιανισμού: Η πίστη ανάγεται σε πράξη προσωπικής ηθικής με την οποία οι ήρωες διαρκώς μάχονται, όλο και πιο λυσσαλέα, όλο και πιο εσωτερικά, ενώ η αληθινή εξερεύνηση δεν ξεκινά παρά όταν η μάχη γίνονται σε επίπεδο παντελώς σιωπηλό. Όπως όταν ο Rodrigues κοιτά την τραγική τελευταία πράξη του Garupe (ο Adam Driver είναι ένας κάστινγκ θρίαμβος) χωρίς ο ένας να μπορεί να ακούσει τον άλλον. Ή με τον Ferreira του Neeson που φυσικά και είναι ακόμα χριστιανός παρά τα όσα λέει κι όσα κάνει. Ή, τελικά, τον ίδιο τον Rodrigues της συνταρακτικής τελευταίας πράξης του φιλμ.

Η ταινία περνάει δυόμιση ώρες βουτώντας τόσο βαθιά μέσα στην ιδέα της πίστης, που τη συνθίλβει σε στοιχειώδη σωματίδια -την μετατρέπει σε εντελώς αόριστο κόνσεπτ εσωτερικής ηθικής ανάβασης- και στο τέλος παραδίδει την απόλυτη πράξη πίστης του κεντρικού της ήρωα, κλέβοντάς του την ίδια του την ομιλία, συμπυκνώνοντας δεκαετίες ζωής σε μια αφήγηση κάποιου εντελώς ξένου, εξωτερικού παρατηρητή, μη επιτρέποντάς του να μας μιλήσει ο ίδιος άλλο. Έχοντας αυτή την ηρεμία, τη σιγουριά (ή την ελπίδα, την πίστη) πως έχει πει και πράξει όλα όσα χρειαζόταν. Ή τελοσπάντων όλα όσα μπορούσε, που υποθέτω είναι η βάση της όποιας πίστης.

Ο Scorsese, ένας τιτάνιος δημιουργός μεγαλύτερος ακόμα κι από την αγάπη των ίδιων των θαυμαστών του, ένας σκηνοθέτης με τη διορατικότητα και τον στοχασμό ενός ανθρώπου 100 χρονών αλλά την διάθεση για περιπέτεια ενός 30χρονου, θα γυρίσει πολλές ακόμα ταινίες στην καριέρα του. Αλλά νιώθω (και νομίζω το νιώθει κι εκείνος) πως αυτή ήταν η τελευταία ταινία του Martin Scorsese. Δημιουργικό, ψυχικό, ηθικό άδειασμα. Ή πώς είναι όταν ένας από τους μεγαλύτερους mainstream σκηνοθέτες του κόσμου κάνει σινεμά σα να μη τον βλέπει κανένας.

RESIDENT EVIL: THE FINAL CHAPTER

Το ρημαγμένο αρχηγείο της Umbrella κινηματογραφείται σα να ήταν το σκάφος του τρόμου στο ‘Event Horizon’, κι ο εμβληματικός λευκός διάδρομος με το φονικό λέιζερ είναι καλυμμένος πλέον από χώμα, λάσπη και φθορά. Βαθιά, κάτω ακόμα κι από αυτή την υπόγεια κόλαση, κρύβεται με ασφάλεια η άρχουσα τάξη, περιμένοντας τον πλανήτη να καθαρίσει από τη βρωμιά της Μη Εκλεκτής ανθρωπότητας. Και είναι φυσικά ένας κλώνος (γιατί καθόλη τη διάρκεια της σειράς, πάντα μέσα από κλώνους της Alice μας συστήνεται κάθε νέο κεφάλαιο της ιστορίας), ένα παράγωγο της παράνοιας, που βάζει τέλος, γιατί τα πάσης φύσεως ορίτζιναλς είναι προφανές πως από την ίδια τους τη φύση, καταλήγουν παρωχημένα, μακριά από εμάς, καταλήγουν -απαρέγκλιτα- καθεστώς.

Τα έχει πει κι ο Abbas Kiarostami αυτά:

ΙΤ’S ONLY THE END OF THE WORLD

Aφήγηση κατασκευασμένη πάνω σε απίστευτα αφοσιωμένα close-ups, αποκόβοντας πλήρως τον έξω κόσμο (στην τελευταία πράξη το σπίτι θα μπορούσε να βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον ήλιο, τελευταίο απομεινάρι της γης) και ταυτόχρονα οποιαδήποτε ιδέα δραματουργικού και μη context. Ο Dolan στήνει το play του πάνω σε μοτίβα που ενσαρκώνει το κάθε πρόσωπο. H Seydoux κρύβεται και διστάζει, το πρόσωπό της δε φαίνεται σχεδόν ποτέ ευθέως, πάντα χαμηλώνει το βλέμμα ή φαίνεται θολά, είναι μια ζωντανή μελαγχολία που αναπνέει και μιλάει. O Cassel πάντα κοιτάζει ειρωνικά ή οργισμένα (εκτός από όταν ο πρωταγωνιστής δεν τον κοιτάζει και βρίσκεται από πίσω του και τότε μόνο το πρόσωπο του Cassel δεν αντιδρά σε κάτι και απλώς είναι). H Cotillard είναι πάντοτε μπερδεμένη επειδή ΒΛΕΠΕΙ το πάντοτε κενό και ανέκφραστο πρόσωπο του Ulliel, επειδή είναι η μόνη που δεν το είχε ξαναδεί και δεν έχει καμία προϋπάρχουσα γέφυρα επικοινωνίας μαζί του (όλοι οι άλλοι έχουν γέφυρες και είναι φυσικά παλιές, σκουριασμένες, μισογκρεμισμένες, εξ ου και το πρόβλημα). O Dolan χρησιμοποιεί μόνο μόνο ΜΟΝΟ πρόσωπα για να πει τα πάντα. Eίναι σοβαρά η πιο ενδιαφέρουσα ταινία του.

Το τοπ-5 της Ιωσηφίνας Γριβέα

Neruda

Η πιο τολμηρή ταινία που έχει φτιάξει μέχρι τώρα ο μετρ των αντι-βιογραφικών φιλμ, Pablo Larrain, με ενστικτώδη άλματα στην αφήγηση και τη δομή που σπάσανε και τις λίγες φόρμες ρεαλισμού που είχε αφήσει αράγιστες στα προηγούμενά του εγχειρήματα. Ζωηρή και ρευστή, ανοιχτή σε ερμηνείες, όπως ένα πραγματικό ποίημα που αιωρείται ακόμα κι όταν όλα τα θραύσματα μπουν στη θέση τους. Η πολιτική είναι έως τώρα η αγαπημένη θεματική του Larrain και έχει πολύ γούστο να παρακολουθεί κανείς τις τεχνικές και τον τρόπο αφήγησης που εφευρίσκει κάθε φορά για να την αντιμετωπίζει από άλλη σκοπιά.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Στο αντι-βιογραφικό ‘Neruda’, θα μάθεις μόνο ό,τι χρειάζεσαι για τον ποιητή

Moonlight

 

Επίπονο έως ανυπόφορο κατά τόπους, επιβλητικό και ταυτόχρονα ήπιο, συγκρουσιακό όσο και συγκρατημένο, το ‘Moonlight’ είναι ένα λυρικό καλλιτέχνημα που ζωντανεύει τη μοναξιά, την αναζήτηση ταυτότητας και τελικά την ελπίδα, βρίσκοντας την ομορφιά και στις πιο βαθιά αποκρουστικές καταστάσεις. Το πετυχαίνει μέσα από τις λέξεις που κρύβονται στις μεγάλες παύσεις, τη μουσική, τους χαρακτήρες που σπάνε τα στερεότυπα χωρίς να χάνουν ποτέ την ανθρωπιά τους μήπως και γίνουν με τη σειρά τους νέα σύμβολα, και τα συγκλονιστικά χρώματα του Jenkins και του διευθυντή φωτογραφίας James Laxton, που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με την πιο κατηφή, μουντή παλέτα που συνοδεύει συνήθως τέτοιες θεματολογίες.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Δεν έχεις ξαναδεί ταινία ακριβώς σαν το ‘Moonlight’

Manchester by the Sea

Δεν κάνει άσχημα το Χόλιγουντ που ψάχνει τρόπους να κολλάει πίσω τα τσιρότα που τραβάει άγαρμπα στα πιο δυνατά του δράματα. Είναι κι αυτό ένα νόημα στο σινεμά. Να βλέπεις ανθρώπους να πέφτουν για να ορθώσουν αργότερα ανάστημα, ως εμβλήματα πια, πάνω από την τραγωδία τους, πάνω από εσένα. Να σου ζητάνε να τους μοιάσεις έξω από τη μυθοπλασία, στη δική σου ζόρικη πραγματικότητα. Το ‘Manchester By the Sea’ ήταν σοκ στο ανοσοποιητικό γιατί δε μπήκε σε καμία τέτοια διαδικασία. Φτιάχτηκε για τα τραύματα που δε θα ξεπεράσεις ποτέ όσο κι αν προσπαθήσεις. Kenneth Lonergan: Καταξιωμένος γραφιάς, υποτιμημένος σκηνοθέτης, αρμοδιότερος των αρμοδίων στη θεματική πένθους.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Στο ‘Manchester by the Sea’ βρέχει συνέχεια (μέσα σου)

Get Out

To 1o μετα-Οσκαρικό must-see της χρονιάς. Αστείο, τρομακτικό και πανέξυπνο, το ‘Get Out’ δείχνει με το δάχτυλο τη συζήτηση για τη “μεταφυλετική Αμερική” και γελάει. Εσύ βλέπεις την καταστροφή να έρχεται και, σε αντίθεση με τον μέσο πρωταγωνιστή σε θρίλερ που σε αναγκάζει να υψώσεις τη γροθιά στον αέρα φωνάζοντας “Πίσω σου, ζώον!1!”, o κεντρικός χαρακτήρας τη βλέπει κι αυτός. Η γνώση, όμως, δεν είναι αρκετή για να σώσει μια νεαρή μαύρη ζωή και το ‘Get Out’ το αναγνωρίζει αυτό από την πρώτη του σκηνή. Ετοιμάσου για μεγάλα πράγματα από τον Jordan Peele μέσα στα επόμενα χρόνια.

Wonder Woman

Το ‘Wonder Woman’ το ερωτεύτηκα με αυτόν τον αυθεντικά ολοκληρωτικό τρόπο που διαλέγεις κάποιον με τα ελαττώματά του. Θα είναι για πάντα η ταινία που θα βλέπω στις μαύρες μου ή άρρωστη κάτω από τα σκεπάσματα. Δεν ξέρω πώς θα κινηθεί το σύμπαν της DC από δω και πέρα – η συζήτηση για το ξελάσπωμά του από την Αμαζόνα μου φαίνεται ούτως ή άλλως πρόωρη και κάπως άδικη – πάντως we’ll always have ‘Wonder Woman’. Με τον απενοχοποιημένο ρομαντισμό, την ελαφράδα της και την επιθετική της στάση απέναντι στον κυνισμό. Σε κάμποσες δεκαετίες από τώρα θα είναι κλασική.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Η Wonder Woman μιλά στην κάμερα του PopCode

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Η Patty Jenkins είναι η πραγματική Wonder Woman της DC

Το τοπ-5 του Πάνου Κοκκίνη

Get Out

Δεν είναι απαραίτητα η καλύτερη ταινία τρόμου της χρονιάς, είναι ωστόσο σίγουρα εκείνη με την πιο πρωτότυπη (και βιωματική;) προοπτική. Αυτή του Αφροαμερικάνου που αισθάνεται δικαίως αβυσσαλέο υπαρξιακό άγχος κάθε φορά που περπατάει σε μια λευκή γειτονιά. Πόσο μάλλον όταν εμφανίζεται ως σώγαμπρος στο απομονωμένο σπίτι του -φαινομενικά κουλ (άλλωστε ψήφισε Obama δυο φορές)- πατέρα της boho chic λευκής κοπέλας με την οποία βγαίνει. Ένα εξαιρετικό, πέρα από κάθε προσδοκία και λογική, σκηνοθετικό ντεμπούτο από τον σιγανοπαπαδιά Jordan Peele των ‘Key & Peele’ που μας έκανε -μεταξύ άλλων- να θυμηθούμε την υπνωτική Catherine Keener και να εκτιμήσουμε την ελεεινά Wasp Allison Williams που αντιπροσωπεύει επάξια τον λευκό μπαμπούλα των Αφροαμερικάνικων παραμυθιών.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: O Jordan Peele δάκρυζε γράφοντας το ‘Get Out’

Split

Μισή ντροπή δική μου που έχω την ξεδιαντροπιά να εκθειάζω οτιδήποτε έχει αγγίξει το ‘καταραμένο’ χέρι του M. Night Shyamalan και μισή δική του που έπεισε τον James McAvoy να τον εμπιστευτεί και να παίξει ένα χαρακτήρα με 23 διαφορετικές προσωπικότητες (και μια bonus kinder έκπληξη). Μια από τις οποιές καταλήγει να φυλακίσει τρια νεαρά κορίτσια στο λημέρι του, τα οποία, για να ξεφύγουν, πρέπει να τον ξεγελάσουν, να τον δελεάσουν και γενικώς να παίξουν ένα μάτσο παιχνίδια. Μια ταινία εντελώς ένοχη απόλαυση που, ωστόσο, το τελευταίο που μπορείς να της καταλογίσεις είναι κοινοτυπία. Για αυτό δες την, φχαριστήσου την και, μετά, αν θέλεις να αποφύγεις την δημόσια κατακραυγή από τους ειδήμονες, κράτα το στόμα σου κλειστό και την άποψή σου για τον εαυτό σου.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Με το λανθιμικό ‘Split’ είναι επίσημο: O M. Night Shyamalan επέστρεψε

Life

Τι συμβαίνει όταν παίρνεις μια τζούρα ‘Alien’, μια τζούρα ‘Gravity’ και προσθέτεις τον Ryan Reynolds ως Deadpool ‘κράχτη’ και τον Jake Gyllenhaal ως επιβεβαίωση ότι εδώ δεν έχεις να κάνεις με ένα διαστημικό θρίλερ της σειράς, αλλά με ένα υπαρξιακό δράμα επιβίωσης, στις υποκριτικές απαιτήσεις του οποίου μόνο ένας σοβαρός ηθοποιός της κλάσης του μπορεί να ανταπεξέλθει; Μια μετριότητα που είναι, ωστόσο, χρυσή και άκρως απολαυστική. Για την ακρίβεια πιο απολαυστική από το original, δηλαδή το ‘Alien Covenant’ που είναι ελαφρώς πιο βαρετό και αργόσυρτο. Αν και το τελευταίο κερδίζει πόντους εξαιτίας της (διπλής) παρουσίας του Michael Fassbender και του τεράστιου ορθωμένου δάχτυλου στην ανθρωπότητα που υψώνει στο τέλος του ο μαθουσάλας Ridley Scott.

Kong: Skull Island

To μοναδικό blockbuster -μαζί με το ‘Wonder Woman’ φυσικά- που έφερε κάτι ελαφρώς διαφορετικό στο τραπέζι. Όχι καινούργιο, απλώς διαφορετικό και ολίγον ρετρό.Συγκεκριμένα ατμόσφαιρα 70s, action φιλοσοφία 90s και μια σαφή μυρωδιά από Αποκάλυψη Τώρα. Όχι ο Kong που περιμέναμε. Όχι απαραίτητα ο Kong που μας αξίζει. Αλλά σίγουρα ένας Kong που δεν είναι ξενέρωτος. Για την ακρίβεια ο ίδιος είναι, το νησί του πάντως όχι. Μπόνους η παρουσία των John Goodman και Tom Hiddleston, δυο ηθοποιοί τους οποίους θα πλήρωνα για να τους δω να διαβάζουν τηλεφωνικό κατάλογο. Φάουλ η Brie Larson, που σπαταλάει εδώ το Όσκαρ της για μια χούφτα δολάρια. Γραφικός, αλλά πάντα ευχάριστος, ο Samuel L. Jackson που δεν έχει πει όχι σε μεροκάματο εδώ και 30 χρόνια.

The Belko Experiment

Προφανώς και είναι έγκλημα να είναι εντός λίστας (σε σχέση π.χ. με το ‘Raw’) το συγκεκριμένο κοινωνικό πείραμα που θέλει 80 Αμερικανούς που δουλεύουν σε ένα απομονωμένο γραφείο στην Μπογκοτά να βρίσκονται ξαφνικά αποκλεισμένοι εντός κτιρίου, με μια φωνή από το intercom να τους διατάσσει να σκοτώσουν τους συναδέλφους τους προκειμένου να επιβιώσουν. Και σαφώς και είναι κρίμα που το σενάριο δεν είναι πιο έξυπνο ή δεν εκμεταλεύεται πιο επιδέξια τις ευκαιρίες για σαδιστικό κοινωνικό σχολιασμό που προσφέρει το συγκεκριμένο εύρημα. Όχι, όμως, μόνο περνάς καλά βλέποντάς το, αλλά αγωνιάς να φτάσει το επόμενο πρωί για να το μοιραστείς με τους συναδέλφους στο γραφείο. Εκεί που μια ανησυχία μην σου συμβεί και σε σένα αυτό, καθώς και ως που θα έφτανες σε αυτή την περίπτωση, ομολογουμένως την έχεις στο βάθος του μυαλού σου.

Ποιες είναι οι αγαπημένες σου ταινίες της χρονιάς ως τώρα;

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Οι 24 καλύτερες ταινίες του 2016