Οι καλύτερες ταινίες του 2018 (ως τώρα)

Κάθε μέρα τις 2 πρώτες βδομάδες του Ιουλίου, ξεχωρίζουμε τα αγαπημένα μας από το πρώτο εξάμηνο της χρονιάς. Σειρές, ταινίες, τραγούδια, κόμικς, και όλα αυτά για τα οποία διαβάζετε στο PopCode. Κάθε μέρα κι ένα διαφορετικό top.

***

Το τοπ του Θοδωρή Δημητρόπουλου

Keep in mind, μιλάμε για επίσημα releases του ’18 στην Ελλάδα. Που θα πει, τα μισά οσκαρικά μετράνε για φέτος, αλλά οι ταινίες που είδα στις φετινές Κάννες, όχι. (Μετράνε όμως κάποιες από τις περσινές, όπως θα διαπιστώσετε.)

LADY BIRD & PHANTOM THREAD

Υπάρχει ένα υποσύνολο δύο μόνο ταινιών ανάμεσα στις αγαπημένες μου ως τώρα της χρονιάς, οι οποίες δεν είναι μόνο εξαιρετικά, αψεγάδιαστα δείγματα σινεμά αλλά επιπλέον ταινίες που απλά μου είναι αδύνατον να σταματήσω να βλέπω. Το έργο της Greta Gerwig κι εκείνο του Paul Thomas Anderson δεν μοιράζονται πολλά κοινά αλλά ένα βασικό χαρακτηριστικό που τα συνδέει είναι το πόσο αφηγηματικά σφιχτοδεμένα είναι και τα δύο πίσω από ένα σχετικά χαλαρό προσωπείο.

Ο PTA στήνει ένα S&M παιχνίδι ερωτικής ισχύος όπου οι εναλλαγές εντάσεων και αναπνοών αποτελούν ιδανική απεικόνιση της σχέσης των δύο πρωταγωνιστών. Η ταινία αποκαλύπτει σταδιακά τα χαρτιά της, φανερώνοντας νέες διαστάσεις στους χαρακτήρες ή νέα επίπεδα στη σχέση τους (κάθε φορά που σερβίρεται φαγητό είναι σα να περνάμε σε νέο στάδιο, με την πρώτη σκηνή που μοιράζονται οι δυο τους να είναι η αγαπημένη μου της ταινίας). Η ταινία της Gerwig επίσης εκμεταλλεύεται και την παραμικρή ανάσα στο ρυθμό της αφήγησης για να πει μια ιστορία όπως ακριβώς πρέπει: Την ιστορία μιας εφηβικής ανάμνησης και του πώς στην απομάκρυνση από μια συναισθηματικά έντονη, αφόρητα προσωπική κατάσταση (όπως είναι μια ανείπωτα πολυεπίπεδη σχέση με μια μητέρα ή με μια πόλη) τα πάντα μοιάζουν -κοιτώντας πίσω- πιο απαλά, πιο εύκολα, πιο ανθρώπινα. (Το ‘Lady Bird’ έπρεπε να έχει κερδίσει Όσκαρ μοντάζ, μεταξύ άλλων.)

 

Δε θα σταματήσω ποτέ στη ζωή μου να βλέπω αυτές τις δύο ταινίες ξανά και ξανά. Η υφή τους είναι το σινεμά.

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ‘LADY BIRD’

Η Greta Gerwig ήθελε στο ‘Lady Bird’ όλα να μοιάζουν διαλεγμένα, αλλά αληθινά

Η Saoirse Ronan μας εξήγησε γιατί η Lady Bird ζει μια ταινία του John Hughes

THE STRANGERS: PREY AT NIGHT

Το φετινό καλοκαίρι έχει ένα μικρό σερί από κρυφά καλά σίκουελ σε ταινίες που δεν είχαν καμία δουλειά να δίνουν καλά σίκουελ (όπως το παράξενο, καλοσκηνοθετημένο ‘Sicario: Day of the Soldado’ ή το ‘Jurassic World: Fallen Kingdom’ που δεν είναι ας πούμε ακριβώς καλή ταινία αλλά είναι το μόνο σίκουελ μετά το ορίτζιναλ που επιχειρεί να κάνει κάτι ενδιαφέρον, κι επίσης σε αντίθεση με το προπέρσινο χάλι είναι γυρισμένο από σκηνοθέτη) κι από όλα αυτά είναι το δεύτερο ‘Strangers’ που πραγματικά μου έχει μείνει στο μυαλό. Ακραία στυλιζαρισμένη σλασεριά που παίρνει ως σημείο εκκίνησης το νιχιλισμό των horror ’70s και την αισθητική των ’80s και επιστρέφει στον θεατή την απολίτικη, εκτός ηθικού πλαισίου, νοσταλγία ως τον απόλυτο παράλογο μπαμπούλα. Δίχως γιατί και δίχως επειδή.

FIRST REFORMED

Στα Φεστιβάλ συνήθως δεν γράφω πάνω από μια-δυο γραμμές στο letterboxd επειδή επικρατεί ένας ψιλοπανικός κι επειδή χωρίς ύπνο είναι δύσκολο να πληκτρολογείς λέξεις στη σειρά (ή να περπατάς, ας πούμε) όμως για αυτή την ταινία-ηλεκτροσόκ είχα γράψει αυτό το μικρό παραλήρημα στην πρώτη μέρα της περσινής (απίστευτης) Βενετίας:

κρίμα που αντί για καρδούλα δεν έχει shocked reaction αλλά τι να κάνεις

o ethan hawke είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΟΣ (και δεν τον κοροϊδεύω, είναι έπος ο τύπος εδώ) ως ιερέας που έχει χάσει το γιο του και πίνει πίνει πίνει ενώ τρέχει μια εκκλησία-απομεινάρι, όπου δεν πατάει άνθρωπος παρά μόνο τουρίστες, επειδή πριν 250 χρόνια ήταν στάση στο ταξίδι διαφυγής σκλάβων προς τον καναδά. ο hawke γνωρίζει έναν περιβαλλοντικό ακτιβιστή που δε θέλει η γυναίκα του να γεννήσει το παιδί τους επειδή (and i shit you not) “άκου πόσο σκατά είναι ο κόσμος” [ακολουθεί εκπληκτική σεκάνς κρεσενταρισμένου μονολόγου για το Πόσο Σκατά Είναι Ο Κόσμος] “σιγά μη γεννήσουμε κι άλλον άνθρωπο τώρα”. ο hawke το απορρίπτει αυτό αρχικά ως κάτι γελοιωδώς απλουστευτικό αλλά σταδιακά βρίσκει εκεί αλήθεια όσο και διαφυγή.

ο schrader έχει κρυφά εκπληκτικό σερί ταινιών, αυτή είναι η καλύτερή απ’αυτές, μια απίστευτα οργισμένη, απίστευτα συγχυσμένη κατάθεση ψυχής και απόγνωσης για έναν κόσμο που αποσυντίθεται κι έναν άντρα σε mode αυτοκαταστροφής, χαμένο ανάμεσα σε οράματα βίας και ανθρωπιάς (που μπορεί και να ταυτίζονται, όπως συμβαίνει σε μια εκπληκτική ‘a whole new world’ σεκάνς προς το τέλος).

έχει απρόσμενα πολλά κοινά θεματικά στοιχεία με το downsizing που είδα το πρωί. μετά τον schrader η ταινία του payne μου φαίνεται σαν ντισνεϊκό family movie.

FACES PLACES (VISAGES VILLAGES)

Η Agnes Varda, μια σπουδαία δημιουργός που σε όλη τη διάρκεια της καριέρας της έφτιαχνε σινεμά σε συνομιλία με το θνητό μας χαρακτήρα, επιστρέφει με ένα γλυκό, ουμανιστικό road movie πάνω στον παροδικό χαρακτήρα της τέχνης και, ταυτόχρονα, της ζωής. Μαζί με τον εικαστικό JR ταξιδεύουν σε χωριά και συνομιλούν με απλούς ανθρώπους, μαθαίνοντας απλές ιστορίες και δημιουργώντας πορτρέτα γιγάντια, εντυπωσιακά, παροδικά. Η ταινία είναι ένας γλυκός διαλογισμός πάνω στο τι σημαίνει να αφουγκράζεσαι τη ζωή μέσα από τις ιστορίες των ανθρώπων που βρίσκονται γύρω σου, και ο Godard είναι ξεκάθαρα ο καλύτερος villain της κινηματογραφικής σεζόν. (Κερδίζει στα σημεία τον Killmonger.)

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Το ‘Faces Places’ και οι υπόλοιπες καλύτερες ταινίες της περσινής χρονιάς, σύμφωνα με τους κριτικούς

ZAMA

Η αποικιοκρατία ως ένας αδιέξοδος εφιάλτης σε μια από τις πιο αποστομωτικές ‘βουτιά στα ενδότερα’ ταινίες που έχω δει τελευταία, όπου η κοινωνική πρόοδος δεν είναι παρά μια χίμαιρα, και η απόπειρα απόδρασης οδηγεί σε επιστροφή σε καταστάσεις όλο και πιο primal. Το τελευταίο μισάωρο είναι τρομακτικό, τρομακτικά όμορφο σινεμά. Μάλλον το #1 μου ως τώρα.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ‘ZAMA’

Η Lucrecia Martel μας λέει ιστορίες από το τέλος του κόσμου

Το τοπ της Ιωσηφίνας Γριβέα

The Rider

Το ‘The Rider’ της Chloé Zhao είναι από αυτές τις ταινίες που ταξιδεύουν μέχρι τα μεγάλα φεστιβάλ χωρίς προβολείς και μέχρι να αποχωρήσουν τους έχουν όλους στραμμένους πάνω τους. Κάπως έτσι κέρδισε την υψηλότερη διάκριση του Director’s Fortnight στις Κάννες πριν φτάσει στην Ελλάδα. Η σωματική σκηνοθεσία της Zao σε βάζει στο κέντρο του δράματος του πρωταγωνιστή της και του περιβάλλοντός του, φτιάχνοντας μια ιστορία που σε άλλα χέρια θα ήταν ίσως πάρα πολύ συγκεκριμένη για να σε αγγίξει. Πόσοι από εμάς έχουν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν το rodeo λόγω τραυματισμού άλλωστε;

Το λυρικό ‘Rider’ όμως, όσο ισορροπεί μεταξύ ντοκιμαντέρ, μυθοπλασίας και την αναζήτηση της αμερικανικής ταυτότητας, θα μιλήσει και σε όσους έχουν βιώσει την απώλεια. Μια βαθιά τομή στη ζωή τους που την άλλαξε ριζικά και τάραξε τη συνείδηση της δικής τους ταυτότητας. Αυτό είναι που κάνει το ‘Ride’ καθολικό, και γι’ αυτό θα μιλάμε για τη Zhao τα επόμενα χρόνια.

Lady Bird

Η απονομή των Όσκαρ στο κεφάλι μου σημαίνει το τέλος μιας κινηματογραφικής σεζόν. Με τον ίδιο τρόπο που η χρονιά για τους κανονικούς ανθρώπους ξεκινάει τον Σεπτέμβριο όπως καθιερώθηκε από το σχολείο, και όχι καταμεσής του χειμώνα. Γι΄αυτό και, παρότι οι οσκαρικές ταινίες στην πλειοψηφία τους φτάνουν στην Ελλάδα Γενάρη και Φλεβάρη, στο μυαλό μου τις απολαύσαμε πέρσι και πάμε γι’ άλλα. Το ‘Lady Bird’ όμως δεν το έχω αποχαιρετήσει ακόμα. Ως ιστορία ενηλικίωσης δεν είναι μοναδική, αλλά δεν της χρειάστηκε να είναι. Η γλυκόπικρη μετάβαση από την εφηβεία στο επόμενο στάδιο γίνεται μαεστρικά, αποκαλύπτοντας στη διάρκειά της τη Greta Gerwig ως μία πλήρως ανεπτυγμένη δημιουργό. Η επιστροφή στη γενέτειρά της για το σκηνοθετικό της ντεμπούτο ίσως εξέπληττε τη Lady Bird μέσα της. Ελπίζω όμως, αυτή τη φορά, να διαλέξει να μείνει λίγο παραπάνω.

A Quiet Place/Hereditary

Στις καλύτερες ταινίες τρόμου που έχουμε δει φέτος μέχρι στιγμής, η οικογένεια είναι τα πάντα. Στο ‘Hereditary’ και το ‘A Quiet Place’ όμως, οικογένεια σημαίνει κάτι τελείως διαφορετικό. Στο πρώτο είναι τραύμα, είναι ενδόρρηξη, είναι η αποτυχία να φέρεις σε πέρας τις βασικές έστω υποχρεώσεις που έχεις απέναντι στο αίμα σου. Στο δεύτερο είναι ο πυρήνας, η δύναμή σου, το μοναδικό πράγμα που μπορεί να σου εγγυηθεί την επιβίωση. Με ένα πιο φιλόδοξο και ένα πιο παραδοσιακό κόνσεπτ αντίστοιχα ωστόσο, και τα δύο φιλμ ασχολούνται με την ιδέα των οικογενειακών δεσμών ως κάτι θεμελιακό και ενστικτώδες. Πολύ καλό, μελλοντικό double feature. Το ένα από το δικό μας κόσμο και το άλλο από το Upside Down.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Hereditary: Βρέθηκε κιόλας το θρίλερ της χρονιάς;

Το ‘A Quiet Place’ θα σε κάνει να ουρλιάξεις χωρίς να βγάλει άχνα

First Reformed

Να το πω τον ‘Ταξιτζή’ του 21ου αιώνα; Θα το πω. Ο Paul Schrader το έχει ακόμα. Με όπλο μια υπνωτιστική λακωνικότητα και μία από τις καλύτερες ερμηνείες που έχει δώσει ο Ethan Hawke στην καριέρα του, προκαλεί, φιλοδοξεί, στοχάζεται και σοκάρει. Στρέφεται εναντίον του ήρωά του, εναντίον σου, μάλλον εναντίον και στον ίδιο του τον εαυτό. Η αποκαλυπτική κρίση της πίστης, η ανάγκη των ανθρώπων να συμφιλιώσουν την ύπαρξη της ελπίδας με έναν κόσμο που τους τη στερεί, μία αλλόκοτη, ονειρική σεκάνς μαγικού ρεαλισμού που δεν θα λειτουργούσε σε λιγότερο ικανά χέρια, όλα φτιάχνουν ένα από τα καλύτερα φιλμ της χρονιάς. Μακάρι η κυκλοφορία του τόσο νωρίς μες στο ‘18 να μην τσακίσει τελείως την προσοχή του στα βραβεία.

Black Panther

Οι περισσότερες ιστορίες έχουν ειπωθεί. Τα συστατικά τους όμως μπορούν να επικαιροποιήσουν τη συνταγή και να κορυφώσουν την εκτέλεση. Έτσι το ‘Black Panther’, σε μια μίξη σαιξπηρικού δράματος και James Bond, ντύθηκε με τον αφροφουτουρισμό, τα υπέροχα κουστούμια της Ruth Carter, την ευέλικτη φωτογραφία της Rachel Morrison, τα beats του Kendick Lamar και την προσωπική ματιά και επένδυση του Ryan Coogler, και μίλησε για τη μαύρη εμπειρία, τη σημασία της ταυτότητας και της κληρονομιάς, αλλά και την τραγωδία του να στις στερούν. Ακόμα και η τρίτη πράξη που έπασχε από τα κλασικά στραβοπατήματα του στούντιο, έκανε απόσβεση με το ποιητικό τέλος του Killmonger. Wakanda forever, με ένα στόμα, μια φωνή.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Black Panther: Η Marvel έχει νέο βασιλιά

Το τοπ του Πάνου Κοκκίνη

Black Panther

Σε αντίθεση με τα 9 στα 10 υπερ-ηρωικά κινηματογραφικά junk food κυκλοφορούν εκεί έξω, το Black Panther είχε ψυχή. Είχε κάτι να πει. Κάτι να δείξει. Σε αφορούσε, ακόμη και αν δεν ήσουν Αφροαμερικανός. Οι οποίοι, δικαίως, πλημμύρισαν τις αίθουσες στις ΗΠΑ προκειμένου να δείξουν την υποστήριξή τους στον πρώτο δικό τους super hero και, κυρίως, στην τεχνολογικά αναπτυγμένη (αν και κρυμμένη από τα μάτια του κόσμου) χώρα του. Μια εντελώς ‘Hello Africa, tell me how you doing’ φάση για όλους εμάς τους αειθαλείς φαν του Dr Alban εκεί έξω. Μια ταινία που απέδειξε ότι η επιστημονική φαντασία (με κάπα ή χωρίς) συνεχίζει να είναι ο ιδανικός τρόπος να δείξεις κατάμουτρα στην κοινωνία πόσο οπισθοδρομικές είναι οι αντιλήψεις της και να προσπαθήσεις, χωρίς να το πάρει χαμπάρι, να τις αλλάξεις.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Γιατί το ‘Black Panther’ θα αφήσει το σημάδι του στο σινεμά της δεκαετίας

The Death of Stalin

Το είδα εντελώς κατά λάθος. Το είδα παρότι ο τίτλος και το θέμα του με αφήνουν παντελώς αδιάφορο. Και, κυρίως, το είδα χωρίς να έχω ιδέα ότι το έχει φτιάξει ο δημιουργός του Veep. Το αποτέλεσμα; Κόλλησα άσχημα. Γιατί είναι πραγματικά απολαυστικό να βλέπεις τις πανέξυπνες προσβολές να πέφτουν σύννεφο ανάμεσα στους διαδόχους του Στάλιν όταν αυτός πεθαίνει ξαφνικά και εκείνοι πρέπει να οργανώσουν πρώτα την κηδεία και μετά το ποιος τελικά θα καταλάβει την εξουσία. Εντάξει, φαντάζομαι δεν είναι η επίσημη εκδοχή της ιστορίας. Αλλά πλέον αυτή επιλέγω να κρατήσω στο νου ως την κανονική. Και μακάρι ο Iannucci να επιλέξει να καταπιαστεί άμεσα και με άλλα ιστορικά πολιτικά γεγονότα. Ακόμη και πιο σύγχρονα. Μην σου πω, τώρα που είναι καλοκαιράκι, να του πούμε να περάσει μια ‘γυροβολιά’ από Ελλάδα μπας και του έρθει έμπνευση. Respect και για το εξαιρετικό cast από το οποίο ξεχωρίζουν ο Steve Buscemi και, κυρίως, ο Jeffrey Tambor.

The Commuter

Δεν είναι ούτε η πιο έξυπνη, ούτε η πιο πρωτότυπη ταινία της χρονιάς. Όμως θα αισθανόμουν ντροπή να μην πω λέξη για αυτή. Γιατί κάτι το γεγονός ότι είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας του Liam Neeson με το ταλαντούχο παλικαράκι από το ‘Non-Stop’ (βλέπε Jaume Collet-Serra). Κάτι το γεγονός ότι η επιβάτισσα που βάζει τον Liam στο τριπάκι να πάρει τα λεφτά για να κάνει μια ‘κακή πράξη’ είναι η Vera Farmiga (που αμέσως ανεβάζει επίπεδο οτιδήποτε παίζει). Κάτι το concept που έχει το ένα πόδι στο ‘Twilight Zone’, το άλλο στην Agatha Christie και το άλλο (ναι, έχει τρία, τι πρόβλημα έχεις;) στο ”Unstoppable’ (βλέπε το τρένο είναι και αυτός πρωταγωνιστής). Όλα αυτά σε αναγκάζουν να κάθεσαι εκεί και να το απολαμβάνεις, χωρίς να κουράζεις το μυαλό σου. Αλλά και να μην σου άρεσε, οφείλεις να την δεις για να τιμήσεις τον Liam. Πόσο νομίζεις ακόμη θα τον βαστάνε τα πόδια του για να το παίζει action hero για την πάρτη μας;

ΟΤΑΝ ΜΙΛΗΣΑΜΕ ΜΕ ΤΟΝ LIAM NEESON

Και τώρα μιλάμε με τον Liam Neeson για ταινίες δράσης

A Quiet Place

Δεν ξέρω αν θα έπρεπε και το υπερ-χαιπάτο θρίλερ ‘Hereditary’ με την Toni Collette να έχει μια θέση σε αυτή την λίστα (δεν έχω προλάβει να το δω), πάντως το ‘Α Quiet Place’ την έχει κερδίσει και με το παραπάνω. Κυρίως εξαιτίας της συγκλονιστικής Emily Blunt (και όχι μόνο για τη σκηνή στο μπάνιο) που είναι υπέροχη ως η μητέρα μιας οικογένειας που προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε ένα μετα-αποκαλυπτικό σύμπαν όπου πεινασμένα τέρατα στην πέφτουν μόλις τολμήσεις να βγάλεις τον παραμικρό ήχο. Μια εξαιρετική ιδέα του συζύγου της, John Krasinski του Ofifice (που το έγραψε, το σκηνοθέτησε και επίσης πρωταγωνιστεί). Γιατί όλοι οι γονείς γνωρίζουμε πόσο δύσκολο είναι να κάνεις ένα παιδί να βγάλει το σκασμό. Πρόκειται ουσιαστικά για το Get Out του 2018. Εκείνο το θρίλερ δηλαδή που, χωρίς να είναι απαραίτητα το καλύτερο, σε αναγκάζει να θέλεις να μιλήσεις για αυτό με το που βγεις από την αίθουσα.

OPINION

Είδα το εξαιρετικό ‘A Quiet Place’ στο σινεμά και υπέφερα

H μόνη ταινία που είχαμε όλοι στο τοπ-5 μας

YOU WERE NEVER REALLY HERE

O Joaquin Phoenix, για άλλη μια φορά, με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Ως Joe, ο πρώην στρατιώτης που καλείται να γλιτώσει ένα κορίτσι από την σπείρα σωματέμπορων (με εκλεκτό πελατολόγιο) που την έχουν απαγάγει, δεν γίνεται να μην σου θυμίσει τον Travis Bickle του Taxi Driver. Με τη μόνη διαφορά ότι εκείνος μπορεί να κάνει μια χαρά ζημιά κρατώντας ένα μόνο σφυρί. Προσοχή. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια hitman ταινία της σειράς, αλλά με μια ελεγεία περί εκδίκησης που είναι λιτή στα λόγια και πληθωρική στις εικόνες (ένεκα της ταλαντούχας Σκοτσζέζας σκηνοθέτης της, Lynne Ramsay). Μια ταινία ‘σκαμπίλι’ στα μούτρα (ξεκινάς να την βλέπεις χαλαρός και καταλήγεις τσιτωμένος) που μας επιτρέπει να μπούμε για τα καλά στο βασανισμένο μυαλό του αντι-ήρωα πρωταγωνιστή της. Και σκέψου ότι η τελευταία ταινία του Joaquin, δυο ολόκληρα χρόνια πριν, ήταν το Irrational Man του Woody Allen. Αυτό που λένε εντελώς καμία σχέση. -Πάνος Κοκκίνης

Art-house θρίλερ εκδίκησης με τον Joaquin Phoenix σε ρόλο Terminator. Αν ο Terminator ήταν τσέπη που τη γύριζες ανάποδα. Γιατί το ‘You Were Never Really Here’ δεν χρησιμοποιεί νουάρ ή action κλισέ, και ο ήρωάς του απέχει πολύ από τον badass πρωταγωνιστή που βρίσκεις συνήθως στο κέντρο τέτοιων πρότζεκτ. Εστιάζει στην υπαρξιακή τραγωδία του ήρωα που υποδύεται αθόρυβα ο Joaquin Phoenix, και σε τραβάει μαζί του στον πάτο με ένα πλάνο κι έναν ήχο τη φορά. Η ταινία είναι απαιτητική, σχολαστική και λειτουργεί υποδόρια μέχρι να σε αρρωστήσει. Δεν ήξερα τι με χτύπησε. -Ιωσηφίνα Γριβέα

Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ LYNNE RAMSAY

Η Lynne Ramsay δεν θέλει να λένε το σινεμά της ρεαλισμό

Από την παγκόσμια πρεμιέρα στις Κάννες: Είναι η καλύτερη ταινία του Διαγωνιστικού. Επαγγελματίας εκτελεστής, πρώην FBI, αναλαμβάνει να σώσει κορίτσι από σοκαριστικό (και σοκαριστικά δημόσιο) κύκλωμα παιδεραστείας. Περισσότερο Antonioni και ‘Taxi Driver’ παρά ‘Taken’, το φιλμ εστιάζει στην υπαρξιακή τραγωδία του ήρωα, ένα απίστευτα σκληρό και βίαιο ταξίδι στην κόλαση πρακτικά δίχως δράση. Τα πάντα είναι το βλέμμα του Phoenix (που δίνει ρέστα όπως πάντα), και ο τρόπος που κινείται σε διαδρομές σχεδόν προαποφασισμένες, σε μια κοινωνία της οποίας η διαφθορά κάνει τα πάντα βουβά, ακίνητα. Ο Jonny Greenwood γράφει την καλύτερη μουσική του ντύνοντας ένα έργο-σεμινάριο ρυθμού, με τη Ramsay να κάνει την ιστορία της αραιή και σφιχτοδεμένη την ίδια στιγμή, αναζητώντας έννοιες σαν την ηθική, τη δικαιοσύνη, την εκδίκηση, σε έναν κόσμο παραλυμένο. Όλο το Φεστιβάλ περίμενα να δω μια ταινία που θα με κλωτσήσει τόσο άγρια, τελικά ήταν η τελευταία που είδα. Αληθινό buzzer beater. -Θοδωρής Δημητρόπουλος

Ποιες είναι οι αγαπημένες σου ταινίες της χρονιάς ως τώρα;

|Η ποπ κουλτούρα μέσα από εικόνες| Ακολούθησε το Ιnstagram account του PopCode.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ

Οι καλύτερες ταινίες του 2017