Με τι κολλήσαμε αυτή την εβδομάδα

Κάθε βδομάδα το πλήρωμα του PopCode θα μοιράζεται τα πιο πρόσφατα κολλήματά του. Μπορεί να είναι τραγούδια, βιντεάκια, ταινίες, εκθέσεις, tweets, ή οτιδήποτε άλλο οποιουδήποτε pop culture που τους έχει φάει ένα αξιοσέβαστο κομμάτι χρόνου και εμμονής.

Για να παίρνεις ιδέες.

Με το ‘Mindhunter’, ο Κωσταντίνος Αμπατζής

Ντροπή μου που το βάζω στα κολλήματα έχοντας δει μόλις τρία επεισόδια ενώ υπάρχουν δίπλα μου άνθρωποι που το τελείωσαν πριν καν βγει η Τετάρτη, το ξέρω. Αλλά ας νομίζουν για λίγο οι αναγνώστες ότι έχω και ζωή, δεν πειράζει. Μια σειρά με την υπογραφή του Fincher θα ήταν έτσι κι αλλιώς είδηση. Η συγκεκριμένη είναι και καθηλωτική. Κι αυτό γιατί ενώ δεν σου δείχνει ιδιαίτερα τις πράξεις των σίριαλ κίλερς της εποχής, κάνει κάτι πολύ καλύτερο και πολύ πιο έντονο: σε βάζει μέσα στο μυαλό τους, την ψυχοσύνθεσή τους κι εσύ μπαίνεις στην διαδικασία να καταλάβεις πώς και τι σκέφτεται ένας τέτοιος τύπος. Το γεγονός πως όλα τα πρόσωπα κι οι ιστορίες είναι αληθινά, το κάνει ακόμα πιο σπουδαίο κι ακόμη πιο ανατριχιαστικό.

Με το ‘Mindhunter’, η Ιωσηφίνα Γριβέα

Αν σκέφτεσαι να το ξεκινήσεις γιατί γουστάρεις ανθρωποκυνηγητά και εγκλήματα, μην το διανοηθείς. Το ‘Mindhunter’ επινοεί το procedural που δεν έχει ίχνος εγκλήματος παρά μόνο σκόρπιες φωτογραφίες. Αφορά περισσότερο τη γραφειοκρατιία που σκοτώνει νέες ιδέες, την επιμονή αυτής της νέας ιδέας που θα μπορούσε να μεταμορφώσει και τον πιο δυσκίνητο μηχανισμό, τη μάσκα που πρέπει να φοράς για να αντιμετωπίσεις συγκεκριμένες περιστάσεις για συγκεκριμένα μέτρα. Η πρώτη ομάδα του FBI που κατόρθωσε να μπει στο κεφάλι των κατά συρροήν δολοφόνων κάπου στο τέλος των ’70s δεν είχε ιδέα τι ξεκινούσε να κάνει. Εσύ που 1000 επεισόδια ‘Law and Order’ μετά έχεις μια ιδέα, θα μείνεις μαζί τους γιατί πρέπει να αποζημιωθεί η φιλοδοξία τους και γιατί ξέρει να σε ανατριχιάζει ακόμα και χωρίς νεύρο. Στο 9ο και 10ο επεισόδιο θα αποζημιωθείς κι εσύ για την υπομονή σου με τα πρώτα πιο άτσαλα επεισόδια.

Με το ‘Mindhunter’ (και) ο Αντώνης Τζαβάρας

Φαντάσου ότι έχεις στη διάθεσή σου το νέο μυθιστόρημα του αγαπημένου συγγραφέα, έναν ωραίο διπλό εσπρέσο κι έναν φοβερό καναπέ. Φαντάσου τώρα ότι παίρνεις τα βιβλίο στα χέρια σου και το πρώτο που κάνεις είναι να πηγαίνεις γραμμή στο άβολο γραφειάκι σου, με ένα στυλό στο χέρι και να αρχίζεις να υπογραμμίζεις μετά μανίας τις υποσημειώσεις και τις παραπομπές, την ίδια ώρα που ο εσπρέσο σου κρυώνει ματαιωμένος στο τραπεζάκι που βρίσκεται δίπλα στον ούμπερ βολικό καναπέ. Αυτό περίπου κάνει ο Ντέιβιντ Φίντσερ στο ‘Mindhunter’. Έχει στη διάθεσή του τα αγαπημένα του μπιχλιμπίδια – σήριαλ κίλερς, μπάτσους, τα ’70s και άφθονο χρόνο αφήγησης, απλωμένο σε όσα επεισόδια γουστάρει – αλλά αντί να φτιάξει ένα έργο για σήριαλ κίλερς ή για μπάτσους ή για τα ’70s, επιλέγει να θέσει ως κεντρικό άξονα της νέας του σειράς (στη S01 τουλάχιστον) την ‘περιπέτεια’ της ένταξης του profiling και της μπιχεβιοριστικής ψυχολογίας στην τυποποιημένη μεθοδολογία του FBI. Προσωπικά το εκτίμησα πολύ. Μου άρεσε αυτή φιλολογική, Αλεξανδρινή προσέγγιση. Δεν ξέρω πώς θα κινηθεί η σειρά στις επόμενες σεζόν, αλλά ελπίζω να κρατηθεί πεισματικά στο πεδίο των υποσημειώσεων. Κράτα και το πείσμα. Θα το χρειαστείς για να φτάσεις μέχρι το τρίτο επεισόδιο όπου όλα αρχίζουν να γίνονται πιο ενδιαφέροντα.

Με το ‘9JKL’, o Πάνος Κοκκίνης

Δώσε μου έστω και μέτριο Αμερικάνικο sitcom και πάρε μου την ψυχή. Το έχω αποδεχθεί αυτό για τον εαυτό μου. Όπως έχω αποδεχθεί ότι δεν υπάρχει περίπτωση το 9JKL, αυτό με τον τυπά από το Royal Pains που αναγκάζεται να μετακομίσει ανάμεσα στα διαμερίσματα των γονιών και του αδελφού του, να αρέσει σε οποιονδήποτε. Αν και δεν θα έπρεπε. Γιατί, παρόλο που δεν ανοίγει ακριβώς καινούργιους δρόμους στα τηλεοπτικά μονοπάτια, είναι με διαφορά το πιο Greek friendly από τα  καινούργια. Ο γιος είναι ρεμάλι. Ο αδελφός φαντασμένος. Και οι γονείς τόσο Έλληνες (σε νοοτροπία) που μόνο το ‘Γιωργάκη, μην πας βαθιά, μόλις έφαγες σουβλάκι’ δεν ακούγεται. Το σημαντικότερο; Κρύβει αλήθεια μέσα του, αφού στηρίζεται όντως στη ζωή του -όντως μαμάκια- πρωταγωνιστή. Και, ως γνωστόν, η αλήθεια πάντοτε έχει πολύ πλάκα.

Με τα flirt βίντεο της Laura Clery, η Νάνσυ Κωστακοπούλου

Χτες, που λέτε, ήρθε στα inbox μου ένα βίντεο, στο οποίο έπαιζε το τραγούδι ‘Get Fit and Lit with the Lord’, με ένα γρήγορο google search ανακάλυψα ότι ανήκει στην γιούτιουπερ Laura Clery. Ε, μην σας τα πολυλογώ, μπήκα στη λαγουδότρυπα που λέγεται ”Me trying to flirt videos”, έκλαψα από τα γέλια με την ηρωίδα της Helen Horbath, έκανα subscribe στο κανάλι της και έστειλα στα βασικά μου group chats το αγαπημένο μου βίντεο ”Me trying to flirt in the car”. Τι κάνει η Laura που είναι τόσο αστείο; Κυνηγάει τον άντρα της και τον φλερτάρει με τον πιο ενοχλητικό τρόπο ενώ τραβάει τον εαυτό της με φίλτρα snapchat. Αλήθεια, πατήστε play, σας παρακαλώ.

“Αρρώστιααα”, ο Κώστας Μανιάτης

Αυτή τη βδομάδα δεν κόλλησα με τίποτα γιατί κόλλησα ίωση. Από την Κυριακή μέχρι σήμερα μόνο πυρετοί, μύξες και βηχαλάκια, οπότε οκ, κάτι είναι και αυτά. Κάνε Θεέ μου να περάσει, κάνε Θεέ μου να αρχίσουν πάλι να εμβολιάζονται οι αθρώποι, κάνε Θεέ μου να τα βρουν οι δυο Γκάλαχερς και να μη σκοτώνονται άλλο για το καλό της ανθρωπότητας. Περαστικά σε όλον τον κόσμο. Να μας έχει ο Θεός γερούς να κυκλοφορούμε με κοντομάνικα μέχρι τον Δεκέμβρη. Peace.

Με τους Κινέζους φιλάθλους του Μπαρτσελόνα-Ολυμπιακός, ο Γιώργος Μυλωνάς

Πανηγυρίζουν για την κόκκινη του Πικέ αν και φορούν φανέλα της Μπαρτσελόνα; Το τουριστικό γραφείο από το οποίο έκλεισαν τα εισιτήρια για Ισπανία, περιλάμβανε κι ένα ματς Champions League, παρόλο που δεν έχουν ιδέα από ποδόσφαιρο; Γρυλίζουν γιατί τους έπιασε η κάμερα; Δεν έχει καμία σημασία. Με διαφορά το καλύτερο βίντεο για το 2017.

Με το ‘His Dark Materials’ ξανά, ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Σε άρθρο που ορκίζομαι πως μια μέρα θα γράψω, θα εξηγήσω αναλυτικότερα γιατί η τριλογία του κόσμου του Philip Pullman είναι τα αγαπημένα μου βιβλία. Έβερ. Όχι εφηβικά, όχι fantasy, όχι τριλογίες. Έβερ. Από όλα. Το εύρος των ιδεών και του κόσμου που χτίζει ο συγγραφέας με είχαν συνταράξει όταν πρωτοδιάβασα την περιπέτεια της Lyra και του Will, μια επαναπροσέγγιση θεολογίας και θρησκείας ως fantasy περιπέτεια απλωμένη σε αμέτρητους διαφορετικούς κόσμους. Νομίζω αυτό που μάγεψε πιο πολύ ήταν το πώς ο Pullman μιλούσε για κοινές ιδέες πίσω από το DNA των μύθων και της ύπαρξής μας προσεγγίζοντάς τα μέσα από τη διαφορετική υφή του κάθε κόσμου που δημιουργούσε. Και οι κόσμοι ΗΤΑΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ. Το μόνιμο πρόβλημα που είχα με το sci-fi που φανταζόταν εναλλακτικές πραγματικότητες ήταν πως οι μικρές του κοσμογονίες είναι συνήθως απλοϊκές και περιορισμένες. “Αν οι Ναζί είχαν κερδίσει τον Β’ Παγκόσμιο”, “αν ο Spock είχε goatee” και τέτοια. Ο Pullman φαντάζεται μέχρι και κόσμους που η βιολογία των ζωντανών όντων είναι διαφορετική, αλλά η ψυχή είναι παντού η ίδια – κι ας έχει άλλο όνομα, κι ας μοιάζει αλλιώς.

Τελοσπάντων είναι ένα σπουδαίο έργο, και αυτή τη βδομάδα κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο μιας νέας τριλογίας, 17 χρονιά μετά την ολοκλήρωση της original. Η νέα τριλογία λέγεται ‘Book of Dust’ και λειτουργεί παράλληλα με την παλιά (το πρώτο βιβλίο διαδραματίζεται πριν τα γεγονότα του ‘His Dark Materials’- τα επόμενα, μετά). Εννοείται πως έτρεξα την πρώτη μέρα κυκλοφορίας, κι εννοείται πως θα το διαβάσω αυτό το ΣΚ με το που τελειώσω το Ένα Ακόμα Ξαναδιάβασμα των παλιών -άκρως ταλαιπωρημένων, πια- βιβλίων.

Με το ‘Big Mouth’, ο Γιάννης Σαχανίδης

​Καμμένο animation ​του Netflix, από τον Nick Kroll που παίζει μια εκδοχή του εαυτού του στα εφηβικά του χρόνια και ταυτόχρονα τον Maurice, το Τέρας των Ορμονών, με φωνητικό καστ που συμπεριλαμβάνει τους John Mulaney, Jessi Klein, Jason Mantzoukas, Jenny Slate, Fred Armisen, Maya Rudolph, Jordan Peele, που μιλά για το χάος της εφηβείας. Χωρίς να το ξέρω, ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν τις τελευταίες μέρες. 10 επεισόδια μόνο ε, τσεκάρετε.