Μήπως, τελικά, οι Iron Maiden δεν είναι μουσικοί δεινόσαυροι;

Ο 17ος δίσκος των Iron Maiden έχει ιαπωνικό τίτλο και τον Eddie ντυμένο σαμουράι. Φυσικά, οι Λονδρέζοι μας έχουν συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια σε επικές αναφορές και κομίστικη αισθητική, οπότε δεν υπάρχει καμία είδηση εδώ.

Η είδηση ξεκινά όταν τα διεθνή πρακτορεία μεταδίδουν -γεμάτα έκπλήξη- πως οι Maiden κονταροχτυπιούνται με τον Drake για την πρώτη θέση των βρετανικών charts. Μέχρι στιγμής, το Senjutsu κερδίζει το πολυαναμενόμενο Certified Lover Boy του Καναδού ράπερ (παρότι αυτό προηγείται σε digital downloads).

Ποιος θα περίμενε ότι μια heavy metal μπάντα θα ανταγωνιζόταν τον τελευταίο, σε ένα μουσικό τοπίο όπου η hip hop είναι η απόλυτη κυρίαρχος;

Senjutsu, το κύκνειο άσμα των Iron Maiden;

Ο κριτικός της Guardian, Harry Sword, χαρακτήρισε το άλμπουμ ως «ένα φιλόδοξο, εκκεντρικό αριστούργημα» και του έβαλε πέντε αστεράκια, αποθεώνοντάς το στην πορεία. Την ίδια στιγμή, η κριτική του ίδιου Μέσου για το άλμπουμ του Drake ήταν επιεικώς χλιαρή. Τι έγινε ρε παιδιά; Μήπως κάτι αλλάζει στη μουσική βιομηχανία;

Προφανώς, και όχι. Η hip hop είναι (δικαίως) η απόλυτη βασίλισσα στα αυτιά των νέων ακροατών. Απλά για τη Μεγάλη Βρετανία -και όχι μόνο-, οι Iron Maiden δεν είναι απλά μια μπάντα. Είναι ένας μουσικός θεσμός.

Άλλωστε, το νο.1 στα βρετανικά charts δεν τους είναι κάτι άγνωστο τα τελευταία χρόνια. Εκεί βρέθηκαν και με τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους. Φυσικά, αυτό δε λέει απαραίτητα κάτι. Το γεγονός ότι μια μπάντα είναι εμπορική δεν σημαίνει πως αλλάζει τον μουσικό χάρτη ή χαράζει νέους δρόμους.

Είναι όμως δυνατόν να περιμένουμε από ένα συγκρότημα που υπάρχει εδώ και περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες να ανακαλύψει εκ νέου την Αμερική; Η ερώτηση δεν αξίζει καν απάντηση.

Άλλωστε, οι Iron Maiden δεν έχουν κανέναν τέτοιον σκοπό εδώ  και πολλά, πολλά χρόνια. Έχουν κατεβάσει ταχύτητες, έχουν αφήσει στην άκρη τα πολύ βαρβάτα riffs για περισσότερο prog διαδρομές, ενώ οι συνθέσεις τους μόνο ραδιοφωνικές δεν είναι από πλευράς διάρκειας. Ε, και;

Στο Senjutsu τα καταφέρνουν ανέλπιστα καλά για ανθρώπους που περπατούν στην έκτη δεκαετία της ζωή τους. Απόλυτα ώριμοι και απόλυτα συνεπείς σε αυτό που κάνουν παραδίδουν ένα διαμάντι για τους φανατικούς τους ακροατές – από το εμβατηριακό ομώνυμο track μέχρι το Days of Future που ακούγεται ξανά και ξανά στο repeat, και από το Writing on the Wall μέχρι το υπερεπικό Hell on Earth, οι Iron Maiden βρίσκονται σε εξαιρετικό φεγγάρι.

Μάλιστα, πρέπει να σημειωθεί ότι ο Bruce Dickinson τα καταφέρνει περισσότερα από καλά για τραγουδιστή που πέρασε καρκίνο στη γλώσσα· όπως φαίνεται, τους σπουδαίους frontmen δεν τους σκιάζει φοβέρα καμιά.

Ή μάλλον για να το πιο απλά: για τους περισσότερους από 36 χιλιάδες οπαδούς που βρεθήκαμε στη Μαλάκασα το καλοκαίρι του 2018, αυτή είναι η καλύτερη στιγμή τους τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια.

Μάλιστα, αν αναλογιστεί κανείς ότι ίσως αυτό να είναι το δισκογραφικό τους κύκνειο άσμα, τότε τα συναισθήματα γίνονται ακόμα πιο έντονα. Η σωστή λέξη είναι «συγκίνηση». Και σίγουρα μπάντες που προκαλούν τέτοια συναισθήματα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως μουσικοί δεινόσαυροι.

In between the dark of hell on earth / On the other side / I’ll see again heaven / So far away from this hell on earth

Μήπως, τελικά, οι πιο πάνω στίχοι του αρχηγού Steve Harris να αποτελούν ένας είδος αποχαιρετισμού;

Δεν είμαστε σίγουροι. Μέχρι όμως να ανακοινώσουν την απόσυρση τους υπάρχει μία και μοναδική απάντηση στο μυστήριο: Μόνο Maiden.