‘Mission: Impossible 2’: O Ethan Hunt και τα περιστέρια του John Woo
Ενόψει της κυκλοφορίας του 6ου φιλμ, αυτό το καλοκαίρι κοιτάζουμε τις ταινίες ‘Mission: Impossible’, του Μόνου Καλού Franchise. Σήμερα, πάμε στο 2000 και στα κουλ Oakley Romeo γυαλιά ηλίου του Tom Cruise.
- 12 ΑΥΓ 2018
Γυαλιά ηλίου Oakley! Limp Bizkit! John Woo! Διαμάχη Metallica-Napster! ΑΥΤΟ το μαλλί του Tom Cruise! Αυτή η ταινία είναι αληθινή ‘να σου δείξω παιδί μου πώς ήταν το 2000’ χρονοκάψουλα. Αλλά πώς ήρθαν όλα μαζί; Θα τα πιάσουμε όλα, ξεκινώντας φυσικά από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή.
Κάτι που με συναρπάζει στο να ακολουθώ μεγάλα κινηματογραφικά franchise είναι η προσπάθεια εντοπισμού των ξεχωριστών δημιουργικών φωνών στη διάρκεια της εξέλιξής τους, καθώς και η εξέταση του κατά πόσο υπάρχει ένας auteur πάνω από το σύνολο. Το οποίο είναι δύσκολο ούτως ή άλλως, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ένα franchise σαν αυτό, με μια σειρά εντελώς διαφορετικών μεταξύ τους, αλλά σημαντικών ο καθένας με τον τρόπο του, σκηνοθετών.
Ο auteur της σειράς ταινιών ‘Mission: Impossible’ είναι φυσικά ο Tom Cruise. Κάμερα μπορεί να μην έχει πιάσει όμως είναι το δικό του γούστο και η δική του αισθητική που εξυπηρετούν οι ταινίες, είναι ο ίδιος που διαλέγει τους σκηνοθέτες και τους σεναριογράφους, και είναι φυσικά η δική του action persona («κοίτα μαμά, κάνω τα δικά μου stunts!») που την χαρακτηρίζει με διάρκεια και συνέπεια. Ό,τι αναφορά βρεις από ανθρώπους που ενεπλάκησαν δημιουργικά με αυτές τις ταινίες, πάντα φαίνεται από τα συμφραζόμενα πως ο Cruise βρισκόταν διαρκώς πίσω από όλα, κι όχι με έναν ‘κακομαθημένος σταρ που συγκρούεται με τον σκηνοθέτη’ τρόπο, αλλά εντελώς καθαρά και ξηγημένα.
Ο ΤΟΜ CRUISE ΣΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΟΥ JOHN WOO
Ήταν ο Cruise φυσικά που θέλησε να προσλάβει τον John Woo για να γυρίσει αυτό το σίκουελ. Το Variety είχε αναφέρει το Φλεβάρη του ‘98 πως ο Cruise συζητούσε με τον Oliver Stone για να αναλάβει εκείνος, αλλά τελικά δεν προχώρησε. Βγάζει νόημα μια τέτοια πρόθεση δεδομένης της όλο και εντονότερης διάθεσης του ηθοποιού να συνεργάζεται -στο απόγειο εδώ της δύναμής του- με πραγματικά την αφρόκρεμα του αμερικάνικου σινεμά. Λέγαμε στο προηγούμενο άρθρο για το 1996 που ήταν ένα κάποιο αποκορύφωμα- αντί να βουτήξει κατευθείαν σε ό,τι εύκολο πράγμα βρει μπροστά του και με δεδομένο πως σε αυτό το σημείο θα μπορούσε να κάνει κυριολεκτικά ό,τι θέλει, ο Cruise αφοσιώθηκε στο γύρισμα του ‘Eyes Wide Shut’ προσθέτοντας έτσι μέχρι και τον Stanley Kubrick στο βιογραφικό του, καθώς και στη ‘Magnolia’ του Paul Thomas Anderson, για την οποία σκόραρε και υποψηφιότητα Όσκαρ Β’ Αντρικού Ρόλου.
Κι οι δύο αυτές ταινίες βγήκαν το ‘99, ενώ το 2001 και το 2002 ακολούθησαν ταινίες από τον Cameron Crowe (πάλι) και τον Steven Spielberg. Στο ενδιάμεσο, το 2000,θα γύριζε τη νέα του 100% περιπέτεια, στο δικό του franchise, οπότε είναι φυσικό πως ανάμεσα σε όλη αυτή τη λίστα auteurs θα ήθελε κάποιον εξίσου σημαντικό δημιουργό, τουλάχιστον βεληνεκούς Brian De Palma.
Για τον όποιο λόγο δεν προχώρησε του Stone -και τι ταινία παίζει να ήταν αυτή που θα προέκυπτε- όμως ο Cruise εξασφάλισε το ναι του Woo, με τον οποίο επρόκειτο να συνεργαστούν νωρίτερα στην ταινία ‘The Devil’s Soldier’, για την οποία ποτέ δε γράφτηκε εγκαίρως σενάριο όμως. Γύριζε ένα διαφημιστικό για τη Nike στη Βραζιλία όταν του ήρθε τηλέφωνο από τον Cruise για να του προτείνει να συνεργαστούν, εξηγώντας του πως ήθελε κάθε κεφάλαιο ‘Mission: Impossible’ να είναι σε διαφορετικό από διαφορετικό σκηνοθέτη. Του είπε πως λάτρεψε το ‘Face/Off’ και όλες τις ταινίες του στο Χονγκ Κονγκ και πως ήθελε η δεύτερη ταινία να είναι ένα ‘John Woo-style’ ‘Mission: Impossible’. (Το οποίο φαίνεται και στο τελικό αποτέλεσμα, δεν έλεγε ψέμματα.)
‘Hard Boiled’
O ίδιος ο Woo στο μεταξύ, δεν ήταν μεγάλος φαν της πρώτης ταινίας και δεν το έκρυψε ποτέ. «Το πρώτο για μένα ήταν λίγο υπερβολικά ψυχρό και δεν είχε χαρακτήρες», έχει πει. «Δεν πήρα πολλά από αυτή την ταινία, ούτε μήνυμα ούτε ιστορία. Είναι λίγο μπερδεμένο. Ήταν καλή ταινία, αλλά εγώ θα ήθελα να δω κάτι ζεστό, κάτι παθιασμένο.»
Ο σκηνοθέτης στο commentary του DVD εξηγεί πως ήθελε η δική του ταινία να διαθέτει ανθρώπινο στοιχείο και να μην είναι μόνο δράση και stunts, το οποίο είναι συνεπές με τα πιο προσωπικά φιλμ του, που πάντα διαθέτουν ένα -έστω τεταμένου ρεαλισμού- ανθρώπινο στοιχείο και έναν σαφή μελοδραματικό τόνο να συνδέει την κάθε διάδραση, από το ‘The Killer’ (που είναι actually τρομερά συγκινητικό) μέχρι και το φετινό του ‘Manhunt’, το οποίο στην πραγματικότητα είναι εξαιρετικά συγγενικό φιλμ ως προς το ‘Mission: Impossible 2’: sci-fi καταστροφικοί ιοί, ερωτικά τρίγωνα, απρόσμενες συμμαχίες, άνθρωποι σε μάχη με τον άλλο τους εαυτό.
Η τελική μορφή αυτής της ταινίας μοιάζει μάλιστα περισσότερο με ταινία John Woo παρά με ταινία ‘Mission: Impossible’, με κάθε γνώριμο στοιχείο της παλιάς σειράς και του μετέπειτα franchise (από τους τίτλους ως την ομάδα) να απουσιάζει σχεδόν πλήρως- εκτός από ένα: τις μάσκες. Οι μάσκες βρίσκονται παντού σε αυτή την ταινία, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη, ακριβώς επειδή για τον Woo καταλαμβάνουν έναν εντελώς συμβολικό ρόλο. Χρησιμοποιύνται ελάχιστα στο πλαίσιο της αποστολής ή της εξέλιξης της πλοκής και περισσότερο α) τον Tom να το καταδιασκεδάζει παίζοντας όλα τα modes αλλά κυρίως β) συμβολικά να αντιπροσωπεύει όλες τις υποστάσεις του ατόμου.
Ο Woo αναφερόμενος στην αποκάλυψη της πρώτης σκηνής, όπου ο Tom Cruise τραβά τη μάσκα του και αποκαλύπτει από κάτω τον Dougray Scott, χαρακτηρίζει τη στιγμή ως «το κακό που κρύβεται πίσω από ένα όμορφο πρόσωπο». Η ταινία από εκείνο το σημείο και μετά δε σταματά να χρησιμοποιεί τις μάσκες με τρόπο αυξανόμενα συμβολικό παρά πρακτικό. Η προσέγγιση του Woo βγάζει νόημα και φαίνεται πως όταν του προτάθηκε η ταινία ήταν αυτό που του ήρθε στο μυαλό. Τον φαντάζομαι να τρίβει χέρια λέγοντας χαμογελαστός, «ναι! Έχω μια ιδέα, ναι, ναι…»
(STAR) TREK ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΣΕΝΑΡΙΟΥ
Όπως συχνά συμβαίνει σε αυτού τους είδους τις παραγωγές, μέχρι και 8 σεναριογράφοι φέρονται να έχουν δουλέψει πάνω στην ταινία, οι περισσότεροι στα πρώτα στάδια. Ανάμεσά τους, το δίδυμο των Brannon Braga και Ron Moore, που στη διάρκεια των ‘90s έγραψαν μερικά από τα διασημότερα ‘Star Trek’ επεισόδια, καθώς και ταινίες. (Ο Moore στην πορεία θα μας έδινε και το revival του ‘Battlestar Galactica’, μια από τις καλύτερες σειρές των ‘00s.)
«Είναι πολύ κουλ. Ο Tom Cruise είναι ένας πολύ καλός, πολύ ενδιαφέρων τύπος», έλεγε ο Moore σε ένα Q&A σε ό,τι μέτραγε ως ίντερνετ τον Απρίλιο του ‘98. Όταν ο Woo ανέλαβε επισήμως τη σκηνοθεσία, έχοντας προηγουμένως ζητήσει από τον Cruise ως μοναδικό ουσιαστικό όρο να υπάρχει μια ιστορία που τον ικανοποιεί (και ήδη μιλήσαμε για τα στοιχεία εκείνα που τον ενδιέφεραν), το σενάριο των Braga & Moore πετάχτηκε στα σκουπίδια. Κράτησαν ένα credit για το ‘story’ αλλά αυτό δεν ξέρουμε τι ακριβώς μπορεί να συμβαίνει μιας και όλα τα βασικά στοιχεία της ιστορίας μοιάζουν να έχουν προέλθει είτε από τον Woo είτε από τον άνθρωπο που τελικά έγραψε το σενάριο.
Έναν παλιό μας γνώριμο. Τον παλιόφιλο του Tom Cruise. Ναι, τον Robert Towne, που κλήθηκε πάλι να βγάλει το φίδι από την τρύπα.
Μιλήσαμε εκτενέστερα στο προηγούμενο κείμενο για τη δημιουργική σχέση του Cruise με τον σεναριογράφο του ‘Chinatown’ και για το πώς ο Cruise συχνά βρίσκει δημιουργικά άτομα που εμπιστεύεται και βασίζεται σε αυτούς ξανά και ξανά. Όπως έγινε και με την πρώτη ταινία, έτσι κι εδώ ο Cruise ζήτησε από τον Towne να έρθει για να βάλει σε τάξη ένα σενάριο σε μεγάλο βαθμό ανύπαρκτο. Σύμφωνα με reports της εποχής, μετά την απόλυση των Braga/Moore o Woo έφερε στο πρότζεκτ τον Wesley Strick (σεναριογράφο του στο ‘Face/Off’) ο οποίος εικάζω πως συνεργάστηκε μαζί του στο στοιχειώδες στήσιμο κάποιων ιδεών και σκηνών δράσης. Ο Towne λέει πως, «όταν ανέλαβα εγώ υπήρχαν κομμάτια δράσης γύρω από τα οποια έπρεπε να γραφτεί η ιστορία. Αυτές οι σκηνές είχαν θεμελιωθεί στο μυαλό του John Woo. Οι σκηνές δράσης του είναι προσεκτικά χορογραφημένες, ήταν εκεί. Και η ιστορία, όταν έφτασα εγώ, δεν ήταν παρούσα για να στηρίξει τη δράση.»
«Όπως και οι ταινίες του Hitchcock, έτσι και οι ‘Mission’ ταινίες είναι πολύ πιο φαν να τις δεις παρά να τις γράψεις», λέει ο Towne, ο οποίες χρειάστηκε να φτάσει στο τρίτο draft πριν βρει μια οργανική σεναριακή δομή που ικανοποιούσε και τον ίδιο, και τον Woo, και τον Cruise. Εδώ είναι που φαίνεται και το πόσο κοντά ήταν ο Cruise με τον σεναριογράφο (του). Ο Towne λέει πως σε αυτό το σημείο ξέραν πια πολύ καλά ο ένας τον άλλον (η συνεργασία τους έκλεινε δεκαετία) και υπήρχε αρκετή αμοιβαία εμπιστοσύνη ώστε αν κάποιος έλεγε «άσε με να δοκιμάσω κάτι», ο άλλος τον άφηνε.
Κάποια στιγμή στη διάρκεια του γραψίματος του τρίτου draft, ο Cruise πλησίασε τον Towne με μια ιδέα. «Χριστέ μου, φίλε, δεν ξέρω, δε θα το επιχειρούσα ποτέ αυτό, είσαι σίγουρος ότι θα δουλέψει;» του είπε εκείνος. «Είμαι βέβαιος», απάντησε ο Cruise. Θυμάται ο Towne: «Και τον πίστεψα. Τον πίστεψα επειδή πιστεύω πως κατέχει αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι και όλες τις παραμέτρους του. Έχει μια ενστικτώδη σύλληψη, και έτσι το δοκίμασα, και δούλεψε. Είναι πάντα όφελος το να έχεις δουλέψει με κάποιον και να απολαμβάνει τη συνεργασία σας. Βοηθάει. [Με τον Tom] υπάρχει αληθινή εμπιστοσύνη εκεί, χωρίς αμφιβολία.»
ΣΗΜΑTA ΚΑΤΑΤΕΘΕΝ
Ο Cruise κι ο Woo φαίνεται από όλα τα συμφραζόμενα να λειτουργούν σε αυτό το σημείο σε ένα επίπεδο καθαρά ενστικτώδες, με τον καθένα τους να δοκιμάζει πράγματα που ξέρει πως θα λειτουργήσουν, κι αφήνοντας τον βετεράνο Towne μετά να προσπαθήσει να τα συρράψει αφηγηματικά. Αυτό το μαρτυρά και το αποτέλεσμα, μια ταινία άνιση, αργή κατά τόπους, αλλά γεμάτη συναρπαστικές εκλάμψεις και εμβληματικά σημεία – περισσότερα από όσα θα περίμενε κανείς δεδομένης της φήμης της ως την πιο αδύναμη της σειράς.
Η πρώτη σκηνή της ταινίας εισάγει τον ιό και το αντίδοτό του, την Χίμαιρα και τον Βελλερεφόντη, επειδή αν είναι να παίξεις με προφανή και large συμβολισμούς, κάντο ωραία, μερακλίδικα. Ο Towne έχει μιλήσει για τη δυσκολία αναζήτησης εχθρών μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, κάτι που επηρέασε πολλά franchise δράσης. Η ιδέα για τον βιολογικό πόλεμο στο φόντο του M:I-2 του ήρθε βλέποντας ένα επεισόδιο του ειδησεογραφικού ‘60 Minutes’ πάνω στην ανάπτυξη αντιβιοτικών που σκοτώνουν συγκεκριμένα γένη ιών. «Πώς είναι αυτό σαν villain;», αναρωτήθηκε. «Μια φαρμακευτική εταιρεία που φτιάχνει έναν τρομερά θανατηφόρο ιό απλά και μόνο για μπορεί να πουλήσει στον κόσμο το αντίδοτο!»
Η δεύτερη σκηνή είναι το εμβληματικό stunt του Cruise στα βράχια, για το οποίο θα μιλήσουμε παρακάτω. Και στην τρίτη, ισπανικές κιθάρες, Thandie Newton, πάθος, οριακή Michael Mann κατάσταση. Ο Woo συχνά δεν λαμβάνει αρκετά τα εύσημα για το πόσο ρομαντικός είναι, και το πόσο συναίσθημα θέλει να κουβαλά μέσα της η κάθε σφαίρα των μπαλέτων δράσης του.
Αλλά εδώ, μέσα σε τρεις σκηνές έχει δώσει ήδη 100% το στίγμα της ταινίας που θέλει να κάνει. Είπαμε: Αυτή δεν είναι μια ταινία ‘Mission: Impossible’, είναι μια ταινία John Woo. («Θα γύριζα μια ταινία με τον James Bond», είχε πει στο PopCode όταν του μιλήσαμε πέρσι στη Βενετία, «αν ταίριαζε η ιστορία με τη δική μου αισθητική και τον δικό μου τρόπο κινηματογράφησης.» Αυτός ο άνθρωπος δεν λέει ψέμματα.)
Η μισή ταινία που ακολουθεί νιώθει κανείς πως αποτελείται από slo-mo χορογραφίες αυτοκινήτων και μηχανών είτε σε καταδίωξη, είτε σε ερωτική ένταση. (Μια μέρα θα μιλήσουμε αναλυτικά και για το ‘Tokyo Drift’ κι αυτό είναι απειλή.) Τα πάντα, εντωμεταξύ, στην ταινία στηρίζονται στο αν θα αποδεχθούμε την Thandie ως ποθητή τελειότητα για την οποία ο Ethan Hunt είναι έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα. Η Newton για ένα σύντομο χρονικό διάστημα ήταν το αδιαμφισβήτητο next hot thing στο Χόλιγουντ- μέχρι που δεν ήταν πια.
(Εδώ κάποια πολύ ενδιαφέροντα πράγματα που είχε να πει πάνω σε αυτό το θέμα, και το πώς ήταν έτοιμη να τα παρατήσει, όταν της μίλησα στις φετινές Κάννες.)
Η Thandie κι ο Tom ξεκινούν ένα interplay που μοιάζει με χορός διαμέσου της ταινίας. Η σκηνή που τεστάρει τις ικανότητές της πριν την στρατολογήσει στην ομάδα, είναι τα προκαταρκτικά, με τον Woo να καδράρει ερωτικά ακόμα και τις ανάσες, «do you mind if I’m on top», χαμός. Λίγο αργότερα, τα αμάξια τους χορεύουν μπαλέτο στο χείλος του γκρεμού. «Who wants to be decent?». Φιλιούνται (σταθερά, στο χείλος του γκρεμού) μετά από τρία δευτερόλεπτα κοινού χρόνου στην οθόνη.
Αυτά είναι κυρίαρχα θεμελιακά στοιχεία μιας ταινίας που έτσι όπως τελικά τη συνέλαβαν οι δημιουργοί της, ήταν κατά βάση μια ρομαντική περιπέτεια με στοιχεία τραγωδίας, θυσίες, αναγεννήσεις. Ο Ethan θα χρησιμοποιήσει τελικά την ηρωίδα της Newton ως δόλωμα, η ταινία την τοποθετεί ανάμεσα στους δύο άντρες, το καλό και το κακό που τελικά αποκαλύπτονται διαρκώς ο ένας ως layer του άλλου. Ο ιός και το αντίδοτο πολεμούν κυριολεκτικά μες στις φλέβες τους («I’m infected with Chimera»!) και το ζήτημα εν τέλει είναι για τον Ethan να μπορέσει να εντοπίσει κοιτώντας μέσα σε όλους τους εαυτούς τους, τι είναι εκείνο που τον κάνει άνθρωπο. Να βρει, εναλλακτικά, την συνείδησή του:
-You, who don’t have a conscience?
-I guess I lied.
Όλα αυτά είναι υπέρμετρα cheesy φυσικά αλλά ο Woo συντονίζει το κείμενο με την εικόνα, βάζοντας τους ήρωές του να ερωτεύονται σε slo-mo στο χείλος του γκρεμού, στήνοντας ένα μπαράζ χορογραφημένης δράσης όπου ίδια βαρύτητα έχουν τα ακροβατικά όσο και τα λιωμένα βλέμματα πάθους.
Και παραμένει, κι αυτό έχει τεράστια σημασία, πιστός στη σωματικότητα της δράσης. Αυτό δεν έχει να κάνει τόσο με τα stunts του Cruise, όσο με τη φιλοσοφία της δράσης που υπηρετεί ο Woo. «Προτιμώ να γυρίζω τις ταινίες μου με όσο λιγότερα ειδικά εφέ γίνεται», μας είπε στη Βενετία. «Μου αρέσει η σωματικότητα, θέλω η ταινίες μου να έχουν αληθοφάνεια και να βλέπεις τον αγώνα στα πρόσωπα των ηθοποιών που παλεύουν σε πραγματικές συνθήκες και όχι μπροστά από μια μπλε οθόνη.» Στο τέλος της ταινίας υπάρχει σώμα με σώμα δράση επαφής, και σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ αν υπάρχει άλλη τέτοια σε όλο το franchise. Ακόμα και η επίλυση αυτής της μάχης, που γίνεται με εκείνη την απίστευτη οπλοκλωτσιά στην άμμο σε slo-mo, ουρλιάζει Ασία αντί για Χόλιγουντ.
Στην δε κορύφωση ο Ethan περνά μέσα από μια φλεγόμενη πύλη ενώ πετάνε από δίπλα του περιστέρια, που για τον Woo συμβολίζουν την ψυχή των ηρώων του, όπως μας είχε πει στη σχετική ερώτηση.
Τι συζητάμε τώρα. Ο Woo γύρισε μια ταινία όπου οι καλοί και οι κακοί αντιμάχονται για ένα ελιξίριο που λέγεται Βελλεφερόντης- η υπόλοιπη ταινία γύρω από αυτό είναι απλά η συνεπής επέκταση. Είναι η μακράν λιγότερο αγαπημένη μου από τις ταινίες της σειράς, αλλά δε μπορεί να της καταλογίσει κανείς έλλειψη δημιουργικού βλέμματος.
ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΚΟΜΑ ΤΥΧΑΙΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Βλέποντας την ταινία ξανά για αυτό το κείμενο κράτησα κάποιες σημειώσεις και εδώ προσπαθώ να καταλάβω τι έγραψα στο χαρτί μεταφέροντάς τα σε πίξελς.
* Η αγαπημένη μου στιγμή στην ταινία, η τρομερή τελική μπλόφα-αποκάλυψη, με τον Sean να σκοτώνει το πρωτοπαλίκαρό του νομίζοντας πως πυροβολά τον Hunt. Το βλέπαμε να έρχεται καθώς συνέβαινε προφανώς, αλλά το έχει προοικονομήσει με τέτοια μανία η ταινία, με τις μάσκες, με τα σύμβολα και την σημειολογία αρχαιοελληνικής τραγωδίας, είναι απολαυστικό.
* Ο Anthony Hopkins ως αφεντικό της IMF εξηγεί στον Ethan την αποστολή του. Του εξηγεί πως επειδή ήταν διακοπές, τον αντικατέστησε ο Sean, ο οποίος και μετά τους πρόδωσε κλέβοντας τον ιό. Όταν ο Hopkins ρωτάει τον Cruise πώς του φάνηκε ο συνάδελφός του τις δύο προηγούμενες φορές που τον αντικατέστησε όταν ήταν σε άδεια… φίλες, φίλοι, αυτό θα πει a #mood.
* Άλλο #mood ήταν και ο Hopkins βέβαια σε έναν ακόμα εκπληκτικό money-grabbing ρόλο του. Ο άνθρωπος είναι θρύλος. Θα έλεγα πως κανείς μας δε θυμάται πως παίζει στο franchise, αλλά το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν το θυμάται ούτε ο ίδιος.
* Η σκηνή που ο Ethan προσγειώνεται μες στον αντιδραστήρα και κρέμεται από το καλώδιο μοιάζει πιο πολύ με παράκληση του Cruise παρά με ιδέα του Woo, μια σαχλούτσικη επανεκτέλεση της iconic σκηνής του πρώτου φιλμ- που όπως είπαμε δεν πολυάρεσε στον σκηνοθέτη ούτως ή άλλως. Τονικά δεν έχει καμία σχέση με ό,τι δράση γυρίζει ο Woo.
* Τι είναι Woo; Υπάρχει στην ταινία μια σκηνή με face-off μηχανών των δύο αντιπάλων. Γλυκά αυτοαναφορικός Woo, που όχι μόνο έχει τον Ethan και τον Sean να ανταλλάζουν πρόσωπα-μάσκες α λα ‘Face/Off’, αλλά τους βάζει και σε ένα κυριολεκτικό face-off. Χειροκρότησα.
* Μου αρέσει το πώς η δράση της ταινίας είναι όλη χτισμένη γύρω από μια τύπου «γουστάρω πολύ μηχανές αυτή την περίοδο!» εμμονή. Είναι άσχετο και ράντομ λίγο αλλά εκτιμώ την αφοσίωση.
O TOM CRUISE ΤΡΕΧΕΙ
Δηλώνω βαθύτατα απογοητευμένος με το πόσο πολύ ο John Woo δεν φαίνεται να κατανοεί την αξία ενός τρεξίματος Tom Cruise, βάζοντάς τον να τρέχει σχετικά λίγο, και κατά βάση σε slo-mo. Ποιο το νόημα.
Ο TOM CRUISE ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ STUNTS
Να μιλήσουμε ας πούμε για branding; Branding είναι να βάλεις το προϊόν σου στη μούρη του διασημότερου σταρ του κόσμου την ώρα που εκτελεί το διασημότερο stunt της καριέρας του.
Η σκηνή στα βράχια ήταν η πρώτη στιγμή σαφέστατου awareness από τον Απλό Κόσμο ότι ο Cruise είναι ο παλαβός σταρ που κάνει τα stunts του. Είναι κάπως σαν σημείο καμπής για τη σειρά, γιατί ο Cruise ήταν μεν ακόμα σταρ που Δεν Τον Αγγίζεις αλλά εδώ είναι που η σειρά αρχίζει να πηγαίνει (ή έστω αρχίζει εδώ να είναι υπαρκτή ως ενδεχόμενο και βιώσιμη η στροφή) προς το μετέπειτα selling point ότι “σε αυτές τις ταινίες ο Tom Cruise ρισκάρει τη ζωή του για να περνάτε καλά”.
Στην εν λόγω σκηνή δεν υπήρχε από κάτω δίχτυ, απλά προφανώς κρεμόταν από καλώδια. ΚΑΙ ΠΑΛΙ. Και σε αυτή τη σκηνή, περνάει όντως μέσα από τις φλόγες με τη μηχανή:
Ο Towne θυμάται έναν stuntman που σκοτώθηκε στα γυρίσματα του ‘Days of Thunder’ και πώς ρώτησε τον Cruise γιατί δεν φοβάται για τον ίδιο. Σύμφωνα με τον Towne, ο Cruise απάντησε «όχι, όχι, αυτός ο τύπος δεν ήξερε τι έκανε». Θυμάται ο σεναριογράφος: «Από την οπτική του γωνία, αυτό δεν μπορούσε να συμβεί στον ίδιο και δεν θα συνέβαινε ποτέ στον ίδιο.»
Να πώς περιγράφει την τελευταία μέρα γυρισμάτων του M:I-2:
«Με τον Tom Cruise βλέπεις απλά μια άγρια ενέργεια. Το τελευταίο πλάνο των γυρισμάτων έγινε στο Λος Άντζελες, είχα μόλις γυρίσει από την Αυστραλία και ο Tom με πήρε τηλέφωνο και μου είπε να πάω για το τελευταίο γύρισμα. Έτρεξα στο αεροδρόμιο, μπήκα σε ένα lift, με ανέβασε 7 ορόφους ψηλά, κρεμάστηκα σε μια μπάρα με ένα πράμα γύρω από τη μέση μου ώστε να μπορώ να γείρω σε μεγάλη γωνία, είχα ζαλιστεί. Ο Tom με χαιρετάει και μου λέει, ‘Χέι, δες αυτό!’ και με το που το λέει αυτό, βουτάει 25 μέτρα και καταλήγει 15 εκατοστά από την κάμερα. Και έκανε και μια κωλοτούμπα στον αέρα.»
ΟΙ METALLICA
Οι Limp Bizkit είχαν αναλάβει τη διασκευή του theme, με τους Metallica έγινε ο χαμός όμως. Στους τίτλους τέλους υπάρχει το ‘I Disappear’, ένα κομμάτι του οποίου η μεγαλύτερη συνεισφορά στη μουσική ιστορία είναι το πώς αποτέλεσε το έναυσμα για τη δικαστική διαμάχη με το Napster, όταν μια πρώιμη εκδοχή του τραγουδιού εμφανίστηκε εκεί, μερικούς μήνες πριν την κυκλοφορία της ταινίας.
ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΑΡΧΗΣ
Τους μισώ αυτούς τους τίτλους αρχής. Είναι περίπου 3% Mission: Impossible. Πάρτε αυτούς τους τίτλους αρχής από μπροστά μου.
ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ
Το κεφάλαιο του JJ Abrams τρώει έναν κάποιο χλευασμό από τους πιο σινεφιλικούς κύκλους των φανς της σειράς αλλά είναι το M:I με τον καλύτερο κακό, με το καλύτερο Τρέξιμο Tom Cruise, η ταινία που ξαναέφτιαξε τους τίτλους αρχής και η ταινία που έσωσε το franchise, επιτρέποντάς του να κάνει το τρελό level-up που ακολούθησε, ως και σήμερα. ‘Mission: Impossible 3’!
ΔΙΑΒΑΣΕ ΚΙ ΑΥΤΑ ΕΠΕΙΔΗ ΗΤΑΝ ΜΙΚΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
