«Πάντα αμφιβάλλω ότι νικήσαμε»: O Barry Jenkins μίλησε στο Oneman για το Όσκαρ του Moonlight

Αυτό σίγουρα θα συμβεί όταν όχι απλά γυρίσεις μια ταινία σαν το Moonlight, μια μικρή, αυθεντική, ασυμβίβαστα κατασκευασμένη, ανεξάρτητα φτιαγμένη δημιουργία- πόσο μάλλον αν φτάσει μέχρι τα Όσκαρ. Και τα κατακτήσει κιόλας! Η επιτυχία του Moonlight άλλαξε πολλά στον τρόπο με τον οποίον το mainstream αντιλαμβάνεται (και αποδέχεται, και συζητά) πολλά διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα: το Μαύρο σινεμά, το γκέι σινεμά, ακόμα και ένα σινεμά που εμπνέεται από χώρους και αισθητικές μακριά από το Χόλιγουντ, κοντά περισσότερο στο Χονγκ Κονγκ και την Ταϊβάν.

«Δεν το ονειρεύομαι αλλά φίλε, το σκέφτομαι».

Θα ήταν ιστορικής σημασίας αυτό που συνέβη, θέλουμε να καταλήξουμε. Δεν χρειαζόταν καν να συμβεί με τον πιο αξέχαστα δραματικό τρόπο! Αλλά να που συνέβη κι αυτό. Συνδέοντας μια για πάντα στην κληρονομιά της ταινίας και μια επιπλέον διάσταση αουτσάιντερ θριάμβου. Μια βραδιά που δεν θα ξεχαστεί ποτέ, για μια ταινία που επίσης δεν θα ξεχαστεί ποτέ.

Σήμερα κλείνουν 4 χρόνια από εκείνη τη βραδιά του Φλεβάρη του ‘17 όταν το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας πήγε στο La La Land και μετά, ουπς!, πήγε στο Moonlight, και ζήσαμε μια συλλογική συγκίνηση όμοια της οποίας δεν έχει προσφέρει ξανά ο θεσμός. Ήταν λοιπόν πολύ φυσιολογικό, όταν βρεθήκαμε τον Barry Jenkins για να μιλήσουμε για μια άλλη ταινία του, να συζητήσουμε και για εκείνη τη βραδιά.

Συναντήσαμε τον βραβευμένο με Όσκαρ σκηνοθέτη στο Λονδίνο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου του BFI, τον Οκτώβριο του ‘18, μια μέρα πριν την αγγλική πρεμιέρα του αριστουργήματος If Beale Street Could Talk. Ανάμεσα σε συζητήσεις περί επιρροών, περί έρωτα και περί James Baldwin, ρωτήσαμε τον Jenkins αν ονειρεύεται ακόμα τη βραδιά του οσκαρικού θριάμβου του Moonlight.

Αυτά είναι όσα μας είπε τότε:

Δεν ονειρεύομαι την βραδιά των Όσκαρ αλλά έρχεται συχνά σε συζητήσεις. Θα είμαι κάπου και κάποιος θα πει «φίλε, σε ξέρω, από πού σε ξέρω;» επειδή ήταν ένα τόσο μεγαλόφωνο πράγμα. Και, ξανά, ζούμε σε ένα κόσμο εικόνων, και αυτή η εικόνα ήταν τόσο σαφής, οπότε…

[κοιτάει προς τα εμάς στον καναπέ]

Το είδατε ενώ συνέβαινε; Ή το πρωί; Κλείσατε την τηλεόραση όταν ανακοινώθηκε το La La Land; Πότε καταλάβατε ότι κάτι πήγαινε λάθος; Επειδή εγώ ξέρω φίλους μου που έκλεισαν την τηλεόραση, πήγαν για ύπνο και ξύπνησαν το άλλο πρωί “what the FUCK”. [γελάει]

«Αλλά όχι, νικήσαμε. Όταν πηγαίνω σπίτι είναι ακόμα εκεί».

Αλλά όχι, δεν το ονειρεύομαι, είναι όμως κάτι που επιστρέφει στο μυαλό μου μια στο τόσο, κάτι που ακόμα δε μπορώ να πιστέψω. Και άσε στην άκρη το λάθος που έγινε. Δε μπορώ να πιστέψω καν ότι ΗΜΑΣΤΑΝ στα Όσκαρ. Ο τρόπος με τον οποίο φτιάξαμε αυτή την ταινία, αυτό που αφορούσε η ταινία, ήταν μια διαδικασία χωρίς τον παραμικρό συμβιβασμό. Και τα πάντα που μου είχαν πει ποτέ για αυτή τη βιομηχανία ήταν πως, αυτού του είδους οι ταινίες δεν καταλήγουν σε αυτό το μέρος.

Για μένα λοιπόν αυτό που έγινε είναι κατάθεση όχι τόσο σε εμένα, αλλά στον κόσμο που αψήφισε το στερεότυπο ή της αφήγησης που προωθείται πως μόνο συγκεκριμένες ταινίες μπορούν να λειτουργήσουν σε αυτή τη σφαίρα, πως μόνο ορισμένες ταινίες μπορούν να φτάσουν στα Όσκαρ.

Chris Pizzello/Invision/AP / Chris Pizzello/Invision/AP

Ξέρω πως περισσότεροι άνθρωποι είδαν την ταινία λόγω του τι συνέβη στα Όσκαρ και αυτό που μου αρέσει σε όλη αυτή την ιστορία -κι αυτό δένει στην κουβέντα περί ήπιας δύναμης του σινεμά- είναι πως νομίζω ο τρόπος με τον οποίο φτιάχνω ταινίες, η γλώσσα του είναι απαλή, όχι ιδιαίτερα επιθετική. Κάνω ερωτήσεις, όχι δηλώσεις. Και κάποιες φορές αυτά τα πράγματα είναι δυσκολότερο να ακουστούν, αλλά νομίζω πως χάρη στα Όσκαρ περισσότεροι άνθρωποι αναζήτησαν το μήνυμα, αναζήτησαν το ίδιο το φιλμ.

Δεν το ονειρεύομαι αλλά φίλε, το σκέφτομαι. Ήταν ένα πολύ περίεργο πράγμα. Και θα είμαι ειλικρινής, συναισθηματικά με πλήγωσε με κάποιο τρόπο. Αυτό έχει να κάνει με εμένα προσωπικά, αλλά πάντα σε κάποιο επίπεδο αμφιβάλλω ότι νικήσαμε. Ακόμα κι όταν έκαναν την αλλαγή. Επειδή ήταν λάθος κι επειδή δεν αναγράφεται τίποτα πάνω σε ένα Όσκαρ, και δεν είχα στα χέρια μου τον φάκελο, πέρασαν κάπου 40 λεπτά όπου δεν είχα καμία απόδειξη και στα αλήθεια αμφέβαλα. Μάλλον αυτό λέει κάτι σκοτεινό για μένα. Ακόμα κι όταν το κράταγα στο χέρι μου, σκεφτόμουν πως σίγουρα, θα το πάρουν πίσω. Την είδατε αυτή την ταινία. Τα πάντα χάνονται.

Αλλά όχι, νικήσαμε. Όταν πηγαίνω σπίτι είναι ακόμα εκεί.

Η στιγμή που ο Barry Jenkins μαθαίνει πως το Moonbight έχει κερδίσει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας αντί του La La Land. / ⓒ 2017 Chris Pizzello/ASSOCIATED PRESS

Διαβάστε περισσότερα στη μεγάλη συνέντευξή μας με τον Barry Jenkins.