Το ‘mother!’ είναι must κινηματογραφική σχιζοφρένεια

Κάθε εβδομάδα στο PopCode, θα μοιραζόμαστε μαζί σου τη γνώμη μας για τις φρέσκιες ταινίες που σε περιμένουν στις αίθουσες.

Έχουμε και λέμε:

μητέρα! (mother!)

Σκηνοθέτης: Ντάρεν Αρονόφσκι

H ζωή ενός ζευγαριού (Λόρενς και Μπαρδέμ) ταράζεται από την απρόσμενη άφιξη στο εντυπωσιακό σπίτι του, δύο καλεσμένων (Χάρις και η φανταστική εδώ Μισέλ Φάιφερ) που δε λένε να φύγουν.

Ο Αρονόφσκι (‘Μαύρος Κύκνος’, ‘Ρέκβιεμ για Ένα Όνειρο’) επιστρέφει μετά το εντελώς συμβατικό για τα μέτρα του ιστορικό έπος ‘Νώε’ και φαίνεται πως μετά από εκείνη την εμπειρία είχε δημιουργικά απωθημένα να βγάλει από μέσα του. Η ‘μητέρα!’ είναι μια ταινία υστερική με κάθε έννοια και αναμφίβολα άκρως ενδιαφέρουσα, με τον διχασμό και την πρόκληση να είναι το ίδιο το ζητούμενο. Μετά την πρεμιέρα στη φετινή Βενετία, οι μισοί κριτικοί γιούχαραν κι οι μισοί αποθέωναν- ένας ούρλιαζε “Μπουνιουέλ! Μπουνιουέλ!”, η κριτική επιτροπή έμεινε άφωνη. Ορίστε: το καυτότερο κινηματογραφικό ντιμπέιτ του φθινοπώρου έχει όνομα, και έχει πρόσωπο.

Η ταινία, αν δεν είναι ήδη σαφές, είναι απολύτως συμβολική και δεν είναι σχεδόν καθόλου τρόμου, παρά κάποιες αρχικές υπόνοιες. Ο Αρονόφσκι, στου οποίου το εφετζίδικο στυλ προσωπικά σπάνια βρήκα αλήθεια, τοποθετεί την κάμερα σε διαρκή κοντινά πλάνα στο πρόσωπο της Λόρενς καθώς εκείνη αντιδρά μονίμως συγχυσμένη και μπερδεμένη στα όσα αυξανόμενου σουρεαλισμού συμβαίνουν στο σπίτι (που έφτιαξε με τα χεράκια της για τον αγαπημένο της, ο οποίος να σημειωθεί είναι ένας καλλιτέχνης σε περίοδο δημιουργικού κενού).

Τα διάσπαρτα, αποτελεσματικής ανατριχίλας στοιχεία του πρώτου μισού του φιλμ, οδηγούν σε ένα φρενήρες art-trash κρεσέντο στην τελευταία πράξη όπου ο Αρονόφσκι -μπορεί και να- μιλάει για (παίρνουμε ανάσα) την κλιματική αλλαγή, την θρησκευτική λατρεία, το προσφυγικό, το προπατορικό αμάρτημα, τη celebrity εμμονή της μοντέρνας κοινωνίας, την αγωνία της μητρότητας, τον τρόμο του δημιουργικού κενού, και γενικά νιώστε ελεύθεροι να προσθέσετε κι εσείς πράγματα, για τον κάθε θεατή η ταινία αυτή είναι πιθανώς κάτι άλλο. (Το οποίο είναι αλήθεια για κάθε έργο τέχνης, απλά η “μητέρα!” μοιάζει προμελετημένα σχεδιασμένη πάνω σε αυτή ακριβώς την ελευθερία.) Για μένα πιο πολύ απ’όλα, είναι μια ύπουλη αυτοπροσωπογραφία ενός δημιουργού που σκηνοθετεί τη μούσα του, σε μια ιστορία για το πώς το φως της λατρείας της σπρώχνει εκείνον μπροστά. Παραμένει το απόλυτο must του φθινοπώρου. Είναι από εκείνες τις ταινίες.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΗ:

Η πρώτη μας αντίδραση από την προβολή του ‘mother!’ στη Βενετία

Ριψοκίνδυνοι Άντρες (Only the Brave)

Σκηνοθέτης: Τζόζεφ Κοζίνσκι

Βασισμένη στην αληθινή ιστορία ενός ντόπιου πυροσβεστικού τμήματος που επί σειρά ετών σώζει ζωές και βοηθάει στην κατάσβεση τρομακτικών πυρκαγιών στα βάθη της αμερικάνικης υπαίθρου, η μετάβαση του υποτιμημένου sci-fi δημιουργού Τζόζεφ Κοζίνσκι (“Tron: Legacy”, “Oblivion”) διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά της εντυπωσιακής οπτικής σφραγίδας του σκηνοθέτη (από την ποιητική ορμή κάθε φλόγας μέχρι τον τρόπο που ο κόσμος των ηρώων αυτών μοιάζει πάντα σκληρός, αλλά και ανθρώπινος, χρησιμοποιημένος). Αλλά και ένα ικανοποιητικά παλιομοδίτικο στόρι επιβίωσης και ηρωισμού που κάνει υπομονετικό zoom in στις ζωές των πρωταγωνιστών (παιγμένων στιβαρά από ένα εξαιρετικό αντρικό καστ όπου ξεχωρίζουν Μάιλς Τέλερ και Τζος Μπρόλιν) οδηγώντας με ακρίβεια, εντελώς αναπόφευκτα, στο τίμιο πλάνταγμα της τρίτης πράξης.

Χωρίς Αγάπη (Loveless)

Σκηνοθέτης: Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ

Ζευγάρι σε φάση διαζυγίου χάνει το γιο του στη διάρκεια ενός σκληρού τσακωμού. Ο σπουδαίος Ζβιάγκιντσεφ (“Leviathan”) παραδίδει μια ακόμα ψυχρή καταγραφή της σύγχρονης Ρωσίας σε μια ταινία που κουβαλά μια από τις καλύτερες σεκάνς όλου του κινηματογραφικού 2017 (και μια από τις χειρότερες). Η σκηνή της σιωπηλής κραυγής του παιδιού πίσω από την πόρτα με στοιχειώνει μήνες αφότου την είδα στις Κάννες, και είναι σε τέτοια στιγμές βουβής, σχεδόν κοσμογονικής απόγνωσης, που ο σκηνοθέτης μεγαλουργεί.

Στην πορεία του φιλμ (και μέχρι το απίστευτα άτσαλο συμβολικό κλείσιμο) φέρεται στην πρωταγωνίστριά του με σχεδόν πιο σκληρό τρόπο κι από ό,τι το “μητέρα!” στη δική του, αλλά η ικανότητα του Ζβιάγκιντσεφ να καθηλώνει με την κοινωνική του καταγραφή παραμένει αναλλοίωτη, ακόμα κι αν δεν αγγίζει το εύρος και την οριακά επική διάσταση του αριστουργηματικού προηγούμενου έργου του. Κέρδισε το Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες, κάτι άπαντες συμφωνήσαμε πως θα συνέβαινε από τη στιγμή που έπεσαν οι τίτλοι τέλους.

Όντως Φιλιούνται;

Σκηνοθέτης: Γιάννης Κορρές

H πιο ανθρώπινη ταινία που μπορείς να βρεις στα σινεμά αυτή τη βδομάδα είναι μια γλυκιά mumblecore δραμεντί για την γενιά των περίπου-30 σε κάθε λογής αναζητήσεις, μέσα από καθημερινά επεισόδια της ζωής του κεντρικού ήρωα. Όχι πράγματα που δεν έχουμε ξαναδεί και με πιο στιβαρή δημιουργική κατεύθυνση, όμως είναι μια ταινία του σήμερα, ο Θανάσης Πετρόπουλος και η Ηρώ Μπέζου είναι αμφότεροι απολαυστικοί, και το σάουντρακ του Boy είναι χωρίς υπερβολή ένα άμεσο classic του σύγχρονου ελληνικού σινεμά.

Η Τελευταία Πινελιά (Final Portrait)

Σκηνοθέτης: Στάνλεϊ Τούτσι

Αδιάφορο βιογραφικό δράμα για τον γλύπτη Αλμπέρτο Τζιακομέτι μέσα από τα μάτια ενός συγγραφέα που κάθεται για να δει την ολοκλήρωση ενός πορτρέτου που μοιάζει όλο και περισσότερο πως δεν θα τελειώσει ποτέ. Σαν την ταινία κάπως. Παίζουν Τζέφρι Ρας και Άρμι Χάμερ.

Χειρότερα Δε Γίνεται (Brad’s Status)

Σκηνοθέτης: Μάικ Γουάιτ

O Μπεν Στίλερ παίζει μεσήλικα άντρα που πηγαίνει τον γιο του βόλτα να δει κολέγια και στη διαδρομή, μέσα από ένα μονόλογο που κυριαρχεί επί της ταινίας, βιώνει μια απόλυτη υπαρξιακή κρίση επειδή νιώθει πως οι πάντες γύρω του είναι πιο πετυχημένοι από αυτόν. Καλοφτιαγμένο όσο και μονομανές, με μια τρίτη πράξη που το καταβαραθρώνει.

Παίζεται ακόμα:

Το ντοκιμαντέρ ‘Μνήμες’ μιλά για την ιστορική μνήμη μέσα από ανέκδοτα πλάνα των κινηματογραφιστών της εποχή 1936-1952 πάνω στη δικτατορία, την κατοχή, τον εμφύλιο. To ιστορικό δράμα ‘Onirica’ αφηγείται μια ερωτική ιστορία βασισμένη σε μια σύγχρονη ανάγνωση της Θείας Κωμωδίας. Το οικογενειακό animation ‘Γοριλομπελάδες’ λέει την ιστορία του μοναδικού λευκού γορίλα σε ένα ζωολογικό κήπο, που απορρίπτεται από τους υπόλοιπους γορίλες λόγω της διαφορετικότητάς του. Τέλος, στην περιπέτεια του Ντιν Ντέβλιν ‘Παγκόσμιος Κίνδυνος: Geostorm’, που δεν προβλήθηκε για τους κριτικούς, ένα σύστημα που φτιάχτηκε για να προστατέψει τη Γη από την κλιματική αλλαγή, μας επιτίθεται. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά πρωταγωνιστεί κι ο Τζέραρντ Μπάτλερ.

* Οι παραπάνω κριτικές αναδημοσιεύονται από την εφημερίδα Το Έθνος.