23 συγκλονιστικά movie twists που συζητάμε ακόμα

Τα movie twists που ακολουθούν συζητήθηκαν στην εποχή τους, τα συζητάμε σήμερα, θα τα συζητάμε και αύριο.

Όπως φαντάζεσαι, ακολουθούν spoilers:

Psycho (1960)

Το πρώτο twist του ‘Psycho’ ήταν ότι ο Alfred Hitchcock τόλμησε να σκοτώσει τη φαινομενική πρωταγωνίστριά του στα μισά της ταινίας. Το δεύτερο, ιστορικό twist ήταν ότι ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου Norman Bates ήταν εξαρχής ο δολοφόνος, και μάλιστα ντυνόταν με τα ρούχα της νεκρής μητέρας του της οποίας το πτώμα είχε κρατήσει στο υπόγειο. Το τηλεοπτικό prequel της ταινίας ‘Bates Motel’ διαχειρίστηκε με τον δικό του τρόπο τα συγκεκριμένα twists, φέρνοντάς τα έξυπνα στο σήμερα.

Planet of the Apes (1968)

Όχι, η ανθρωπότητα αυτή τη φορά δεν τα κατάφερε. Το Άγαλμα της Ελευθερίας ήταν σμπαράλια και ο Charlton Heston χτυπιόταν απαρηγόρητος στην παραλία. Για το κοινό του ‘68 και για κάθε θεατή που έχει εκπαιδευτεί να φαντάζεται καλύτερες ημέρες μετά τους τίτλους τέλους, το ‘Planet of the Apes’ έχει ένα από τα πιο τολμηρά – ίσως το πιο τολμηρό μαζί με αυτό του ‘Crying Game’ – twist της λίστας.

The Wicker Man (1973)

Το remake με τον Nicolas Cage είναι must για όλους τους λάθος λόγους. Το ορίτζιναλ του Robin Hardy είναι must για τους σωστούς. Ένας Σκωτσέζος αστυνομικός καταφθάνει σε ένα απομακρυσμένο νησί για να εξιχνιάσει την εξαφάνιση ενός κοριτσιού και καταλήγει ότι το θύμα ετοιμάζεται να γίνει θυσία παραδοσιακής τελετής των κατοίκων προς τιμήν των θεών τους. Μόνο που ως θύμα προετοιμαζόταν ο ίδιος στη διάρκεια όλης αυτής της διαδικασίας.

Star Wars Episode V: The Empire Strikes Back (1980)

Το spoiler που τελειώνει όλα τα spoilers. Είναι τρομερά δύσκολο να έχεις υπάρξει σε αυτό τον πλανήτη και να μην έχεις ακούσει το “Luke, I am your father”. Αν το είχες καταφέρει όμως – σε μικρή ηλικία το πιθανότερο – πριν δεις το ‘Empire Strikes Back’, ξέρεις ότι η συγγενική σχέση που αποκάλυψε ο Darth Vader στον Luke ήταν μεγάλη έκπληξη και άξιζε να γραφτεί στην ιστορία.

The Crying Game (1992)

Το twist του ‘Crying Game’ μπορεί να μην είχε την ίδια επίδραση σήμερα, το 1992 ωστόσο δεν ήταν συνηθισμένο να βλέπεις ένα σκοτεινό πολιτικό θρίλερ και ξαφνικά η ρομαντική παρτενέρ του πρωταγωνιστή να αποδεικνύεται τρανς. Η έξοχη ταινία του Neil Jordan ήταν υποψήφια για 6 Όσκαρ συνολικά – ανάμεσά τους και μια υποψηφιότητα Β’ Ανδρικού για τον Jaye Davidson στον ρόλο της Dil – αλλά ίσως η μεγαλύτερη νίκη της ήταν ότι διαχειρίστηκε την αποκάλυψη τόσο ομαλά, τόσο πρακτικά και ως κάτι που απλά συμβαίνει, που οι θεατές συνεχίσαμε στην υπόλοιπη πλοκή εντελώς οργανικά.

The Usual Suspects (1995)

Getty Images

Ούτε το καστ δεν ήξερε ποιος ήταν ο αληθινός Keyser Soze μέχρι που είδαν την ταινία. Τα στοιχεία ήταν εκεί, ήταν και τρομερά εμφανή μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά ο Bryan Singer είχε επιστρατεύσει ένα σωρό κινηματογραφικά τρικ για να μας ρίχνει στάχτη στα μάτια μέχρι την τελευταία στιγμή.

Wild Things (1998)

Το ‘Wild Things’ είναι ένα απολαυστικό χάος. Αρχικά είναι για έναν αστυνομικό (Kevin Bacon) και την εξερεύνηση της υπόθεσης δύο κοριτσιών (Neve Campbell και Denise Richards) που κατηγορούν τον καθηγητή τους (Matt Dillon) ότι τις βίασε. Ύστερα ασχολείται με την ερωτική σχέση των δύο κοριτσιών μεταξύ τους και με τον καθηγητή τους, που μαθαίνουμε ότι ήταν εξαρχής στο κόλπο. Ύστερα ο αστυνομικός και ο καθηγητής είναι επίσης σε σχέση. Ύστερα – και πιο πριν – εμφανίζεται και ο Bill Murray. Και ύστερα, ύστερα, μα δεν υπάρχει ύστερα, γιατί η μία από τις κοπέλες επιβιώνει και γίνεται αηδιαστικά πλούσια αφού τους έχει κοροϊδέψει όλους.

The Sixth Sense (1999)

Getty Images

Ο M. Night Shyamalan δεν αντιμετωπίζει τα twists ως το moonwalk του, όπως μου είχε πει στη συνέντευξή μας για το ‘Glass’: «Το σκέφτομαι τελείως ως δομή. Όταν κάνεις ένα μυστήριο, ξέρεις ότι από τη φύση του είδους θα έρθει οργανικά η αίσθηση ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά. Όταν βλέπεις το ‘Twilight Zone’ ξέρεις αμέσως ότι κάτι τρέχει. Αν ανοίξω την ταινία με αυτό το συναίσθημα, σου λέω αυτόματα ότι πρέπει κάτι να περιμένεις. Όταν ο χαρακτήρας διαπιστώσει τι δεν πηγαίνει καλά, θα το διαπιστώσεις κι εσύ και θα έχετε την ίδια έντονη αντίδραση. Από τη στιγμή που κάνω μυστήριο, θα έχω πάντα αυτές τις στιγμές της αποκάλυψης».

Το “I see dead people” ωστόσο, ο πατέρας των twists του 21ου αιώνα, είχε προκαλέσει τέτοιες σεισμικές δονήσεις όταν κυκλοφόρησε το ‘Sixth Sense’, που θα γινόταν κατά κάποιον τρόπο η κατάρα της καριέρας του.

Fight Club (1999)

Ο πρώτος κανόνας του ‘Fight Club’ είναι ότι δεν μιλάς για το τέλος του ‘Fight Club’ σε όποιον δεν το έχει δει. Ο Tyler Durden (Brad Pitt) ήταν τελικά το alter ego του αφηγητή Edward Norton, σε ένα νεο-νουάρ φιλμ που έχει και το ίδιο πολύπλευρη προσωπικότητα. Η ιστορία βίας, τοξικού ανδρισμού, ανδρικών ανασφαλειών και καταναλωτικού άγχους, κρύβει μέσα της αναγνώσεις που την έχουν κάνει αμφιλεγόμενη.

Unbreakable (2000)

Δεύτερο, δικαιωματικά, twist του Shyamalan στη λίστα, και ίσως το καλύτερό του. Στο τελευταίο μέρος του ‘Unbreakable’, δεν υπάρχει κάποια ‘gotcha’ στιγμή που στρέφεται εναντίον του κοινού. Απλώς επί δύο ώρες παρακολουθούσες τη γέννηση ενός υπερήρωα, την ίδια μάλιστα περίοδο που οι X-Men κατέφθαναν στη μεγάλη οθόνη.

Memento (2000)

Ο Christopher Nolan εξέτασε τον ανθρώπινο νου στο ‘Memento’ με τον πιο αμόλυντο τρόπο. Και για τον ήρωα με προσωρινή απώλεια μνήμης που διαπίστωσε με τρόμο ότι ήταν ο ίδιος που είχε σκοτώσει τη γυναίκα του, και για εμάς που νιώσαμε ότι ο εγκέφαλός μας είχε αλλάξει καλωδίωση μέχρι το τέλος της ταινίας. Οι απαιτήσεις για τα εγκεφαλικά θρίλερ δεν θα ήταν ποτέ ακριβώς οι ίδιες μετά το ‘Memento’.

The Others (2001)

Αν είχες δει πρώτα το ‘Sixth Sense’, λογικό να το σκέφτηκες στο τέλος του ‘The Others’. Η ατμόσφαιρα του φιλμ του Alejandro Amenábar όμως, ο τρόπος που χτίζεται κάθε beat τρόμου του, οι ερμηνείες, τα κοστούμια, ο τρόπος που το φινάλε επηρεάζει όλη την υπόλοιπη ταινία, το κάνουν την τέλεια ιστορία φαντασμάτων.

Η Grace (Nicole Kidman) προσπαθεί να διατηρήσει με κάθε τρόπο την ψυχραιμία της μέσα σε ένα στοιχειωμένο σπίτι που τρομοκρατεί τα παιδιά της, όμως στο τέλος μαθαίνει ότι εκείνα όπως και η ίδια είναι τα φαντάσματα που τρομάζουν τους νέους κατοίκους του αρχοντικού.

Mulholland Drive (2001)

Για πολλούς είναι η καλύτερη ταινία του 21ου αιώνα ως τώρα. Το φιλμ του David Lynch έχει αναλυθεί και θα συνεχίσει να αναλύεται σε εμμονικό βαθμό, αλλά Lynch είναι αυτός. Στα μισά του ‘Mulholland Drive’, ο δημιουργός πατάει όπισθεν και μας δείχνει πως όσα βλέπαμε ως τότε, ακόμα και η φρεσκάδα αισιοδοξίας στο πρόσωπο της Betty (Naomi Watts), ήταν ψεύτικα. Η Betty είναι η Diane, η Rita (Laura Harring) είναι η Camilla, και οι δυο τους είχαν σχέση στο παρελθόν, με την Camilla να έχει γίνει πλέον σταρ στο Hollywood. Τα δύο βασικά χαρακτηριστικά του Lynch, τα όνειρα και οι απαντήσεις που μας δίνουν, όπως και η σκοτεινή πλευρά της απλής καθημερινότητας που ανακαλύπτουν οι χαρακτήρες του, λειτουργούν με φοβερή συνέργεια στο ‘Mulholland Drive’ και δίνουν περισσότερα με κάθε νέα προβολή.

Oldboy (2003)

Όταν ο Dae-Su Oh μαθαίνει επιτέλους τον λόγο πίσω από τη μυστηριώδη δεκαεξαετή φυλάκισή του, μάλλον θα προτιμούσε να μην είχε βγει ποτέ από εκείνο το δωμάτιο ξενοδοχείου. H Mi-do ήταν κόρη του και όλα όσα του είχαν συμβεί ήταν μέρος ενός δαιδαλώδους σχεδίου εκδίκησης από έναν παλιό συμμαθητή του στο Λύκειο. Το ‘Oldboy’ ήταν για πολλούς η σύσταση στον κορεάτικο κινηματογράφο και αποτελεί μέρος της ανεπίσημης τριλογίας εκδίκησης του Park Chan-wook μαζί με τα ‘Sympathy for Mr. Vengeance’ και ‘Lady Vengeance’.

Saw (2004)

Η μυθολογία που αναπτύχθηκε μετά το αρχικό ‘Saw’ βάλτωσε το franchise, όμως η εμπειρία του πρώτου εκείνου φινάλε ήταν ανεπανάληπτη. Το πτώμα που είχε δεθεί με αλυσίδες με τους δύο ‘ήρωες’ αποκαλύφθηκε πως ήταν ο ζωντανός Jigsaw, και οι αντιδράσεις στην πρώτη παγκόσμια πρεμιέρα του ήταν αληθινά ουρλιαχτά. Το πρώτο εκείνο ‘Saw’ του James Wan ήταν ένα ψυχολογικό θρίλερ που, παρότι μακάβριο, δεν επιδόθηκε στις αιματοχυσίες των επόμενων ταινιών.

The Prestige (2006)

Ο Alfred Boden του Christian Bale είχε δίδυμο αδερφό. Έτσι εξηγήθηκε το γεγονός ότι ο μάγος δεν θυμόταν τους κόμπους που είχε δέσει νωρίτερα, ότι άλλαξε γνώμη για την αγορά του σπιτιού του, ή ότι πότε αγαπούσε τη γυναίκα του και πότε όχι. Από τα λιγότερο προσωπικά αγαπημένα μου twists του Nolan, αλλά έχει τους πιο φανατικούς οπαδούς.

Atonement (2007)

Υπάρχει άραγε κάποιο παιδάκι της μεγάλης οθόνης που μισήθηκε περισσότερο από τη Briony; (Ok, υπάρχει και ο Anakin του ‘Phantom Menace’, αλλά προτιμώ να μη θυμάμαι τη συμπεριφορά των φαν σε εκείνη την περίπτωση).

Η ιστορία αγάπης του Robbie και της Cecilia δεν είχε αίσιο τέλος. Οι σκηνές της επανένωσής τους και η επίσκεψη της Briony για να απολογηθεί, ήταν απλώς η φαντασίωση μιας ηλικιωμένης πια Briony που διάλεξε για να κλείσει το βιβλίο της. Στην πραγματικότητα ο Robbie πέθανε από σηψαιμία στη Δουνκέρκη και η Cecilia πέθανε κι αυτή λίγους μήνες αργότερα στη διάρκεια βομβαρδισμού.

Gone Baby Gone (2007)

Στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ben Affleck, το κορίτσι που ένας ιδιωτικός ντετέκτιβ (Casey Affleck) προσπαθούσε να βρει μετά την εξαφάνισή του, όχι μόνο δεν ήταν νεκρό όπως η ταινία σε είχε κάνει να πιστέψεις, αλλά ζούσε ευτυχισμένο με τον αρχηγό του αστυνομικού τμήματος (Morgan Freeman) και τη γυναίκα του που είχαν παλαιότερα χάσει το δικό τους παιδί. Πέρα από το σοκ για τη ζωή του κοριτσιού, η εξέλιξη ήταν μεγάλη έκπληξη γιατί δεν περίμενες πως ο αρχηγός θα είχε καταπατήσει τον νόμο για να αντιμετωπίσει το πένθος του.

Orphan (2009)

Ίσως ο Jaume Collet-Serra σκέφτηκε ότι η ιστορία με το δαιμονισμένο, το δολοφονικό, το αγνά κακό παιδάκι είχε ήδη πολυπαιχτεί. Γι’ αυτό και στο τέλος του ‘Orphan’ αποκαλύπτεται ότι η μικρή Esther ήταν μία 33χρονη ψυχοπαθής, με μία σπάνια ασθένεια που την έκανε να φαίνεται πολλά χρόνια μικρότερη.

Shutter Island (2010)

Το ‘Shutter Island’ είναι μία από τις πιο παραγνωρισμένες ταινίες στον κατάλογο του Martin Scorsese. Το twist του όμως επιβιώνει.

Ο Teddy Daniels (Leonardo DiCaprio) προσπαθεί να εξιχνιάσει την εξαφάνιση ενός δολοφόνου από ένα ίδρυμα ψυχικά ασθενών, όμως στο τέλος διαπιστώνει ότι είναι ο ίδιος έγκλειστος εκεί για τη δολοφονία της γυναίκας του. Ολόκληρη η ταινία είναι μία προσπάθεια των γιατρών του να τον αφυπνίσουν ώστε να ξεκολλήσει από την εμμονή του με τις συνωμοσίες, και στο τέλος επιλέγει να λοβοτομηθεί για να γλιτώσει από την πραγματικότητα.

Gone Girl (2014)

Ο David Fincher μετέφερε αριστοτεχνικά το best-seller της Gillian Flynn στη μεγάλη οθόνη και η Rosamund Pike ήταν η τέλεια Amy Dunne. Αυτό που ξεκίνησε ως μυστήριο εξαφάνισης και πιθανούς δολοφονίας, μετατράπηκε σε ένα κυνήγι γάτας και ποντικιού όπου μάθαμε κατά τη διάρκειά του πως η Amy είχε ενορχηστρώσει τα πάντα γύρω από τα γεγονότα. Ακόμα μεγαλύτερο σοκ ίσως από το αρχικό twist, ήταν το γεγονός ότι η Amy και ο Nick (Ben Affleck) έμειναν μαζί στο τέλος. Ο Fincher κάγχασε μπροστά στην ιδέα του τέλειου γάμου και μας έδωσε την πιο συναρπαστική του ταινία.

Arrival (2016)

Το εγκεφαλικό δράμα του Denis Villeneuve έχει να κάνει με εξωγήινους, αλλά δεν θα μπορούσε να είναι πιο ανθρώπινο. Η Amy Adams, σε μια αξέχαστη ερμηνεία που έμεινε σκανδαλωδώς εκτός των υποψηφιοτήτων Όσκαρ, υποδύθηκε μία γλωσσολόγο με την αποστολή να αποκρυπτογραφήσει τη γλώσσα και τις προθέσεις των άρτι αφιχθέντων εξωγήινων. Τελικά η γλώσσα τους ήταν στην πραγματικότητα ένας τρόπος σκέψης άσχετος με την έννοια της χρονικής συνέχειας που ξέρουμε οι άνθρωποι, ενώ η ζωή και ο θάνατος της κόρης της δεν συμβαίνουν παρά μετά τα γεγονότα της ταινίας. Είναι ένα φανταστικό twist που δένει τρομερά αποτελεσματικά τα μηνύματα της ταινίας για τη ζωή, την αγάπη και τις εμπειρίες των ανθρώπων όσο διαρκεί η ύπαρξή μας στον πλανήτη.

Get Out (2017)

Το γεγονός ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με τη λευκή, πλούσια οικογένεια των Armitage φαινόταν από την αρχή. Παραήταν έτοιμοι να δείξουν πόσο προοδευτικοί ήταν στον μαύρο σύντροφο της κόρης τους. Ότι χρησιμοποιούσαν, όμως, μαύρα σώματα για να διατηρήσουν τους εγκεφάλους τους, δεν το είχαμε δει να έρχεται. Το βαθιά πολιτικοποιημένο ‘Get Out’ ήταν ένα κράμα περιπέτειας, τρόμου, εκδίκησης και φαντασίας, και εδραίωσε αμέσως τον Jordan Peele που ήταν περισσότερο γνωστός από κωμικά σκετς, ως τον επόμενο μεγάλο πρόσωπο του τρόμου.