Μπαίνει το ‘Don’t Breathe’ στη λίστα των must θρίλερ της χρονιάς;

Το ‘Don’t Breathe’ μας έρχεται με λίγη καθυστέρηση, αλλά και πολύ hype. Ούτε 10 εκατομμύρια δεν κόστισε η παραγωγή του, αλλά έστειλε το ‘Suicide Squad’ στη δεύτερη θέση οκταπλασιάζοντας τελικά (ή μέχρι στιγμής) το budget του.

Τόσο καλά που περνάει το είδος του τρόμου τα τελευταία χρόνια (μπορεί να έχεις διαπιστώσει ότι αυτό και τo animation είναι τα μόνα που έχουν επιβιώσει από την κινηματογραφική λαίλαπα του ‘16), σχεδόν δε θες να πεις κακή κουβέντα για ταινία. Τη συγκεκριμένη ταινία δε, ήμουν πάρα πολύ έτοιμη να την αγαπήσω και θα καταλάβεις αμέσως γιατί.

Τρία κωλοπαίδια μπαίνουν σε σπίτι τυφλού βετεράνου του πολέμου με σκοπό να τον ληστέψουν, αλλά χα, πίσω έχει ο μαν και τα σφυριά και τα καρφιά και τα όπλα και το κλαδευτήρι και το ροτβάιλερ και κυρίως τα μπράτσα του που δεν αστειεύονται καθόλου. Μιλάμε για μία home invasion ταινία όπου οι ρόλοι αντιστρέφονται, ο κίνδυνος έρχεται από μέσα και το σπίτι είναι το οχυρό που σου επιτίθεται. Αυτή την εντύπωση είχα τουλάχιστον και δεν έπεσα ακριβώς έξω.

Πράγματι οι τρεις επίδοξοι ληστές εισβάλλουν στο σπίτι του βετεράνου με μια υποτυπώδη πλην όμως υπαρκτή οργάνωση, με σκοπό να κλέψουν τα χιλιάδες δολάρια που υποθέτουν ότι κρύβει σπίτι του για να μπορέσουν να ξεφύγουν από το στενάχωρο μέλλον του φτωχού που τους περιμένει στο Ντιτρόιτ. Τα χρήματα είναι η αποζημίωση που του δόθηκε μετά το αυτοκινητιστικό ατύχημα που του στέρησε την κόρη του, αλλά μιας και δεν βρίσκονται σε εμφανές σημείο, ο στόχος είναι να τον αναισθητοποιήσουν για να μπορέσουν να τα εντοπίσουν. Επειδή δε μιλάμε όμως για άνθρωπο αλλά για τον Terminator, ο τύπος – που παραμένει ανώνυμος μέχρι και την τελευταία σκηνή – δε μασάει από χλωροφόρμια. Μαζί του ξυπνάει και ο Χάρος και ποτέ τίτλος ταινίας δεν ήταν τόσο ακριβής.

Μία σεκάνς νωρίς στην ταινία έχει την κάμερα να περνάει από δωμάτιο σε δωμάτιο και να μας δείχνει όλα όσα περιμένουν τη νεαρή παρέα. Το κλειδωμένο υπόγειο. Τους σκοτεινούς διαδρόμους. Τα κρεμασμένα εργαλεία. Τον γιγαντόμορφο Stephen Lang να κοιμάται με κάτι επικίνδυνο κάτω από το κρεβάτι του. Περιμένεις τη στιγμή που θα γίνει το πρώτο λάθος και θ’ αρχίσει να πέφτει το βρωμόξυλο. Βρωμόξυλο που οδηγεί στην πρώτη σκηνή της ταινίας (μην ανησυχείς, δε θα τη μαρτυρήσω).

Η πρώτη ώρα δε θα σε απογοητεύσει. Το σπίτι μοιάζει τόσο ζωντανό και ο Lang τόσο απειλητικός που θα πιάσεις τον εαυτό σου να φωνάζει οδηγίες στην οθόνη. Τι πάτε από κει ρε βλάκες! Η καλύτερη σκηνή της ταινίας όμως συμβαίνει στο σκοτεινό υπόγειο του σπιτιού. Ο Τυφλός Άνδρας σβήνει τα φώτα, οι πρωταγωνιστές παίζουν πια μόνο σε δικούς του όρους και εσύ κρατάς την ανάσα σου. Όσο περισσότερη ώρα περνάει όμως, τόσο το πράγμα τραβιέται απ’ τα μαλλιά.

Ο Lang έχει τον ανίκητο και η παρέα τον απέθαντο. Ναι, σε πολλές, πάρα πολλές ταινίες κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα δε θα έπρεπε να είχαν πάει έτσι υπό κανονικές συνθήκες, αλλά χάριν πλοκής το παραβλέπεις. Εδώ το κακό παραγίνεται. Ας μας τους έκαναν όλους ρομπότ να έκανα τα στράβα μάτια μέχρι το τέλος. Αντίθετα μέχρι τότε είχα κουραστεί να προβλέπω ότι αυτός που πέθανε δεν έχει πεθάνει και να γελάω με σκηνικά που δεν είχαν φτιαχτεί για να γελάσω. Να σημειώσω εδώ ότι υπάρχει ένα twist στην τελευταία πράξη που συζητήθηκε πολύ και μάλλον θα μπει στον κατάλογο των πιο αηδιαστικών, γκροτέσκ twist που έχεις δει σε θρίλερ. Δεν είναι κάτι που θα σου φτιάξει ή θα σου χαλάσει την ταινία, σίγουρα όμως δε θα το ξεχάσεις εύκολα.

Το ‘Don’t Breathe’ τελικά δε με ενθουσίασε όσο θα ήθελα. Μάλλον πιο πολύ με απογοήτευσε – ειδικά όταν φέτος είχε πολλούς αξιόλογους ανταγωνιστές απ’ όλον τον κόσμο – αλλά ταυτόχρονα νιώθω ότι δε μπορώ να μη στο συστήσω. Αφ’ ενός γιατί ένα μεγάλο μέρος του είναι κλειστοφοβικά απολαυστικό και αφ’ ετέρου γιατί η αγάπη των φαν του τρόμου είναι σχεδόν καθολική, οπότε το πιο πιθανό είναι να μεταδοθεί και σε σένα όταν το δεις.

* Το ‘Don’t Breathe’ βγήκε στις 30 Σεπτεμβρίου από τη Feelgood.