Μπορεί μια διαφήμιση να σε κάνει να ζήσεις αληθινά;

Είναι λίγες οι στιγμές που όντας μπροστά σε μια οθόνη τηλεόρασης ή ενός υπολογιστή, θα σταματήσει ο χωροχρόνος γύρω σου γιατί η σκέψη σου και η προσοχή σου θα είναι αποκλειστικά σε αυτό που εκτυλίσσεται στην οθόνη. Και είναι ακόμα λιγότερες αυτές οι στιγμές όταν μιλάμε για διαφημίσεις.

Είναι το έναυσμα, η αφετηρία, η σπίθα αν θες, που θα σε κάνει να σταθείς λίγο και να σκεφτείς όσα έχεις κάνει στη ζωή σου. Αλλά ακόμα περισσότερο θα σε κάνει να σκεφτείς όλα όσα ήθελες ή ακόμα ποθείς να κάνεις στη ζωή σου.

Θελήσαμε να σχολιάσουμε αυτό το σποτ. Να καταγράψουμε αυτά που ο καθένας μας σκέφτεται και αισθάνεται όχι απλά βλέποντας το σποτ αλλά αναλογιζόμενος εκείνη τη ζωή που για εκείνον θα ήταν αληθινή.

Στο μυαλό του Θοδωρή Δημητρόπουλου

Είναι ωραίο κάποιες φορές να σου θυμίζουν κάποια πολύ βασικά πράγματα, γιατί είναι τρομερά εύκολο να τα χάσεις μες στην τριβή της καθημερινότητας. Είναι φυσικά γελοίο να λες ότι μια διαφήμιση σου θυμίζει τα στοιχειώδη, αλλά παίρνεις το καλό από όπου έρχεται, δεν έχει να κάνει. Η εικόνα του άντρα σε αυτό το σποτ είναι η σωστή- αν γίνεται φυσικά να βάλεις σωστά και λάθος σε τέτοια ζητήματα. Αλλά επιστρέφει σε αρχές που σημαίνουν κάτι. Μου αρέσει το πόσο απόλυτα αντιμετωπίζει τις επιλογές και την πορεία στη ζωή: Είτε είσαι έτοιμος για κάτι ή όχι. Είτε ξέρεις, είτε όχι. Είναι, πράγματι, τόσο ξεκάθαρο. Είτε μιλάμε για την ειλικρίνεια βάσει της οποίας πορεύεσαι (και γουστάρεις ό,τι γουστάρεις, και επιλέγεις ό,τι επιλέγεις, και ζεις όπως ζεις), είτε για τις επιλογές στην πορεία, από την πιο σύνθετη στην πιο απλή. Ήμουν πάντα μεγάλος φαν της άποψης πως μπροστά σε κάθε μας δίλημμα, πάντα ξέρουμε την απάντηση στο πρώτο δευτερόλεπτο που αυτό μας παρουσιάζεται. Όλος ο υπόλοιπος χρόνος είναι εκεί για να μπορέσουμε να στηρίξουμε αυτή την επιλογή ηθικά ή πρακτικά. Όταν ξέρεις, ξέρεις.

Ανακαλύπτοντας τον Bukowski, ο Ηλίας Αναστασιάδης

To ποίημα(;)-μανιφέστο του Charles Bukowski το οποίο διάβασε από τη θαλπωρή του δωματίου του μ’ αυτήν τη βραχνή, διδακτική φωνή ο Tom O’ Bedlam (σ.σ. δεν υπάρχει κανένας Tom O’Bedlam που διαβάζει ποιήματα, είναι κάποιος κύριος με κρυφή ταυτότητα που επινόησε αυτό το όνομα) δένει συγκλονιστικά με το concept και το μότο αυτής της διαφήμισης. Με το ‘So, you wanna be a writer?’, ο Bukowski έκοψε τα χέρια και τα πόδια πολλών επίδοξων συγγραφέων, αλλά τόνισε μια αλήθεια που θα μπορούσε να τους πάρει από το χέρι (αυτούς τους ίδιους, τους απογοητευμένους) και να τους συστήσει απ’ την αρχή τη γραφομηχανή ή το πληκτρολόγιο ή, καλύτερα απ’ όλα, τον εαυτό τους. Η αλήθεια και αυτό που βράζει μέσα μας είναι ο μόνος οδηγός είτε ξεκινάμε να βγάλουμε στο χαρτί το βιβλίο που είναι γραμμένο μέσα μας είτε ξεκινάμε να γίνουμε οι καλύτεροι ράφτες που έραψαν ποτέ. Το συγκεκριμένο spot θα έπρεπε να αυτοκαταστραφεί σε ελάχιστα λεπτά (βλ. μηνύματα για αποστολές Αστυνόμου Σαΐνη), αν δεν ήταν inspiring απ’ την αρχή μέχρι το τέλος. Ή βασικά, απ’ την αρχή μέχρι και μετά το τέλος. Αυτό το ‘μετά’ είναι η γαλήνη που σου εξασφαλίζει αυτό που ρέει από μέσα σου όταν ξεχύνεται προς τα έξω. Ξέρω γω, είχα να πωρωθώ τόσο με κάτι ‘εμπνευστικό’ από τότε που είδα το ‘Milk’ στο Έλλη.

Η ζωή που δεν έζησα, μονολογεί ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Μου είναι εύκολο να προσπερνάω, να αφήνω πίσω, να ξεχνάω. Να κάνω επιλογές και αντί να τις μετανιώνω να τις βάζω απλά πίσω μου και να τις αφήνω να χαθούν στη λήθη. Κι έρχονται εκείνα τα βράδια (πάντα βράδια είναι) που για κάποιο σαδιστικό λόγο κάνω την αυτοκριτική μου. Και θέλω να τα αλλάξω όλα, τη ζωή μου, τις συνήθειες, τη δουλειά και τις σταθερές μου. Και σκέφτομαι εκείνες τις ελάχιστες φορές που μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω το κάτι διαφορετικό και φοβήθηκα. Σκέφτομαι τις φορές που είπα “δεν πειράζει, θα ξανάρθει η ευκαιρία”. Κάθε φορά που βλέπω αυτό το διαφημιστικό (πρέπει να το έχω δει 12-15 φορές), περνάω άλλο ένα τέτοιο βράδυ. Μόνο που στο τέλος του δεν κοιμάμαι, δεν ξεχνάω, δεν τα βάζω όλα πίσω. Σκέφτομαι εκείνη τη φορά που θα τολμήσω.

Σε μια εποχή που καταναλώνουμε εικόνες και μηνύματα σχεδόν αδιάφορα, το να καταφέρει ένα σποτ 111 δευτερολέπτων να σε κάνεις να προβληματιστείς (αν όχι να πάρεις έμπνευση), είναι τουλάχιστον σπουδαίο.

Ο τρόμος στα μάτια του Πάνου Κοκκίνη

Θέλω να πιστεύω ότι έχω ξεπεράσει εκείνη την ηλικία όπου εμπνέομαι από μια διαφήμιση. Όσο καλογυρισμένη και αν είναι, όσο πιασάρικο σλόγκαν/life lesson και αν έχει, όσο υποβλητική και αν είναι η φωνή του αφηγητή. Θέλω να πιστεύω ότι είναι απλά λόγια που κάποιος κειμενογράφος έγραψε και κάποιος executive ενέκρινε. Αλλά δεν ισχύει. Γιατί βλέποντας τη συγκεκριμένη μου πέρασαν από το μυαλό, έστω για 10 δευτερόλεπτα, οι επιλογές που κάνω αυτή τη στιγμή όσον αφορά τη δουλειά. Μου πέρασε από το μυαλό να παρατήσω επιτόπου 10 πράγματα που τα κάνω μηχανικά, μόνο για το μεροκάματο. 10 πράγματα για τα οποία δεν έχω καθόλου φωτιά. Δεν θα το κάνω. Αλλά το σκέφτομαι. Και αυτό είναι που με τρομάζει. Γιατί είναι απλά μια διαφήμιση. Ή μήπως όχι;

Τεστ αυτογνωσίας για την Ελιάνα Χρυσικοπούλου

Θα με βόλευε πολύ να έλεγα στον εαυτό μου “έλα μωρέ, ψέματα είναι”, όπως λέμε στους εαυτούς μας στα θρίλερ, γιατί αλλιώς θα πηδήξουμε από το παράθυρο.  Αλλά το πραγματικά τρομακτικό της υπόθεσης είναι πως δεν είναι ψέματα. Αυτό το σποτ είναι ένα κολάζ διαφορετικών ανθρώπων – ή πολλών ανθρώπων του ίδιου ανθρωπότυπου, αν θες – που εγώ δεν τους γνωρίζω. Δεν τους συναναστρέφομαι καθημερινά, γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι που ξέρω το κάνουν για το χρήμα, το κάνουν για την δόξα, το κάνουν για γυναίκες στο κρεβάτι τους, το κάνουν αφού πρώτα συμβουλεύτουν τους γονείς, τους φίλους και την γκόμενά τους. Το κάνουν – ό,τι κι αν είναι αυτό που κάνουν – για όλους τους λάθος λόγους. Αλλά δεν τους/μας λυπάμαι, γιατί δεν είμαστε όλοι προορισμένοι σε αυτή τη ζωή για τα Μεγάλα Πράγματα, όσο κι αν αμέτρητοι συμβατικοί άνθρωποι δίπλα μου θέλουν να νομίζουν πως είναι. Νιώθω απλά απέραντο θαυμασμό για εκείνους που είναι. Στους υπόλοιπους, ειδικά σε εκείνους που βαυκαλίζονται πως είναι πιο special edition από τον διπλανό τους στο Μετρό, τραγουδώ με το πιο γελοίο ύφος που μπορώ να πάρω το χιτ του Εθνικού Σταρ: “Χαλάρωσε, μην το κάνεις”.

Ο τρόπος του Frank Zappa για τον Στέλιο Αρτεμάκη

Έκανα ένα προφίλ τις προάλλες για τον Frank Zappa και από τις πολλές ρήσεις αυτού του τεράστιου μουσικού ξεχώρισα αυτή: “If you end up with a boring miserable life because you listened to your mom, your dad, your teacher, your priest, or some guy on television telling you how to do your shit, then you deserve it.” Τελειώνοντας την έρευνα για το κείμενο και σχηματίζοντας εικόνα για το μη μουσικό κομμάτι κατάλαβα ότι αυτή ήταν η συνταγή της επιτυχίας του.  Γιατί ο Zappa έγινε ο μουσικός που έγινε καίγοντας όσες γέφυρες μπορούσε να κάψει γύρω του με καυστικά σχόλια, δικαστήρια και τσακωμούς. Έκανε αυτό που έβγαινε από μέσα του κι ας μην είχε να πληρώσει το νοίκι. Και αυτό του έδινε τη δυνατότητα να μην κάνει τους συμβιβασμούς που κάνουμε όλοι μας στην καθημερινότητα. Για μένα η απόλυτη απόδειξη ότι “δεν υπάρχει άλλος τρόπος και δεν υπήρξε ποτέ”.

Η φωτιά του Στέφανου Τριαντάφυλλου

Έχω κάνει πράγματα για τους λόγους που καταλήγουν στο “μη το κάνεις” και έχω κάνει πράγματα, γιατί απλά δεν θα μπορούσα να μην τα κάνω. Λόγω της “φωτιάς”. Αν ζηλεύω/θαυμάζω ένα είδος ανθρώπων στη ζωή μου είναι αυτοί που τόλμησαν να αψηφήσουν το κόστος, να κλείσουν τα αυτιά τους στα “πρέπει” (σ’ αυτά που λέει ο Ζάπα μέσω του Στέλιου, ή λέει εξαιρετικά το Trainspotting) και απλά να κυνηγήσουν το όνειρο τους, να υπηρετήσουν αυτά που γουστάρουν. Όπως ο Παν (Παν). Το μόνο που θα πρόσθετα στο διαφημιστικό σαν απόσταγμα της σοφίας Τριαντάφυλλου, είναι η ανάλογη σχέση του “μου αρέσει” και “είμαι καλός”. Για να είσαι καλός σε κάτι πρέπει να σ’ αρέσει. Μόνο αν σ’ αρέσει, μπορείς να γίνεις πραγματικά καλός σε ό,τι και αν κάνεις. Και αυτοί που κάνουν έστω και για ένα μικρό κομμάτι της καθημερινότητας τους αυτό που τους αρέσει, είναι ευτυχισμένοι.

Μπορείς να δεις ακόμα περισσότερα βίντεο στο επίσημο κανάλι Youtube του Dewar’s Greece Live True.