Mythic Quest, το gamer ‘αδελφάκι’ του It’s Always Sunny in Philadelphia

Κάτι η συγκεκριμένη ατάκα, κάτι το γενικότερο λουκ του μαυροντυμένου τύπου (άπειρες αλυσίδες, περικάρπια και δαχτυλίδια, μπαστούνι και καπέλο), κάτι ο υπερ-φουσκωμένος του εγωισμός, έκαναν τον Rob να πάρει επιτόπου τηλέφωνο τον κολλητό του τον Charlie Day και να του πει ‘Φίλε, θα φτιάξουμε σειρά για αυτόν τον τύπο και για το τι συμβαίνει σε ένα gaming studio’.

Κάτι που έγινε, αφού πρώτα, πιστοί στο ‘φετίχ’ τους, βρήκαν ξανά ένα τίτλο που δεν χωράει σε κανένα πόστερ. Ούτε καν στον τίτλο του συγκεκριμένου άρθρου. Δηλαδή τo Mythic Quest: Raven’s Banquet, η πρώτη σεζόν του οποίου μόλις κυκλοφόρησε από το Apple TV+ (και η οποία έχει ήδη ανανεωθεί για μια ακόμη χρονιά).

Πρωταγωνιστής του είναι -φυσικά- ο ίδιος ο Rob ως o μεγαλομανής creative director του πιο επιτυχημένου multiplayer online role-playing game στην ιστορία του πλανήτη. Με ‘κομπάρσους’ τους συνεργάτες του που τον θεωρούν δικαίως κόπανο.

Συγκεκριμένα την ταλαντούχα ασιάτισσα head of engineering Poppy Li (που παλεύει να τον συγκρατήσει ενώ ταυτόχρονα δέχεται να την αποκαλεί την ‘αγαπημένη βούρτσα’ του ζωγράφου που είναι αυτός). Tον beta male μουστακαλή executive producer (που ίσως θυμάσαι ως Rickety Cricket από το It’s Always Sunny in Philadelphia). Tον αδίστακτο ‘Σκρουτζ Μακ Ντάκ’ οικονομικό διευθυντή, που υποδύεται ο Abed του Community, ο οποίος θέλει να ‘στραγγίσει’ την τελευταία δεκάρα από κάθε παίκτη βάζοντάς τον να αγοράσει άχρηστα αντικείμενα. Τον ‘Αμαντέους’ F. Murray Abraham ως τον μαθουσάλα head writer που προσπαθεί να μείνει επίκαιρος. Και, τέλος, δυο αξιαγάπητες game tasters που είναι ερωτευμένες μεταξύ τους.

Ο ίδιος ο δημιουργός (κομπλέ με six pack εδώ και 2-3 σεζόν), αναλύοντας το σκεπτικό του, μίλησε για αντιστροφή του τι συμβαίνει στο It’s Always Sunny in Philadelphia. Ότι εκεί έχουμε να κάνουμε με ένα μάτσο αποτυχημένους που λόγω αποτυχίας παραμένουν εγκλωβισμένοι μαζί. Ενώ εδώ με ένα μάτσο επιτυχημένους που μισιούνται, αλλά τους οποίους η επιτυχία δεν αφήνει να χωρίσουν οι δρόμοι τους.

Δεν συμφωνώ μαζί του. Ούτε με όσους βιάστηκαν να το συγκρίνουν με το Silicon Valley, στην λογική ότι είναι άλλη μια workplace sitcom που μας παρέχει πρόσβαση σε ένα τεχνολογικό τομέα που μας ενδιαφέρει όλους.

Η πραγματικότητα είναι ότι το Mythic Quest: Raven’s Banquet σωστά κερδίζει πόντους για το γεγονός ότι ασχολείται με μια βιομηχανία που είναι απείρως μεγαλύτερη από την αντίστοιχη της τηλεόρασης και του κινηματογράφου μαζί. Αλλά, παρότι το ‘μπίντζαρα’ μέσα σε μια νύχτα, δεν διαθέτει εκείνο το cast βεληνεκούς που θα του επέτρεπε να ανέβει επίπεδο στη εκτίμησή μας.

Αυτό το τελευταίο να μείνει, παρακαλώ, αυστηρά μεταξύ μας γιατί παρακολουθώντας τον Rob McElhenney στις εμφανίσεις του στα διάφορα late night shows (που τον καλούν για πρώτη φορά, υποθετώ εξαιτίας του τμήματος δημοσίων σχέσεων της Apple) αισθάνομαι ότι δεν παίζει απλώς τον ψωνισμένο, αλλά είναι και λίγο.

Ίσως, για άλλη μια φορά, η λύση να είναι η ίδια που έκανε το It’s Always Sunny in Philadelphia να πάρει αρχικά το πράσινο φως από το στούντιο, δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια πριν. Το να τρυπώσει δηλαδή κάπου μέσα ο Danny DeVito και να το κάνει δικό του. Αν όχι με σάρκα και οστά, έστω σαν τελικό boss στο παιχνίδι.

Στο τέλος της ημέρας το Mythic Quest: Raven’s Banquet είναι η workplace κωμωδία που ταιριάζει ταμάμ στο 2020 και στην εποχή μας. Η πρώτη σεζόν ήταν καλή. Πάμε να δούμε πόσο καλύτερη -τα ακούς Charlie Day;- μπορεί να γίνει η δεύτερη.