‘Narcos’: Τα 8 πράγματα που προτιμήσαμε στη 2η σεζόν και τα 3 που μας έλειψαν

Και τι ζήτησε πια ο Pablo Escobar; Να μένει στη βιλίτσα του, να αράζει με το γυναικάκι του και να πουλάει την κοκαϊνούλα του. Αντ’ αυτού πήρε: “4.000 στρατιώτες, 250 άντρες των ειδικών δυνάμεων, δεκάδες χιλιάδες σφαίρες, 7 σκυλιά και 4 γ@μημένα ελικόπτερα”, όπως μας ενημερώνει το πρώτο λεπτό της πρεμιέρας του 2ου κύκλου. Αυτό είναι το ευχαριστώ, κύριοι. Έχε χάρη που ξέρει να ξεφεύγει εύκολα όπως διαπιστώσαμε όλοι όταν τον είδαμε να χάνεται στο σκοτάδι στο φινάλε της περασμένης χρονιάς. Για πόσο όμως;

Το ‘Narcos’ ήταν το σίγουρο στοίχημα που έβαλε το Netflix μαζί με την κωμωδία ‘Club de Cuervos’, σε μια προσπάθεια να απευθυνθεί στο λατινοαμερικανικό κοινό. Περιττό να πούμε ότι κέρδισαν και το συγκεκριμένο κοινό και τα υπόλοιπα.

Η πρώτη σεζόν της σειράς συζητήθηκε πολύ, κυρίως για τη δραματοποιημένη ακρίβειά της και την ερμηνεία του Wagner Moura στον ρόλο του Escobar. Για τον τελευταίο ακούστηκαν και αρκετοί ψίθυροι σε σχέση με την απουσία του από τις υποψηφιότητες των βραβείων Emmy, με το βραβείο για τον Καλύτερο Ηθοποιό σε Δράμα να είναι το μόνο από τα μεγάλα που η σειρά θα είχε πραγματικές ελπίδες να διεκδικήσει. Και λέω το μοναδικό γιατί με την τηλεόραση να έχει κάνει επιτέλους στροφή σε σειρές-ακτινογραφία χαρακτήρων, μία σειρά σαν το ‘Narcos’ που ενδιαφέρεται περισσότερο για τα γεγονότα και λιγότερα γι’ αυτούς που τα ζούνε, δε θα είχε προοπτικές συγκριτικά με όσα προτιμάει τελευταία η Ακαδημία Τηλεόρασης.

Την απουσία κάποιας ενδιαφέρουσας οπτικής γωνίας για μένα όμως, την είχε ισοφαρίσει η μόνιμη κατάσταση συναρπαστικής δυσπιστίας που μου είχε προκαλέσει η σειρά. Πέρασα 10 ώρες μη μπορώντας να πιστέψω ότι όσα έβλεπα, βάλε-βγάλε κάτι, είχαν συμβεί σε/από ανθρώπινους ανθρώπους και όχι στην Κολομβία ενός παράλληλου σύμπαντος όπου μπορείς να στρουγκιάσεις τον υφυπουργό Δικαιοσύνης για να σου κάνει παρέα στη φυλακή-resort σου. Για τα προσωπικά μου γούστα λοιπόν, το χαρακτηριστικό αυτό και ο Moura ήταν οι λόγοι που καθόρισαν τη μετακόμιση του ‘Narcos’ από την κατηγορία του ντοκυμαντερίστικου σόου σ’ αυτήν του εθισμού. 

Με τη δεύτερη σεζόν να κινείται σε διαφορετικά χρονικά πλαίσια και το Netflix να έχει ξεκαθαρίσει στα promo ότι φέτος θα πρέπει να πούμε αντίο στον Pablo Escobar, οι θεατές ξεκινάμε τη σειρά προετοιμασμένοι για το αναπόφευκτο. Μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα όμως, το ‘Narcos’ προλαβαίνει να κάνει κάποια πράγματα καλύτερα και να εκμεταλλευτεί άλλα περισσότερο από πριν.

Ή και όχι σε ορισμένες περιπτώσεις.

ΣΤΑ ΣΥΝ

ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΝΕΙ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΑ

Η πρώτη σεζόν της σειράς κάλυψε 15 περίπου χρόνια από τη ζωή του Escobar, από τα πρώτα του βήματα στην παρανομία μέχρι την στέψη του ως ο μεγαλύτερος βαρώνος της κοκαΐνης που έχει δει ποτέ ο κόσμος.

Η απόφαση αυτή των παραγωγών να δουλέψουν με τόσο μεγάλη ψαλίδα ήταν και η κυριότερη αιτία που η σειρά πήγαινε με τρόπο σχεδόν κλινικό από τη μία στιγμή στην άλλη, χωρίς να προλαβαίνει να εμβαθύνει σχεδόν σε καμία από αυτές πέραν του σοκ που σου προκαλούσαν.

Ο 2ος κύκλος έχει διάρκεια ενός έτους μονάχα κι έτσι οι χαρακτήρες, ειδικά αυτοί του Escobar και του Peña, καταφέρνουν να αναπνεύσουν εντός του σεναρίου.

ΔΩΣΤΕ PEÑA ΣΤΟΝ ΛΑΟ

Ο Javier Peña και ο Pedro Pascal που τον υποδύεται ήταν ο ριγμένος της 1ης σεζόν, μιας που τον ρόλο-κιάλι μέσα στον βίο και τα έργα του Escobar είχε αναλάβει ο έτερος Αμερικανός πράκτορα του DEA, Steve Murphy.

Ο Murphy εξακολουθεί και φέτος να μας παρέχει την κυνική του αφήγηση των γεγονότων σε μία ‘Goodfellas’ αναφορά, αλλά οι αποφάσεις που παίρνει ο Peña για να ενορχηστρωθεί επιτέλους με επιτυχία η σύλληψη του Escobar, του δίνουν περισσότερο screentime, κινδύνους που πρέπει να αντιμετωπίσει και διλήμματα που του προσφέρουν ευρύτερες διαστάσεις.

“AND WHO ARE THE GOOD GUYS? WE?”

Η διστακτική συμμαχία του Peña με αυτούς που φαίνεται ότι μπορούν να τον φέρουν ένα βήμα μπροστά από τον άπιαστο Escobar δεν είναι η περίπτωση χαρακτήρα που καλείται να κάνει ηθικές εκπτώσεις.

Ο  Horacio Carrillo που είδαμε πέρυσι να ηγείται του Search Bloc που καταδίωκε τον μεγαλέμπορο, βρίσκεται ξανά στην πρώτη γραμμή και οι τακτικές που ακολουθεί θολώνουν πολύ τα νερά ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο. Απαραίτητο για όποιον χρειάζεται το γκρίζο στις σειρές του. Μία χαρακτηριστική στιγμή του τρίτου επεισοδίου ‘Our Man in Madrid’, θα κόψει την ανάσα και στον πιο αναίσθητο θεατή.

Αμφιλεγόμενη θέση κρατάει και ο Πρόεδρος Gaviria που είναι πρόθυμος να κάνει τα στραβά μάτια σε μία νέα τρομοκρατική οργάνωση που απειλεί τον Escobar. Θα κάνει ό,τι χρειάζεται, αρκεί να ασκείται η πίεση που θα τον βγάλει απ’ το καβούκι του.

MARITZA

Η Maritza, μία ανύπαντρη νεαρή μητέρα που γίνεται μπαλάκι ανάμεσα στην κλίκα του Escobar και την αστυνομία, είναι ο πρώτος ίσως χαρακτήρας στη σειρά που κερδίζει τη συμπόνοια μας χωρίς σεναριακά κόλπα. Ο 1ος κύκλος δεν είχε χαρακτήρες απ’ αυτούς που σε νοιάζει και ιδιαίτερα αν θα ζήσουν ή αν θα πεθάνουν, αλλά η συγκεκριμένη είναι το θύμα μιας κοινωνίας που το ‘Narcos’ αντιμετώπιζε μέχρι τώρα περισσότερο σαν τη βήμα-βήμα περιγραφή της Κολομβίας των ‘90s.

Η Maritza είναι ο καθρέφτης για τα λάθη και του ενός και του άλλου παίκτη της παρτίδας και δε λειτουργεί απλά σαν την ασπρόμαυρη φωτογραφία που χρησιμοποιείται για να σου δώσει την αίσθηση της εποχής.

Είναι ο καλύτερος γυναικείος χαρακτήρας ανάμεσα στους λίγους (περισσότερους από πέρσι όμως) αποφάσισε η φετινή σεζόν να δώσει έμφαση.

JUDY MONCADA

Από όλες τις απειλές που έχει να αντιμετωπίσει φέτος ο Escobar, η χήρα του Moncada είναι η πιο απολαυστική. Ξέρει όχι μόνο πώς να επιβιώνει, αλλά και πώς να συγκεντρώνει τους κατάλληλους παίκτες στο τραπέζι.

Το σενάριο (ή/και η ιστορία) δεν της δίνουν ποτέ όσα θα μπορούσε να κάνει, αλλά η Judy ξεχωρίζει σε όλες της τις σκηνές.        

ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ 9: ‘NUESTRA FINCA’

To 9o επεισόδιο λειτουργεί σχεδόν αυτοτελώς. Αποκόπτει τον Escobar από τη δράση, τον βγάζει από τα κλειστοφοβικά όρια που τον κρατάνε στη ζωή καθ’ όλη τη διάρκεια της 2ης σεζόν και του δίνει έναν δεσμό από το παρελθόν που τον φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό του.

Το ‘Nuestra Finca’ πλησιάζει επικίνδυνα στη ρομαντική αντιμετώπιση του Escobar με την οποία παίζει γενικώς η σειρά, αλλά είναι πολύ δύσκολο να αντισταθείς στη συγκεκριμένη απόδοση του χαρακτήρα από τον Moura.

PABLO ESCOBAR

Αδίστακτος δολοφόνος ή καλός οικογενειάρχης; Με τον μπόλικο τηλεοπτικό χρόνο που ξοδεύει φέτος με τη φαμίλια του, πότε κάνοντας όρκους αιώνιας αγάπης στη γυναίκα του και πότε προστατεύοντας τα παιδιά του με τη ζωή του, το ‘Narcos’ μοιάζει να μη θέλει να διαλέξει ανάμεσα στα δύο φέτος, αλλά ευτυχώς ξέρει να μας επαναφέρει στην πραγματικότητα.

Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για κείνον. Στον δικό του κόσμο υπάρχει μόνο ως ο αδικημένος Ρομπέν των Δασών που απαιτεί σεβασμό. Ο κλοιός που σφίγγει ασφυκτικά γύρω του επεισόδιο με το επεισόδιο, αναδεικνύει μία ευάλωτη πλευρά που η περασμένη σεζόν δεν είχε προβάλλει καθόλου.

Η μετάβασή του από τον επιδέξιο κακοποιό που βρίσκει μόνιμα τρόπους να είναι ένα βήμα μπροστά σου, στο ξεπεσμένο καλούπι παλαιών μεγαλείων, είναι από τις εξελίξεις που διαχειρίζεται δεξιοτεχνικά η σειρά φέτος.

IN WAGNER MOURA WE TRUST

Σήκωμα ζώνης. Τακτοποίηση κοιλιάς. Σούρωμα χειλιών. Αυτά έχει συνήθως μόνο το μενού, αλλά τα μάτια του Moura λένε τόσα που ούτε εμείς, ούτε όσοι βρίσκονται γύρω του στη σειρά ξέρουν τι θα τους βρει όταν ανοίξει η πόρτα. Δεν ξέρω αν υπάρχει αυτή τη στιγμή πρωταγωνιστής στην τηλεόραση που κάνει τόσα πολλά σε τόσες λίγες κινήσεις.

Είπαμε και νωρίτερα ότι ο Moura ήταν το highlight του 1ου κύκλου, αλλά φέτος είναι που γίνεται η απόλυτη χρήση του. Τόσο απόλυτη που η μεγάλη μας δυσκολία να φανταστούμε τη σειρά χωρίς αυτόν γίνεται ακόμα μεγαλύτερη.

ΤΑ ΠΟΥΛΟΒΕΡΑΚΙΑ

Συγνώμη, έπρεπε.

ΣΤΑ ΠΛΥΝ

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΧΡΟΝΟΥ

Η αφήγηση της 2ης σεζόν θα έπρεπε να γίνει σε συντομότερο πλαίσιο. Διαφορετικά καταλήγεις να φτιάχνεις επεισόδια που είναι σχεδόν ίδια το επόμενο από το προηγούμενο. Πόσες φορές πρέπει να δούμε τον Escobar να απειλεί ότι αυτή τη φορά θα καταστρέψει τους πάντες και τα πάντα;

ΜΑΓΙΚΟΣ ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ NO MORE

“Υπάρχει λόγος που ο μαγικός ρεαλισμός γεννήθηκε στην Κολομβία”, μας έλεγε η εισαγωγή της 1ης σεζόν. Η συναρπαστική δυσπιστία ότι όλα αυτά έχουν συμβεί που λέγαμε και νωρίτερα.

Εδώ δε νομίζω ότι θα μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο οι δημιουργοί από τη στιγμή που το κρεσέντο της υπόθεσης του Escobar έχει πολύ λιγότερες εκπλήξεις από την πορεία του προς την κορυφή, αλλά μιας και αυτές είχαν παίξει τόσο μεγάλο ρόλο στην περσινή τηλεοπτική μου εμπειρία, εδώ μου έλειψαν.

“YOU JUST SHOT ESCOBAR!”

Όταν είχε ανακοινωθεί ότι ο 2ος θα ήταν και ο τελευταίος κύκλος για τον Pablo Escobar, είχα αναφέρει ότι η αυτοπεποίθηση των δημιουργών για τη συνέχιση της σειράς μου είχε κεντρίσει την περιέργεια. Ανυπομονούσα να δω τη μετάβαση στους υπόλοιπους narcos που, όπως λένε οι υπεύθυνοι, είναι το γενικότερο πλαίσιο της σειράς και θα μας απασχολήσουν από την επόμενη χρονιά.

Με τη 2η σεζόν όμως να είναι κυριολεκτικά ένα one-man show και με τα επεισόδια να δίνουν την ελάχιστη δυνατή σημασία στους ανταγωνιστές του Escobar, η μετάβαση θα πονέσει περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται. Δεν κατηγορώ τους συντελεστές που θέλησαν να εκμεταλλευτούν το πιο γερό τους χαρτί, αλλά ένας Moura δε φέρνει τη σιγουριά στις δυνάμεις της σειράς. Ίσα ίσα η μελλοντική απουσία του προκαλεί αμφιβολίες. Μπορεί να υποστηρίζουν ότι “υπάρχει λόγος που η σειρά λέγεται ‘Narcos’ και όχι Pablo Escobar”, αλλά δεν ξέρω αν το έχουν συνειδητοποιήσει και οι ίδιοι.

Σημείωση: Τα ανοιχτά χαρτιά που κράτησαν για τον μεγάλο θάνατο της σεζόν ώστε να μας δώσουν, όπως είπαν, τον χρόνο που έπρεπε για να αποχαιρετήσουμε τον πρωταγωνιστή, πίστευα ότι ήταν σωστή κίνηση, αλλά τελικά έκλεψαν κάτι από το βάρος που θα είχαν ορισμένες σκηνές αν δε γνωρίζαμε το τέλος. Στη δική μου περίπτωση τουλάχιστον.

***

Περιμένουμε τις δικές σας εντυπώσεις από τον 2ο κύκλο ‘Narcos’ στα σχόλια.