Λέγαμε στο πρώτο μέρος της φιλμο-ανασκόπησής μας από το Βερολίνο πως φέτος τα πράγματα δεν είναι τόσο εντυπωσιακά αλλά τουλάχιστον επιβεβαιώνονται τα μεγάλα στοιχήματα. Στο δεύτερο μισό του Φεστιβάλ δυστυχώς βρήκαμε ακόμη λιγότερα σπουδαία πράγματα, έστω κι αν όντας αρκετά επιλεκτικοί στο τι βλέπαμε, ελάχιστες ήταν φορές που φύγαμε αληθινά απογοητευμένοι από μια αίθουσα.

Η αληθινή απογοήτευση ήρθε όταν χάσαμε δύο από τα φιλμ για τα οποία ακούγαμε μόνο τα καλύτερα, το “Boyhood” του Λινκλέιτερ και το Ιρλανδικό “Calvary”, επειδή κι εμείς άνθρωποι είμαστε και αρρωστήσαμε βαριά τη λάθος μέρα, αλλά ΟΚ, και τα δύο είναι σημαντικοί τίτλοι και αργά ή γρήγορα θα τους συναντήσουμε ξανά.

Όπότε πάμε στα όσα όντως είδαμε. Τα ψηλά σκαλοπάτια της λίστας δεν αλλάζουν όμως προστέθηκαν αρκετές ταινίες που γρήγορα θα θεωρηθούν cult classics ή θα αγαπηθούν από το κοινό που θα έρθει σε επαφή με αυτές.

[Εδώ οι υπόλοιπες ταινίες που είδαμε.]

CULT CORNER

What We Do in the Shadows

Θυμίζει: “Being Human”, Κρίστοφερ Γκεστ, “Flight of the Conchords”.

Τι είναι: Mockumentary για μια κρυφή βαμπιρική κοινότητα της Νέας Ζηλανδίας(!).

Τι λέει: Άμεσο cult classic. Δεν σταματά να είναι εφευρετικό και αστείο από την αρχή ως το τέλος του, από την ώρα δηλαδή που μας συστήνει τα διάφορα βαμπίρ-συγκατοίκους με κλασικές ντοκιμαντερίστικες αναγνωριστικές καρτέλες (“Βλάντισλαβ, 630 χρονών”) και μοντάζ τύπου a-day-in-life (χαριτωμενίστικες σκηνές καθημερινότητας κομμένες γρήγορα μαζί, αλλά που αντί εσένα να πλένεις τα δόντια σου περιλαμβάνουν πχ όργια με παρθένες ή σήκωμα από το φέρετρο). Όταν πάει να βάλει αρκετή πλοκή μέσα κάνει μια μικρή κοιλιά αλλά ειλικρινά δεν θα ενοχλήσει κανέναν αυτό. Είναι τόσο αστείο, έξυπνο και φρέσκο που δε γίνεται να μην λατρευτεί.

Πού θα τη δούμε: Θα κάνει γερό φεστιβαλικό κύκλο και μετά θα γίνει πολύ γρήγορα εκείνη η ταινία που “έλα, αποκλείεται να μην το έχεις δει αυτό!”

In Order of Disappearance

Θυμίζει: Το “Taken” αλλά πιο νουάρ, πιο ευρωπαϊκό και πιο αστείο.

Τι είναι: Ένας πολύ καθημερινός και πολύ φυσιολογικός άντρας μετατρέπεται σε ‘φονική μηχανή (™)’ όταν ο γιος του πέφτει θύμα, παράπλευρη απώλειας μιας εγκληματικής σπείρας με ειδίκευση στη μετακίνηση ναρκωτικών.

Τι λέει: Ίσως το μεγαλύτερο crowd-pleaser του Φεστιβάλ. Όταν τελείωσε η προβολή που είδα σείστηκε η αίθουσα από τα χειροκροτήματα και τις επευφημίες ενώ σε όλη τη διάρκεια του έργου το κοινό δε σταμάτησε να γελά, να σοκάρεται, και γενικώς να αντιδρά στα πάντα. Δεν κρύβει υποθέτω κάποια αληθινά μεγάλη έκπληξη στην πλοκή της η ταινία, αλλά είναι φτιαγμένη με μεράκι και με σχετικά Χολιγουντιανή διάθεση, αλλά δίχως να παραμερίζεται ο διακριτά βόρειος χαρακτήρας της. Είναι ένα κωμικό νουάρ στο χιόνι, με τρομερή αίσθηση του πού διαδραματίζεται (φανταστικοί, ξεκαρδιστικοί οι διάλογοι για το κράτος πρόνοιας -”οι χώρες με ήλιο τι να την κάνουν την πρόνοια!”- και για το σύστημα φυλακών), των χαρακτήρων-καρικατούρων του (από τον euro-trash ντόπιο αρχι-κακό μέχρι τον έτερο μαφιόζο του λατρεμένου Μπρούνο Γκανζ), και της ισορροπίας βίας, χιούμορ και σοκ.

Πού θα τη δούμε: Μακάρι να την τσιμπήσει κάποιος μικρός διανομέας, θα βγάλει φανταστικό word of mouth και είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις μη μαζικών ταινιών που θα μπορούν να τη διαδκεδάσουν εξίσου στο σινεμά ο σινεφίλ φίλος σου και ο πατέρας σου που πάει σινεμά μια φορά το τρίμηνο. Αλλιώς, χαμένη δε θα πάει.

God Help the Girl

Θυμίζει: Το “(500) Days of Summer” αλλά γυρισμένο σα να ήταν επεισόδιο του “Glee” που κάνει homage στο “Once” με τραγούδια των Belle & Sebastian.

Τι είναι: Μιούζικαλ με την κλασική σύνθεση αγόρι γουστάρει κορίτσι / κορίτσι τον βλέπει σαν φίλο. Μαζί με άλλη μια φίλη φτιάχνουν συγκρότημα και τραγουδούν τις αγωνίες τους, που ομολογουμένως δεν είναι τα κλισέ που θα περίμενες να είναι.

Τι λέει: Έχει αληθινά άγχη και πίκρα η ταινία, που την απομακρύνουν από τις κλασικές άφοβες αφηγήσεις που φαντάζεται κανείς βλέποντας την περιγραφή. Δεν είναι κλασικό will they won’t they ρομαντζάκι, παρά μιλάει για την αγωνία του να δημιουργήσεις κάτι όσο έχεις την ευκαιρία και όσο οι συνθήκες θα στο επιτρέψουν. Οι χαρακτήρες πολεμούν ενάντια στην κατάρα του κακού timing και στο background που συχνά δε τους αφήνει να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, και αν δεν πετυχαίνουν σε όλα, τουλάχιστον πάντα μαθαίνουν κάτι. Όλα αυτά ντυμένα με το πιο αβίαστα χιπ περιτύλιγμα που έχεις δει ποτέ, και με τα πάνγλυκα και ενθουδιώδη κομμάτια του σκηνοθέτη Στούαρτ Μέρντοχ ή αλλιώς του τραγουδιστή των Belle & Sebastian στο πρώτο του φιλμ, το οποίο γύρισε επειδή όπως λέει, “στην αρχή υπήρχε ένας στίχος και μετά έγινε τραγούδι και μετά έγινε σενάριο και μετά έγινε ταινία”.

Πού θα τη δούμε: Ουρλιάζει μουσικό τμήμα Νυχτών Πρεμιέρας, αλλά ούτως ή άλλως είναι από αυτά τα ειδικού ενδιαφέροντος φιλμ που δε θα χαθούν με τίποτα επειδή αφορούν πολύ έντονα ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό.

WTF ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΔΑ

The Midnight After

Θυμίζει: Σκέψου την πιο τραβηγμένη, cult, ακατανόητη ασιατική ταινία που έχεις δει και ψέκασέ την με λίγο από θρίλερ βιολογικής καταστροφής τύπου “Contagion”.

Τι είναι: Ένα λεωφορείο επιστρέφει στο Χονγκ Κονγκ αλλά αυτή τη νύχτα κανείς δεν είναι εκεί. Η πόλη είναι εγκαταλειμμένη, και σταδιακά ακόμα και το γκρουπ επιβατών αρχίζει να πέφτει θύμα μιας μυστηριώδους και ακατανόητης επίθεσης.

Τι λέει: Γίνεται ο κλασικός ασιατικός πανικός, υπάρχουν αναμενόμενα οι σκηνές που ταυτόχρονα φρικάρεις από το σοκ και την ανατριχίλα και ταυτόχρονα θες να κακαρίσεις από τα γέλια, μπαίνουν ανατροπές που αλλάζουν το φιλμ 1-2 είδη στην πορεία, και στο τέλος όλων θα ξύνεις το κεφάλι σου και θα απορείς αν έχουν χαθεί οι σκηνές που τα εξηγούν όλα. Όμως με έναν περίεργο τρόπο… βγάζει νόημα…; Δηλαδή δεν βγάζει απόλυτα, αλλά δεν πειράζει γιατί είναι διασκεδαστικό πολύ, το μετα-αποκαλυπτικό Χονγκ Κονγκ είναι αυθεντικά ανατριχιαστικό, οι περισσότεροι θάνατοι είναι τέλειοι, και ένα ζευγάρι χαρακτήρων φορούν φανέλες Τσέλσι και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τσακώνονται για τον Μουρίνιο. Δηλαδή εύγε. Και τον σκηνοθέτη τον λένε Φρουτ Τσαν.

Πού θα τη δούμε: Λογικά σε ένα από τα δύο ντόπια Φεστιβάλ του χρόνου.

Butter on the Latch και Thou Wast Mild & Lovely

Θυμίζει: Τα mumblecore φιλμάκια του Τζο Σουάνμπεργκ και του Άντριου Μπουζάλσκι αλλά γυρισμένα σαν ερωτικοί εφιάλτες σε απόμακρα, εξωτικά και μη σκηνικά.

Τι είναι: Στο φετινό πρόγραμμα μια νεαρή Νεοϋορκέζα ονόματι Τζόζεφιν Ντέκερ είχε δύο ταινίες της, τις δύο πρώτες που γύρισε, οπότε δεν τη λες και κακή αρχή. Η πρώτη, το “Butter”, είναι για δυο φίλες που ταξιδεύουν σε ένα Φεστιβάλ βαλκανικής μουσικής, γνωρίζουν έναν τύπο, και η σχέση τους εξελίσσεται σε εφιάλτη. Όλο το φιλμ είναι αυτοσχεδιασμός, επειδή γιατί όχι. Η δεύτερη, το “Thou”, είναι για έναν αγρότη που πιάνει δουλειά σε μια φάρμα, κρύβει από όλους το ότι είναι παντρεμένος με παιδί, παίζει φασούλα με την κόρη του εργοδότη, οι οποίοι όμως επίσης κάτι κρύβουν, και γενικά ναι, κι αυτό σε ερωτικό θρίλερ καταλήγει.

Τι λέει: Πολύ δύσκολες ταινίες, καθαρά φεστιβαλικής φύσεως, ειδικά η πρώτη που τη λες και πειραματικό σινεμά. Η δεύτερη μαζεύει επιρροές από Στάινμπεκ και Μάλικ μέχρι DIY σινεμά και performance art, και καταλήγει σε ένα παλαβό ποιητικό θρίλερ έρωτα και rednecks. Όλα αυτά αποκτούν ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν αναλογιστεί κανείς πως η Ντέκερ είναι νεοϋορκέζα performance artist/μουσικός/ηθοποιός/σκηνοθέτις που δεν δείχνει να έχει κανένα ενδιαφέρον να γυρίσει ταινίες για λευκά upper class κορίτσια που την παλεύουν ζόρικα στη Νέα Υόρκη.

Πού θα τη δούμε: Σε κάποια θαρραλέα φεστιβαλική προβολή όπου το ένα τρίτο της αίθουσας θα έχει αδειάσει ως το διάλειμμα.

NEW AGE DEEP STUFF

Aloft

Θυμίζει: Δε μου έρχεται τίποτα. Είναι η χειρότερη ταινία που είδα στη φετινή Μπερλινάλε.

Τι είναι: Μητέρα και γιος έχουν απομακρυνθεί στο πέρασμα του χρόνου και ακολουθώντας τις ιστορίες του στο παρόν και το μέλλον μαθαίνουμε το γιατί. Όλα έχουν να κάνουν με κάτι καλύβες από ξεραμένα δέντρα που έχουν ιαματική δράση, και μετα φρύδια της Τζένιφερ Κόνελι.

Τι λέει: Η ταινία ξεκινάει με την Κόνελι να ξεγενάει ένα γουρούνι και αμέσως μετά να κουβαλάει τα παιδιά της στους πάγους επειδή εκεί, σε μια μαγική καλύβα, ο μικρός της γιος της που βασικά μετράει αντίστροφα μέχρι τον θάνατό του, πρόκειται να γιατρευτεί χάρη σε κάτι new age γιατροσόφια, αλλά τα χαλάει όλα ο αετός κατοικίδιο της οικογένειας που για κάποιο λόγο έχουν κουβαλήσει μαζί τους, και ο οποίος τα διαλύει όλα και μαζί τις ελπίδες για… ουφ. Συγγνώμη. Το παρακολούθησα όλο γιατί δε μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από την οθόνη (με έναν ‘ουάο-τι-διάβολο-βλέπω-αυτή-τη-στιγμή’ τρόπο) αλλά δε μπορώ να γράψω άλλο. Καταλάβατε τι είναι. Η Κόνελι δίνει μια ‘Συγκλονιστική Λολ Ερμηνεία’ από αυτές που κοιτάζει παγωμένα για πολλή ώρα, μετά φωνάζει μπόλικα, έχει και τη σκηνή του μεγάλου ξεσπάσματος/ουρλιαχτού, όλα τέλεια, μια μαγεία σκέτη.’

Πού θα τη δούμε: Ακόμα δεν είμαι απόλυτα σίγουρος ότι την είδα στην πραγματικότητα κι εγώ. Ίσως την ονειρεύτηκα τη μέρα που είχα τον πολύ πυρετό και το μυαλό μου ήθελε να με εκδικηθεί που έχανα το “Boyhood”.

Περισσότερα από την 64η Μπερλινάλε:

• Οι ταινίες, πρώτη δόση
• Οι βιντεοταινίες του μέλλοντος
• Το κουλ του Τζορτζ Κλούνεϊ
• Το Βερολίνο κι η Βουδαπέστη του Γουές Άντερσον
• Μαζέματα, vol.1
• Μαζέματα, vol.2